Γιατί μόνο την Συρία; Βομβαρδίστε και την Ερυθραία!

Γιατί μόνο την Συρία; Βομβαρδίστε και την Ερυθραία!

Του Δημήτρη Παυλίδη (αναδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία)

Όταν αρχίζουν να συγκινούνται με συνήθη πομπώδη τρόπο οι επαγγελματίες “ανθρωπιστές”, γνωστές φιγούρες των κυρίαρχων δυτικών ΜΜΕ, πρέπει κανείς να ανησυχεί. Ίσως κάτι πολύ απάνθρωπο ετοιμάζεται και πρέπει να δικαιολογηθεί. Ειδικά μάλιστα όταν συγχρονίζεται μαζί τους και ο πολύς Μπερνάρ Ανρί-Λεβί, τότε ανθρώπινο αίμα αρχίζει να μυρίζει!

Η αναφορά είναι για όσα λέγονται και γράφονται με αφορμή τις εικόνες των πνιγμένων παιδιών στις τουρκικές ακτές που προσπαθούσαν μαζί με την οικογένεια τους να περάσουν σε ελληνικό νησί. Αλλά και με τα καθημερινά δράματα των προσφύγων κυρίως από την Συρία στα συνοριακά περάσματα της δήθεν ενωμένης και πολιτισμένης Ευρώπης. Αναρίθμητες τραγικές ιστορίες που, μικρό μόνο μέρος τους, αποτυπώνουν οι φωτογραφικοί και τηλεοπτικοί φακοί στις διαδρομές των κατατρεγμένων.

 Άνθρωποι που επιχειρούν στην κυριολεξία πάνω στα κύματα να φτάσουν στις νότιες ακτές της Ευρώπης και από εκεί να πάρουν τον δρόμο για τον υποτιθέμενο παράδεισο στον βορρά. Η υποδοχή που τους επιφυλάσσουν, κυβερνήσεις και καπιταλιστές, είτε σαν σκουπίδια που πρέπει να πεταχτούν, είτε σαν αυριανούς φτηνούς εργάτες που θα αναλώσουν τα σώματα τους στις πιο βαριές δουλειές, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

 Κάποιοι ζήτησαν να επιστρέψει πίσω το Νόμπελ Ειρήνης η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν καταφέρει να αποφασίσει μια ανθρώπινη λύση για τους εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους που προστρέχουν. Αφέλεια και υποκρισία μαζί! Ούτε τότε, ούτε και τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντάξια για βραβείο, πολύ περισσότερο για βραβείο ειρήνης. Οι ηγεμονικές της δυνάμεις ποικιλοτρόπως έχουν συμβάλλει στο ξέσπασμα πολέμων και ανθρωποσφαγών για να προωθήσουν τα γεωπολιτικά-οικονομικά συμφέροντα τους. Και τώρα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν τα επίχειρα της πολιτικής τους. 

Ορθώνουν φράχτες και φρούρια για να εμποδίσουν τους πρόσφυγες των πολέμων τους, παζαρεύουν τις ανθρώπινες ζωές λες και είναι ποσοστώσεις για γαλακτοκομικά προϊόντα και θέλουν να χρηματοδοτήσουν απλόχερα τα απέραντα στρατόπεδα σε Λίβανο, Τουρκία και Ιορδανία για να καθηλώσουν τους δυστυχισμένους σε καθεστώς μόνιμης προσφυγιάς. Σε δυο συνόδους κορυφής μέσα σε λίγους μήνες η Ευρωπαϊκή Ένωση απέδειξε και στους πιο αφελείς πως αποτελεί μια αγέλη μισάνθρωπων συμφεροντολόγων που το μόνο πους τους νοιάζει είναι η καταλήστευση και η κυριαρχία πάνω σε λαούς και χώρες. 

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά όχι λιγότερο εφιαλτική. Η εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπινων τραγωδιών για να δικαιολογηθεί στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ένας νέος κύκλος δήθεν ανθρωπιστικής επέμβασης στην Συρία η και αλλού. Αν αυτό θεωρηθεί αναγκαίο για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων είτε από κοινού είτε στον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί (1) γράφοντας με “καλοσύνη” και “φιλεύσπλαχνη ” διάθεση για τους δυστυχείς για τους οποίους ζητά να ανοίξει τις αγκάλες της η Ευρώπη διαστρέφει ως συνήθως την πραγματικότητα. Και παριστάνει επίσης τον ανήξερο.

