Τι θέλει ο κόσμος και το τέλος του «αριστερού ονείρου»

Τι θέλει ο κόσμος και το τέλος του «αριστερού ονείρου»

«Πρώτη φορά Αριστερά» έγραφε τελικά το… μέιλ του Γκ. Χαρδούβελη! Αφού είναι πλέον κάτι παραπάνω από πιθανό το ενδεχόμενο να γίνουν πράξη τα όσα αποκρουστικά περιείχε το μήνυμα του «μνημονιακού» προκατόχου στο υπ. Οικονομικών προς την τρόικα. 

Τα ειδεχθή μνημονιακά μέτρα καλείται τώρα να περάσει μια «αντιμνημονιακή-αριστερή» κυβέρνηση με, ομολογουμένως, μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. 

Το σχήμα των «μνημονιακών-αντιμνημονιακών δυνάμεων» αποδείχθηκε κάλπικο, στο βαθμό που στο επίκεντρο του διαχωρισμού δεν έμπαινε η αμφισβήτηση και ρήξη με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

 Μέχρι και η φασιστική-ναζιστική Χρυσή Αυγή αναδείχθηκε σε «αντιμνημονιακή-αντισυστημική» δύναμη σε αυτό το θόλο «αντιμνημόνιο». Αυτή ακριβώς η εσκεμμένη «αντιμνημονιακή» θολούρα επέτρεψε να μετατραπεί η «αριστερά των κινημάτων» σε «αριστερά των τροϊκανών θεσμών».

Η υποτιθέμενη προετοιμασία της κυβέρνησης για πιθανή ρήξη, κόκκινες γραμμές, ανατροπή των μνημονίων ή, έστω, για έναν έντιμο ή αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό (άλλος αριστερός νεολογισμός) καταλήγει σταδιακά, μεθοδικά αλλά μοιραία σε προετοιμασία υποταγής, κατάρρευσης των όποιων κόκκινων γραμμών και επιβολή νέου μνημονίου (με ή χωρίς δημοψήφισμα).

 Κι αυτό δεν είναι «χαιρέκακη» επιβεβαίωση. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Είναι το αποτέλεσμα της αποδοχής εκ μέρους της κυβέρνησης όλου του εκβιαστικού πλαισίου των «δανειστών» και των «κεκτημένων» του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού ενάντια στους λαούς. Είναι εκτίμηση και κάλεσμα αγώνα ενάντια σε όσα οδυνηρά θα φέρει η… έντιμη υποταγή. 

Ο σκληρός πυρήνας της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδίωξε ούτε στιγμή να διαπραγματευτεί πραγματικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Επιδίωξε μια λιγότερο ταπεινωτική συμμετοχή της χώρας στις διεθνείς λυκοσυμμαχίες των ιμπεριαλιστών. Αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα της «ελπίδας εντός ΕΕ και ευρώ». 

Το αποτέλεσμα θα είναι, ίσως με κάποιες αναταράξεις, η πλήρης «αστικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθεια παλινόρθωσης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος (με μια «ανανεωμένη» κεντροαριστερά και μια «ανακαινισμένη» κεντροδεξιά). Κι αυτό παρά τα κλαψουρίσματα των καλοθελητών ότι δεν αξίζει μια τέτοια πορεία στο «εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ».

Ήδη τα κυρίαρχα αστικά μέσα «ενημέρωσης» ανέλαβαν, σε σύμπνοια περισσότερο παρά σε κόντρα άνεμο με την κυβέρνηση, την προετοιμασία της «κοινής γνώμης» για το επερχόμενο κακό. «Πάση θυσία στο ευρώ» είναι το σάλπισμα της καταιγιστικής ενημέρωσής μας. Θυσίες που θα πληρώσει προφανώς η… κοινή γνώμη γιατί… έτσι το θέλει η κοινή γνώμη! Αυτή είναι η «λαϊκή εντολή», αυτό «θέλει ο κόσμος»! 

Στο ίδιο μήκος κύματος της «λαϊκής συνενοχής» και εξουδετέρωσης των όποιων λαϊκών αντιδράσεων είναι και το πολυδιαφημιζόμενο δημοψήφισμα-δημοκρατική μπαρούφα, εσχάτως και με τις… ευλογίες των θεσμών και του Σόιμπλε. Το δημοψήφισμα λοιπόν «αν γίνει θα είναι συμφωνημένο και με τους εταίρους»… άστραψε και βρόντηξε ο υπουργός Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρης! Το έχουν βάλει σκοπό πριν από την εξόντωση να μας αποτρελάνουν. 

Τι όμως θέλει ο κόσμος, η κυρίαρχη γνώμη ή, αλλιώς, η γνώμη αυτών που… κυριαρχούν; Στρατιές από «κράχτες του βασιλιά» κι από όλες τις «βασιλικές» εξέδρες μάς βεβαιώνουν ότι ο λαός (στη συντριπτική πλειοψηφία του, έστω) θέλει «ευρώ, πάση θυσία», κι ας μην έχει ευρώ στην τσέπη του. Κάτι σαν «ψωμί και ελιά και Κώτσο βασιλιά».

 Μια άλλη μερίδα κόσμου, λένε, θέλει ευρώ αλλά χωρίς θυσίες, από οκνηρότητα και τεμπελιά ανεπίτρεπτη από δανειστές και απαράδεκτη για δανειζόμενους, παρασυρόμενη προφανώς από μια «αριστερή ελπίδα» που πρέπει να καταπνιγεί. Ιδίως όταν «όλοι ξέρουμε» ότι «με το ευρώ καλύτερα» (για όσους έβλεπαν διαφημίσεις στην «ισχυρή Ελλάδα») ή, αλλιώς, «θα είναι πολύ χειρότερα χωρίς ευρώ» (για όσους βλέπουν ειδήσεις στα χρόνια των μνημονίων). 

Υπάρχει όμως και τρίτη μερίδα κόσμου που θέτει θέμα ανεξαρτησίας της χώρας. «Θεμιτό! Δικαίως! Κατανοητό!», αναφωνούν κράχτες-διαμορφωτές της κοινής γνώμης που πριν λίγο «αγνοούσαν την ύπαρξη αυτής της κατηγορία», αφού… η συντριπτική πλειοψηφία είναι με το «ευρώ, πάση θυσία». Αλλά… Τι ανεξαρτησία μπορεί να υπάρξει στην εποχή της παγκοσμιοποίησης;

 Όταν ακόμη και η πρώην σοσιαλιστική Κίνα, η Κούβα, το Βιετνάμ και άλλες χώρες της… ΕΕ επιδιώκουν να ενσωματωθούν στο παγκόσμιο σύστημα (προφανώς για να παραμείνουν πρώην σοσιαλιστικές και εκτός… ευρώ); Υπό μνημονιακή επιτήρηση λοιπόν και η Κίνα, η Κούβα, το Βιετνάμ αν θέλει να παραμείνει στο… ευρώ. 

Τέλος, και σύμφωνα με την αφήγηση των «ευρωπαϊστών» κάθε απόχρωσης, υπάρχουν και οι «εκτός συνταγματικού τόξου» απόψεις των… δυο άκρων («ακροδεξιά-ακροαριστερά»), που θέλει «έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ», που μπορεί να «μισεί» τον καπιταλισμό και άλλα πολλά ακραία. Εξάλλου, χωρίς την ύπαρξη της θεωρίας των «δυο άκρων», καμία θεωρία για την ύπαρξη της «κοινής γνώμης» δεν μπορούσε να σταθεί. Διαφορετικά (και αλίμονο!), θα υπήρχε η γνώμη της μίας ή της άλλης τάξης, αλλά με τίποτα «κοινή γνώμη» που διαχωρίζεται από τα «άκρα». 

Το «ακροδεξιό άκρο», βέβαια, βιώνει μια σχέση «αγάπης-δυσφορίας» απέναντι στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, απέναντι στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό των άλλων κρατών που δεν αναγνωρίζουν τον δωσιλογισμό τους (τέτοια σχέση βιώνει άλλωστε και μερίδα του εγχώριου κεφαλαίου). Αυτό, ομολογουμένως, αμαυρώνει κάπως τη θεωρία των «δυο άκρων» που, ας μη γελιόμαστε, θα επανέρθει δριμύτερη, ίσως με αριστερή χροιά και σύντομα, λόγω «αναγκαίων νέων μέτρων». 

Το «άλλο άκρο», που δεν είναι βέβαια η «ακροαριστερά» αλλά ο κόσμος της εργασίας, θέλει «πάση θυσία» να ζει αξιοπρεπώς, θέλει μισθό, σύνταξη, ασφάλιση, περίθαλψη, παιδεία και να μην υποβάλλεται στο μαρτύριο της σταγόνας και σε εικονικές εκτελέσεις.

 Ο «ακραίως» κόσμος της εργασίας θέλει δημοκρατία, δουλειά με δικαιώματα και όχι αποπληρωμή δανείων και τόκων για χρέη που δεν έκανε. Θέλει ψωμί, ειρήνη, δημοκρατία και ανεξαρτησία… πάση θυσία. Η δυσκολία του θέματος είναι ότι όλα αυτά δεν θέλει ούτε μπορεί να του τα δώσει ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, ούτε οι κυβερνήσεις που κυβερνούν εντός της τροχιάς του. 

«We are the World», τραγούδησαν οι υπουργοί Εξωτερικών του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟ στην πρόσφατη σύνοδό του, σε μια απίστευτη και κυνική επίδειξη δύναμης και με «δεξιό ψάλτη» τον υπ. Εξωτερικών της «αριστερής» κυβέρνησης. Το «ποιος είναι ο κόσμος» θα αποδειχθεί όταν οι λαοί βρουν το δικό τους δρόμο ενάντια στους «παντοδύναμους» θεσμούς. Και κανείς δεν θα ρωτά τι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν.

Προλεταριακή Σημαία