Δεν χαρίζουμε τα ΟΧΙ που λέμε στους ιμπεριαλιστές και την πλουτοκρατία, σε αυτούς που είναι έτοιμοι να πουν τα ΝΑΙ σε νέες συμφωνίες!

Δεν χαρίζουμε τα ΟΧΙ που λέμε στους ιμπεριαλιστές και την πλουτοκρατία, σε αυτούς που είναι έτοιμοι να πουν τα ΝΑΙ σε νέες συμφωνίες!

Αν, οι διοργανωτές των σημερινών γιορτών του ΟΧΙ στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο, άκουγαν προσεκτικά την σημερινή πρωινή συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στον ρ/σ “ στο Κόκκινο”, δεν θα είχαν καθόλου χαρούμενη διάθεση. 

Ο Γιάννης Δραγασάκης, είναι γνωστό πως βρίσκεται στον στενό ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης, της ανασχηματισμένης διαπραγματευτικής ομάδας με τους -τάχα μου- θεσμούς και -όπως λέγεται- στον μικρό κύκλο εκείνων που πήραν την απόφαση να σταματήσουν προσωρινά τις επίσημες διαπραγματεύσεις και να προσφύγουν στο δημοψήφισμα.

 Επιπλέον -για τους νεότερους- ο Γιάννης Δραγασάκης έχει μια μακριά πολιτική πορεία. Αυτό έχει την αξία του ειδικά όταν υπάρχει μια επιμονή σε έναν ορισμένο προσανατολισμό. Από στέλεχος της γκορμπατσοφικής- φιλοευρωπαϊκής πτέρυγας του ΚΚΕ, βασικός υποστηρικτής του Τζανετακισμού και υπουργός στην -αλήστου μνήμης- οικουμενική Ζολώτα, παρολίγον ηγέτης του ΚΚΕ και διαχρονικά ηγετικός παράγοντας του Συνασπισμού και μετέπειτα του Σύριζα.

 Ο Δραγασάκης υπήρξε συνεπής από τότε στην όχθη που διάλεξε, δεν αποτόλμησε ούτε μια προσχηματική αυτοκριτική για τις παλιές επιλογές και προχώρησε στους ίδιους δρόμους με παλιούς και νέους συνοδοιπόρους μέχρι που ξανά-ανέλαβε υπουργικά καθήκοντα. Αυτήν την φορά όχι σαν τσόντα, αλλά σαν ένας από τους βασικούς επιτελείς. Του οικονομικού κυβερνητικού κέντρου αφού αυτό πρώτα ξεσκαρταρίστηκε ακόμη και από εκείνες τις φωνές που είχαν ορισμένες ενστάσεις για την γραμμή που χαράχτηκε. 

Ο Δραγασάκης περιέγραψε αδρά τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα αλλά και τις αληθινές προθέσεις-προσμονές του στενού κυβερνητικού επιτελείου δίνοντας μια καλή εικόνα για το πως αυτό οδηγήθηκε στις τελευταίες ριψοκίνδυνες αποφάσεις. Έχοντας βαθιά στο πολιτικό-θεωρητικό DNA τους όλες τις αυταπάτες για τον χαρακτήρα-ρόλο των ιμπεριαλιστών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της αστικής δημοκρατίας, της ελληνικής ολιγαρχίας κλπ θεώρησαν πως θα μπορούσαν να κερδίσουν μια συμφωνία, έστω και δύσκολα, την οποία θα μπορούσαν να την πουλήσουν τόσο στην ελληνική ολιγαρχική ελίτ όσο και στον λαό. 

Εξήγγειλαν μετά βεβαιότητας πως με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου στην τσέπη θα τροποποιούσαν συσχετισμούς, θα άλλαζαν το μείγμα των πολιτικών, θα έπαιζαν με τις υπαρκτές αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων (εντός και εκτός ΕΕ), θα στρίμωχναν το Βερολίνο και άλλα πολλά. Όλες αυτές οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και τα διαπραγματευτικά σχέδια χρεοκόπησαν. Από υποχώρηση σε υποχώρηση, διαβαίνοντας κόκκινες γραμμές και αλλάζοντας συνεχώς τακτικές βρέθηκαν στο τέλος με την πλάτη στον τοίχο. Όπως είπε και ο Τσακαλώτος ήρθαν αντιμέτωποι με μια συμφωνία που δεν θα μπορούσαν με κανονικούς όρους να περάσουν ούτε κομματικά ούτε κοινοβουλευτικά.