 Τα προσφυγικά ρεύματα για τον μόνιμο υπερασπιστή των δυτικών στρατιωτικών επεμβάσεων δεν οφείλονται σε αυτές αλλά στον εσωτερικό εξτρεμισμό που αναφύεται σε αυτές τις κοινωνίες, στον δεσποτισμό των δικτατόρων που τις κυβερνούν και σε έναν αναίτιο τρόμο που έχει κυριεύσει την Μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική! Επικαλείται για την απόδειξη αυτού του ισχυρισμού πως στην Συρία δεν έγιναν από την διεθνή κοινότητα ( όπως γράφει) οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που χρειάζονταν!, και στην Ερυθραία, που είναι και αυτή πηγή ενός μαζικού προσφυγικού ρεύματος δεν συνέβη ούτε ένας βομβαρδισμός από δυτικό πολεμικό αεροπλάνο. 

Ο Λεβί ως συνήθως ψεύδεται. Αυτό δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο και δεν θα είχε και μεγάλη σημασία να επισημανθεί αν δεν υπήρχε βάσιμη υποψία πως ξαναγίνεται αγγελιοφόρος σημαντικών πολεμικών -πολιτικών προβληματισμών, η και αποφάσεων στις δυτικό-ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την Συρία. Τα ψεύδη του Λεβί είναι περισσότερο από προφανή και αφορούν γεγονότα της πολύ πρόσφατης ιστορίας. Αφγανοί, Ιρακινοί, Λίβυοι, Παλαιστίνιοι, Κούρδοι και Σομαλοί έχουν μετατραπεί κατά εκατομμύρια σε πρόσφυγες εξαιτίας πολέμων που άμεσα σχεδίασαν, εκτέλεσαν και υποστήριξαν οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις μαζί με τους Αμερικάνους και τοπικά δυτικόφιλα κράτη. 

Η μεγάλη έξοδος των έξι και πλέον εκατομμυρίων Αφγανών στο Πακιστάν και στο Ιράν και από εκεί σταδιακά προς την Δύση έγινε αφότου άρχισαν να προσγειώνονται οι πρώτοι δυτικοί πύραυλοι στην Καμπούλ. Το Ιράκ άρχισε να “παράγει” μαζικά πρόσφυγες όταν η αμερικάνικη επέμβαση διαμέλισε την χώρα και ύστερα από την εννιάχρονη κατοχή της έγινε ένας σωρός ερειπίων.

 Τα ίδια στην Λιβύη που παλιότερα ήταν χώρα υποδοχής μεταναστών εργατών ακόμη και απο την Ευρώπη. Στην Συρία η επέμβαση δεν ήταν άμεση αλλά όλοι ξέρουν πως έγινε δια αντιπροσώπων γεγονός που δεν την κάνει λιγότερο εγκληματική. Ίσα- ίσα το αντίθετο αν υπολογίσουμε πως τα δυτικόφιλα καθεστώτα του Κόλπου ( Σαουδική Αραβία και Κατάρ κυρίως ) μαζί με την Τουρκία με την υψηλή εποπτεία της Δύσης ενίσχυσαν ότι πιο αντιδραστικό και οπισθοδρομικό υπήρχε στην συριακή αντιπολίτευση.

 Όσο αφορά -τέλος- την Ερυθραία πράγματι εκεί μέχρι τώρα δεν έχουν πέσει οι ανθρωπιστικές βόμβες που ο φιλόσοφος του ιμπεριαλισμού θεωρεί αναγκαίες. Ήταν υπεραρκετό ενα εγκληματικό μα;μακροχρόνιο εμπάργκο του ΟΗΕ που ξεκίνησε ως απαγόρευση πώλησης οπλισμού και μετατράπηκε σε μια ολοκληρωτική χρηματοδοτική ασφυξία στις εξωτερικές συναλλαγές της χώρας. Υποτιθέμενος στόχος του αποκλεισμού να πειθαναγκάσει το καθεστώς της Ασμάρα να μην αναμιγνύεται στον εμφύλιο στην Σομαλία αλλά στην πραγματικότητα η ανατροπή του μιας και θεωρείται μη συνεργάσιμο για την Δύση και την δυτικόφιλη Αιθιοπία. Και επιλέχτηκε έτσι και πάλι να στραγγαλιστεί ο λαός της Ερυθραίας προξενώντας μια ακόμη ανθρωπιστική κρίση στο όνομα...του δυτικού ανθρωπισμού!

Αν δεν υπήρχε η ρώσικη ενεργή ανάμιξη στην συριακή πολεμική κρίση και η στήριξη που παρέχει η Μόσχα στο καθεστώς Ασαντ, η δυτική επέμβαση θα ήταν προ πολλού γεγονός με τα γνωστά “θεραπευτικά” αποτελέσματα των προηγούμενων στην περιοχή.

 Στην προκειμένη περίπτωση όμως υπάρχει κίνδυνος για ανεπιθύμητες διεθνείς εμπλοκές και έτσι η αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών στο έδαφος της Συρίας γίνεται συγκαλυμμένα μέσω τοπικών δυνάμεων. Αφού πρώτα φρόντισαν όλοι (και το αντιδραστικό καθεστώς Ασαντ βέβαια) να διευρύνουν τα εσωτερικά εθνο- θρησκευτικά ρήγματα με ποτάμια αίματος και ανυπολόγιστες καταστροφές. Τώρα η μεγάλη έξοδος των προσφύγων, αυτήν την φορά προς την Ευρώπη, και οι εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα ξανάφεραν στο προσκήνιο την συριακή κρίση και άρχισαν να επανεξετάζονται πολιτικά και στρατιωτικά σενάρια. Ως συνήθως ανταγωνιστικά ανάμεσα όχι μόνο ανάμεσα στην Δύση και στην Ρωσία αλλά και ανάμεσα στις διάφορες δυτικές πρωτεύουσες. 

Η Συρία στην πραγματικότητα έχει διασπαστεί και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς επαναφορά στην παλιά ενιαία κατάσταση. Δεν είναι σίγουρο επιπλέον πως όλοι συμφωνούν στην διατήρηση έστω και μιας χαλαρής εσωτερικά, ενιαίας Συρίας ούτε και μέσα από ποιους δρόμους θα φτάσουν στην τελική διευθέτηση. Ορισμένοι με αφορμή το προσφυγικό ( πχ Γαλλία) βρήκαν την ευκαιρία να ξαναβάλουν στο τραπέζι την ανάγκη για μια άμεση δυτική επέμβαση. Παίρνουμε πρόσφυγες και στέλνουμε βόμβες ήταν αυτό που εξέπεμψαν οι δηλώσεις της γαλλικής κυβέρνησης.

 Το Βερολίνο, ρεαλιστικότερο και μη θέλοντας να ξαναδεί να εκτυλίσσεται και πάλι ένας πόλεμος δίχως να μπορεί να τον επηρεάζει, είναι σταθερό στην αναζήτηση πολιτική λύσης με την συμμετοχή μάλιστα και του Ασαντ, όπως υπαινίχθηκε προχθές η Μέρκελ. Οι Αμερικάνοι είναι οι πιο άμεσα παρόντες και χωρίς αυτούς δύσκολα μπορεί να γίνει κάτι. Ενισχύουν για τακτικούς λόγους τον κουρδικό παράγοντα, αναζητούν και στηρίζουν δυνάμεις στην συριακή σουνίτικη αντιπολίτευση και κρατάνε όλα τα σενάρια πάνω στο στο τραπέζι, παζαρεύοντας με τους Ρώσους. Είτε γιατί φοβήθηκε από την ενίσχυση των φωνών για δυτική επέμβαση, είτε γιατί εκτιμά πως επίκειται ένας συνολικός διακανονισμός η Μόσχα έσπευσε να βάλει μερικά παραπάνω πιόνια στην σκακιέρα. Δηλαδή ορισμένα πολεμικά αεροσκάφη και προσωπικό στην Λατάκεια και σύγχρονα οπλικά συστήματα στον συριακό στρατό. 

Επανερχόμενος στον κ. Λεβί. Όσο φανατικός οπαδός της δυτικής εξωτερικής πολιτικής και να είσαι είναι πολύ προκλητικό να θεωρείς πως το δράμα του συριακού λαού προήλθε μόνο η κυρίως από την ισχυρογνωμοσύνη και τον δεσποτισμό ενός δικτάτορα. Και πως αυτό το δράμα δεν θα συνέβαινε αν η Δύση αποφάσιζε να τον βομβαρδίσει εξαρχής. Ο Λεβί τα ξέρει αυτά πολύ καλά. Αλλά πρέπει να “πουλήσει” στην κοινή γνώμη τους πολιτικούς-πολεμικούς σχεδιασμούς του Κε ντ' Ορσέ, σε μια στιγμή που στα επιτελεία των ιμπεριαλιστών η Συρία έχει ξαναμπεί στο τραπέζι των πιο εφιαλτικών σεναρίων. Και τώρα δεν θα χρειαστεί να σκηνοθετηθεί η εικόνα ενός κορμοράνου της Βρετάνης να πνίγεται σε χυμένο πετρέλαιο στον Περσικό Κόλπο. Υπάρχουν άφθονες αληθινές εικόνες από πνιγμένα παιδιά στις μεσογειακές ακτές.....

(1) Bernard-Henri Lévy, The Price of European Indifference στο www.project-syndicate.org. Στα ελληνικά στο “Βήμα” www.tovima.gr/world/article/?aid=733836&h1=true#commentForm.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ"