απο την εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης –Αριστερής Αντιϊμπεριαλιστικής Συνεργασίας, την Τετάρτη 1 Ιουλίου, στην Θεσσαλονίκη

Ο κόσμος, η Ελλάδα, η "ανορθρογραφία" ΣΥΡΙΖΑ, η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, το δημοψήφισμα και ο λαός!

Βρισκόμαστε σε μια φάση πυκνών πολιτικών εξελίξεων. 

Σε τέτοιες φάσεις πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι να «θολώσει» η κρίση σου, να «παραλύσει» η σκέψη σου, να πάρεις τις επιθυμίες σου για πραγματικότητα. Τι μπορεί όχι μόνο να σε κρατήσει όρθιο αλλά και να σε πάει μπροστά; Το να μην χάσεις τα «στηρίγματά» σου στα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την κατάσταση στην Ελλάδα και στον κόσμο. Και αυτό παρά τα ερωτηματικά που θα έχεις σ΄ αυτές τις φάσεις, παρά την συναίσθηση της μη προβλεψιμότητας των απότομων στροφών που μπορούν να συμβούν. Εάν αυτά τα «στηρίγματα» είναι κατά βάση σωστά, τότε η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας μπορεί να σου προσφέρει βασικά σωστές κατευθύνσεις πάλης.

Η γενική κατάσταση στον κόσμο …

Σύντομα, περιεκτικά και παραβλέποντας υποδεέστερες πλευρές η γενική κατάσταση στον κόσμο, μπορεί να προσδιοριστεί από τα εξής βασικά στοιχεία:

1ον Την στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς με στόχο την απόσπαση ακόμα μεγαλύτερων μαζών και ποσοστών υπεραξίας και κερδών, και σκοπό την μετατροπή τους σε σύγχρονους δούλους του κεφαλαίου. Στον ίδιο καμβά εξελίσσεται και η επίσης στρατηγικού χαρακτήρα διαδικασία μετατροπής των 4/5 του πλανήτη σε πεδίο άγριας καταλήστευσης από τον ιμπεριαλισμό, η διαδικασία νεοαποικισμού.

2ον Τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου που δένεται αξεδιάλυτα με την προηγούμενη διαδικασία. Σημειωτέον ότι και οι δύο διαδικασίες , εκτυλίσσονται στο φόντο της παγκόσμιας κρίσης που σπρώχνει σε «απαντήσεις» και «λύσεις» ολοένα και πιο αντιδραστικού χαρακτήρα για τους λαούς. Αυτός ο ανταγωνισμός που παίρνει ολοένα και περισσότερο στρατιωτικά χαρακτηριστικά πάει χέρι-χέρι με την προσπάθεια του κάθε ιμπεριαλιστή να συμπτύξει (και ποιες;) στρατηγικές συμμαχίες.

3ον Την ήττα του Κομμουνιστικού Εργατικού Επαναστατικού Κινήματος και την αποσυγκρότηση της ραχοκοκαλιάς της πάλης των λαών, της εργατικής τάξης. Ήττα που είχε σαν αποτέλεσμα την κυριαρχία παγκόσμια μιας αριστεράς υποταγμένης στον καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό μονόδρομο. Ήττα που ίσως ήταν ο βασικότερος όρος για να ξεδιπλωθεί η επίθεση στην εργατική τάξη που αναφέραμε.

Εμείς πιστεύουμε πως συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε για καιρό να πορευόμαστε σ’ αυτή την περίοδο. Αυτό βάζει στην ημερήσια διάταξη μια σειρά σπουδαία καθήκοντα για τους κομμουνιστές, την αριστερά, τους προοδευτικούς ανθρώπους, τους αγωνιστές των λαϊκών συμφερόντων:

-Να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση και σε όλα τα επίπεδα της εργατικής τάξης και της ικανότητάς της να παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό αλλά και για να θέσει στον εαυτό της το ιστορικό καθήκον της ανατροπής τους.

- Να συμβάλλουν στην οικοδόμηση των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών όρων για την συγκρότηση του λαϊκού κινήματος σε εκείνο το επίπεδο που θα είναι ικανό ν’ ανοίξει στην χώρα μας τον δρόμο για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.

