Η κατάρρευση των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ, η περίπτωση του ΚΚΕ και ο δρόμος των κομμουνιστών

Η κατάρρευση των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ,

 η περίπτωση του ΚΚΕ 

και ο δρόμος των κομμουνιστών

Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο που χαρακτηρίζεται από την ωμή αποκάλυψη των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της ολοκληρωτικής μετατροπής του σε βασικό πια πολιτικό όχημα της αντιλαϊκής επίθεσης. 

Ταυτόχρονα, στη βάση των εξελίξεων στη χώρα μας και διεθνώς, αποκαλύπτεται η αγριότητα των νέων γύρων επίθεσης, που έχει αρχίσει ήδη να ξεδιπλώνεται.

 Η επίθεση αυτή του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σε βάρος του κόσμου της δουλειάς συνεχίζει να εξελίσσεται στο έδαφος των αρνητικών συσχετισμών που επέφερε η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα με αποτέλεσμα την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και τη διάλυση των όρων πάλης που είχαν πετύχει οι λαϊκές δυνάμεις παγκόσμια και σε κάθε χώρα σ’ όλα τα επίπεδα. Εξελίσσεται επίσης στο έδαφος της βαθειάς και αθεράπευτης κρίσης του συστήματος, όπως αποκαλύπτεται τελευταία με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία που επιφέρουν οι αναταράξεις που προκαλεί ο κινέζικος δράκος. 

Παρόλα αυτά, το σύστημα δε θα καταρρεύσει όσο δε συγκροτείται ο αντίπαλος. Ούτε η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων, στο επίπεδο που απαιτεί μια πραγματική αναμέτρηση, δε βρίσκεται σε γραμμική σχέση ούτε με την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης ούτε με την κατάρρευση κάποιων αυταπατών που συντελείται από τις ίδιες τις εξελίξεις. 

Θα είχε μεγάλη σημασία η κατάρρευση των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ να γινόταν με όρους ξεπεράσματός τους στο πεδίο της λαϊκής πάλης. Και επειδή δεν πρέπει να μηδενίζουμε, έχουν μεγάλη αξία οι όποιες μάχες δόθηκαν τα τελευταία 4-5 χρόνια κόντρα στο πλαίσιο του εκλογικού κρετινισμού και των κυβερνητικών προγραμμάτων και προταγμάτων που κυριάρχησαν στο σύνολο της Αριστεράς «μας»…

Όμως, επί το πλείστον ο κυβερνητισμός και ο κάθε λογής εκλογικός κρετινισμός έδρασαν παραλυτικά στην έκδηλη δυνατότητα που υπήρξε να γίνουν οι λαϊκές αντιστάσεις πιο δυνατές και να βάλουν παρακαταθήκες για μια άλλη πορεία του λαϊκού και αριστερού κινήματος της χώρας μας.

Και φυσικά τίποτα δεν έχει τελειώσει από καμιά άποψη γι’ αυτούς που τολμούν να νοιάζονται πραγματικά για μια τέτοια υπόθεση. Ακριβώς γι’ αυτό έχει αξία ένας βαθύτερος απολογισμός της πορείας των λαϊκών αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με τη στάση των οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς «μας». Η στάση του όλου ΣΥΡΙΖΑ μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου έχει αποκαλυφθεί όπως είπαμε από τα πράγματα. Δεν έχει ξεπεραστεί όμως σαν γραμμή και κατεύθυνση με όρους κίνησης μαζών γι’ αυτό και κάποιοι (ΛΑΕ αλλά ουσιαστικά και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) χωρίς ίχνος αυτοκριτικής επιμένουν στον κυβερνητισμό και τα μεταβατικά προγράμματα και αλίμονο στην πραγματικότητα, αποδείχνοντας έτσι για άλλη μια φορά τις βαθιές ρίζες του οπορτουνισμού. 

Όμως σ’ αυτό το σημείωμα θα σταθούμε, επιμένοντας σ’ αυτό τον αναγκαίο απολογισμό, στην περίπτωση του ΚΚΕ που έχει το θράσος, παρά την αντικινηματική του στάση χρόνια και δεκαετίες, τώρα να θέλει να βγει δικαιωμένο με βάση το ξέφτισμα του αριστερού προσωπείου του ΣΥΡΙΖΑ. Αξιοποιεί την απογοήτευση ενός δυναμικού που κινήθηκε στη λογική των μεταβατικών προγραμμάτων εντός εκτός και επί ταυτά του ΣΥΡΙΖΑ και της, πάλαι ποτέ δυναμικής ουράς του, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ουσιαστικά το ΚΚΕ χαίρεται, γιατί θεωρεί πως αν δεν του δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα το ΛΑΕ του Λαφαζάνη, θα μπορέσει να επαναπατρίσει έναν αριθμό ψήφων χωρίς να μετακινηθεί από τη θέση της περιχαράκωσης και της αναχώρησης από τους πονοκεφάλους της λαϊκής πάλης. Αυτή την εκλογική αγωνία που είναι και η βασική του έγνοια υπηρετεί και η κατά βάση μονομέτωπη αντιπαράθεση στο ΛΑΕ, το οποίο φυσικά προσφέρει με τη σειρά του άφθονα επιχειρήματα με την ανοικτά συστημική στάση του, για να μη δυσκολεύεται το ΚΚΕ. 

