Περισσεύει ο κυνισμός (της υποταγής), αφθονούν οι «αφηγήσεις» (της συμμόρφωσης).

Περισσεύει ο κυνισμός (της υποταγής), αφθονούν οι «αφηγήσεις» (της συμμόρφωσης). Να παλέψουμε για αυτό που λείπει!

Είμαστε πια πολύ κοντά στις εκλογές και γι' αυτό πολύ κοντά στο νέο κύμα επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, όπως διατυμπανίζουν οι δύο κεντρικοί (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) και οι συμπληρωματικοί επίδοξοι κυβερνητικοί διαχειριστές. Και επιπλέον είμαστε σε μια περιοχή και περίοδο που οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και οι περιπλοκές των σχεδίων τους και των ντόπιων στηριγμάτων τους, σχεδόν προεξοφλούν νέες αγριότητες ακόμα και τυχοδιωκτισμούς σε βάρος των λαών. 

Για αυτά κυρίως –την επίθεση και τις ιμπεριαλιστικές αγριότητες που έρχονται- είναι ανάγκη και έχει αξία να επιχειρήσουμε να ξεδιαλύνουμε την προεκλογική θολούρα. Να αντιπαρατεθούμε στη διαστροφή της πραγματικότητας και στην αντιστροφή των ζητούμενων για το λαό. Το λαό που θέλουν να τον πάνε στις κάλπες χρεωμένο με ήττες, καταρρεύσεις και αδιέξοδα που δεν είναι δικά του.

Αυτό που ηττήθηκε λοιπόν στο κυβερνητικό εφτάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι οι αγώνες του λαού. Ηττήθηκε η απάτη της διαπραγμάτευσης, μέσω της οποία θα πείθονταν οι «κακοί» της ΕΕ και θα έπαιρναν το πάνω χέρι οι «καλοί» αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Ηττήθηκε η γραμμή της ανάθεσης που βάζει το λαό στη γωνία, η λογική της αναζήτησης σωτήρα. Αυτό πάνω από όλα αφορά σήμερα το λαό που του ζητούν όχι πια εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης, αλλά εξουσιοδότηση εφαρμογής επί των δικαιωμάτων του της επίθεσης που η διαπραγμάτευση έφερε.

Αυτό που κατέρρευσε όλο το προηγούμενο διάστημα δεν είναι οι λαϊκές ελπίδες και στόχοι για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ειρήνη, ανεξαρτησία. Δεν κατέρρευσαν οι πόθοι για την απελευθέρωση από τη μέγγενη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για μια Ελλάδα που θα είναι ο λαός αφέντης της. Κατέρρευσε η αυταπάτη πως όλα αυτά θα γίνουν μέσω των λεγόμενων μεταβατικών προγραμμάτων - λιγότερο ή περισσότερο «ριζοσπαστικών». 

Δηλαδή κατέρρευσε η θεωρία πως όλα αυτά θα γίνουν με την ανοχή (τουλάχιστον) της αστικής τάξης, με την πρωτοκαθεδρία των ενδιάμεσων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και με (έως καθοριστικό) στήριγμα τους νέους προστάτες στους οποίους θα καταφύγουμε. Και κυρίως –λένε βουβά αλλά βροντερά τα μεταβατικά σχέδια- όλα αυτά θα γίνουν χωρίς η εργατική τάξη και ο λαός να μάχεται και να συγκροτείται στα επίπεδα που απαιτεί αυτή η κατεύθυνση, αυτή η αναμέτρηση. Γι αυτό εξάλλου όλα αυτά θα γίνουν «ΤΩΡΑ», όπως μας …βεβαιώνουν (ξανά!) ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α. για να ορίσουν εκλογικούς στόχους…

Αυτό που λείπει συνεπώς δεν είναι ένα «αποκούμπι» για το λαό! Αυτό που λείπει δεν είναι ένα «καταφύγιο» για να «περιμένουμε» να περάσει η μπόρα και μετά να βγούμε στο ξέφωτο της λαϊκής εξουσίας. Αυτή η αφήγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ διαψεύστηκε και εκλογικά (για την ίδια) αλλά κυρίως πολιτικά και κινηματικά για το λαό. Το 8,5%, του Μάη του 2012 «δεν ήταν αρκετό» για να ανακόψει ούτε την επίθεση ούτε τις αυταπάτες. Και η «αντεπίθεση» που σάλπιζε («προειδοποιώντας πάντα σωστά» το λαό), προσγειώθηκε στα 751 ευρώ και σε σχέδια νόμου για την κατάργηση των Μνημονίων! 

Δεν πρόκειται βέβαια για «μπόρα», αλλά για σαρωτική επίθεση του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης στη βάση ενός πολύ αρνητικού συσχετισμού σε όλα τα επίπεδα, που μόνο στο πεδίο της ταξικής πάλης μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και για αυτό ο λαός πριν από όλα χρειάζεται αυτό που χλευάζει, αρνείται, ξορκίζει η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς ακόμα και της κομμουνιστικής κατεύθυνσης: Τη γραμμή της Αντίστασης και της Διεκδίκησης, του Μετώπου Πάλης ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση. Για να συγκροτήσει στη βάση αυτής της γραμμής αυτό που πραγματικά λείπει: όχι καταφύγια αλλά ορμητήρια ξεσηκωμού και αγώνα. 

Αυτός είναι ο επαναστατικός ρεαλισμός που μπορεί να δώσει διέξοδο στο σημερινό βαρύ τοπίο, να ανοίξει το δρόμο για τους εργάτες, το λαό, τη νεολαία. Για τη στήριξη του και την ενίσχυση του στις 20 του Σεπτέμβρη παλεύει η Εκλογική Συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ)& Μ-Λ ΚΚΕ. Για να πάρει ώθηση και να προχωρήσει με τόλμη στην υλοποίηση του από τη Δευτέρα των εκλογών, η Λαϊκή Αντίσταση- Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία και ένας πολύ ευρύτερος κόσμος του αγώνα που ούτε χωνεύεται με τις ανακυκλώσεις των αυταπατών, ούτε συμβιβάζεται με την απόσυρση από την πάλη.

Νίκος Παπαβασιλείου

Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)