-Να συμβάλλουν στο σήμερα για να οικοδομηθεί ένα Μέτωπο Αντίστασης, Διεκδίκησης και Αναμέτρησης, που θα καταφέρει ρήγματα στην επίθεση, ανοίγοντας το δρόμο στην ανατροπή της επίθεσης.

Όλα τα προηγούμενα, για την υπόλοιπη αριστερά φαντάζουν σαν πεσιμιστικές αναλύσεις των «συνήθως υπόπτων». 

Διότι παραμένει, παρά τις αναγκαστικές διορθώσεις που κατά καιρούς κάνει, πιστή σε όλα τα ιδεολογήματα που πλάσαρε ο ιμπεριαλισμός, όπως της παγκοσμιοποίησης, των ολοκληρώσεων, του πλανητικού χωριού, της ενοποίησης του κόσμου. Διότι αρνείται την ιμπεριαλιστική διάσταση του σύγχρονου καπιταλισμού αλλά και έχει πολλές αυταπάτες όσον αφορά τα πραγματικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος. Εξακολουθεί να θεωρεί, παρά τις καθημερινές διαψεύσεις, το ευρωπαϊκό, σαν το κύριο και προνομιακό πεδίο της ταξικής πάλης. Παραζαλισμένη από την εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη του σε κυβέρνηση μας κατηγορεί πως δεν βλέπουμε τις λαμπρές προοπτικές και τις μεγάλες λεωφόρους που ανοίγονται μπροστά μας…

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πεισματάρα.

 Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών και οι επεμβάσεις τους έχουν κομματιάσει και διαλύσει κοινωνίες και χώρες ολόκληρες: Ιράκ, Λιβύη, Συρία. Το ίδιο και στην Αφρική που γίνεται ένα όλο και πιο συχνό πεδίο αναμέτρησης τους. Στην Νοτιοανατολική Ασία, σε ξηρά και θάλασσα, το θερμόμετρο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ανεβαίνει αργά μα σταθερά. Και πάνω απ’ όλα η σύγκρουση στην Ουκρανία που έχει μεταφέρει την ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ανεβάζοντάς την ταυτόχρονα στο ανώτερο επίπεδο (πριν το… πυρηνικό). 

Σιδερικά και στρατοί μαζεύονται στην Ανατολική Ευρώπη, σε όλο το μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας. Ξαναπέφτει στο τραπέζι η δυνατότητα χρησιμοποίησης εκτός από συμβατικών και πυρηνικών όπλων. Παράλληλα η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ερημώνει ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, παράγοντας δισεκατομμύρια φτωχούς και εξαθλιωμένους, τους σύγχρονους κολασμένους αυτού του γερασμένου κόσμου. Όχι πια μόνο στην δυστυχισμένη Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική, αλλά και μέσα στην καρδιά της ανεπτυγμένης Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής.

… και στην Ελλάδα

Ο λαός και η χώρα μας, βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια μέσα σε μια απότομη κλιμάκωση, με το πρόσχημα που έδωσε η παγκόσμια κρίση στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης που εξελίσσονταν από πολύ πριν. Μια κλιμάκωση που επιχειρούσε να σαρώσει καταχτήσεις δεκαετιών, ή καλύτερα ενός αιώνα. Καταχτήσεις που πάρθηκαν με πολλούς αγώνες και με αίμα από τον δικό μας, και όχι μόνο, λαό. Μια επίθεση που επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί σαν ένα φυσικό φαινόμενο. Ώστε να αποκρυφτούν οι αιτίες που τη γέννησαν, οι δυνάμεις που την προώθησαν, και ο λαός μας να την αποδεχθεί σαν μοιραίο και αναπότρεπτο γεγονός.

Η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ σαν ο αδύνατος κρίκος της ευρωζώνης και της ΕΕ. Ώστε να αυξήσουν των πίεση προς τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και ειδικά προς την Γερμανία, για την ανάληψη από την πλευρά της μέρους της «χασούρας» από την παγκόσμια κρίση, για ακόμα μεγαλύτερη «συμβολή» τους στις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ, αλλά και για να κοντύνουν οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του γερμανικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα της ΕΕ.

