Διαψεύδουμε τον κ. Μουζάλα: Παγώνουν οι πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας της Θεσσαλονίκης

Διαψεύδουμε τον κ. Μουζάλα: Παγώνουν οι πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας της Θεσσαλονίκης

Στα κέντρα φιλοξενίας του Ωραιοκάστρου και των Βασιλικών δεν υπάρχει θέρμανση. Στο ένα υπάρχουν 200 άνθρωποι και άλλο περίπου 120 ανάμεσά τους υπάρχουν μικρά παιδιά. Συγκεκριμένα στα Βασιλικά υπάρχουν δύο μωρά 4 ημερών και έξι μηνών

αναδημοσίευση από το newreporter.gr

Από Κάτια Νταβράνη -07/01/2017

Ακούσαμε τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα, πριν από δύο μέρες, να λέει πως δεν υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες στο κρύο…

Το newreport.gr επισκέφτηκε σήμερα Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017, τα κέντρα φιλοξενίας στα Βασιλικά και στο Ωραιόκαστρο και διαψεύδουμε τον κ. Μουζάλας. Υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες στο κρύο, στην παγωνιά, σε απάνθρωπες συνθήκες γι’αυτά τα καιρικά φαινόμενα.

Η ώρα 11.00 το πρωί. Το ραντεβού για να ξεκινήσουμε για τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων ήταν στο άγαλμα Βενιζέλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Συναντηθήκαμε με μέλη της Λαϊκής Ενότητας, του ΚΚΕ ΜΛ και ξεκινήσαμε για τα Βασιλικά. Η θερμοκρασία στο -5 στο κέντρο της πόλης.

Σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν έξω από το κέντρο φιλοξενίας των Βασιλικών όπου μας περίμεναν μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας.

Περάσαμε την πρώτη πύλη… Δώσαμε τις ταυτότητες στο φυλάκιο, ήρθαν και από την αεροπορία γιατί λέει έπρεπε να είχαμε πάρει άδεια κι απο εκείνους. Το θέμα τελείωσε γρήγορα και περάσαμε μέσα…

Πρώτη εικόνα. Οι χημικές τουαλέτες είναι έξω στο κρύο. Το ίδιο και τα ντους… Έξω στον προαύλιο χώρο. Όπως και οι βρύσες. Είδαμε μια γυναίκα να προσπαθήσει να πλύνει ορισμένα πιάτα, και μια άλλη κάτι ρούχα…

Επαναλαμβάνω η θερμοκρασία στο κέντρο της πόλης ήταν -6. Στα Βασιλικά η θερμοκρασία είναι ακόμη πιο χαμηλή…

Κοιτάξαμε τα ντους. Εξω στο προαύλιο… Δοκιμάσαμε να ανοίξουμε το ζεστό νερό. Δεν υπήρχε. Αλλά πραγματικά ποιος άνθρωπος θα βγει για να κάνει ντους με αυτές τις θερμοκρασίες; Ανθρώπινα είναι αδύνατον.

Προχωρήσαμε πιο μέσα… Στο κέντρο φιλοξενίας των Βασιλικών έχουν απομείνει περίπου 120 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι έχουν μεταφερθεί σε ξενοδοχεία ή σπίτια. Αλλοι έχουν φύγει για Αθήνα.

Είδαμε ανθρώπους να ετοιμάζουν το ψωμί. Μια γωνιά σ’ένα από τα κτίρια ήταν ο… φούρνος (αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι).

Θέρμανση… Ανύπαρκτη. Κάτι μικρά ηλεκτρικά σώματα. Αλλά η βασική θέρμανση είναι καζάνια που τα γεμίζουν ξύλα έξω από τα κτίρια και προσπαθούν να ζεσταθούν.

Μιλώντας με πρόσφυγες που γνώριζαν αγγλικά αλλά και με ένα μέλος εθελοντικής οργάνωσης γιατρών και νοσηλευτών, μας είπε ότι στο Κέντρο Φιλοξενίας υπάρχουν δύο μωρά.

Ενα τεσσάρων ημερών κι ένα έξι μηνών… Δύο μωρά μέσα στο κρύο. Σε σκηνές χωρίς πάτωμα. Απλά πάνω σε κουβέρτες. Χωρίς θέρμανση.

Λίγο πιο κάτω δυο πιτσιρικάκια το πολύ έξι επτά χρονών παίζουν… Καταλαβαίνουμε από τις κινήσεις πως η μητέρα φωνάζει να γυρίσουν μέσα στη σκηνή… Το κρύο έξω από τα κτίρια αφόρητο. Εντός των κτιρίων αφόρητο… Προσπαθεί να τα κρατήσει ζεστά αφού τα τυλίγει με κουβέρτα.

Στα Βασιλικά θα δημιουργηθούν νέες σκηνές. Θα έχουν νοβοπάν και ξύλινο πάτωμα. Αλλά θα είναι έτοιμες το Μάρτιο.

Προχωρήσαμε σε ένα διπλανό κτίριο. Σκηνές κενές, γύρω σκουπίδια… Ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες. Αναρωτηθήκαμε το γιατί; Η εξήγηση ήρθε από τον εθελοντή, “Οταν τους ειδοποιούν να φύγουν, έχουν δικαίωμα να κουβαλήσουν μόνο ένα σακίδιο ο καθένας. Δεν μπορούν να πάρουν πολλά πράγματα. Ετσι πολλά μένουν πίσω. Τους ειδοποιούν και πρέπιε να κάνουν γρήγορα για να φύγουν. Τα λεωφορεία που τους πηγαίνουν Αθήνα έρχονται εδώ. Βέβαια πληρώνουν οι ίδιοι το εισιτήριο”.

Ο δήμος Θέρμης δεν μπορεί να στείλει συνεργείο καθαρισμού. Έτσι εθελοντές προσπαθούν να καθαρίσουν, να βγάλουν τα σκουπίδια με σακούλες έξω και να περάσει η σκουπιδιάρα να τα πάρει. “Υπάρχει συνενοννόηση με το δήμο, αλλά θα πρέπει να έρχονται εθελοντές να καθαρίζουν. Περνάει αυτοκίνητο και μαζεύει”. Καταλαβαίνουμε πως είναι γραφειοκρατικό το θέμα… Ωστόσο μας είπε πως σε αυτές τις συνθήκες φυσιολογικά υπάρχουν και ποντίκια. Κάνουν όμως, οι εθελοντές όσο πιο γρήγορα μπορούν.

Συναντήσαμε και μιλήσαμε με ανθρώπους που ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τους ρωτήσαμε αν έρχονται Θεσσαλονίκη. “Φυσικά με το λεωφορείο. Η ζωή στο καμπ και η βόλτα στην πόλη είναι δύο διαφορετικές ζωές”. Αν έχουν οργή μέσα τους: “Οχι οργή. Αναμονή είναι, αναμονή για να φύγουμε… Στην Ελλάδα οι άνθρωποι μας φέρονται καλά, αλλά περιμένουμε να φύγουμε από τα καμπ”…

Βγαίνοντας από το ένα κτήριο είδαμε κάτι σαν “σπιτάκια”. “Τι είναι αυτά;”, ρωτήσαμε… “Το αυτοσχέδιο σχολείο. Περίπου 45 παιδιά που είναι στο καμπ, δεν πηγαίνουν σε κανονικό σχολείο”.

Τα παιδιά λοιπόν του καμπ των Βασιλικών δεν πηγαίνουν σε σχολείο… Μένουν στο καμπ και μαθαίνουν ότι μπορούν εκεί. Αν και περισσότερο είναι δημιουργική απασχόληση. Ετσι για να ξέρουμε τι λέμε.

Και κάτι ακόμη που πρέπει να σημειωθεί, οι μεταφραστές είναι πρόσφυγες Σύριοι οι οποίοι γνωρίζουν αγγλικά και μεταφέρουν και στους υπόλοιπους ότι χρειάζεται.