Όμως επειδή με πραγματική αγωνία μια σειρά αγωνιστές του ΚΚΕ και ευρύτερα της αριστεράς μπερδεύουν τις διακηρύξεις του ΚΚΕ με την ουσία της πολιτικής του γραμμής, είναι ανάγκη να εξετάσουμε ποια ήταν, αλήθεια, η επίδραση του ισχυρού ΚΚΕ, που εμάς π.χ. μας θεωρεί ανύπαρκτους πουθενάδες, στην πορεία των λαϊκών αντιστάσεων τα τελευταία χρόνια. Καταρχήν το ΚΚΕ όπως και οι άλλοι της Αριστεράς «μας» απαξίωνε με ανοιχτές τοποθετήσεις του τη γραμμή της αντίστασης ως αμυντική, κήρυττε και συνεχίζει με ευκολία να κηρύττει αντεπιθέσεις και βεβαίως για να δικαιολογεί την αναχώρησή του είχε και αυτό το πρόταγμά του, τη λαϊκή εξουσία.

Ο κομμουνιστικός βερμπαλισμός και η λογοκοπία περί λαϊκής εξουσίας σε συνδυασμό με αλλόκοτα σχήματα ανάλυσης που εξαφάνιζαν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση τους βοηθούσε και ίσως συνεχίσει ως ένα σημείο να τους βοηθά στην αναχώρηση από την καυτή πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Η περιχαράκωση ήταν εύκολη όσο στο μαζικό κίνημα παρέμβαιναν και είχαν κυρίαρχη επίδραση οι δυνάμεις του ανοικτού οπορτουνισμού, του κυβερνητισμού με κινηματική στήριξη στις διάφορες παραλλαγές τους.

 Το ΚΚΕ χωρίς να δεσμεύεται σ’ ότι αφορά τις ευθύνες ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος στην ταξική πάλη αντιπαρατιθόταν ανέξοδα σ’ επίπεδο κομμουνιστικού προγράμματος. Αντιπαρατιθόταν με βερμπαλισμό που γινόταν ανυπόφορος, όταν την ίδια ώρα που διαδήλωνε με τα μέλη του χώρια από τα μαζικά λαϊκά ξεσπάσματα που πλημμύριζαν τους δρόμους και τις πλατείες, έφτανε σε ανοικτούς απεργοσπαστισμούς (δες απεργία καθηγητών) ή σε προτάσεις νόμου στη Βουλή για να καταργηθούν τα μνημόνια. Έστω κι αν εκλογικά περιορίστηκε ασφυκτικά μετά το 2012 από τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο το ΚΚΕ ένιωσε άνετα μετά την συριζέικη παύση κινήματος του 2012 στην οποία άλλωστε συνέβαλε και το ίδιο. Όταν για δικούς της λόγους πιεζόμενη η πράγματι ξεπουλημένη ΓΣΕΕ καλούσε γενικές απεργίες, το ΚΚΕ έλεγε πως τις καλούσε το ΠΑΜΕ. Σήμερα το ΚΚΕ νιώθει πολύ άνετα, όταν μια κινητοποίηση των μελών του μοιάζει σπουδαία με βάση το ότι δε γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις. 

Χιλιάδες αγωνιστές χρόνια τώρα εισπράττουν πολύ αρνητικά τον ρόλο των «κομμουνιστών», όσο δε μπορούν να διακρίνουν την ουσία της αντικινηματικής γραμμής του ΚΚΕ από τους κομμουνιστικούς του βερμπαλισμούς. Και αυτή η σύγχυση ήταν και είναι εύκολα εφικτή από το ΚΚΕ τόσο χάρη στον ανοικτό και ξετσίπωτο οπορτουνισμό και τη συστημική συμπεριφορά των άλλων της Αριστεράς «μας», όσο και επειδή η μαζική ριζοσπαστικοποίηση ενός κόσμου μετά από χρόνια κινηματικής αδράνειας τον έβγαλε στο δρόμο χωρίς προηγούμενες εμπειρίες και με κυρίαρχο το σώμα των ρεφορμιστικών αυταπατών και την υποχώρηση της επαναστατικής κατεύθυνσης σ’ όλα τα επίπεδα. 

