Γιατί τα αιτήματα του λαού δεν μπορούν να περιμένουν;
Μεσημέρι Τετάρτης.
Στο δελτίο ειδήσεων προστίθεται άλλο ένα θύμα στον κατάλογο των θυμάτων της οικονομικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη.
Άστεγος στους Αμπελόκηπους, στο κέντρο της καρδιάς της χώρας, βρίσκει τραγικό θάνατο στην προσπάθεια του να ζεσταθεί. Εκεί που χιλιάδες κόσμος περνά κάθε μέρα. Άνθρωποι που άλλοτε παλεύουν με την καθημερινότητα τους, άλλοτε στηρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης για διαπραγμάτευση, άλλοτε γυρίζουν το κεφάλι μην αντέχοντας τόσο ρεαλισμό, σα να ξορκίζουν το κακό.
Ολα τα χρόνια πιστεύαμε ότι οι άστεγοι αφορούσαν κάποιους άλλους, άλλες χώρες, απρόσωπες, με πολίτες αδιάφορους για τον πόνο του διπλανού. Άλλοτε πάλι νομίζαμε ότι αφορά κάποιους ανθρώπους του περιθωρίου, που δεν είχαν για μας ταυτότητα, δεν είχαν όνομα.
Οι άστεγοι όμως είναι πια οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, Είναι γονείς των μαθητών μας. Είναι γείτονες. Άνθρωποι που είχαμε μπει πελάτες κάποια μέρα στο μαγαζί τους.
Αυτοί οι άνθρωποι, χτυπήθηκαν από ένα σύστημα αδίστακτο, που η ανθρώπινη ζωή δε μετράει, παρά μόνο σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης της εργασίας τους, από την οποία θα κερδίσουν όλο και πιο μεγάλη υπεραξία, για να αυξάνουν όλο και πιο πολύ τον πλούτο τους.
Χτυπήθηκαν από μια πολιτική αντιλαϊκή, που δεν διστάζει να διαλύσει κάθε παραγωγικό ιστό αυτής της χώρας, απογυμνώνοντάς την από κάθε δυνατότητα επιβίωσης.
Χτυπήθηκαν από όλους αυτούς που στήριξαν αυτή τη βαρβαρότητα, όλους αυτούς που κάθε φορά που ο λαός προσπάθησε να απαντήσει στη βαρβαρότητα, του έβαζαν τρικλοποδιές, όχι μόνο με καταστολή, μα και με συνειδησιακή καταστολή, πως είναι ανίκητοι και όσους αγώνες κι αν κάνουμε, δε μπορούμε να νικήσουμε. Γιατί ο καπιταλισμός είναι αήττητος, μονοκράτορας και μονόδρομος.
Και τώρα, ο λαός πρέπει να στηρίζει και να περιμένει.
Αναθέτοντας τη ζωή του στα χέρια των διαπραγματευτών, δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κάνει καλύτερες συμφωνίες. Χθες ήταν οι καρκινοπαθείς που βγήκαν από τις ιδιωτικές κλινικές., Σήμερα άλλος ένας νεκρός άστεγος. Πριν λίγες μέρες έγκλειστοι νεκροί μετανάστες στα κέντρα κράτησης. Μια απόπειρα αυτοκτονίας, άλλοι 100 άνεργοι στην λίστα, άλλοι χιλιάδες απλήρωτοι, ανασφάλιστοι εργαζόμενοι. Άλλοι τόσοι συνταξιούχοι χωρίς πρόσβαση στην υγεία και χωρίς θέρμανση.
Κάθε μέρα που οι διεκδικήσεις του λαού περιμένουν, κάθε μέρα προστίθεται κι ένα λιθαράκι στην επίθεση. Η ζωή δεν περιμένει επειδή η κυβέρνηση άλλαξε. Οι ανάγκες δεν έπαψαν γιατί κάποιοι θα βαφτίσουν με άλλες λέξεις την επίθεση. Η ζωή κερδίζεται εδώ και τώρα σε ένα λαό που διεκδικεί, παλεύει, βάζει αιτήματα και αντιπαρατίθεται με την πολιτική της βαρβαρότητας του συστήματος. Που οργανώνει την πάλη του και δεν την αφήνει στα χέρια κανενός και κυρίως στους αντιπάλους του.
Ας σταματήσουμε πια να αντικρίζουμε με κυνισμό τα θύματα του συστήματος που μας εξαθλιώνει, σα να είναι ταινία στην τηλεόραση. Ας αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα κι ας δείξουμε πια χωρίς αυταπάτες το φταίχτη. Η "εθνική προσπάθεια " προσθέτει κι άλλα θύματα στον κατάλογο και δυσκολεύει όλο και πιο πολύ τη ρήξη και την οριστική αναμέτρηση. Δεν είμαστε όλοι ένα! Δεν έχουμε κοινά συμφέροντα! Δεν είμαστε στην ίδια μεριά.
Όσους Παυλόπουλους κι αν παντρέψουμε με Γλέζους.
Όσες παρερμηνείες σε μηχανισμούς και να δώσουμε και να τους βαφτίσουμε κοινωφελή ευαγή ιδρύματα.
Όσους ιμπεριαλιστές και να βαφτίσουμε φίλους.
Πέμπτη, 19 Φεβρουαρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.