Μπόμπι Σαντς παρών!

Μπόμπι Σαντς παρών!

Oh! Lonely winds that walk the night
To haunt the sinner’s soul
Pray pity me a wretched lad
Who never will grow old.
Pray pity those who lie in pain
The bondsman and the slave,
And whisper sweet the breath of GodUpon my humble grave.

Σαν σήμερα, 5 Μάη, ο 27χρονος πολιτικός κρατούμενος και μέλος του IRA Μπόμπι Σαντς πεθαίνει στα μπουντρούμια του βρετανικού ιμπεριαλισμού μετά από απεργία πείνας που διήρκεσε 66 μέρες. Είναι ο πρώτος από τους δέκα πολιτικούς κρατούμενους που θα χάσουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια εκείνης της απεργίας πείνας.

Φωτογραφία από την κηδεία του, στην οποία παρευρέθηκαν περισσότεροι από 100,000 άνθρωποι.

Οι δέκα που έχασαν τη ζωή τους κατά την απεργία πείνας.

«Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Επέλεξε ο ίδιος να αφαιρέσει τη ζωή του», δήλωνε κυνικά η τότε πρωθυπουργός, Θάτσερ.

Με αντίστοιχο κυνισμό έχουν αντιμετωπιστεί και αντιμετωπίζονται οι Τούρκοι και Κούρδοι πολιτικοί κρατούμενοι από το τούρκικο κράτος και όχι μόνο από αυτό.

Ένα ματωμένο νήμα συνδέει τον Μπόμπι Σαντς με τους Τούρκους αγωνιστές που βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή πέθαναν από απεργία πείνας στα κελιά τύπου F και απαιτεί δικαιοσύνη.

Ας ξέρουν οι δήμιοί τους ότι η δικαιοσύνη αυτή θα αποδοθεί.

Κλείνουμε με το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ «Πέμπτη Μέρα Απεργίας Πείνας» σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου:

Αδέρφια μου,

Αν δεν τα καταφέρω να σας πω όπως πρέπει

Κείνο που θέλω να σας πω

Συμπαθάτε με

Γιατί είμαι μεθυσμένος, το κεφάλι μου γυρίζει

Όχι από το ρακί.

Από την πείνα – όχι και τίποτα σπουδαίο.

Αδέρφια μου,

Της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής

Δεν είμαι μήτε φυλακή, μήτε και σ’ απεργία πείνας

Βρίσκομαι πλαγιασμένος στο χορτάρι, Μάης μήνας, νύχτα

Τα μάτια σας τόσο σιμά στο πρόσωπό μου, λάμπουν σαν αστέρια

Κ’ είναι τα χέρια σας μέσα στη φούχτα σαν ένα μόνο χέρι

Σαν το χέρι της μάνας μου

Σαν το χέρι της πολυαγαπημένης μου

Σαν το χέρι της ζωής.

Αδέρφια μου,

Ποτέ δε μ’ αφήσατε μονάχο

Ούτε και μένα, ούτε τη χώρα μου, ούτε το λαό μου

Όσο αγαπώ εγώ τους δικούς σας

Τόσο αγαπάτε τους δικούς μου, ναι, το ξέρω.

Ευχαριστώ, αδερφοί μου, ευχαριστώ.

Αδέρφια μου,

Σκοπό δεν τόχω να πεθάνω

Μα αν με σκοτώσουν

Εγώ και πάλι ανάμεσό σας θα εξακολουθώ να ζω

Θάμαι μέσα στους στίχους του Αραγκόν

Στους στίχους που λέτε για τις όμορφες μέρες πούναι νάρθουν

Θάμαι στου Πικασσό το περιστέρι

Θάμαι στου Ρόμπσον τα τραγούδια

Και πάνου απ’ όλα

Πιο όμορφα απ’ όλα:

Θάμαι στο νικηφόρο γέλιο των συντρόφων μου

Πλάϊ – πλάϊ με τους λιμενεργάτες της Μαρσίλιας.

Και να σας πω, αδερφοί μου, την αλήθεια

Αιστάνομαι έτσι ευτυχισμένος, ώς την τρέλα ευτυχισμένος.

πηγή

https://allileggui.wordpress.com/2015/05/05/%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD/