ΟΙ ΔΥΟ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ… ΤΣΙΠ’ΡΑ

ΟΙ ΔΥΟ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ 

ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ… ΤΣΙΠ’ΡΑ

Με αφορμή την ειλικρινή

 -το πιστεύουμε- συνάντηση Τσίπρα-Μπούτα

Αν ήμασταν μερικά χρόνια πριν -δεν πάει π.χ. πολύς καιρός από το 2013 στην τελευταία σημαντική απεργία των καθηγητών- οι δύο πτέρυγες της επίσημης (κατ’ άλλους κυρίαρχης ή καθεστωτικής για μας απλά διαχειριστικής) αριστεράς θα διαφωνούσανε στα συνδικαλιστικά όργανα αλλά στο τέλος θα τα βρίσκανε. Π.χ. η προσπάθεια να σπάσει η επιστράτευση απεργιακά βρήκε ανοιχτά αντίθετο το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών -που συνέπλευσε τότε με την κυρίαρχη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ- και αρκούντως υπονομευτές τους συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ που άλλα έλεγαν και ψήφιζαν στις γενικές συνελεύσεις τους και άλλα έκαναν τελικά στην ομοσπονδία στο παρά πέντε. Όχι τίποτε, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω τα φαιά μπλουζάκια που απλόχερα μοιράζονταν την προηγούμενη βραδιά με τίτλο «όχι στην επιστράτευση».

Και αυτό έχει ιστορία και προϊστορία. Επαναλαμβάνονταν όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης όπου οι δύο πτέρυγες της ρεφορμιστικής ή διαχειριστικής αριστεράς [πάλαι ποτέ ΚΚΕ και ΚΚΕ(εσ.)] στάθηκαν απέναντι σε πραγματικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Από την εποχή που καταγγέλλονταν ο χουντοααριστερισμός και άλλα πολλά. Ο κατάλογος μεγάλος…

Όμως ότι οι δύο πτέρυγες θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι η μία ως κυβερνώσα «αριστερά» και η άλλη ως εκπρόσωπος των αγροτών και μάλιστα του μπλόκου που ισχυρίζεται ότι εκφράζει τη μικρομεσαία αγροτιά (και προοπτικά την πραγματικά λαϊκή κυβέρνηση και εξουσία) -«υπεύθυνη» αριστερά- για να καταλήξουν στο συμμάζεμα του πράγματος πρόκειται για μία αναβαθμισμένη εξέλιξη.

Για τον Τσίπρα και την «ειλικρίνειά» του (εγνωσμένη πια από τους… κουλοχέρηδες ψηφοφόρους του) δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Πλέον διαχειριστής της αστικής εξουσίας (και της εξάρτησης αυτής της εξουσίας από τους ιμπεριαλιστές) είναι λογικό να προσπαθεί το καλύτερο γι' αυτή. Κι ας αναγνωρίζει υποκριτικά την… ειλικρίνεια των αγώνων. 

Αλλά ο άλλος; Ο εκπρόσωπος τάχα της μικρομεσαίας αγροτιάς; Ο κομιστής του τσίπουρου στον πρωθυπουργό ως ύστατο επιχείρημα εναντίον του ξεκληρίσματος της;

Στ’ αλήθεια από πότε ένας αγώνας που βρίσκεται σε εξέλιξη μετατρέπεται ξαφνικά σε παρακαταθήκη; Και γιατί το βασικό σύνθημα του αγώνα (να αποσυρθεί το νομοσχέδιο) εξισώνεται με κάποια συζητήσιμα έως ορθά αιτήματα των αγροτών; Και το σωστό συμπέρασμα πως ο αγώνας των αγροτών καθυστέρησε την κατάθεση του νομοσχέδιου τι νόημα έχει να ειπωθεί τώρα. Ή μήπως έχει «νόημα»;

Τι θα πει δεν είναι αγώνας «μία και έξω»; Αν δεν είναι και πρέπει να ανοιχτεί ένα τέτοιο μέτωπο, όπως το εννοεί τουλάχιστον ο Μπούτας, τι προτείνουν οι συνδικαλιστές του χώρου του ΑΜΕΣΑ και ΣΥΝΤΟΜΑ στους συνδικαλιστικούς χώρους που συμμετέχουν και όσο οι αγρότες είναι στα μπλόκα; Για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ δεν μπαίνει πχ τέτοιο θέμα αλλά θέμα διαγκωνισμού αν θα προλάβουν να προτείνουν σαρανταοκτάωρη απεργία πριν την προτείνουν οι κυβερνητικοί και συστημικοί συνδικαλιστές μέσα στο Μάρτη. Για το Κόμμα της εργατικής τάξης;

Αλλά και όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν την «πρωτοπορία» του λαϊκού κινήματος που έχει διακηρύξει διαπύρως σε όλα τα πλάτη και μήκη πως αυτή και μόνον αυτή κατέχει την πρόταση που εγγυάται την μετάβαση σε μία άλλη κοινωνία, ότι άλλο αριστερά και άλλο κομμουνιστικό κόμμα κ.λπ. όταν λοιπόν ρώτησαν τον Μπούτα τι θα προτείνει στους αγρότες, γιατί το γύρισε στον… καλαματιανό; Θα αποφασίσουν οι λαϊκές συνελεύσεις των αγροτών! Και το κόμμα και η εργατοαγροτική συμμαχία του; Τι προτείνουν; Υπάρχει κόμμα ή δεν υπάρχει;

Με τον ίδιο τρόπο μήπως δεν απαντούν χρόνια τώρα οι αστικές και ρεφορμιστικές ηγεσίες των ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ από τις οποίες διαχωρίστηκε το ΠΑΜΕ καταγγέλλοντας κάθε κίνηση ή πορεία που περνά έστω και ξώφαλτσα από κοντά τους ως συμβιβασμένους, ότι κάνουν πλάτη στους εργατοπατέρες κ.λπ.; Χρόνια τώρα οι συνδικαλιστές των αστικών κομμάτων δεν παίζουν τάχα το παιχνίδι της «βάσης» στην οποία απευθύνονται αλλά αυτή δεν τραβάει και «άλλα αποφασίζει»;

«Αυτό το τσίπουρο δεν μπορούν να μας το πάρουν. Είναι δικό τους και δικό μας». Είναι μία κοινή βάση κυβερνώσας και «υπεύθυνης» αριστεράς» για να σταλθεί το μήνυμα της αναδίπλωσης ή απαγκίστρωσης (για να είμαστε εντάξει και με τα ιστορικά προηγούμενα του χώρου γιατί η ιστορία πάει και πιο πίσω από τη μεταπολίτευση).

Πάμε λοιπόν για Τσίπ’ρα κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Ας ελπίσουμε πως δεν θα είναι τόσο εύκολο -όσο άλλες φορές, είπαμε υπάρχει ιστορία και προϊστορία- να καθίσουν οι αγρότες που δικαιολογημένα φέρνουν στην πλάτης τους ένα αγώνα σαράντα ημερών, να «κεραστούν» από το ίδιο τσίπουρο. Υπάρχουν σημαντικά κομμάτια του λαού που τους παρακολουθούν παρά τα όσα γράφονται…

Δικαιώνεται βέβαια και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας -στην τελευταία συνάντηση με τον γενικό γραμματέα- που βρίσκει πάντα ενδιαφέρουσες τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Θα προσθέταμε από τότε ακόμα που ως Υπουργός Εσωτερικών αντιμετώπισε την νεολαιίστικη έκρηξη του 2008.

Μπροστά σε όλα τούτα το τελευταίο που θα πρέπει να προσέξει κανείς είναι η γραβάτα του Κουτσούμπα. Βέβαια κάθε τι έχει τη σημειολογία του. Αυτό είναι το λιγότερο. Μήπως γραβάτα δεν φορούσε και ο Λένιν;

Δημήτρης Μάνος εκπαιδευτικός μέλος των αγωνιστικών κινήσεων εκπαιδευτικών