Αν μη τι άλλο, η πραγματικότητα είναι, στην εποχή μας, πολύ αποκαλυπτική

Διαπραγμάτευση = Υποταγή 

Η χώρα στη θηλιά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης – στη δίνη των ανταγωνισμών

Αν μη τι άλλο, η πραγματικότητα είναι, στην εποχή μας, πολύ αποκαλυπτική:

• ·         Αποκαλυπτική για την πραγματική φύση της ΕΕ, που ενώ κάποιοι τη λένε «σπίτι των λαών», δεν είναι παρά μια λυκοσυμμαχία ιμπεριαλιστών, με στόχο την καθυπόταξη χωρών και τη ληστεία του κόπου των λαών της – και πάνω από όλα των λαών των εξαρτημένων χωρών.

• ·    Αποκαλυπτική για τα «ευρωπαϊκά δημοκρατικά κεκτημένα» και την «αντικειμενικότητα των ευρωπαϊκών θεσμών», χαρίσματα όπως αυτά που… επέδειξε η υποτιθέμενη ανεξάρτητη ΕΚΤ, μέσω της ωμής παρέμβασής της. Μια παρέμβαση που αποφασίστηκε αφού αποκλείστηκαν από την ψηφοφορία επιλεκτικά κάποιες χώρες!
• ·         Αποκαλυπτική για τη δήθεν ύπαρξη εναλλακτικού, φιλολαϊκού, καπιταλιστικού δρόμου, όταν οι υποτιθέμενοι φορείς του (Γιούνκερ, Ρέντσι, Σουλτς και άλλοι εοκάνθρωποι, όπως τους έλεγε ο λαός μας), δε διστάζουν να επιδείξουν κυνικά πόσο πιστά εκφράζουν το βάρβαρο κόσμο της ιμπεριαλιστικής  – καπιταλιστικής κυριαρχίας.
• ·         Αποκαλυπτική, τέλος, για το μάταιο της γραμμής «ούτε ρήξη ούτε υποταγή», γραμμή που παρουσιάζει η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας υποταγής

Ο ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση μόνο εάν είχε την υποστήριξη ή έστω την ανοχή των διάφορων κέντρων εξουσίας, επιδόθηκε σε ένα ράλι προσαρμογής στις απαιτήσεις των κέντρων αυτών. Περιδιάβηκε στα διάφορα φόρα, ορκίστηκε πίστη στο «ανήκομεν στη δύση», βεβαίωσε την προσήλωσή του στο καπιταλιστικό κέρδος, μετατοπίστηκε από το σκίσιμο των μνημονίων στην αξιοπρεπή διαπραγμάτευση.

 Πάτησε πάνω στην απέχθεια του λαού για το παραδοσιακό αστικό πολιτικό προσωπικό που εξυπηρέτησε την αντιλαϊκή καταιγίδα όλο το προηγούμενο διάστημα αλλά και στο μπούκωμα που έφεραν οι ανταγωνισμοί αμερικάνων – γερμανών στη χώρα, μπούκωμα που εκφράστηκε με την εμπλοκή του «διωξίματος του ΔΝΤ» τον Οκτώβρη που πέρασε. Και, ασφαλώς εκμεταλλεύτηκε τις κινηματικές δυσκολίες της τελευταίας διετίας (στις οποίες έβαλε το χεράκι του) για να παρουσιάσει ως μόνη δυνατή προοπτική για το λαό, την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από αυτόν.

Το κακό για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η γραμμή της διαπραγμάτευσης με τα τσακάλια του ιμπεριαλισμού είναι γραμμή που απλώς… δεν υπάρχει. Η διαπραγμάτευση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη νέα υποταγή, στη συνέχιση των μνημονίων με άλλα ίσως λόγια, στη διαιώνιση και το βάθεμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Η άρνηση των Γερμανών να αλλάξουν ακόμα και το όνομα της τρόικα και να δώσουν την οποιαδήποτε εικόνα υποχώρησης έστω στο συμβολικό επίπεδο, ακόμα και αν έχει επικοινωνιακά στοιχεία, δείχνει εντελώς ανάγλυφα σε ποιο σημείο βρίσκονται οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, οι επιταγές του κεφαλαίου. Απαιτήσεις που ούτε ο προσαρμοσμένος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε άνετη θέση να αποδεχτεί. Απαιτήσεις που δεν αποκλείεται να φέρουν και σοβαρές εξελίξεις.