Σ’ ότι αφορά τα σχήματα ανάλυσης, άλλοτε έβλεπαν τα περί κρίσης μπλόφα, άλλοτε έβλεπαν να έρχεται η ανάπτυξη και τα πάντα να κινούνται βάση σχεδίου από το παντοδύναμο σύστημα της Ελλάδας της αλληλεξάρτησης… Ουσιαστικά και το ΚΚΕ και άλλοι συμμορφώθηκαν στην απαίτηση μιας στριμωγμένης από τα πράγματα αστικής τάξης που απαιτούσε από την «κανονική» αριστερά να μην αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξάρτηση με όρους αριστεράς και μαζικού κινήματος. Ειδικά το ΚΚΕ με βάση τη σύνθεση της βάσης του και της κομμουνιστικής αναφοράς του αναγκάστηκε από το 2008 ακόμη να δηλώσει μέσω της Παπαρήγα, πως στην επανάστασή του δε θα σπάσει ούτε τζάμι… Και κάτι τέτοιο το αποδεικνύει καθημερινά.

Πέρα από τις εγγυήσεις που έδινε στο σύστημα από το 2008 μπροστά σ’ αυτό που ερχόταν, καλλιέργησε ακόμη πιο έντονα και συστηματικά το λεγκαλισμό στα μέλη του. Έτσι, σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη ιδεολογική καθαρότητα και τη μόνιμη εκλογική αγωνία, ξεκόπηκε συνειδητά από το ριζοσπαστισμό που ανέπτυξαν μεγάλα κομμάτια του λαού και της νεολαίας προκειμένου να μην αναλάβει ευθύνες σύγκρουσης με το σύστημα. Το τελευταίο είναι μόνιμη και σταθερή έγνοια του ΚΚΕ εδώ και δεκαετίες. Έγνοια και ανησυχία που ενισχύεται όσο η επίθεση κλιμακώνεται και η ταξική πάλη επιφυλάσσει απρόβλεπτες καταστάσεις και για το ΚΚΕ και για όλους. 

Κάθε τίμιος αγωνιστής του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος σήμερα οφείλει να ξεκαθαρίσει στον εαυτό του και γύρω του πως οι λαϊκές δυνάμεις είναι ανάγκη να συγκροτηθούν με όρους αναμέτρησης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η απογοήτευση μπορεί να κυριαρχεί στο μαζικό επίπεδο σ’ αυτή τη φάση, ωστόσο ο λαός αποκτά παραπέρα εμπειρίες. 

Ένα μεγάλο κομμάτι αγωνιστών ευρύτερα της Αριστεράς με βάση την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ δύναται να ξεκαθαρίσει τόσο την πραγματική φύση του συστήματος, όσο και τον ολέθριο ρόλο των ρεφορμιστικών αυταπατών. Σ’ όλο αυτό τον κόσμο είναι πολύ λίγο να διορθώσει απλά την ψήφο του. Μα και μια σειρά αγωνιστές του ΚΚΕ που αγωνιούν με τον άλφα ή βήτα τρόπο για τη λαϊκή πάλη και αγωνιούν στ’ αλήθεια για την επαναστατική προοπτική, οφείλουν να δουν πως δεν υπάρχει ανάλογη αγωνία στην ηγεσία τους. Αντίθετα υπάρχει φόβος για τη λαϊκή πάλη, μιας και είναι αλήθεια πως η υπηρέτησή της έχει κόστος, τέτοιο που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένη να καταβάλει. Ούτε έχει η ίδια τις προδιαγραφές, ούτε θέλει να τις έχει, ούτε φυσικά διαμορφώνει ανάλογα ένα δυναμικό που συσπειρώνει. Ούτε πολύ περισσότερο νοιάζεται να συμβάλει για να διαμορφώσει ο λαός μαζικά αντιλήψεις σύγκρουσης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης μέσα από την πάλη του. 

Η ψήφος είναι η δύναμή σου, λέει και ξαναλέει και ζητά ξανά και ξανά από το λαό να τη διορθώσει για να δώσει δύναμη στη δύναμή του, στο ΚΚΕ, που όσο ανεβαίνει σε ψήφους τόσο ισχυροποιείται τάχα η δύναμη του λαού. Η προοπτική αναμέτρησης του λαού με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού (αλήθεια, υπάρχει ιμπεριαλισμός για το ΚΚΕ και αυτό τι σημαίνει;) είναι μια υπόθεση που δεν αφορά το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ στη λαϊκή εξουσία του φτάνει με αερογέφυρα κάπου στο μέλλον, και στο σήμερα απλά αποτελεί πρόσχημα για αναχώρηση. 