Στη χώρα μας δοκιμάστηκε η παγκόσμια τάση των ιμπεριαλιστών να υποβιβάζουν τις εξαρτημένες χώρες και να κλιμακώνουν την καταλήστευσή τους, προκειμένου να αντλούν ισχύ για τον παγκόσμιο ανταγωνισμό αλλά και για την ανάκαμψη των ποσοστών κερδοφορίας του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου σε ικανοποιητικά επίπεδα για το ίδιο.

Τα προηγούμενα προσδιόρισαν τα εξής:

Από τη μια το ντόπιο κεφάλαιο έβλεπε στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές που προωθούσαν τα μνημόνια, μια σειρά αντεργατικών- αντιλαϊκών μέτρων που και το ίδιο θα ήθελε να περάσει για χρόνια, και οι λαϊκοί αγώνες δεν το άφηναν.

Από την άλλη μεγάλωνε η δυσαρέσκεια του ντόπιου κεφαλαίου για εκείνες τις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους, που το υποβίβαζαν και έθιγαν την υπόσταση του στο εσωτερικό (αγορά, κοινωνικές συμμαχίες) αλλά και στην περιοχή.

Οι εκτεταμένες λαϊκές αντιδράσεις και οι μεγάλοι αγώνες του λαού μας την διετία 2010-2012 επέτειναν τις αντιφάσεις/αντιθέσεις αυτής της πορείας, με αποτέλεσμα την αποσάσθρωση/αποδιάθρωση του αστικού πολιτικού συστήματος που η άρχουσα τάξη και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά των ΗΠΑ και της ΕΟΚ/ΕΕ είχαν καταφέρει να διαμορφώσουν από το 1974 και δώθε.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να προκύψει αυτό που έχουμε ονομάσει «ανορθογραφία», με την ενίσχυση και τελικά την ανάδειξη στις 25 του περασμένου Γενάρη, του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με το ακροδεξιό/εθνικιστικό ΑΝΕΛ.

Η «ανορθογραφία» του ΣΥΡΙΖΑ και η αδιέξοδη πορεία του «ρεαλισμού»

 Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το αγωνιστικό κεφάλαιο και την «υπεραξία» της αγωνιστικής πλημμυρίδας των τότε προηγούμενων δύο χρόνων και τα επένδυσε στις διπλές εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου του 2012, με το παραπλανητικό σύνθημα «μπορούμε χωρίς αυτούς» και με τις ψεύτικες υποσχέσεις προς τα μεσαία στρώματα για επιστροφή στο 2009 χωρίς «να σπάσει τζάμι» που θα έλεγε και το ΚΚΕ. Διότι εμείς βέβαια δεν ξεχνάμε και θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε με αυτή την ευκαιρία στους αγωνιστές και το λαό μας, πως και οι δύο πτέρυγες της υποταγμένης στο σύστημα αριστεράς, αμέσως μετά την μεγάλη απεργία στις 12 του Φλεβάρη εκείνης της χρονιάς προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων του. Να τον πείσουν πως η λύση είναι «πολιτική» δηλαδή κοινοβουλευτική, αναπαράγοντας έτσι με αριστερό δήθεν τρόπο τις αστικές κοινοβουλευτικές/εκλογικές αυταπάτες. Αυταπάτες που είχαν αρχίσει να τα «βρίσκουν σκούρα» όσο ο λαός μας βρίσκονταν στους δρόμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε από τότε την διαδικασία ακόμα μεγαλύτερης προσαρμογής «αδυνατίζοντας» ακόμα και αυτές τις ρεφορμιστικές ουτοπίες ευρωκομμουνιστικής προέλευσης, για να φορέσει τα κυβερνητικά κουστούμια διαχείρισης του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα έδινε δείγματα γραφής χειραγώγησης του λαού επενδύοντας στην λογική της «εύκολης λύσης» και των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Έτσι τα επόμενα δύο χρόνια κύλησαν με «σιγή ασυρμάτου» στο κίνημα, σποραδικοί κλαδικοί ή τοπικοί αγώνες που ξεσπούσαν υπονομεύονταν από τα μέσα (εκπαιδευτικοί και στάση ΠΑΜΕ αλλά και των ΣΥΝΕΚ) ή επιχειρούνταν να εκφυλιστούν (Χαλκιδική και επένδυση στην εκλογή του Μίχου).

Άραγε ποιος θυμάται σήμερα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ο εκ της «αριστερής» πτέρυγας Λαπαβίτσας ονόμασε «μετριοπαθή κεϊνσυανισμό»; Ποιος θυμάται τις ανέξοδες εξαγγελίες των υπουργών και τα μεγάλα λόγια του Τσίπρα την πρώτη μέρα της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;

Ούτε ένας μήνας δεν είχε περάσει από τις εκλογές, όταν στις 20 του Φλεβάρη υπέγραφε με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ μια νέα συμφωνία υποταγής. Που νομιμοποιούσε όλη την προηγούμενη επίθεση και τα βάρη που συσσώρευσε στο λαό, και άνοιγε τον δρόμο για νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα.

Σ’ αυτό το πεντάμηνο ο ΣΥΡΙΖΑ, ονόμαζε εταίρους και θεσμούς . Ποιους; Αυτούς που ο λαός μας, την περίοδο που τη χώρα κυβερνούσε το μαύρο μέτωπο ΝΔ- ΠΑΣΟΚ , με τις διάφορες (ακρο)δεξιές και «αριστερές» τσόντες (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) αλλά και τους διάφορους Παπαδήμους των μίνι κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων, είχε από την πείρα του μάθει, να ονομάζει τροϊκανούς ληστές,

Σ’ αυτό το πεντάμηνο ο ΣΥΡΙΖΑ ονόμαζε διαπραγμάτευση αυτό που ο λαός μας μέχρι τότε κατανοούσε ως επιβολή και ληστεία της ζωής του και της χώρας του. Στην πορεία η διαπραγμάτευση με τους λύκους για «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», μετατράπηκε σε «έντιμο» και στη συνέχεια σε «επώδυνο συμβιβασμό». Για να οδηγηθούν τα πράγματα έως την περασμένη Πέμπτη 26 Ιουνίου, όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ συνέταξε (πάνω στα κατατεθειμένα μνημόνια των δανειστών) το ΔΙΚΟ ΤΗΣ μνημόνιο των 47+8+2 σελίδων.

Τι ζητούσε και για λογαριασμό ποιανού η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;

Ζητούσε τροποποίηση των ρυθμών της επίθεσης, στους ρυθμούς υλοποίησης και στις «ποσότητες» των αντιλαϊκών μέτρων που απαιτούσαν οι τροϊκανοί, ώστε να μπορεί να εμφανίζεται στοιχειώδικα διαφορετικός απέναντι στα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τους σαμαροβανιζέλους.

Ζητούσε για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης το χαλάρωμα της ιμπεριαλιστικής μέγγενης τέτοια που να αποκαθιστά για τμήματά της λίγα από τα κατεβασμένα ποσοστά κερδοφορία τους αλλά και για ολόκληρη την αστική τάξη μια κάποια «αναζωογόνηση» της εσωτερικής αγοράς. Δηλαδή τέτοια που να δίνει στην μεγαλοαστική τάξη περισσότερα περιθώρια ευελιξίας και κινήσεων πάντα μέσα στο ιμπεριαλιστικό πλαίσιο.

Αυτήν αφορούσε η «πάλη» της κυβέρνησης στην διαπραγμάτευση, όσον αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα και την ελάφρυνση, με κάποιο τρόπο, του χρέους και όχι τον λαό .

Γι’ αυτό οι όρκοι πίστης στην Δύση , τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, συνοδεύονταν από μια εναγώνια προσπάθεια να αποδεχτούν τα δυτικά αφεντικά και να παραχωρήσουν στην κυβέρνηση την δυνατότητα για άσκηση κάπως διαφορετικού «μείγματος πολιτικής».

Τι δεν λογάριασε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ;

Δεν λογάριασε τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών (ΗΠΑ- ΕΕ αλλά και μεταξύ των ευρωπαίων) και την χρησιμοποίηση της χώρας μας στον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό. Δεν λογάριασε τις απαιτήσεις που έχουν οι ιμπεριαλιστές στο σύνολό τους από χώρες σαν τη δική μας.

Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε μπλοκάρισμα. Ας θυμηθούμε το «άδειασμα» του Σαμαρά και του success story.

Σ’ αυτά τα ζητήματα είναι αναγκαίο να επιμείνουμε και να εξηγήσουμε. Οι συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών έχουν τόσο οικονομικο- πολιτικά όσο και γεωστρατηγικά επίδικα. Ας δούμε κάποιες μόνο βασικές πλευρές.

Στο οικονομικο-πολιτικό πεδίο οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ και όχι μόνο, «ζητούν» από την ΕΕ δηλαδή κατά βάση από τη Γερμανία να αναλάβει μέρος της «χασούρας» που προέκυψε από το 2008 και δώθε, και ειδικά όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Το λιγότερο είναι αυτό που ζητούν για μια διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Το περισσότερο είναι ότι μια τέτοια κίνηση από την πλευρά του Βερολίνου σημαίνει ότι η γερμανική καγκελαρία αποδέχεται την ευρωπαϊκή διάσταση του χρέους.

 Έτσι μ’ έναν τρόπο μπορεί να γίνει ευάλωτη στις πιέσεις που θα ασκηθούν εάν σκάσει το ιταλικό ή το ισπανικό χρέος. Φανταστείτε την «πλάτη» που μπορεί να καλεστεί να βάλει σ’ εκείνη την περίπτωση όταν τα χρέη αυτών των χωρών είναι δεκαπλάσια και εικοσαπλάσια του ελληνικού, για να μην μιλήσουμε για το ειδικό τους βάρος σε σχέση με αυτό της Ελλάδας. Για τους λόγους αυτούς αντιδρά η Γερμανία και προσπαθεί η όποια διευθέτηση χρειαστεί να κάνει, να ανοίγει όσο δυνατόν λιγότερες κερκόπορτες, στο έτσι κι αλλιώς γεμάτο εγγενείς αντιφάσεις ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ και στη δική της ηγεμονία σ’ αυτό. 

 Δεν είναι τυχαίο από αυτή την άποψη πως στο Βερολίνο χωρίς να είναι κυρίαρχες, ωστόσο υπάρχουν σκέψεις για τη δημιουργία μιας πιο σφικτής ζώνης μέσα στην ευρωζώνη. Έτσι ώστε να θωρακιστεί ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλιστικός πυρήνας έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού αλλά και της δυνατότητας παρεμβάσεων/σφηνών από την πλευρά των ΗΠΑ. Αλλά και το Παρίσι ενώ από τη μια δεν θέλει την αμερικανική παρέμβαση στην ΕΕ, από την άλλη όποτε μπορεί την εκμεταλλεύεται για να απαιτήσει μεγαλύτερη ας πούμε «ισορροπία δυνάμεων» μέσα στην ΕΕ. Ενώ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως το γαλλικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο ενοχλείται σφόδρα τα τελευταία χρόνια από την πρωτοκαθεδρία του γερμανικού.

Όσον αφορά την γεωπολιτική/γεωστρατηγική διάσταση των αντιπαραθέσεων, οι αμερικανοί απαιτούν την συμβολή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περικύκλωση της Ρωσίας, και παράλληλα επιδιώκουν να τραυματίσουν βαθιά τις στρατηγικές ενεργειακές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί και συνεχίζουν να οικοδομούνται μεταξύ Μόσχας και Βερολίνου. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και πολιτική της ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από τον ρώσικο παράγοντα, που προωθεί η Ουάσιγκτον. Όλα αυτά «μεταφράζονται» ως απαιτήσεις πλήρους ευθυγράμμισης της ελληνικής αστικής τάξης σ΄ αυτούς τους σχεδιασμούς.

 Από την αστική τάξη απαιτείται λοιπόν να δώσει το «ΟΚ» στην επέκταση των βάσεων της Σούδας (στην Κάρπαθο ή όπου αλλού), και ευρύτερα να στοιχηθεί «ολόψυχα» πίσω από την αμερικανική επιθετική στρατηγική.

 Να υπηρετήσει με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την made in USA πολιτική «συμμαχιών» με το κράτος –τρομοκράτη του Ισραήλ, την χούντα της Αιγύπτου και την Κύπρο. Και φυσικά να αφήσει κατά μέρους τα χαριεντίσματα με τη Ρωσία για αγωγό που θα περνάει από τη χώρα μας και άλλα φαιδρά.

Σ’ αυτές λοιπόν τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί πως η χώρα μας «συμμετέχει» με την ιδιότητα της μπάλας και όχι του παίχτη όπως φαντασιώνονταν οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κάλπικο δημοψήφισμα

Οι συγκρούσεις αυτές, οι αλληλοαναιρούμενες επιδιώξεις αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις του συνόλου των ιμπεριαλιστών οδήγησε σε σοβαρά αδιέξοδα την πολιτική της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στο ενδεχόμενο να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή ένα μνημόνιο το οποίο θα ψηφίζονταν από το μαύρο μέτωπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ, ενώ η κοινοβουλευτική του ομάδα θα είχε απώλειες και με την κυβέρνησή του να κινδυνεύσει να καταρρεύσει βρήκε σαν οδό διαφυγής το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα.

Αυτή η κίνηση όπως σε όλους τους τόνους και με κάθε αφορμή έχει υπερασπίσει ο Τσίπρας και η κυβέρνηση, είναι μια κίνηση, ένα χαρτί στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης και όχι της ρήξης. Και πως θα μπορούσε να ήταν στην κατεύθυνση της ρήξης όταν ανάμεσα στο αντιλαϊκό μνημόνιο των ιμπεριαλιστών και σε αυτό που κατέθεσαν την Πέμπτη 26 Ιουνίου οι Τσίπρας –Βαρουφάκης εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕ Λ, οι διαφορές είναι μηδαμινές (ο Βαρουφάκης λίγη ώρα πριν το μπλοκάρισμα δήλωνε πως καταθέσαμε μια πρόταση που είναι πολύ κοντά σε αυτή των δανειστών!!).

Οπότε η προκήρυξη του δημοψηφίσματος αναπαράγει σε ένα υψηλότερο επίπεδο τα αδιέξοδα που παρήγαγε η προηγούμενη πολιτική του, φορτώνοντας όμως στον λαό μας αυτά τα αδιέξοδα. Άρα το δημοψήφισμα δεν συνιστά μια «στροφή», μια ασυνέχεια, μια άρνηση της προηγούμενης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ όπως φαντασιώνονται διάφορα στελέχη των συνιστωσών του αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,. Αλλά αποτελεί ΣΥΝΕΧΕΙΑ αυτής της πολιτικής ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ, δηλαδή της προσαρμογής/υποταγής στα πλαίσια που καθορίζουν οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Παράλληλα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το προηγούμενο επιχειρεί να νομιμοποιήσει το δικό της μνημόνιο, αλλά και να καταστήσει στη συνείδηση του λαού αναγκαίο να υπάρχει μια συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές.

Οι προηγούμενες μέρες ήταν άκρως αποκαλυπτικές.

 Την στιγμή που ο λαός άκουγε μεγάλα λόγια για τα όχι που είναι ίδια με αυτά του 40, την ίδια στιγμή ο Τσίπρας κατέθετε νέα πρόταση, στην εκπνοή του προγράμματος την Τρίτη 30 Ιουνίου και ο υπουργός των οικονομικών συμμετείχε ξανά στο Eurogroup, τόσο την Τρίτη όσο και την επόμενη ημέρα. Πρόταση που κατά τα δικά του λεγόμενα ήταν ανάμεσα στην πρόταση των ιμπεριαλιστών που με το δημοψήφισμα καλεί τον λαό να πει όχι και την δική του πρόταση της περασμένης Πέμπτης που ήταν κατά 90 με 95% ίδια με την πρόταση των δανειστών. 

Αυτό ονομάζεται χρησιμοποίηση του δημοψηφίσματος στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης. Η ελληνική γλώσσα αυτή την πολιτική την περιγράφει με άλλες λέξεις: κοροϊδία, εξαπάτηση.