Απόρροια των παραπάνω είναι οι νέες ταχύτατες υποχωρήσεις της νέας κυβέρνησης (ΤΑΙΠΕΔ, ιδιωτικοποιήσεις, 751 € και πολλά άλλα), οι δηλώσεις Βαρουφάκη για το αναγκαίο της πλειοψηφίας των μεταρρυθμίσεων καθώς και η διαφαινόμενη «προσαρμογή» των προγραμματικών δηλώσεων στις απαιτήσεις της ΕΕ. Και είμαστε μόνο είκοσι μέρες από τις εκλογές!

Ενώ, αποτελεί επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό η φιλοδοξία να παίξει η κυβέρνηση με την αντίθεση αμερικάνων – γερμανών και ταυτόχρονα αποτελεί μεγάλη προσβολή στις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαού μας το παραμύθι του καλού Ομπάμα που είναι… «ενάντια στη λιτότητα»!

Και στην εκπαίδευση: Ανάσα αξιοπρέπειας ή… γλυκιά παραίτηση;

Ο κλάδος μας (όπως και όλος ο λαός) νιώθει ταλαιπωρημένος από την βάρβαρη επίθεση στην οποίας έχει βρεθεί στο στόχαστρο τα τελευταία χρόνια: Διαθεσιμότητες – απολύσεις, τσεκούρωμα μισθών, αύξηση ωραρίου, αξιολόγηση, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, νέο πειθαρχικό πλαίσιο, τράπεζα θεμάτων. Μια πραγματική καταιγίδα. Και ταυτόχρονα με “περιορισμένα τα καύσιμα” εξαιτίας της άπνοιας-εκλογικής αναμονής, στα 2 τελευταία χρόνια που επιβλήθηκε από την Αριστερά, μετά την υπονόμευση-πούλημα του απεργιακού ξεσπάσματος τον Μάη και τον Σεπτέμβρη του 2013.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι και το κλίμα που υπάρχει στα σχολεία μετά τις εκλογές. Ένα κλίμα ανακούφισης, που όμως εύκολα μεταφράζεται σε κλίμα μιας «γλυκιάς παραίτησης» από το καθήκον οργάνωσης αγώνων. Ο κλάδος δεν πρέπει να πετάξει «λευκή πετσέτα» στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν πρέπει να της δώσει τη δικαιοδοσία να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της όπως, όποτε και εάν αυτή κρίνει. Αν παγιωθεί ένα τέτοιο κλίμα, (πέρα από τις εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο) θα αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για την παραπέρα επιδείνωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς για τους εκπαιδευτικούς.

Πέρα από αυτά, έχει μια σημασία να δούμε πιο συγκεκριμένα κάποια ζητήματα στους χώρους της εκπαίδευσης:

Διαθεσιμότητες – απολύσεις:  Οι δηλώσεις για επιστροφή των συναδέλφων στη δουλειά αποτελούν μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία των ανθρώπων που αγωνίστηκαν το προηγούμενο διάστημα (όπως και όσο μπόρεσαν). Θα ήταν όμως επικίνδυνο λάθος οι κυβερνητικές δεσμεύσεις να ερμηνευτούν σα μια χάρη, σαν ένα ρουσφέτι. Οι δεσμεύσεις για επιστροφή στη δουλειά αφορούν ΜΟΝΟ χώρους (καθαρίστριες, ΕΡΤ, εκπαιδευτικοί) που με τον ένα ή άλλο τρόπο (διάφορων ειδών κινητοποιήσεις) δημιούργησαν πιέσεις δεσμεύσεων στο ΣΥΡΙΖΑ τις οποίες δυσκολεύεται να αθετήσει. Αυτοί οι χώροι εργαζομένων δεν πρέπει να μεταβληθούν το επόμενο διάστημα σε προκεχωρημένο φυλάκιο της κυβέρνησης μέσα στους χώρους των εργαζομένων. Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ και δεν είναι ψίχουλο που μας παραχωρείται.

Εργασιακές Σχέσεις: Η πλήρης ανατροπή της μόνιμης και σταθερής δουλειάς (παρά τις δηλώσεις Κατρούγκαλου ότι είναι ορκισμένος εχθρός της άρσης της μονιμότητας) καθώς και η πολιτική της αδιοριστίας, αποτελούν κεντρικές επιλογές για το σύστημα, κεντρικές πλευρές της καπιταλιστικής επίθεσης. Από αυτές δε θα παραιτηθεί ούτε η νέα κυβέρνηση, η οποία ορκίζεται στις αξίες της ΕΕ και της “υγιούς επιχειρηματικότητας”. Αυτό θα φανεί στο μέλλον. Άλλωστε, η κινητικότητα όπως και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις είναι εδώ και με τη νέα κυβέρνηση (δηλώσεις Κατρούγκαλου). Με την έννοια αυτή αν από τη μία έχουμε όλα τα δίκια να πανηγυρίσουμε για την επιστροφή των συναδέλφων στη δουλειά (αν αυτή τελικά πραγματοποιηθεί), από την άλλη πρέπει να διαχωριστούμε από την κυβερνητική λογική “παίρνω τους 3.500, μειώνοντας τις 15.000 προσλήψεις για το 2015”.

Αξιολόγηση: Η αυταπάτη για μια άλλη δήθεν καλή αξιολόγηση επιστρέφει με τη νέα κυβέρνηση. Επιστρέφει μαζί και ο κίνδυνος της αποχώρησης του κλάδου από αυτό που είχε κατακτήσει στις συνειδήσεις του την προηγούμενη περίοδο σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις του συστήματος όταν μιλάει για αξιολόγηση. Αλήθεια τι θα είναι η «μη τιμωρητική»(!) αξιολόγηση που θα ανταμείβει βέβαια τους άξιους (δηλώσεις Κατρούγκαλου) δηλαδή κάποιους θα ανταμείβει και κάποιος δεν θα ανταμείβει (δηλαδή θα τιμωρεί με μη… ανταμοιβή). Και ποιο είναι το κριτήριο της τιμιότητας σε ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα; Στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης άξιος εκπαιδευτικός είναι αυτός που βοηθάει πιο αποτελεσματικά την αναπαραγωγή αυτών ακριβώς των αξιών.

Συμπερασματικά

Το πλαίσιο της αποδοχής της ΕΕ αποτελεί εγγύηση ότι οι βασικοί πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής είναι και θα παραμείνουν εδώ. Ακόμα και στα ζητήματα που υπάρχουν υποτίθεται θετικές δεσμεύσεις (διαθεσιμότητες – απολύσεις- τράπεζα θεμάτων) δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Η κωλοτούμπα που έγινε στο ζήτημα των 751 €, οι δηλώσεις για επιστροφή των διαθέσιμων από Σεπτέμβρη και οι αντιφάσεις για την κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων δεν είναι καλά σημάδια. Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος μετράει εναντίον των… δεσμεύσεων. Κάθε μέρα που περνάει θα ισχυροποιείται η επίκληση πιέσεων από ΕΕ-ΔΝΤ και θα ψάχνει η νέα κυβέρνηση εξόδους διαφυγής.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η επιστροφή στη γνωστή συνήθεια των λιστών εκατοντάδων αιτημάτων χωρίς αιχμές και ιεράρχηση που θυμίζουν κυβερνητικό πρόγραμμα και όχι οργάνωση αγώνα είναι διαλυτική. Το πλαίσιο διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στις σπουδές, στη δουλειά και στις ελευθερίες δεν μπορεί παρά να παραμείνει όπως έχει. 

Αυτό το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης  θα γίνει πιο αποτελεσματικό όσο ενισχύεται η αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-καπιταλιστική και αντι-συνδιαχειριστική κατεύθυνση.

ΟΧΙ στην αυταπάτη της διαπραγμάτευσης! 

Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες!

 Έξω η τρόικα - Εμπρός λαέ – Έξω από το ΝΑΤΟ, έξω απ΄ την Ε.Ε.!

Στο δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης, ο  λαός να πάρει την υπόθεση στα δικά του χέρια! 

Κίνημα στηριγμένο στους εργαζομένους και στο λαό και όχι στους κυβερνητικούς ελιγμούς!

<ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

<ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ - ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ – ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

<  ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ αποδοχή νέου πλαισίου ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.

<  ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΧOΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

<  ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ – ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ  ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

<ΌΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ - ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