ΙΜΠΡΑΗΜ ΚΑΪΠΑΚΚΑΓΙΑ (ΙΜΠΟ) (1949-1973)

Ιμπραήμ Καιπάκαγια 

Η ιστορία δύο ασπρόμαυρων φωτογραφιών

Τον Γενάρη εκδόθηκε στην Τουρκία μια φωτογραφική συλλογή σπάνιων και ανέκδοτων εικόνων από την κοινωνική ζωή στην Πόλη την περίοδο 1968-1972. Το άλμπουμ του δημοσιογράφου Γιουκσέλ Χαντσερλί, ξύπνησε μνήμες και θύμισε πρωταγωνιστές εκείνου του καιρού, ειδικά από το τότε ισχυρό επαναστατικό φοιτητικό κίνημα. Σε μια από αυτές τις φωτογραφίες ένας νεαρός απευθύνεται σε μια συγκέντρωση ακτημόνων αγροτών στο καφενείο του χωριού Ντειρμένκιοι στη Σηλυβρία, στα παράλια της θάλασσας του Μαρμαρά.

 Τότε μια ομάδα φοιτητών έσπευσαν να υποστηρίξουν τις διεκδικήσεις των φτωχών και άκληρων χωρικών της περιοχής. Ο νεαρός ομιλητής ήταν ένας από τους ιστορικούς ηγέτες του επαναστατικού φοιτητικού κινήματος εκείνων των ελπιδοφόρων χρόνων και έμελλε να γίνει αργότερα ένας από τους θρύλους του σύγχρονου τουρκικού κομμουνιστικού κινήματος. Ο Ιμπραήμ Καιπάκαγια δίχως την χαρακτηριστική τραγιάσκα. Ήτανε δεν ήταν τότε εικοσιένα χρόνων στο Ντειρμένκιοι, το οποίο υπήρξε σημείο αναφοράς του αγώνα της φτωχολογιάς στην ύπαιθρο που αγωνίζονταν με καταλήψεις χωραφιών, ενάντια στους αγάδες-τσιφλικάδες και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους επαναστάτες φοιτητές στην Πόλη.

Ο Καιπάκαγια ήταν ήδη γνωστός και πέρα από τους τους κύκλους της επαναστατικής αριστεράς. Τον Νοέμβρη του 1968 διώχτηκε από την σχολή της Φυσικής του Πανεπιστήμιου της Ιστανμπούλ γιατί θεωρήθηκε συντάκτης μιας αντιαμερικάνικης προκήρυξης στα γεγονότα του Ιούλη του 1968. Τότε χιλιάδες φοιτητές και μαθητές ξεσηκώθηκαν ενάντια στην παρουσία του αμερικάνικου έκτου στόλου ρίχνοντας πολλούς ναύτες στην θάλασσα, στην αποβάθρα στο Ντολμάμπαχτσε. Ήταν μια από τις κορυφαίες συγκρούσεις της νεολαίας σε μια περίοδο που το φοιτητικό κίνημα είχε κηρύξει γενική απεργία και γίνονταν όλο και πιο ριζοσπαστικό , συγχρονισμένο με την αναπτυσσόμενη εργατική αναταραχή.

 Διακόπηκε απότομα αυτή η εξέλιξη , με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1971, οι ηγέτες του οποίου εξαπέλυσαν ένα άγριο κύμα τρομοκρατίας, μαζικών φυλακίσεων και εκτελέσεων. Ο Καιπάκαγια είχε ήδη προλάβει να φύγει στην Ανατολία ξεκινώντας την δράση του στις κουρδικές περιοχές. Από τους ιδρυτές του Κομμουνιστικού, μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, το 1972, είχε διαχωριστεί με την ηγεσία του TIIKP και της Αιντινλίκ αλλά και την φιλοκεμαλική παράδοση του παλιού κομμουνιστικού κινήματος. 

Ο Καιπάκαγια, αν και δηλώθηκε το 1949, γεννήθηκε το 1948 στο χωριό Καράκαγια της επαρχίας του Τσόρουμ, σε μια αλεβίτικη φτωχή αγροτική οικογένεια. Έπαιρνε τα γράμματα και γι' αυτό παρά τις δυσκολίες τέλειωσε το σχολείο και μπήκε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο. Στην σύντομη ζωή του πρόλαβε να δημιουργήσει μια σημαντική πολιτική και θεωρητική παρακαταθήκη για το επαναστατικό κίνημα των λαών, των εργατών και των αγροτών στην Τουρκία.

 Όλοι αναγνωρίζουν πως η συμβολή του σε δυο καίρια ζητήματα ήταν καθοριστική Αμφισβήτησε ριζικά τον κεμαλισμό και διατύπωσε τολμηρά θέσεις για το δικαίωμα κυρίως των Κούρδων της Τουρκίας στην αυτοδιάθεση. Έγραψε πολλά θεωρητικά κείμενα για την κοινωνική κατάσταση στην τουρκική ύπαιθρο. Προσπάθησε να αξιοποιήσει την πείρα της κινέζικης επανάστασης στις συνθήκες της Ανατολίας και του τούρκικου Κουρδιστάν. 

Με την εκδήλωση του πραξικοπήματος ο Ιμπο και οι σύντροφοι του πέρασαν στην βαθιά παρανομία και ξεκίνησαν την ένοπλη δράση.. Τότε ήταν που για τις ανάγκες μιας πλαστής αστυνομικής ταυτότητας ο Καιπάκαγια στήθηκε μπροστά στην μηχανή ενός ανύποπτου φωτογράφου στην Μαλάτια, με την τραγιάσκα και το φθαρμένο σακάκι, δανεικά ρούχα από έναν ιρανό πολιτικό εξόριστο. Με αυτήν την φωτογραφία ο Καιπάκαγια πέρασε στην ιστορία και τον αναγνωρίζουν οι νέες γενιές στην Τουρκία αλλά και σε όλο τον κόσμο. 

Σε μια μάχη με τον τούρκικο στρατό τον Γενάρη του 1973, τραυματίστηκε και λίγο μετά πιάστηκε. Τον οδήγησαν στην αστυνομία στο Τούντσελι και αργότερα στα σκοτεινά κελιά του Ντιγιάρμπακιρ. Με ακρωτηριασμνένα τα δύο πόδια από τα κρυοπαγήματα, για τέσσερις μήνες συνέχιζαν να τον βασανίζουν για να του αποσπάσουν πληροφορίες. Μάταια όμως!

 Όπως είχε προλάβει να ψιθυρίσει σε συγκρατούμενους του, απέναντι στους ανακριτές, δεν υπήρχε άλλη συμπεριφορά παρά μόνο αυτή που κρατούσαν οι μπολσεβίκοι όταν έπεφταν στα χέρια της Οχράνα. “Έκοβαν την γλώσσα τους !”. 

Στα χαρτιά της αστυνομίας γράφτηκε η 18 Μαΐου του 1973 για ημέρα θανάτου. Τον απέδωσαν σε αυτοκτονία αλλά στην πραγματικότητα τον αποτελείωσαν με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι. Τον νεκρό παρέδωσαν στον πατέρα του δυο ημέρες μετά για να τον θάψει στα χώματα του Καράκαγια.

Αυτές τις ημέρες σε όλη σχεδόν την Τουρκία η θύμηση του Καιπάκαγια ζωντανεύει. Οργανώνονται εκδηλώσεις μνήμης, συνέδρια, συναυλίες και προβολές, γίνονται διαδηλώσεις. Χιλιάδες νέοι μαθαίνουν για τον επαναστάτη ηγέτη, που αγαπούσε τους χαμάληδες και αγωνίστηκε για την ελευθερία των φτωχών και των καταφρονεμένων.

 Και όπως κάθε χρόνο η αστυνομία και η στρατοχωροφυλακή θα περικυκλώσουν το νεκροταφείο στο Καράκαγια για να ελέγχουν την είσοδο σε αυτό. Γιατί ακόμη και θαμμένος για δεκαετίες ο Ιμπο, παραμένει μεγάλη απειλή για το καθεστώς της αδικίας και της καταπίεσης των λαών της Τουρκίας. 

ΔΕΙΤΕ με ελληνικούς υπότιτλους το ωριαίο ντοκιμαντέρ για την ζωή του Ιμπο, με τίτλο “Κόκκινο τριαντάφυλλο στον πάγο” www.youtube.com/watch?v=QMDJV8ixA6c

AΠΟ ΤΟ

http://atheatoskosmosps.blogspot.gr/2015/05/blog-post_16.html