Απόφαση του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ) για τις πολιτικές εξελίξεις (19/7/2015)

Απόφαση του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ) για τις πολιτικές εξελίξεις (19/7/2015)

-Κάτω τα νέα μέτρα και το Μνημόνιο ΕΕ-ΔΝΤ-κυβέρνησης

-Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης απέναντι στην επίθεση και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση

-Έξω ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ

-Με την πάλη του και τις δυνάμεις του θα ανοίξει ο λαός το δικό του δρόμο!

1. Με την συμφωνία της 13-7-15, διαμορφώθηκε τελικά ένας συμβιβασμός των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία) σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Σε όλη την διαδρομή των προηγούμενων μηνών και με αποκορύφωμα τις τελευταίες εβδομάδες αναδείχτηκαν οι οξείες αντιθέσεις των δυνάμεων αυτών με φόντο και επίδικα που αφορούν στην γεωπολιτική τους αντιπαράθεση στην ευρύτερη περιοχή της χώρας.

Οι ΗΠΑ επιδιώκουν με όρους ηγεμονίας να πειθαναγκάσουν και να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανική οικονομική ενίσχυση εντός της ΕΕ, στα πλαίσια των δικών τους στρατηγικών επιδιώξεων. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει να χρησιμοποιήσει με όρους σχετικής αυτοτέλειας εντός της Δυτικής συμμαχίας τη δύναμή του και εμφανίζει έτσι ακόμα και εξάρσεις στην κατεύθυνση υπέρβασης του πλαισίου που μεταπολεμικά του έχει επιβληθεί. Η Γαλλία επιδιώκει να απαντήσει στη Γερμανική πρωτοκαθεδρία αλλά και στις Βρετανικές κινήσεις «φυγής» και δημιουργίας όρων κίνησης εκτός της ΕΕ και σε αναφορά με τον αγγλοσαξονικό άξονα.

Στη βάση όλων αυτών των όρων πρυτάνευσε η αποφυγή μιας ρήξης με αναφορά την Ελλάδα, αλλά και ταυτόχρονα ο συμβιβασμός που διαμορφώθηκε είναι ασταθής και προσωρινός. Αμφισβητείται ήδη από την επομένη της διαμόρφωσής του και η εξέλιξή του, η τροποποίησή του ή ακόμα και η ανατροπή του θα κριθεί όχι μόνο από τους εσωτερικούς πολιτικούς όρους που θα διαμορφωθούν στη χώρα. Αλλά -και κυρίως- θα κριθεί στα θερμά πεδία και ζητήματα (Ουκρανία, Βαλκάνια, Α. Μεσόγειος και Μ. Ανατολή, Ιράν, ενεργειακή τροφοδοσία Ευρώπης) όπου μαίνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμοί.

2. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά τέθηκε επίσημα στο τραπέζι των ιμπεριαλιστικών διαβουλεύσεων το ενδεχόμενο της αποκοπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη και το ευρώ αποτελεί μια σαφή έκφραση της όξυνσης και αναβάθμισης των αντιθέσεων, συνολικά εντός της Δύσης και όχι μόνο στο πεδίο της ΕΕ. Αποτελεί ειδικότερα έκφραση των Γερμανικών ορίων έναντι των αμερικάνικων επιδιώξεων αλλά και έναν επίσης γερμανικό εκβιασμό για τους όρους αναπαραγωγής του λεγόμενου γαλλογερμανικού άξονα εντός της Ε.Ε. 

Το ενδεχόμενο αυτό με βάση τον συμβιβασμό που διαμορφώθηκε απομακρύνθηκε, αλλά δεν αποσύρθηκε από τις εκδοχές των εξελίξεων που θα ακολουθήσουν. Η αμερικάνικη επιθετικότητα -ακόμα και με πολεμικούς όρους- σε ολόκληρη την περιοχή θα συνεχιστεί, στο πνεύμα των δηλώσεων του νέου Α/ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ, απαιτώντας την αναβάθμιση της γεωπολιτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ στην «παλιά και νέα» Ευρώπη. Και μπορεί να προκαλέσει εξελίξεις που θα συμπεριλαμβάνουν και τη λεγόμενη αναδόμηση της ευρωζώνης, με την Ελλάδα της δοσμένης γεωπολιτικής θέσης και της διπλής εξάρτησης να αποτελεί ειδικό και κρίσιμο κρίκο αυτής της ενδοδυτικής αντιπαράθεσης. Σε αυτά τα δεδομένα της χώρας εξάλλου οφείλεται και η ανάδειξη του «ελληνικού ζητήματος» σε διεθνές και παγκόσμιο ζήτημα μέσα στις συνθήκες της κρίσης και της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα του «ποιος με ποιόν και με ποιους όρους» ως αναγκαία προϋπόθεση για να θέσουν οι ιμπεριαλιστές το ζήτημα «ποιος ποιόν». Αυτό το τελευταίο είναι που μπορεί να απαντήσει τελικά για τον ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό κόσμο το ζήτημα της κυριαρχίας και της διάταξης των δυνάμεων στον πλανήτη.

3. Η τροχιά των εσωτερικών εξελίξεων εδώ και πολλά χρόνια, οι εξελίξεις της τελευταίας 5ετίας, η φάση του μπλοκαρίσματος των «προγραμμάτων διάσωσης» στην οποία έχουμε μπει εδώ και ένα χρόνο και ιδιαίτερα οι πολύ πυκνές εξελίξεις των τελευταίων τριών εβδομάδων, ανέδειξαν με πολύ έντονο τρόπο ότι το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι ο κύριος παράγοντας που καθορίζει το σύνολο των ζητημάτων του λαού και της χώρας μας.

Στις εξελίξεις των τριών τελευταίων εβδομάδων οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι από τη μεριά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ασκήθηκε ένα μόνο μέρος της ισχύος και των όρων επιβολής που διαθέτουν έναντι της χώρας και του λαού μας. Εξάλλου τα επίδικα που σε πρώτο πλάνο τέθηκαν δεν αφορούσαν γεωστρατηγικά αλλά οικονομικοπολιτικά ζητήματα. 

Ωστόσο οι εκβιασμοί, τα μέτρα και οι απειλές που ασκήθηκαν ήταν παραπάνω από αρκετοί για να «αισθανθεί» ο λαός πως είναι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ αυτοί που κάνουν κουμάντο στον τόπο μας. Για να αναδειχθεί δηλαδή η αντίθεση ιμπεριαλισμού – λαού ως η κύρια αντίθεση που διαπερνά και καθορίζει κάθε πτυχή της πραγματικότητας που βιώνουμε και τους όρους της εξέλιξης της. Όλα τα γεγονότα αυτών των εβδομάδων, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκαν οι εκδοχές των εξελίξεων που φάνηκαν ως πιθανές, η προσωρινή διαμόρφωση στην οποία κατέληξαν, ανέδειξαν τρία βασικά στοιχεία που πρέπει να πάρει πολύ σοβαρά υπόψη του ο λαός:

-Την κοινή σε όλες ανεξαιρέτως τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ και των ΗΠΑ κατεύθυνση για συνέχιση και ένταση των πολιτικών λεηλασίας της χώρας και του λαού. Κατεύθυνση που γι’ αυτούς πατάει στα υλικά δεδομένα της παραγωγικής διάλυσης, της παραρτηματοποίησης, της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης που έχουν επιβάλλει εδώ και δεκαετίες.

- Την ανάδειξη της χώρας σε έρμαιο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και σχεδιασμών πιο έντονα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. Σχεδιασμοί που δεν αρχίζουν και τελειώνουν στην βίαιη οικονομικοκοινωνική καταβύθιση που ήδη εξελίσσεται αλλά μπορεί να γνωρίσουν και «άλματα», «σπρωγμένοι» από τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις στρατιωτικές-πολεμικές επιλογές των αμερικανονατοϊκών.

- Την ενεργοποίηση εκ μέρους της αστικής τάξης των μηχανισμών της για την υπεράσπιση της αδιαπραγμάτευτης γι’ αυτήν επιλογής «ανήκουμε στη Δύση», για την οποία δεν αναγνωρίζει στο λαό ούτε δικαίωμα «κριτικής» ή έστω «δημιουργικής παρέμβασης» όπως φάνηκε με το δημοψήφισμα. Η υπεράσπιση εκ μέρους της αυτού του πλαισίου, είναι και θα είναι όσο έντονη και βίαιη κρίνει ότι απαιτείται, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που το πλαίσιο αυτό βρίσκεται σε διαδικασία πιθανής αναμόρφωσης εξ αιτίας των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Και περιμένει ακριβώς από την έξωθεν επιβεβαίωση και σταθεροποίηση αυτού του πλαισίου τα εχέγγυα της δικιάς της στήριξης και τη διαμόρφωση των βασικών όρων για την απάντηση των πολιτικών και όλων των άλλων ζητημάτων της.

4. Στην περιπλοκή, την ένταση και στο ενδεχόμενο να «ξεφύγει» η κατάσταση συνέβαλλε σημαντικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που βρέθηκε να επιχειρεί να τη διαχειριστεί και να διαπραγματευτεί τους όρους συνέχισης της ιμπεριαλιστικής εποπτείας και των προγραμμάτων τους στη χώρα. Ας μην ξεχνάμε πως κορμός αυτός της κυβέρνησης είναι ένα κόμμα που δημιουργήθηκε και συγκροτήθηκε ως κόμμα του μικροαστικού ευρωρεφορμισμού. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που αυτούς τους έξι μήνες βρισκόταν σε αγώνα δρόμου για να συνδεθεί με τα ιμπεριαλιστικά αλλά και τα ντόπια κέντρα. Με τους ιμπεριαλιστικούς διαγκωνισμούς καθημερινούς και οξείς, με την αστική τάξη της χώρας να επιχειρεί να διατυπώσει αιτήματα (για τη διαχείριση του χρέους, για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, για βαθμούς εμπορικής-οικονομικής ελευθερίας στη δράση της στην περιοχή αλλά και στη χώρα…) στους πάτρωνές της, αυτή η κυβερνητική ανορθογραφία -θεώρησε ότι- βρήκε χώρο έκφρασης. 

Σε αυτά τα δεδομένα και χαρακτηριστικά «πάτησαν» οι αλλοπρόσαλλες και τυχοδιωκτικές επιλογές του κυβερνητικού κέντρου που είχε και την ανάγκη αποδέσμευσης από το προφίλ ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων με βάση το οποίο είχε εκλογικά αναδειχτεί. Η επινόηση του δημοψηφίσματος ήταν ουσιαστικά η τελευταία πράξη για τη μετάλλαξη και την οργανική ένταξη του κυβερνητικού κέντρου στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών και του συστήματος. Μια επινόηση που στόχευσε να σύρει το λαό-και με τα «ναι» και με τα «όχι»- ως συμμέτοχο και συνυπεύθυνο των αδιεξόδων της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας. Και που σε αυτή τη βάση ζητάει σήμερα από το λαό να «συνομολογήσει το αναπόφευκτο» της συνέχισης των Μνημονίων, της συνέχισης της πολιτικής της λεηλασίας και της υποθήκευσης της χώρας και του μέλλοντος του.

5. Από τη μια τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος επικύρωσαν και επέτειναν την κατάσταση αποσάθρωσης και την τροχιά αποδυνάμωσης των κλασσικών κομμάτων του συστήματος. Η Ν.Δ. βρίσκεται ήδη σε αναζήτηση αρχηγού αλλά και γραμμής πλεύσης που να υπηρετεί την επίθεση και τις ανάγκες του συστήματος αλλά και συμβάλλει στη σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης. Μαζί με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ -που δεν δείχνουν δυνατότητες ισχυροποίησης και ανάκαμψης- έχουν ήδη συγκροτήσει μια άτυπη συγκυβέρνηση στο πλευρό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να υπηρετήσουν την έγκριση των μέτρων και του τρίτου Μνημονίου, που δημιουργεί όμως στο καθένα από τα κόμματα αυτά αντιφάσεις και προβλήματα για την παραπέρα πορεία του.

Από την άλλη η υπογραφή της συμφωνίας από την κυβέρνηση προκάλεσε και όπως ήταν αναμενόμενο, απώλειες, τριγμούς και σοβαρούς κραδασμούς στην ίδια την κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ. Το κέντρο Τσίπρα σπεύδει ήδη να συμμαζέψει και να συγκροτήσει το «νέο ΣΥΡΙΖΑ» που έχει ανάγκη η επίθεση και το σύστημα, ενώ οι διαφωνούντες στο κόμμα και στην κυβέρνηση κάνουν λογαριασμούς για το από ποια θέση και με ποιους όρους θα αναζητήσουν το πολιτικό τους μέλλον. Συνολικά η κατάσταση αυτή του πολιτικού συστήματος από τη μια κάνει επιτακτική την ανάγκη αναμόρφωσής του και από την άλλη (επειδή δεν υπάρχουν «γρήγορες και κανονικές» απαντήσεις) γεννά και απελευθερώνει διεργασίες στην κατεύθυνση των «έκτακτων λύσεων» και της σκλήρυνσης και παραπέρα αντιδραστικοποίησης-φασιστικοποίησης. Ταυτόχρονα είναι φανερό πως ο βαθμός αστάθειας συναρτάται καθοριστικά από τη σταθερότητα της συμφωνίας, από το αν θα υπάρξει από τους ιμπεριαλιστές ένα πλαίσιο πλεύσης για την αστική τάξη της χώρας.

6. Η πλειοψηφία των κομμάτων και δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά στη χώρα, απέναντι σε αυτές τις πυκνές και μεγάλες εξελίξεις βρέθηκαν πολιτικά αιφνιδιασμένες και αμήχανες, έξω και μακριά από την κατεύθυνση και τη γραμμή πάλης που αυτές απαιτούν. Βρέθηκαν ουσιαστικά αντιμέτωπες με τα δικά τους ιδεολογικοπολιτικά αδιέξοδα που δεν τα χρεώνονται στην κλίμακα που πραγματικά τους αντιστοιχεί εξ αιτίας της μεγάλης υποχώρησης του κινήματος και συνολικά του ιδεολογικοπολιτικού αφοπλισμού του λαού.

Το ΚΚΕ αρνείται την κύρια αντίθεση λαού-ιμπεριαλισμού για τη χώρα μας και επιχειρεί με προσθήκες να περισώσει τις αναλύσεις του για τις αντιθέσεις «επιχειρηματικών ομίλων» με τις οποίες «εξηγεί» τον κόσμο. Με όλες τις ακροβασίες η άρνηση της κύριας αντίθεσης δεν του επιτρέπει (ακόμα και αν «θέλει») να παλέψει για να συσπειρωθεί και να συγκροτηθεί σε δύναμη πάλης ο λαός απέναντι στους εχθρούς του, ντόπιους και ξένους. Γι’ αυτό και για να εμφανίσει μια σημερινή γραμμή που υποτίθεται ότι συνδέει την τωρινή κατάσταση του κινήματος με τη «λαϊκή εξουσία» του, καταφεύγει όλο και πιο συχνά σε προτάσεις νόμων (για την κατάργηση των Μνημονίων, για τη διενέργεια του «σωστού» δημοψηφίσματος κ.ο.κ.), τείνοντας να αναδείξει τον περιβόητο «κεντρικό σχεδιασμό» ως υπόθεση μιας άλλης κυβέρνησης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εξελίξεις των ημερών είδε μια «ιστορική ευκαιρία» υλοποίησης του μεταβατικού της προγράμματος! Το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα του αποτέλεσε γι’ αυτήν το πεδίο πάνω στο οποίο -και προφανώς σε συνεργασία με την Αριστερή Πλατφόρμα- θα προέκυπτε η εκτόξευση της στην κεντρική πολιτική σκηνή ακόμα και η συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης. (Μνημειώδης είναι η σχετική απόφαση της ΚΣΕ της 8-7-15, με την οποία εκτός των άλλων έχει αποσύρει από το μεταβατικό της πρόγραμμα την «έξοδο από την ΕΕ» προφανώς για να «ανοίξει ο δρόμος» της συνεργασίας για την μετάβαση…). Παρόλο που οι εξελίξεις την υποχρέωσαν να φρενάρει την εξέλιξη αυτών των φαντασιώσεων (στην απόφαση της ΚΣΕ της 15-7-15 επανήλθε στο μεταβατικό πρόγραμμα «η έξοδος από την ΕΕ»!) έχει ήδη προχωρήσει ανεπίστρεπτα σε μια πολιτική κατεύθυνση και λογική που σχεδιάζει απαντήσεις στα προβλήματα ερήμην όχι μόνο του λαού αλλά και των εχθρών του.

Τέλος η Αριστερή Πλατφόρμα και οι άλλες δυνάμεις που διαφωνούν για την υπογραφή της συμφωνίας μέσα στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μια πολύ μεγάλη διαδρομή στήριξης και προβολής των πιο άθλιων αυταπατών και σημαντικό μερίδιο συνέργειας στην ίδια την διαμόρφωση της συμφωνίας. Γι’ αυτό εξάλλου ακόμα και τώρα δηλώνουν πως «η υλοποίηση του Μνημονίου έχει τον κίνδυνο μετάλλαξης για το ΣΥΡΙΖΑ» (Π. Λαφαζάνης «ΤΑ ΝΕΑ» 18/7/15) κρατώντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για το βαθμό διαχωρισμού που οι ίδιοι τουλάχιστον θα επιδιώξουν από το βασικό κυβερνητικό κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η διαδρομή τους και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που σφραγίζουν την ύπαρξη τους, είναι ασύμβατα με το ενδεχόμενο να παλέψουν μέσα στο λαό και με το λαό ενάντια στην επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική κυριαρχία.

7. Για το λαό μας, η κατάσταση είναι ζοφερή. Στην πλατιά οργή του για όσα ζει, για όσα του κλέβουν, για όσα τον απειλούν, έχει επικαθήσει μαζί με τον αρνητικό συσχετισμό η αίσθηση και το κλίμα της απογοήτευσης, της ηττοπάθειας. Η -αναπόφευκτη- πορεία μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ που επικυρώθηκε μέσα από τη συμφωνία για το τρίτο Μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα γι’ αυτό μέτρα (και μάλιστα η από κοινού προώθηση όλων αυτών με τα «μνημονιακά» κόμματα που κατήγγειλε σε όλους τους τόνους ο ΣΥΡΙΖΑ), εισπράττεται ως πισωγύρισμα, ως ξεπούλημα που δημιουργεί ακόμα και την αίσθηση της απόγνωσης.

Η απάντηση σε όλα αυτά βρίσκεται σε όσα είχαμε θέσει και παλέψει ήδη από την παρέμβαση μας στις «πλατείες» του 2011 και όχι μόνο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που βρέθηκαν εκεί ως «άχρωμοι πολίτες», και στις δυνάμεις που «κατήγγειλαν» την κίνηση του κόσμου και δεν βρέθηκαν εκεί. Η απάντηση βρίσκεται στην αντιπαράθεσή μας στην γενικευμένη γραμμή της παύσης του κινήματος από το Φλεβάρη του 2012 ενόψει εκλογών και στην απόσυρση του λαού από το προσκήνιο όλο αυτό το τρίχρονο με ευθύνη όλων των δυνάμεων της «Αριστεράς μας». Και είναι αλήθεια όπως πολλά στοιχεία δείχνουν (όπως η αύξηση της αποχής αλλά και των λευκών/άκυρων στο δημοψήφισμα) πως μειοψηφικά αλλά όχι ασήμαντα τμήματα του λαού και της νεολαίας έχουν διαμορφώσει σημαντικά συμπεράσματα από αυτά τα χρόνια.

Ωστόσο η κύρια απάντηση βρίσκεται στα καθήκοντα και τις ανάγκες που βάζει η κατάσταση όπως σήμερα πλέον έχει διαμορφωθεί.

Στην ανάγκη να παλευτεί ένας νέος λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια και για την ανατροπή των μέτρων και του τρίτου Μνημονίου. Αυτός είναι ο κεντρικός πολιτικός στόχος που πρέπει να μπει και να διεκδικηθεί με όρους μαζικού κινήματος και αγώνα στη νέα φάση που μπήκαμε. Αυτός είναι ο στόχος που μπορεί να ενώσει πλατιά την εργατιά, τη φτωχομεσαία αγροτιά, όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. 

Να αποτελέσει για όλους αυτούς άξονα ανασυγκρότησης και ανασύνταξης των δυνάμεων τους, πεδίο ανάκτησης της εμπιστοσύνης του λαού συνολικά στις δυνάμεις του. Αυτός είναι ο αναγκαίος πολιτικός στόχος για να ευνοηθούν οι προσπάθειες ανασυγκρότησης των σωματείων και των συλλόγων, για να «επιστρέψουν» στα σωματεία τους οι εργαζόμενοι και να τα διεκδικήσουν ως δικά τους όπλα στην δικιά τους πάλη.

 Αυτός είναι επίσης ο αναγκαίος πολιτικός στόχος με βάση τον οποίο θα κριθεί το αν, ποιες και πως, από τις δυνάμεις που αναφέρονται στο λαό και στο κίνημα, προσέρχονται και συμβάλλουν στην γραμμή αντιπαράθεσης με το σύστημα που σε αυτή τη φάση πρέπει και μπορεί να ανοίξει ο λαός.

8. Το ΚΚΕ(μ-λ) επεδίωξε όλο αυτό το διάστημα από τις εκλογές του Γενάρη και μετά και σε ένα τοπίο υποχώρησης των αγώνων, μεγάλων συγχύσεων και αυταπατών, να συμβάλλει πολιτικά πλατιά στο λαό για τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε και για την ανάγκη οικοδόμησης των ανάλογων απαντήσεων. Με τη στήριξη του και την συμβολή του στην κατεύθυνση και στην πάλη της, η Λ.Α.-Α.Α.Σ. ανέδειξε πλατιά τη γραμμή της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το κεφάλαιο και την επίθεση του συστήματος.

 Ιδιαίτερης πολιτικής αξίας θεωρούμε την πολιτική μάχη της ΑΠΟΧΗΣ από το κάλπικο δημοψήφισμα που έδωσε η Λ.Α.-Α.Α.Σ. που έγραψε παρακαταθήκες στην κατεύθυνση της πολιτικής χειραφέτησης του λαού, στην κατεύθυνση της συγκρότησης της πάλης του στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις. Πρόκειται για μια μάχη που αναβάθμισε πολιτικά την ίδια τη Λ.Α.-Α.Α.Σ. μέσα στο λαό και στον κόσμο του αγώνα και έδειξε μέσα στις πιο αρνητικές συνθήκες ότι μπορεί να αποτελέσει δύναμη αναφοράς, συγκρότησης και πάλης για ευρύτερα λαϊκά τμήματα.

Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, απέναντι στην άγρια επίθεση και τους κινδύνους που απειλούν το λαό, το ΚΚΕ(μ-λ) καλείται πιο τολμηρά και αποφασιστικά να αναλάβει ευθύνες στην υπόθεση της μαζικής πάλης. Απέναντι στην ενίσχυση της κατεύθυνσης της μεγαλοαστικής τάξης για το «μονόδρομο» της Ε.Ε., συνολικά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας, που υπηρέτησε και υπηρετεί το κυβερνητικό κέντρο Τσίπρα, αλλά και κόντρα στις γραμμές-φαντασιώσεις της «λαϊκής εξουσίας» και των «μεταβατικών προγραμμάτων», απαιτείται να δυναμώσει μέσα στο λαό η κατεύθυνση του Δικού μας Δρόμου.

 Η κατεύθυνση της μαζικής πάλης για την ανατροπή της επίθεσης, για τη συγκέντρωση -συγκρότηση δυνάμεων για την αναμέτρηση και την κατάκτηση της ανεξαρτησίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

-Αναδεικνύοντας πλατιά την κατεύθυνση του μαζικού αγώνα ενάντια στα νέα μέτρα και το τρίτο Μνημόνιο σαν την αναγκαία και αποφασιστική γραμμή που η προώθηση της μπορεί να τροποποιήσει δεδομένα υπέρ της λαϊκής υπόθεσης.

-Συνδέοντας αυτή την πάλη με την κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης δηλαδή με τη συγκέντρωση και συγκρότηση δυνάμεων στη βάση και στην προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα.

-Αναβαθμίζοντας μέσα σε αυτή την πάλη την προσπάθεια συγκέντρωσης των λαϊκών «πυρών» ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Αναβαθμίζοντας δηλαδή το στόχο του σπασίματος των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το στόχο της Ανεξαρτησίας της χώρας ως ένα στρατηγικό στόχο του λαϊκού κινήματος, ως αναγκαία προϋπόθεση για το άνοιγμα του δρόμου για το σοσιαλισμό.

-Συγκροτώντας πιο αποτελεσματικά τα μέτωπα αντιπαράθεσης στο ρεφορμισμό και στις φυγές από την πραγματικότητα, στις γραμμές της «λαϊκής εξουσίας» και των «μεταβατικών προγραμμάτων» που εγκλωβίζουν και ξοδεύουν έξω και ενάντια τελικά από τις ανάγκες της πάλης την εργατική-λαϊκή-νεολαιίστικη οργή και μαχητικότητα.

Στη βάση αυτών των κατευθύνσεων το ΚΚΕ(μ-λ) θα δώσει όλες του τις δυνάμεις μέσα στο λαό, στους χώρους που δουλεύουν, ζουν και στενάζουν, οι εργάτες, η φτωχολογιά, και η νεολαία, θα δώσει όλες του τις δυνάμεις σε όλες τις πολιτικές μάχες που βρίσκονται μπροστά μας.

Αθήνα 19-7-2015α