Όταν δάκρυσε η… ρωγμή του Τσίπρα.

Όταν δάκρυσε η… ρωγμή του Τσίπρα.

H αποδοχή της ιμπεριαλιστικής βούλησης και των μνημονιακών παραμέτρων της είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης. 

Πρόκειται για παράταση του προηγούμενου προγράμματος και των βασικών του όρων. Κάτι τέτοιο δεν συνάγεται τόσο από τις δηλώσεις, τις «εκπλήξεις» και τις συγνώμες των βουλευτών, παραγόντων και τάσεων του Σύριζα που ξαφνικά ανακάλυψαν τη χαμένη αθωότητα της… αριστεράς (όπως αυτοί την ορίζουν).

 Είναι γραμμένο στο mail που έστειλε αυτή τη φορά οικεία βουλήση η κυβέρνηση στους δανειστές. Και τι δεν γράφεται εκεί: «δεν προβλέπονται επαναπροσλήψεις», «παροχή κινήτρων για παραμονή στην εργασία», διάβασε αντικινήτρων για να βγει κανείς στη σύνταξη, «πλήρης(!) αξιοποίηση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων»! Για τον Οκτώβρη πάνε οι καθαρίστριες, ποιος ξέρει για πότε οι σχολικοί φύλακες, ή η ΕΡΤ κλπ.

Η νέα θεματοφύλακας του κοινοβουλευτισμού δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε για σκέψη έκτακτα νομοθετήματα και οι συζητήσεις θα κρατούν καλά προσαρμοσμένες στο άγρυπνο μάτι των «θεσμών» που έδιωξαν την τρόϊκα!

Διαπιστώνεται ακόμα από την εξώθηση όλο και προς το βαθύ μέλλον του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Ο Σύριζα μάλλον βρήκε την τέλεια συνταγή να μένει κανείς πιστός στα όνειρά του και να αποφύγει την λεγόμενη «κατάρα της μάγισσας»: να μην τα πραγματοποιείς ποτέ.

Προκύπτει και από αυτά που γράφουν το Reutter και το Spiegel, αντανακλάται στην ικανοποίηση του Ολλανδού επιτρόπου, στην ενθουσιώδη συστράτευση των… ποταμίσιων υποστηρικτών των μεταρρυθμίσεων (οι οποίοι μάλιστα κατάρτισαν και τη δικιά τους λίστα για να την… εγχειρήσουν στην κυβέρνηση).

Και θα ενισχύεται αυτή η εικόνα από την τετράμηνη πορεία παραπέρα έμπρακτης προσαρμογής στις απαιτήσεις των δανειστών. Ήδη ακόμα και μέτρα ασπιρίνες της προηγούμενης κυβέρνησης δεν εφαρμόζονται (επιστροφές φόρου για τα καύσιμα, εισφορά αλληλεγγύης ενώ τίποτα δεν εξασφαλίζει πως δεν θα είναι τα… ισοδύναμα για τον δεκατοτρίτο μισθό των συνταξιούχων, ίδομεν).

Αυτό αισθάνομαι ότι το καταλαβαίνει ο… βαθύς λαός, «στα σπίτια που δεν φτάνει το φως» όπως θα έλεγε κάποιος αγωνιστής που σήμερα δεν βρίσκεται εν ζωή. Δεν θα αργήσει το όνειρο να ξεθωριάζει και στα μικροαστικά στρώματα που σε σημαντικό βαθμό εξακολουθούν να θέλουν να το… ζουν. Απλά εκεί το πένθος του αποχωρισμού από το όνειρα ίσως πάρει κάποιον χρόνο… Και πολύ πιθανό σε αντιδραστική κατεύθυνση όπως μας δείχνει η ιστορία. Στο πένθος εξ΄ άλλου ταιριάζει το… μαύρο.

Η ηγεσία του Σύριζα φιλοδοξούσε να κάνει ένα μερεμέτι στο βομβαρδισμένο τοπίο που δημιούργησε η μνημονιακή λαίλαπα για τα μικροαστικά στρώματα που κατά βάση τον στήριξαν. Όμως ακόμα και αυτές οι μικρές «ρωγμές» στην μνημονιακή κόλαση, φαντάζουν πια σα μια διόλου ρεαλιστική προοπτική.

Είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες μιας σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείρισης ή έστω πιο ήπιας εκδοχής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όπως εφαρμόζεται σε μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό πάντα έπεφταν σε… λάθος συγκυρίες. Από την εποχή των… πρώτων διδαξάντων.

Η αντιδραστική συμμαχία πχ μεταξύ αστικής τάξης και μεσοστρωμάτων που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ άρχισε να δοκιμάζεται από τον δεύτερο χρόνο κιόλας χρόνο αφού συνέπεσε βλέπετε με την άνοδο και την ενδυνάμωση των αντιδραστικών δυνάμεων του ρηγκανοθατσερισμού.

 Χρειάστηκαν βέβαια κάποια χρόνια μέχρι να φτάσει στο 4% του εκλογικού σώματος όπου οριστικοποιήθηκε το διαζύγιο που ξεκίνησε με τον «μικροαστικό χυλό» του εκσυγχρονιστή Παπαδόπουλου και εκφράστηκε πιο προκλητικά με το «μαζί τα φάγαμε» του απερίγραπτου Πάγκαλου.

Αλλά και το άλλο αστικό κόμμα που προσπάθησε να νεκραναστήσει τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» και την «ήπια προσαρμογή» στη βαρβαρότητα -της οποίας θεράπων ήταν και ο σημερινός Πρόεδρος όλων των ελλήνων- όταν άνοιγε τα καυτά μέτωπα με την νεολαία και το ασφαλιστικό, πάλι σε «λάθος χρόνο» κινούνταν. Και οι ρωγμές που επιχειρήθηκαν από την καραμανλική ηγεσία στο πλαίσιο της εξάρτησης (αγωγοί, Κυπριακό) -είναι αλήθεια με μεγαλύτερη αστική έπαρση και ρίσκο σε σχέση με τους σημερινούς «αριστερούς» διαχειριστές- δεν είχαν την καλύτερη τύχη. Σήμερα καλείται να δικαστεί υπάλληλος της «Πρεσβείας» για εμπλοκή σε συνομωσία δολοφονίας του τότε Πρωθυπουργού. Τσ, τσ, τς… γίνονται αυτά τα πράγματα στις αστικές δημοκρατίες;

Βλέπετε η αστική «μας» τάξη όταν μεσουρανούσε ο κεϋνσιανισμός (αν μεσουρανούσε ποτέ), όταν ήταν διαφορετικοί δηλαδή οι ταξικοί και πολιτικό συσχετισμοί κοίταγε πώς να τελειώνει με τον εχθρό λαό στέλνοντας τα μισά του νιάτα στα σκλαβοπάζαρα της εσπερίας, φυλακίζοντας τα άλλα μισά στα κάτεργα και υποχρεώνοντας το «υπόλοιπο» σε μια χαμοζωή. Και όταν έπεσε η χούντα του προσέφερε την εκδοχή της διπλής εξάρτησης, εξισορροπώντας έναν δυνάστη με έναν άλλο.

Τι απομένει;

Αυτή την κληρονομιά «αποτυχημένων ρωγμών» δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ στην πορεία της ολοκληρωμένης αστικοποίησης της, να την αρνηθεί και να την ανατρέψει. Κι ας κεφαλαιοποίησε εκλογικά την γνήσια λαϊκή αντίδραση των πρώτων χρόνων των μνημονίων. Κι ας έγινε η θεωρία της ρωγμής που τάχα θα «έπαιζε» με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τους «δυνατούς παίκτες που ενδιαφέρονται» κατά τον πρωθυπουργό. βασικό στοιχείο του κακόγουστου -αγγλοσαξονικής κοπής- βαροφάκειου σώου που ζήσαμε αυτές τις μέρες.

Έτσι σήμερα επιστρατεύονται πιο «λαϊκά» επιχειρήματα: Φανταστείτε λέει να ήταν σήμερα κυβέρνηση η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου… Τι μέτρα θα είχαν παρθεί, τι υποχωρήσεις θα είχαν γίνει κλπ

Το αφήγημα μόνο ως φιλοσοφικό ζήτημα μπορεί να τίθεται. Γιατί δυστυχώς για τους σημερινούς κυβερνητικούς και τους ποικιλώνυμους όψιμους απολογητές τους η ιστορία εξελίσσεται και «συμβαίνει» με έναν ορισμένο, μοναδικό τρόπο. Και αυτός λέγεται κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ εν προκειμένω..

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έπεσε όχι γιατί δεν εκλέχτηκε Πρόεδρος. Η κυβέρνηση αυτή είχε ήδη πέσει όταν… έπεσε πάνω στα βράχια της ενδοευρωπαϊκής και ενδοατλαντικής σύγκρουσης που είχε ως βασικό της πεδίο την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αγοράζει ομόλογα. 

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μόνο υπό αυστηρές προϋποθέσεις στις οποίες έπρεπε να στοιχηθούν οι εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα. Έπεσε ακόμα γιατί μάζεψε όπως το σφουγγάρι τη λαϊκή οργή για την κόλαση που βίωνε ο εργαζόμενος λαός τέσσερα χρόνια τώρα. Βέβαια ο Σύριζα δεν ήταν η πιο επιθυμητή κατάσταση αλλά… 

Ο Πρετεντέρης απορεί γιατί χρειάστηκε τόσο κόπος και τόσα έξοδα για να φτάσουμε στα ίδια. Τον είχα για πιο έξυπνο όσον αφορά τα συμφέροντα της τάξης του. Λίγο είναι για δύο χρόνια ένας λαός να τα έχει ακουμπήσει όλα στην κοινοβουλευτική προσμονή και να έχει αφήσει κατά μέρος τους αγώνες; Λίγο είναι -για πόσο άραγε χρόνο- ακόμα το τρίτο γεφυρομνημόνιο να απολαμβάνει μιας μεγάλης αποδοχής; Είναι μήπως λιγότερο σημαντικό το ξύπνημα από το όνειρο να είναι μια οδυνηρή βύθιση στην απογοήτευση και στην αδρανοποίηση; Είναι «λίγες» αυτές οι υπηρεσίες προς το πραγματικό σύστημα εξουσίας;

Αλλά και το δεύτερο βαρουφάκειο επιχείρημα ότι αποτράπηκαν τα χειρότερα έωλο είναι. Ποια χειρότερα δηλαδή; Αυτά πχ που επιβάλλονται από τον βασικό υποστηρικτή της πρότασης στο Εuro group δηλαδή τη Γαλλία με τις έκτακτες εξουσίες του πρωθυπουργού; Αυτά που εφαρμόζει ο Ρέντσι στην Ιταλία ή μήπως αυτά που ζει ο γερμανικός λαός ήδΑη (στοιχεία δείχνουν πια μεγάλη εξάπλωση της φτώχειας μέσα στην ίδια την Γερμανία). Δηλαδή, για να το πάρουμε και λίγο αλλιώς, οι ιμπεριαλιστές θα εφαρμόζουν στις μητροπόλεις τους γραμμή… Σαμαρά και θα αφήνουν στον δορυφόρο τους την επιλογή της γραμμής Τσίπρα; 

Εξ άλλου όσα διατύπωσε αυτή η ποντικομαμή, άλλοτε υπεύθυνος του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και σημερινός γραμματέας του πρώην Υπουργείου Εργασίας για τον κοινωνικό φόρο για το ασφαλιστικό και την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών (άρθρο του Μαυροειδή στο alfavita δες εδώ) και που διέψευσε με αγωνία ο Στρατούλης τι έδαφος προετοιμάζουν; Δεν είναι η ίδια ομάδα «εργατολόγων» που από το 2000 είχε την «άλλη πρόταση» για το ασφαλιστικό η οποία προέβλεπε ακόμα και ποσοστά διακύμανσης αποδόσεων για τα ασφαλιστικά αποθεματικά των ταμείων (δυστυχώς τους πρόλαβε το PSI και απόμεινε μόνον η πρόταση για τον κοινωνικό πόρο στο… χέρι).

Το ζήτημα βέβαια είναι ότι το δάκρυ της ρωγμής του Τσίπρα και την πολύ πιθανά (σε ένα ιστορικό χρόνο που συμπυκνώνεται) βίαιη προσγείωση στην πραγματικότητα θα τη χρεωθεί το σύνολο της αριστεράς.

Κι αυτή που σήμερα λοιδορεί το λαό για την μη ωριμότητα του γιατί «τον είχε προειδοποιήσει», και αυτή που μας καλεί να πιέσουμε πιο… αποτελεσματικά και ριζοσπαστικά την κυβέρνηση για να κάνει επιτέλους αυτή τη ριμάδα τη ρωγμή. Αφορά και τους… κοψοχέρηδες αντιεξουσιαστές που εγκαλούν τον Σύριζα γιατί υπόγραψε την νέα… Βάρκιζα και πρόδωσε την εξουσιαστική ψήφο τους..

Σε αυτό το ζήτημα φοβάμαι πως δεν πρέπει καθόλου να αναθεματίζεται ο Σύριζα. Αυτός απλά κάλυψε το κενό, την ηχηρή …απουσία μιας πραγματικά αριστερής απάντησης και διεξόδου.

Η χρέωση αφορά βέβαια και τον κάθε απλό λαϊκό αγωνιστή, εργαζόμενο, νεολαίο, κάθε πολιτικό χώρο ή δύναμη που θέλει να συμβάλει στην υπόθεση της αναμέτρησης με τις πραγματικές επιλογές του συστήματος. Σε πραγματικό τόπο και χρόνο…

Δημήτρης Μάνος