Την ώρα που φεύγαμε από τα Βασιλικά είχε ήδη ξεκινήσει να χιονίζει…

Στο δρόμο, συγκεκριμένα στη Συμμαχική οδό που οδηγεί στο καμπ του Ωραιοκάστρου υπήρχαν κάποια σημεία με χιόνι… Όχι πολύ, ίσα ίσα που μαρτυρούσε πως είχε χιονίσει…

Περίπου δύο ώρες αργότερα βρεθήκαμε στο κέντρο φιλοξενίας του Ωραιοκάστρου. Περάσαμε μέσα χωρίς πολλά πολλά. Δε μας σταμάτησαν. Μας ρώτησαν ποιοι είμαστε και μας επέτρεψαν να μπούμε…

Ενα παρόμοιο σκηνικό όπως στα Βασιλικά. Το καμπ του Ωραιοκάστρου πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Εχουν απομείνει περίπου 200 άτομα από 1600. Περισσότερες χημικές τουαλέτες και ντους, αλλά κι αυτά έξω στον προαύλιο χώρο.

Μπαίνοντας μέσα είδαμε ένα πιτσιρίκι να κάνει ποδήλατο. Σε δευτερόλεπτα όμως, νιώσαμε ένα κόψιμο στο λαιμό. Μια μυρωδιά περίεργη, σαν καμένο ξύλο. Αποπνικτική η ατμόσφαιρα.

Είδαμε μικρά καζάνια και πρόσφυγες γύρω τους να προσπαθούν να ζεσταθούν. Θέρμανση άλλη δεν υπάρχει. Κάτι παλέτες πιο πέρα που κόβουν τα ξύλα και τα καίνε για να υπάρχει ζέστη. Λίγο παρακάτω το ίδιο, δύο διαδρόμους ανάμεσα στις σκηνές το ίδιο.

“Ελα να ζεσταθείς” ακούμε μια φωνή. Μια παρέα από πρόσφυγες, που είχαν μάθει λίγα ελληνικά μας προσκαλούσαν να πάμε κοντά στη φωτιά για να μην κρυώνουμε. Ανάμεσά τους νέα παιδιά τα οποία μιλούσαν αγγλικά. Μας εξήγησαν ότι περιμένουν να φύγουν άλλος για Βέλγιο, άλλος για Γερμανία.

Μας είπαν ότι κατεβαίνουν Θεσσαλονίκη και πηγαίνουν και τρώνε πίτσα στα μαγαζιά που το κομμάτι έχει 1.5 ευρώ. Πηγαίνουν βόλτα, και γυρίζουν έπειτα στο καμπ.

Την ομιλία διακόπτει ένα πιτσιρίκι που χοροπηδάει, χορεύει. Δεν είναι μεγαλύτερο από δύο χρονών. Προσπαθεί να παίξει μαζί μας. Δύο υπέροχα παιδιά μάτια. Χορεύει, γελάει… Μας απλώνει το χέρι για να παίξει. Τα χεράκια παγωμένα… Τρέχει στη μητέρα του και φορά γάντια… Χορεύει πάλι και γελάει…

Θα κλείσω με αυτή την εικόνα… Την εικόνα του παιδιού που δεν είναι μεγαλύτερο απο δύο χρονών και όπως κάθε παιδί προσπαθεί να παίξει… Δεν κατανοεί, στην ψυχή όμως καταγράφονται όλα…

Κύριε Μουζάλα, σας διαψεύδουμε λοιπόν… Γιατί στα καμπ υπάρχουν άνθρωποι και ζουν στο κρύο…

Αυτό που θέλω να σημειώσω ειναι πως σεβαστήκαμε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων και οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν ελάχιστες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι τσίρκο όπου ο καθένας μπορεί να τους φωτογραφίζει.

Διαψεύδουμε τον κ. Μουζάλα: Παγώνουν οι πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας της Θεσσαλονίκης

αναδημοσίευση από το newreport.gr