Με αυτές του τις κινήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει άσχημες υπηρεσίες στον λαό. Αφού συνέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια στην κινηματική αδράνεια, έφερε το λαό απροετοίμαστο να δέχεται πιέσεις, απειλές, εκβιασμούς από τους ιμπεριαλιστές και το εσωτερικό μαύρο μέτωπο. Εμπεδώνοντας σε τμήματα του λαού το αίσθημα ανημπόριας, της ανάγκης να έχουμε προστάτες, ενώ με αυτή την πολιτική του αρχίζουν να αποκτούν το θράσος όλα εκείνα τα ανθρωπάκια του αστικού πολιτικού συστήματος, που συνέργησαν στην καταβύθιση των λαϊκών δικαιωμάτων, να εμφανίζονται σαν σωτήρες.

Είναι πραγματικά μια κρίσιμη κατάσταση. 

Το Μαύρο Μέτωπο της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, ανασυντάσσεται σε όλα τα μήκη και πλάτη. Εκβιάζει το λαό με τον κίνδυνο της χρεωκοπίας, τον απειλεί με την απώλεια του μεροκάματου και των λίγων χρημάτων που έχει στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή. Γνωρίζοντας πως ο λαός είναι απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο, ανεβάζει τον πήχη της αντιπαράθεσης, εκφοβίζοντάς τον με τον πολλαπλασιασμό της κόλασης που βιώνει σήμερα. Έτσι ώστε ο εφιάλτης της παραμονής της χώρας στην ΕΕ να εμφανίζεται σαν την μοναδική προοπτική για αυτόν.

Ο λαός μιλάει με τους αγώνες του

Εμείς δεν διαλέγουμε ποιο μνημόνιο θα μπει σαν ταφόπλακα στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Δεν διαλέγουμε αν θα μας φάει ο λύκος ή η αρκούδα.

Λέμε ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια παλιά και νέα, γραμμένα στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, ή τις εσωτερικές κόπιες τους.

Δεν μας καλύπτει η στάση του ΚΚΕ που ξαναφέρνει από την πίσω πόρτα την ίδια την συριζαίικη λογική πως με την ψήφο μπορεί ο λαός μας να φύγει από την ΕΕ, δηλαδή πως με κοινοβουλευτικό τρόπο μπορεί ο λαός μας να ανατρέψει τις στρατηγικές κατευθύνσεις της εξαρτημένης ελληνικής αστικής τάξης. Ούτε φυσικά η στάση του μπορεί να κρύψει πως εκπορεύεται από μια πολιτική (αυτό)συντήρησης και όχι από μια προσπάθεια προσέγγισης μιας άλλης (πραγματικά αγωνιστικής) γραμμής για το κίνημα και τον λαό.

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΟΚΔΕ κλπ, τι να πούμε. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι με την στάση τους στοιχίζονται πίσω από ψεύτικα διλλήματα και εκβιασμούς ανάμεσα σε μεγαλύτερα και μικρότερα μνημόνια. Δεν κάνουν όμως λάθος. Η στάση τους είναι απόλυτη συνέχεια της πολιτικής τους δορυφοροποίησης γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Των αυταπατών τους πως η άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορεί να την ρυμουλκεί προς τα αριστερά, και οι οποίες διαψεύδονταν όλους αυτούς τους μήνες και συνεχίζουν να διαψεύδονται. Αυτών των αυταπατών είναι συνέχεια οι σημερινές, πως μπορούν να διαφοροποιήσουν ή και να ανατρέψουν την πολιτική που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με όχημα το δημοψήφισμα. Το μόνο ίσως επιχείρημα άξιο λόγου είναι το ότι με αυτόν τον τρόπο δεν αποκόπτονται, όπως νομίζουν ή φοβούνται, από τον λαό. Μόνο που δεν κατανοούν, πως η όποια τους σύνδεση με τον λαό, με αυτή τους την στάση, γίνεται με τα ίδια ακριβώς σαθρά υλικά της υποταγμένης αριστεράς, που εκτός των άλλων έχουν αποδειχθεί πολύ «λίγα» για να συμβάλλουν στην οικοδόμηση κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Εμείς πιστεύουμε πως ο λαός μας έχει ήδη μιλήσει με τους αγώνες του. Και θα ξαναμιλήσει! Πως δεν αξίζει να βρεθεί στην κάλπικη κάλπη για να διαλέγει ανάμεσα στο ναι στο μνημόνιο των ιμπεριαλιστών και σε ένα ψεύτικο όχι που την επόμενη μέρα θα μετατραπεί σε ναι στο μνημόνιο της κυβέρνησης.