Η επιλογή του δημοψηφίσματος δεν ήταν όμως μόνο μια προσπάθεια να μεταφέρουν το βάρος της απόφασης στον λαό. Μπλεγμένοι βαθιά στις αυταπάτες τους, πίστεψαν πως με την κήρυξη του θα πετύχαιναν ορισμένες παραχωρήσεις από τους ιμπεριαλιστές ακόμη και στην εβδομάδα που μεσολάβησε πριν την διεξαγωγή του. Ήταν έτοιμοι ακόμη και αυτήν την ίδια την διεξαγωγή του να παζαρέψουν, όπως με μασημένα λόγια άφηναν να εννοηθεί τις πρώτες ώρες. Διαψεύστηκαν σχεδόν αυτοστιγμεί και με τον ίδιο οικτρό τρόπο. Όταν, δηλαδή, το Βερολίνο μαζί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Γιούρογκρουπ τους ανάγκασαν να κλείσουν τις τράπεζες εμπρός στον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κατάρρευσης.

Και ενώ όλα αυτά οδηγούν, για κάθε σοβαρό άνθρωπο, σε μερικά προφανή συμπεράσματα αυτοί συνεχίζουν να επιμένουν στην ίδια χρεοκοπημένη πολιτική. Ζητάνε νέα λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση για νέο κύκλο διαπραγμάτευσης. Αυτήν την φορά όχι αργόσυρτο αλλά ταχύρυθμο. Μέσα σε ένα 48ωρο υπόσχονται πως θα υπογράψουν συμφωνία! Ο ανεκδιήγητος Βαρουφάκης θεωρεί πως αυτό θα γίνει σίγουρα και 100% και θα είναι μάλιστα και βιώσιμη συμφωνία! Και ο Τσακαλώτος ζητάει από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «όχι», για να του δώσει ξανά τη δύναμη για την μάχη προκειμένου “να επιτύχουμε μια συμφωνία που θα είναι βιώσιμη, αλλά και αποτέλεσμα ενός δίκαιου συμβιβασμού” όπως είπε στην τελευταία συνέντευξή του. 

Τι είδους συμφωνία σκέφτονται να υπογράψουν οι υποψήφιοι νικητές του κυριακάτικου δημοψηφίσματος κουβαλώντας στα σακίδια τους το ΟΧΙ - όπως ελπίζουν- όταν φτάσουν στις Βρυξέλλες; Ο Δραγασάκης δεν μάσησε τα λόγια του. Θα είναι μια συμφωνία με σκληρά μέτρα που θα στεναχωρήσει πολλούς και από εμάς, εξομολογήθηκε. Δηλαδή πολύ χειρότερη από αυτήν που ο Τσίπρας περιέγραψε και υπέγραψε με το κείμενο των 47+ σελίδων, προσθέτουμε εμείς, στην οποία η περίφημη ανακατανομή των βαρών ήταν ένα φύλλο συκής για την τελική εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων, των φτωχών αγροτών, των μικρών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων.

 Αυτά στην καλύτερη περίπτωση και εφόσον το Βερολίνο και τα υπόλοιπα κέντρα αποφασίσουν να συνηγορήσουν και δεν τραβήξουν και άλλο το σχοινί. Το καλύτερο σενάριο δηλαδή που διαθέτει αυτήν την στιγμή η φαντασία και οι προσμονές του συγκεκριμένου κυβερνητικού επιτελείου. 

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε σε έκτακτες συνθήκες να διαπραγματευτεί για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης μια λιγότερη επώδυνη συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικές-δανειστές. Γι' αυτό αντιμετωπίστηκε στην πρώτη φάση σαν αναγκαίο κακό και έως και ευνοϊκά, από τις περισσότερες μερίδες και πλευρές του καθεστώτος στο εσωτερικό. Ταυτόχρονα εκπροσωπούσε -διαχειρίζονταν κατευναστικά και τις προσδοκίες-αγανάκτηση-οργή του λαού, που στα μάτια του είχε απαξιωθεί πλήρως το παλιό πολιτικό προσωπικό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. 

Μια ιδιότυπη και δύσκολη συγκυρία ανέδειξε το εν λόγω επιτελείο, βεβιασμένα, μαζί με τον Καμμένο στην κυβέρνηση (και όχι στην εξουσία όπως μας αποκάλυψε εμάς τους αδαείς σήμερα το πρωί ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης!). Το εγχείρημα όμως για μια πιο ευνοϊκή και ελεήμονα αντιμετώπιση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα απέτυχε. Απέτυχε για πολλούς διαφορετικούς λόγους που η ανάλυση τους αυτήν την στιγμή ξεφεύγει από τους σκοπούς αυτού του άρθρου. Απέτυχε κυρίως διότι στην ιστορική φάση που περνάμε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, μη έχοντας επικίνδυνους-ισχυρούς ταξικούς αντιπάλους συμπεριφέρονται σχεδόν ασύδοτα. 

Τα θέλουν όλα και δεν κατανοούν τις προσμονές και τις δεήσεις για έλεος των επίμονων ρεφορμιστών. Μπλέχτηκε -επίσης- με τις σκληρές αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ειδικά με την ηγεμονική αντιπαράθεση Βερολίνου-Ουάσιγκτον, τον προβοκατόρικο ρόλο του ΔΝΤ στην Ευρώπη, τις νέες εξωτερικές ιεραρχήσεις της Γερμανίας ειδικά μετά το ξέσπασμα της Ουκρανικής κρίσης, τον φόβο επέκτασης των αμφισβητήσεων και σε άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης με μεγαλύτερο βάρος κλπ. 

Πιθανόν και με διαφορετικές γραμμές εντός της γερμανικής κυβέρνησης. Όλα αυτά θα τα δούμε πιο καθαρά στο επόμενο διάστημα. Η χρεωκοπία όμως της γραμμής για μια πιο ήπια-φιλάνθρωπη προσαρμογή στις απαιτήσεις των δανειστών είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο.

 Χρεοκοπώντας η γραμμή, οι διαπραγματευτές έμειναν στον αέρα! Και δεν ήταν εκείνης της πάστας των προηγούμενων που θα γυρνούσαν εύκολα πίσω κουβαλώντας στις αποσκευές τους ένα πακέτο πιο βάρβαρο από τα προηγούμενα και θα λειτουργούσαν σαν κυβερνήτες παντός καιρού. Και να τους πέρασε από το μυαλό να το αποπειραθούν θα καταλάβαν γρήγορα πως τέτοιες μεταμορφώσεις δεν γίνονται εύκολα και ανώδυνα.

 Έτσι στην “επιστροφή” προέκυψε το δημοψήφισμα. Μια σύνθεση απελπισίας, διάψευσης, τυχοδιωκτισμού αλλά και ταυτόχρονα αναζήτησης τρόπου για να ακολουθηθεί η ίδια γραμμή για να ξεκινήσουν νέα ταξίδια στις Βρυξέλλες. Το δήθεν μηδένισμα του κοντέρ όπως είπε ο Φίλης αλλά τραβώντας και πάλι τον ίδιο αδιέξοδο και χρεοκοπημένο δρόμο. Αν υπήρχε έστω και ένα ψήγμα αφέλειας και αθωότητας σε όλα όσα έγιναν μέχρι τώρα από εδώ και πέρα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η επιμονή στην ίδια γραμμή πρέπει να βάλει σε υποψία και τους πιο ανυποψίαστους και γιορτινούς οπαδούς του ΟΧΙ. 

Όπως ήταν αναμενόμενο σε όσους δεν έχουν κάνει λοβοτομή και ξέρουν τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και καπιταλιστές η επιλογή του δημοψηφίσματος λειτούργησε ως πυροκροτητής και συναγερμός.

 Η μεγαλοαστική τάξη, τα ηγετικά τμήματα των μικρομεσαίων που ακόμη αναπνέουν και ελπίζουν σε κοινωνική άνοδο επί πτωμάτων, το παλιό χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό μαζί με ότι καινούργιο νούμερο κατέβασε το ποτάμι της αστικής χρεοκοπίας. Όλοι σχεδόν οι μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, η εκκλησία μαζί με όλα τα ρετάλια της -τάχα μου -διανόησης ξεσηκώθηκαν και συνασπίστηκαν. 

Σοβαροί και γελοίοι αγκαλιά, κέντρα και παράκεντρα μαζί, ο Ρουβάς χέρι-χέρι με τον Ράμφο και ο Βέρτης με τον Μπέζο αγκαζέ, ενωμένοι σε ένα αξεδιάλυτο συνασπισμό, με μαέστρους και εντολείς τους ξένους αφέντες τους, κήρυξαν πανστρατιά για να σώσουν την Ελλάδα!! Δηλαδή την εξουσία και τα προνόμια τους, τα κέρδη και τις επιχορηγήσεις τους και φυσικά τον δυτικό-ευρωπαϊκό προσανατολισμό (εξάρτηση) της χώρας. 

Στον αντίποδα η ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, από έκπληξη σε έκπληξη και από διάψευση σε διάψευση θυμήθηκε τον λαό. Αυτόν που τον εκπαίδευσε-υπέδειξε να μείνει τόσο καιρό στην γωνία, να παρακολουθεί και να ελπίζει, να ψηφίζει και να αναθέτει. Τον καλεί τώρα και πάλι υποκριτικά να την υποστηρίξει. Σε τι και γιατί όμως:

Ο Δραγασάκης εκλαΐκευσε τον Τσίπρα που μίλησε χθες το βράδυ στην Χούκλη και στον Αντέννα. Και ο ένας και ο άλλος στην ουσία ζητάνε να πάρουν το ΟΧΙ του λαού για να το μετατρέψουν σε ένα μεγαλόπρεπο ΝΑΙ σε μια συμφωνία, που αυτοί τουλάχιστον από το βράδυ της Κυριακής θα είναι έτοιμοι να υπογράψουν. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μια εξέλιξη μεγάλης διάψευσης για όλους εκείνους που ειλικρινά και άφοβα θα πάνε την Κυριακή να ψηφίσουν ΟΧΙ. 

Αυτή είναι μια εκδοχή των πραγμάτων. Οι υπόλοιπες θα είναι το ίδιο αντιλαϊκές και πιο χειρότερες στον βαθμό που ο λαός μας βρίσκεται αφοπλισμένος, το λαϊκό κίνημα αποδιοργανωμένο και η λεγόμενη Αριστερά σε όλες τις παραλλαγές της, αναντίστοιχη των περιστάσεων, γεμάτη αυταπάτες ή ανεδαφικές επαναστατικές προσμονές για το σήμερα, μέσω μεταβατικών προγραμμάτων.

 Έτσι η αλλιώς η Δευτέρα θα είναι η αρχή μιας νέας πολύ δυσκολότερης φάσης για το λαϊκό και εργατικό κίνημα στην χώρα μας. Και αυτοί που θα ψηφίσουν ΟΧΙ και αρκετοί από αυτούς που φοβισμένοι και παρασυρμένοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ, θα βρεθούν μπροστά σε μια νέα καταιγίδα μέτρων και πολιτικών ενάντια στην ζωή τους και στην ζωή των παιδιών τους. 

Ανάμεσα τους, στους δρόμους των σκληρών αγώνων θα βρεθούν και όσοι, ξανά κόντρα στα κυρίαρχα ρεύματα και τους εκβιασμούς, προσπαθούν να πούνε την αλήθεια, να μην χαρίσουν τα ΟΧΙ τους σε χρεοκοπημένους διαπραγματευτές και αρνούνται να σπεύσουν στο κάλπικο δημοψήφισμα. 

Δ.Παυλίδης