ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΚΟΝΤΡΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ...ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Επικίνδυνες αστικές φιλοδοξίες και τυχοδιωκτισμοί

29 ΔΕΚ 2016

Στις 31 Ιανουαρίου του 1996, τα πολεμικά πλοία της Ελλάδας και της Τουρκίας, που είχαν συγκεντρωθεί στα ανατολικά της Καλύμνου με επίδικο τις νησίδες Ίμια, απομακρύνονται υπό την επίβλεψη του 6ου αμερικανικού στόλου. Μια από τις σοβαρότερες κρίσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έληγε με παρέμβαση των Αμερικανών.

Εδώ και κάποιες εβδομάδες η οξυμένη αντιπαράθεση μεταξύ τούρκων και ελλήνων πολιτικών παραγόντων δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το αν βρισκόμαστε μπροστά σε ανάλογου επιπέδου (ή και πιο σοβαρά) επεισόδια.

Τα ζητήματα άνοιξαν με την αμφισβήτηση από τον τούρκο πρόεδρο Ερντογάν της Συνθήκης της Λωζάνης και των στενών ορίων στα οποία (κατά την άποψή του) περιόρισαν την Τουρκία όσοι από την πλευρά της (Κεμάλ) την αποδέχτηκαν. Μια πολύ σοβαρή εξέλιξη, αφού θέτει επί τάπητος το ζήτημα της αλλαγής των συνόρων, που πάντα γίνεται με πόλεμο.

Από μια πρώτη ανάγνωση οι δηλώσεις αυτές απευθύνονται σε ένα εσωτερικό ακροατήριο για να καταλογίσουν στο κεμαλικό κατεστημένο σοβαρές ευθύνες για τα σημερινά αδιέξοδα της Τουρκίας και να ενισχύσουν την εξουσία του Ερντογάν. Παράλληλα, όμως, μαζί με τη «δαιμονοποίηση» του κουρδικού κινήματος ανεβάζουν στα ύψη το εθνικιστικό θερμόμετρο, στρέφουν συνολικά το πολιτικό κλίμα και το κοινωνικό γίγνεσθαι σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση, ενώ τροφοδοτούν εντάσεις στο εξωτερικό πεδίο.

Έτσι, κοντά στους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς ενεργοποιείται και ο φασιστικός-εθνικιστικός συρφετός εναντίον της Αριστεράς και του εθνικού, δημοκρατικού κουρδικού κινήματος, ενώ οι αναθεωρητικές δηλώσεις για τη Λωζάνη συμπληρώνονται από δηλώσεις του προέδρου του κεμαλικού κόμματος CHP για τη διεκδίκηση 18 νησίδων. Επανέρχεται δηλαδή στο προσκήνιο το όλο πλέγμα των αντιθέσεων των δύο αστικών τάξεων στο Αιγαίο: τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η υφαλοκρηπίδα, οι ΑΟΖ, το καθεστώς νησιών και βραχονησίδων κ.λπ. Αντιθέσεις που εκτείνονται στο ζήτημα της Κύπρου και της Θράκης και γενικότερα στο ρόλο που η κάθε αστική τάξη διεκδικεί για τον εαυτό της στην περιοχή. Αντιθέσεις που, πέρα από τις ιστορικές αναφορές, τροφοδοτούνται από την αμερικανονατοϊκή επικυριαρχία και τους αντιδραστικούς ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων.

Είναι σίγουρο πως η αστική τάξη της Τουρκίας πιέζεται από τις εξελίξεις στη Συρία και το Ιράκ, αλλά και γενικότερα στην Μ. Ανατολή και την Αν. Μεσόγειο (σε σχέση με Ιράν, Ισραήλ, Κυπριακό, υδρογονάνθρακες κ.λπ.). Στην κυριολεξία βρίσκεται στη δίνη του οξύτατου ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας. Προσπαθεί να πάρει μέρος στη διαμόρφωση της νέας κατάστασης, επιδιώκει να της ανατεθεί σοβαρός ρόλος στις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και παράλληλα αναζητά ρόλο εκπροσώπου της Δύσης στους «διακανονισμούς» με τη Ρωσία. Μπλέκεται σε ένα κουβάρι αντιθέσεων που επηρεάζει σοβαρά τη θέση της στην περιοχή, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις (βομβιστικές ενέργειες, δολοφονία ρώσου πρέσβη, κοινωνική αστάθεια).

Αλλά και από την άλλη πλευρά των συνόρων της τα ζητήματα που είναι ανοιχτά ή «κλείνουν» με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ τη βάζουν επίσης μπροστά σε πολύ σοβαρές προκλήσεις.

-Το Κυπριακό (που έφερε τρεις φορές μέχρι τώρα -1964, 1967 και 1974- τις δύο χώρες στα πρόθυρα του πολέμου), με τη γεωστρατηγική σημασία του νησιού (μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας) αλλά και το ενεργειακό βάρος του (υδρογονάνθρακες και συμφωνίες με Ισραήλ), είναι ίσως από τα πιο βασικά ζητήματα που οδηγούν το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας να προβάλει τους αναθεωρητισμούς του.

-Η παρουσία της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας στο Αιγαίο, άμεσα συνδεδεμένη με τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, αλλά και παράγοντας που μπορεί να ευνοήσει ή να υποβαθμίσει τη μια ή την άλλη αστική τάξη.

-Οι σχέσεις με την ΕΕ και κυρίως με τη Γερμανία, το άνοιγμα της βίζας, η διεύρυνση των οικονομικών συναλλαγών και ενισχύσεων, η υποστήριξή στο Κυπριακό, οι διακανονισμοί στο ζήτημα των προσφύγων. Εκ των πραγμάτων εντάσσεται στη συζήτηση και η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, που αποτελεί «ευρωπαϊκό χώρο» και πεδίο συμφερόντων των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, ενώ η όποια όξυνση στο πεδίο αυτό θα διατάρασσε τις εύθραυστες ισορροπίες όχι απλώς στο νοτιοανατολικό άκρο της ΕΕ, αλλά και σε ολόκληρη την Ένωση.

Το σύνολο επομένως των θεμάτων και των επιδιώξεων της αστικής τάξης της Τουρκίας και γενικά η αναζήτηση καλύτερου ρόλου μέσα στο καθεστώς που προσδιορίζει η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και επιθετικότητα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αυτή η κατάσταση είναι που ωθεί τον Ερντογάν και στη συνέχεια όλο το πολιτικό προσωπικό στο να ανοίξει όλη τη βεντάλια των απαιτήσεων και του αναθεωρητισμού.

Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική αστική τάξη. Μπορεί να μη βρίσκεται μέσα στη φωτιά του πολέμου, συμμετέχει όμως στη διατήρηση και επέκτασή της και δέχεται με άμεσο και έντονο τρόπο τις επιπτώσεις της. Παράλληλα, η εκ των πραγμάτων εμπλοκή της στον ανταγωνισμό των «συμμάχων» της, ΕΕ και ΗΠΑ, και τα «οικονομικά» και «γεωστρατηγικά» μνημόνια που αναγκάζεται να υπογράψει (δηλαδή η περαιτέρω υποταγή στις οικονομικές, πολιτικές και στρατηγικές απαιτήσεις τους) την έχουν υποβαθμίσει αρκετά. Η αναζήτηση ρόλου στην περιοχή μέσα στο καθεστώς που προσδιορίζει η ιμπεριαλιστική επικυριαρχία και επιθετικότητα είναι και γι” αυτήν ένα ζητούμενο. Και δεν της λείπουν ούτε οι τυχοδιωκτισμοί και οι φιλοδοξίες, εφόσον ευνοούνται από τα μεγάλα αφεντικά, ούτε οι ρεαλισμοί της υποταγής και της σύνεσης.

Τα παραπάνω είχαν τη σαφή τους αντανάκλαση και στις δηλώσεις των ελλήνων πολιτικών παραγόντων, που ακολούθησαν αυτές των αντίστοιχων Τούρκων.

Λάδι στη φωτιά έριξαν οι «παλικαρισμοί» του Καμμένου για επιστροφή στο καθεστώς της Συνθήκης των Σεβρών, δηλαδή το διαμελισμό της Τουρκίας. Το ίδιο και η επίσκεψή του μαζί με ΣΥΡΙΖαίους και Χρυσαυγίτες βουλευτές στο Καστελόριζο. Τσαμπουκάδες χωρίς υπόβαθρο, θα έλεγε κανείς. Όχι ακριβώς. Μάλλον θέλουν να δηλώσουν διαθεσιμότητα για οποιονδήποτε τυχοδιωκτισμό τούς επιφυλάξουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, αν χρειαστούν κάτι τέτοιο προκειμένου να συνετίσουν τον απείθαρχο Ερντογάν. Φανερώνουν όμως και τι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού, δημιουργούν κλίμα κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, δίνουν έδαφος για πολεμοκάπηλες ιαχές, φορτίζουν το εθνικιστικό κλίμα ενάντια στη μειονότητα της Θράκης, δίνοντας περισσότερο έδαφος και στον εθνικισμό της αντίπερα όχθης, μπλοκάρουν συνειδήσεις και διευκολύνουν την επίθεση του συστήματος και γενικά στρέφουν τα πολιτικά πράγματα σε πολύ αντιδραστικές και επικίνδυνες ατραπούς.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι δηλώσεις για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, που πληρώνεται βαριά από τον ελληνικό λαό, με την ένταση των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να ακολουθήσει την κούρσα των εξοπλισμών της Τουρκίας, που υλοποιεί (κι αυτή σε βάρος του τουρκικού λαού) ένα πρόγραμμα μαμούθ με την αγορά 100 υπερσύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών F-35 από τις ΗΠΑ. Αναζητά λοιπόν λύσεις, με επικρατέστερη την αναβάθμιση του συνόλου των F-16 σε F-16 Viper και τη χορηγία από τις ΗΠΑ (κατανοητό με τι ανταλλάγματα) 20 F-35. Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός επεκτείνεται φυσικά και στο πολεμικό ναυτικό, προς μεγάλη τέρψη της αμερικάνικης (κυρίως) πολεμικής βιομηχανίας και προς δόξα της εξάρτησης των δύο χωρών (για να γίνει κατανοητό και ποιο είναι το υπόβαθρο των λεονταρισμών της κάθε πλευράς).

Την κεντρική βέβαια πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης και όλου του αστικού κόσμου την έθεσε ο Τσίπρας κατά τη συνάντησή του με τη Μέρκελ στις 16 Δεκέμβρη. Εκεί, συνδέοντας τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό με το προσφυγικό και τον πόλεμο στη Συρία και προβάλλοντας τη γεωπολιτική αξία της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας στην Ελλάδα, ζήτησε τόσο τη στήριξη στα παραπάνω «εθνικά» θέματα όσο και την ευνοϊκή στάση στο ζήτημα της αξιολόγησης και του χρέους.

Την ίδια γραμμή πρόβαλε ο πρωθυπουργός και κατά την τελευταία επίσκεψη του Ομπάμα, μόνο που η επικείμενη αλλαγή στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ δημιουργεί ακόμη ασάφειες και προβληματισμούς και υποχρεώνει σε αναζήτηση μεγαλύτερης στήριξης από την ΕΕ.

Ο άξονας «αμύνης» λοιπόν της αστικής «μας» τάξης ονομάζεται βάθεμα της εξάρτησης. Στήριξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Σε όλους τους τόνους διακηρύσσει ότι τα σύνορα της Ελλάδας και ο ζωτικός της χώρος στο Αιγαίο είναι σύνορα και ζωτικός χώρος της Ευρώπης. Ότι οι υπηρεσίες της στο ΝΑΤΟ πρέπει να ανταμειφθούν. Διαπραγματεύεται (τρομάρα της!) τη γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας για τους ιμπεριαλιστές, αλλά στην ουσία παραχωρεί το οικόπεδό της στην απόλυτη δική τους χρήση και σαν αντάλλαγμα ζητά την κατοχύρωση της κυριαρχίας της.

Ελληνική και τούρκικη αστική τάξη βρίσκονται μπροστά στις συνέπειες της εξάρτησής τους, αλλά και των γενικότερων αντιδραστικών εξελίξεων στην περιοχή της Μ. Ανατολής και της Αν. Μεσογείου. Μια περιοχή που συμπυκνώνει τα τελευταία χρόνια τον οξύτατο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Που έχει φέρει σχεδόν σε άμεση πολεμική αντιπαράθεση τις δύο πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ – Ρωσία). Ένα γεγονός που ενεργοποιεί ένα αξεδιάλυτο κουβάρι αντιθέσεων, δημιουργεί ευρύτερους κινδύνους, προκαλεί σοβαρές ανησυχίες, τροφοδοτεί εθνικισμούς, ενθαρρύνει τυχοδιωκτισμούς εξαρτημένων αστικών τάξεων και αντιδραστικών δυνάμεων. Ένα γεγονός που δίνει άλλο χρώμα (πολύ πιο σκούρο) στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντιπαραθέσεις και διευρύνει τους κινδύνους οι όποιες αναθεωρητικές ή εθνικιστικές ρητορείες, ακόμη κι αν κοπάσουν προσωρινά, να πάρουν θερμότερα χαρακτηριστικά.

Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/