Στον κάθε κομμουνιστή οφείλει να είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει λόγο ύπαρξης και παύει να είναι κομμουνιστής έξω από την υπηρέτηση της λαϊκής πάλης. Οι κομμουνιστές δεν είναι κινηματίες και ο ρόλος τους είναι να μπολιάσουν στις μάζες τον πόθο και την απόφαση να παλέψουν για την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Όμως κάτι τέτοιο γίνεται μονάχα στο πεδίο της ταξικής πάλης με όρους ταξικής πάλης. Στο καμίνι της θα αποδειχτεί ξανά η απόφαση των κομμουνιστών να σπρώξουν την ιστορία μπροστά εφόσον δεθεί με την ανάγκη της εργατικής τάξης και των μαζών να μπουν στο δρόμο για το σπάσιμο των αλυσίδων τους. Στο δρόμο της Αντίστασης, της Διεκδίκησης για την οικοδόμηση όρων αναμέτρησης με το σύστημα κινείται μαχητικά εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ(μ-λ).

 Σ’ αυτό το δρόμο βρισκόμαστε συστηματικά και μόνιμα σε σύγκρουση και πολεμική με τον οπορτουνισμό και όλους αυτούς που θέλουν να παρακάμψουν τις δυσκολίες, τις καθυστερήσεις και τα κόστη του επαναστατικού δρόμου και οδηγούνται στο συμβιβασμό και τη συνδιαλλαγή με το σύστημα. Είμαστε μικροί γιατί και το κίνημα είναι μικρό και αυτό δε μας τρομάζει. Σήμερα και εμείς μπορούμε να δυναμώσουμε και πολλοί περισσότεροι έξω από μας να δουν την πολιτική πραγματικότητα και αρκετοί απ’ αυτούς να κινηθούν σε ανάλογους με μας δρόμους. Μέσα στην απογοήτευση και το ζόφο που κυριαρχεί, κάτι τέτοιο είναι μια πραγματικότητα εφόσον την αξιοποιήσουμε. Δεν ξέρουμε πόσο το ΚΚΕ θα μπορεί να συνεχίζει να κινείται με όρους περιχαράκωσης, αυτοσυντήρησης και αναχώρησης από την ταξική πάλη και ταυτόχρονα να μην αναλαμβάνει ρόλους στη διαχείριση του αστικού συστήματος. 

Εμείς δε βλέπουμε σταθερότητες ούτε στο αστικό πολιτικό σύστημα ούτε ευκολίες στην επιβίωση των κάθε λογής ρεφορμιστών. Ούτε φυσικά είναι εύκολος ο δικός μας δρόμος, ο δρόμος της υπηρέτησης της λαϊκής πάλης, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της αναμέτρησης. Είναι σίγουρα ο πιο απαιτητικός. Όμως έξω από τη λαϊκή πάλη δεν υπάρχει μέλλον για τον κόσμο της δουλειάς, ούτε λόγος ύπαρξης των κομμουνιστών. 

Το μεγαλύτερο συμπέρασμα από τον προηγούμενο σπουδαίο επαναστατικό κύκλο της Οκτωβριανής επανάστασης και της ανάπτυξης παγκόσμια του κομμουνιστικού κινήματος που ακολούθησε, είναι ο καθοριστικός ρόλος του προλεταριάτου και των λαϊκών μαζών. Οι μάζες γράφουν την ιστορία. Έξω από την κίνηση των μαζών (όχι την εκλογική αλλά την ενεργή κίνηση) όχι μόνο δεν οικοδομούνται όροι πραγματικής αναμέτρησης, αλλά το οποιοδήποτε κομματικό οικοδόμημα είναι καρικατούρα και έωλο στη σφοδρότητα των εξελίξεων που έρχονται.

Και ένα σχόλιο:

Το ΚΚΕ «δεν κάνει σκόντο»

«Για να έχουμε σταθερή δουλειά με ωράριο, ασφάλιση, με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με μισθό όχι λιγότερο από 751 ευρώ». Αυτό γράφει ο Ριζοσπάστης, την περασμένη Τετάρτη 2 Σεπτέμβρη. Στο ίδιο κείμενο και ίδια σελίδα συμπληρώνει: «Δυναμώνουμε το ΚΚΕ, γιατί δεν κάνει σκόντο στις σύγχρονες ανάγκες μας». 

Διεκδικεί, λοιπόν, το ΚΚΕ ως ελάχιστο μισθό τα 751 ευρώ, και μάλιστα μικτά, όσο ήταν δηλαδή ο κατώτερος μισθός πριν τα μνημόνια. Εκείνη την περίοδο, το ΚΚΕ διεκδικούσε ως κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ. Τόσες εκτιμούσε τις ανάγκες των εργαζομένων. Τώρα τις εκτιμά σε 751 ευρώ... 

Κάθε σχόλιο περισσεύει!

Προλεταριακή Σημαία