Να μην περιμένουμε ούτε για μια στιγμή

Ας περιμένουμε λίγο, να δούμε τι θα γίνει…

«Μην είστε αρνητικοί». «Να περιμένουμε λίγο, να δούμε τι θα κάνει η κυβέρνηση». «Μη χαλάτε το κλίμα». «Εσείς τώρα γιατί πάτε κόντρα, γιατί δεν βοηθάτε;».

Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ανάγκη ενός κόσμου να χαρεί, να πάρει μια ανάσα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι ο μικροαστός, σαν άλλος «άπιστος Θωμάς», δεν πείθεται αν δεν βάλει τα χέρια του μέσα στις πληγές της πραγματικότητας.

Όμως είναι καθήκον για την επαναστατική Αριστερά, αν θέλει να είναι τέτοια, να τονίσει ορισμένα πράγματα. Χωρίς διάθεση ρεβανσισμού και χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο στο λαό. Χωρίς όμως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας!

Δυο βδομάδες που… περιμένουμε, έχουμε αποδεχθεί το 70% του Μνημονίου. Έχουμε αποδεχθεί ότι και φέτος οι μισθοί δεν θα φτάνουν για να ζήσουμε. Έχουμε αποδεχθεί να κοστολογούμε τα αιτήματα και τις ανάγκες μας. Αποδεχθήκαμε τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την δημοσιοοικονομική σταθερότητα και χίλιες άλλες δυο σιχαμερές λέξεις στο όνομα των οποίων σφαγιάστηκαν τα δικαιώματα μας. Έχουμε αποδεχθεί τους «εταίρους» μας, αυτούς που μας στείλανε την Τρόικα και το ΔΝΤ, αυτούς που φτιάξανε φέρετρο των ζωών μας. 

Είναι αναγκαίο λοιπόν να ειπωθεί η αλήθεια. Όσο περιμένουμε, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα.

Πριν το Μνημόνιο, «περιμέναμε», γιατί ο λαός κάθονταν στον καναπέ και είχε δικαιώματα.

Όταν ήρθε το Μνημόνιο, «ήτανε αργά», γιατί ήμασταν άμαθοι και ανοργάνωτοι και η… «γενιά του Πολυτεχνείου» -και δώστου αυτομαστίγωμα για το πόσο χαζοί είμαστε και μας αξίζουν αυτά που παθαίνουμε!

Και τώρα, «πάνε τα προηγούμενα, πέρασαν», και ας «περιμένουμε», να «δούμε τι θα γίνει».

Ξέρουμε καλά τι θα γίνει.

 Ο εχθρός, το σύστημα, οι ιμπεριαλιστές, θα κάνουν τους απαραίτητους ελιγμούς. 

Θα αξιοποιήσουν τις αυταπάτες του κόσμου, θα αναστηλώσουν την εμπιστοσύνη του στο αστικό κοινοβούλιο. 

Θα κάνουν κάποιες αναγκαίες παραχωρήσεις, προκειμένου να δοθεί το αίσθημα της αλλαγής.

 Θα χρησιμοποιήσουν το «άφθαρτο» της κυβέρνησης για να νομιμοποιήσουν την πολιτική εκείνη, που ο λαός πολεμούσε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους.

Και όταν νιώσουν ότι η λαϊκή εγρήγορση έχει υποχωρήσει, θα επιτεθούν εκ νέου, με μεγαλύτερη βιαιότητα από πριν. Είτε χρησιμοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε πετώντας τον σαν την τρίχα από το ζυμάρι.

Γι’ αυτό το να «περιμένουμε», δεν είναι απλά μια πολυτέλεια.

 Είναι μια πολιτική επιλογή, συνειδητή ή μη, η οποία διαμορφώνει χειρότερους όρους για το λαϊκό κίνημα.

 Η οποία κάνει ακόμα δυσκολότερο το έδαφος για τους αναγκαίους, μεγάλους αγώνες που θα έρθουν σύντομα. Ο λαός έχει ανάγκες, αιτήματα, στόχους πάλης. Αυτοί πρέπει να μπούνε μπροστά, σήμερα.

Δεν πρέπει να περιμένουμε ούτε για μια στιγμή!

http://antigeitonies.blogspot.gr/2015/02/blog-post_80.html