Όχι, εμείς δεν θ’ αποκοπούμε από το λαό μας, ακόμα και αν αυτές τις μέρες θα περάσουμε μια δύσκολη φάση. Έτσι κι αλλιώς η σχέση που εμείς θέλουμε να οικοδομήσουμε με τον λαό μας δεν είναι μια από τα ίδια, δεν θέλουμε να είναι με τα υλικά των αυταπατών, του κοινοβουλευτισμού, της ανάθεσης, της συμπληρωματικότητας σε αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις.

Εμείς θέλουμε να συμβάλλουμε ώστε ο λαός μας από αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης αλλά και από αντικείμενο χειραγώγησης και παραπλάνησης, να μετατραπεί σε υποκείμενο που θ’ αλλάξει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην χώρα μας. Να μετατραπεί σε υποκείμενο που θα πάρει στις πλάτες του, τις ταξικές συγκρούσεις ενάντια στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Σε υποκείμενο που θα αναμετριέται με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, με το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, οικοδομώντας ένα Μέτωπο Αντίστασης, Διεκδίκησης και Αναμέτρησης. Ώστε σε μια επόμενη φάση να φτάσει να θέσει στον εαυτό του το καθήκον και δικαίωμα της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.

Αυτό είναι το μεγάλο κενό που πρέπει να καλυφθεί, η μεγάλη έλλειψη της εποχής μας, ο ποιο σπουδαίος «μετασχηματισμός» που μπορεί και πρέπει να γίνει.

Θα μας ψέξουν κάποιοι. Άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι όχι, λέγοντας μας πως αυτά είναι μακρινά, πως σημασία έχει το «τώρα».

Εμείς έχουμε καθήκον να τους υπενθυμίσουμε πως αυτή η κριτική, αυτό το καταραμένο «εδώ και τώρα» που καταδυναστεύει τις σκέψη και τις συνειδήσεις εκατοντάδων χιλιάδων πρωτοπόρων ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα μιας βαθιά λανθασμένης αντίληψης. Που ψάχνει ταχύρυθμες «λύσεις» στα ζητήματα που έχουν τεθεί για το αριστερό κομμουνιστικό κίνημα στον αιώνα που πέρασε. Ένα «εδώ και τώρα» που διαψεύδεται, αναπαράγοντας εδώ και πάνω από μισό αιώνα την λογική του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού μονόδρομου. Ένα «εδώ και τώρα» που ΑΝΑΒΑΛΛΕΙ αυτό που ΑΠΟ ΤΑ ΤΩΡΑ, ΑΠΟ ΤΑ ΧΘΕΣ έπρεπε να έχει γίνει, την πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος στο ύψος εκείνο που απαιτείται για την αναμέτρησή του με την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Η επιλογή της ΑΠΟΧΗΣ από το ΚΑΛΠΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ δεν είναι λοιπόν μια μαγική συνταγή λύσης των προβλημάτων του λαού μας. Είναι μια επιλογή που πασχίζει να προβάλλει μια άλλη κατεύθυνση πάλης στους εργάτες και στον λαό. Είναι η προβολή των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΟΧΙ που πρέπει να ξαναπεί ο λαός μας στους ιμπεριαλιστές δυνάστες, την ντόπια αστική τάξη, και το πολιτικό τους προσωπικό, πιάνοντας ξανά το κόκκινο νήμα των αγώνων.

Τάσος Σαπουνάς

*Αυτό η τοποθέτηση είναι εν πολλοίς, μετά από ένα συμμάζεμα των σημειώσεων, η μία από τις δύο εισηγήσεις που έγιναν στην εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης –Αριστερής Αντιϊμπεριαλιστικής Συνεργασίας, την Τετάρτη 1 Ιουλίου, στην Θεσσαλονίκη.

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) με τον τίτλο "Μπροστά στα κάλπι(η)κα διλήμματα"

http://www.kkeml.gr/