Μία εξομολόγηση και μερικές… στρέιτ σκέψεις.

Μία εξομολόγηση και μερικές

… στρέιτ σκέψεις.

με αφορμή την «έντονη αντιπαράθεση» στην ελληνική βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης

Στο πολύ στενό συγγενικό μου περιβάλλον σχετίζομαι ουσιαστικά και όχι τυπικά με άτομο που έχει ομοφυλοφιλικές επιλογές. Δίνοντας μία περιγραφή θα έλεγα πως από την άποψη των «αντρικών» χαρακτηριστικών (αν ως τέτοια θεωρήσουμε το «να πιάνουν τα χέρια σου», τον δυναμισμό κλπ) είναι πολύ πιο «άντρας» από εμένα τον… στρέιτ. 

Πολλές φορές μάλιστα τον άκουσα να εκφράζεται λέγοντας «αδερφή» για κάποιες κραυγαλέες συμπεριφορές έτσι όπως εμείς οι … στρέιτ θα χαρακτηρίζαμε κάποια «κακόγουστη» και εξεζητημένη θηλυκή συμπεριφορά μιας γυναίκας.

Σταθερά αντίθετος στα gay pride αλλά και σε εκείνη τη μεγάλη καμπάνια -αν θυμόμαστε- για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία … Και φυσικά ενάντια στο εκμαυλισμένο γκέι κύκλωμα της δήθεν καλλιτεχνίας και της υψηλής κοινωνίας. Υπέρ του σύμφωνου συμβίωσης σε εξαιρετικές περιπτώσεις -με τη έννοια πως δεν θέλει να βάλει την πολιτεία και το κράτος συνέταιρους στη σχέση (μην προσπερνάμε αυτή την προσέγγιση με την «θεσμίτιδα» που έχει ενσκήψει)- και αρκετά σκεφτικός για την υιοθέτηση παιδιών (αν και εδώ που τα λέμε αυτή είναι μάλλον δική του αγωνία καθώς τα ομοφυλόφιλα παιδιά «βγαίνουν» από ετερόφυλους γονείς!). Ξέρω δε αρκετούς ομοφυλόφιλους με μόνιμη και δημόσια σχέση που δεν έχουν «τσιμπήσει» και δεν έχουν πειστεί από το «σύμφωνο συμβίωσης»…

Είμαι βέβαια απόλυτα και σταθερά πεπεισμένος πως αυτή η σεξουαλική επιλογή δεν κάνει τον άντρα λιγότερο άντρα και πιστέψτε έχω δει πολλούς… πολύ «λιγότερο» άντρες στο στρέιτ ανδρικό πληθυσμό. Από εκεί και πέρα βέβαια ξεκινάνε τα δύσκολα.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστό πως το τέμπο για το τι θα χαρακτηριστεί «αρρώστια» ή «διαταραχή» το δίνει η Αμερικάνικη Ψυχιατρική εταιρεία. Αυτή λοιπόν η εταιρεία που ήταν «ανεκτική» στον ευγονισμό και στη λοβοτομή μέχρι και λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήταν αδιάφορη στα αναγκαστικά προγράμματα εκπαίδευσης αλλαγής σεξουαλικού προσανατολισμού στους ομοφυλόφιλους εφήβους τα οποία οδήγησαν σε αυτοκτονίες, τα τελευταία είκοσι -αν δεν κάνω λάθος- χρόνια έχει βγάλει την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχογενών «διαταραχών». 

Διαχωρίζει μάλιστα την ομοφυλοφιλία από τις λεγόμενες «διαταραχές φύλου». Θα λέγαμε μάλιστα στην πορεία πως η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και των συμφώνων διαβίωσης μαζί με κάποια άλλα αιτήματα όπως π.χ. η νομιμοποίηση των ελαφριών ναρκωτικών κλπ «παίζουν» από τις λεγόμενες «φιλελεύθερες» μερίδες του συστήματος που μέσα στην αντιπαράθεση τους με τις πιο σκοταδιστικές και μεσαιωνικές μερίδες περισσότερο λειτουργούν… συμπληρωματικά και αποπροσανατολιστικά.

Αν ρωτήσω τον συγγενή μου θα πάρω την απάντηση πως το ζήτημα είναι μάλλον ταξικό πως για το σύστημα εξακολουθεί να ισχύει το «φτωχός και… κάτι άλλο» και πως τούτο είναι αποτέλεσμα των πιέσεων του γκέι κυκλώματος στα υψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας και των συμπαρομαρτούντων, για νομιμοποίηση. Διόλου αβάσιμη άποψη για ένα σύστημα που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την επιβίωση πλειοψηφιών και… μειοψηφιών. 

Από τη μεριά μου θα πρόσθετα πως κάτι τέτοιο «αξιοποιείται» για να δίνονται ανέξοδα και μη κοστολογημένα εύσημα «προοδευτικότητας» σε ένα σύστημα που καταπατά κάθε ανθρώπινη αξία. Πρόκειται για ψευτοπροοδευτικότητα (που λόγω… θέματος αλλά και δημόσιου βήματος δεν μπορώ να γράψω τον πλήρη χαρακτηρισμό που μου έρχεται στο νου) του είδους της «παραολυμπιάδας» που κόβει τα επιδόματα των ατόμων με αναπηρία ή της μεταμοντέρνας πολυπολιτισμικότητας που αναβιώνει τον πόλεμο των… πολιτισμών, της «ανεκτικότητας» των hot spots και των πνιγμένων προσφυγόπουλων κλπ. 

Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να δω το ζήτημα στη βάση μόνο των «επιλογών» χωρίς τους όρους της ιδεολογίας που γεννά η ταξική κυριαρχία σήμερα. 

Τώρα στο προκείμενο, θεωρώ πως όποιο ομοφυλοφιλικό ζευγάρι για λόγους κατά βάση κληρονομικότητας και διαχείρισης περιουσίας επιθυμεί να ενταχθεί (δεν είναι δική μου έκφραση αλλά του Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο) στην εκπόρνευση που αντιπροσωπεύει στον καπιταλισμό το οικογενειακό ιδιοκτησιακό δίκαιο, να μπορεί να το κάνει. Ξέρω επίσης ομοφυλόφιλους που θα μπορούσαν να αναθρέψουν παιδιά με αρκετά σταθερότερες αρχές και αξίες (και στα ζητήματα φύλου!) από πολλούς στρέιτ… ετεροφυλόφιλους… Το θέμα θέλει συζήτηση…

Επί της ουσίας του ζητήματος δηλώνω ημιμάθεια. Σίγουρα -όπως και για άλλα θέματα πχ η νοημοσύνη κλπ-, είμαι αλλεργικός στις αιτιολογήσεις των γονιδίων. Για το που συναντιέται η βιολογία με την κοινωνία, οι έμφυτες τάσεις με την πολιτιστική και κοινωνική «κατασκευή» δεν είμαι καθόλου σίγουρος και θα σας γελάσω. Ακόμη δεν γνωρίζω τα όρια της μεγάλης «έξαρσης» της ομοφυλοφιλίας για όσους τουλάχιστον την επικαλούνται. Είναι μόνο η αποδοχή και η δημοσιοποίηση μία κρυφής -άλλοτε- σεξουαλικής επιλογής ή συμβάλλουν και τα… πρότυπα και η βιομηχανία του θεάματος; Κάποιοι κάνουν λόγο και για παρέμβαση ακόμη και χημικών παραγόντων που προκαλούν… εκθυλησμό … Δεν… Όπως επίσης δεν ξέρω καθόλου τι θα κάνουμε στον… σοσιαλισμό με αυτό το θέμα, εδώ δεν ξέρω πως θα είναι καν οι σχέσεις γυναίκας - άντρα που σίγουρα κατά τη γνώμη μου θα επηρεάσουν και το «ζήτημα».

 Για να είμαι πολιτικά ΟΚ θα έλεγα από «άλλη βάση». Μου φαίνεται πειστική η ρήση του Μάο ότι σε αυτά τα ζητήματα ο «σοσιαλισμός δεν έδωσε και πολλά πράγματα». Εν προκειμένω και αυτά που έδωσε χωράνε πολύ συζήτηση και χρησιμοποιούνται «τραβηγμένα από τα μαλλιά» εναντίον του. Όχι θα τον άφηναν τον σοσιαλισμό… Όπως η ντιρεκτίβα του σοβιετικού κράτους (που είχε αναφέρει στη σχετική συζήτηση που επιχείρησε να «εισάγει» το περιοδικό «Προοδευτικός κινηματογράφος» στις αρχές του ‘80) να μην διορίζονται ομοφυλόφιλοι σε διπλωματικές θέσεις εξωτερικού. Τι ρατσισμός! Δεν σας «περνάει από το νου» το γιατί; Μα θα πείτε μόνον οι ομοφυλόφιλοι είναι επιρρεπείς; Ένας «γυναικάς» διπλωμάτης; 

Επίσης δεν είναι άσχετες οι θέσεις αυτές από την ανάγκη να τονιστεί η αξία της οικογένειας, της μητρότητας κλπ εν όψει του πολέμου. Μια επιβεβλημένη συντηρητικοποίηση που -όχι μόνο σε αυτό το ζήτημα- έπρεπε μετά τη αντιφασιστική νίκη να εξεταστεί εκ νέου…

Καθόλου άγνωστες δεν μου είναι οι θέσεις του Μαξίμ Γκόργκι στη συλλογή κειμένων για το «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» που στην ουσία ταυτίζει την ομοφυλοφιλία με τον εκφυλισμό του φύλου αναλύοντας τον έρποντα ομοφυλοφιλισμό που υπήρχε πίσω από την λατρεία του ανδρικού σώματος στα ναζιστικά υψηλά κλιμάκια, παρόλη την καταδιωκτική μανία του τελευταίου ενάντια στους φτωχοπρόδρομους και άλλου χρώματος ομοφυλόφιλους. Εκ των υστέρων δεν έπεσε και πολύ έξω αλλά οπωσδήποτε αυτή η οπτική είναι σήμερα πολύ περιορισμένη και… περιοριστική. Εξ άλλου το «θέμα» υπάρχει και εκδηλώνεται σήμερα διαφορετικά. Αλλά δεν υπάρχει και κανένας λόγος να φορτωθούν οι σημερινοί αριστεροί αυτούς τους περιορισμούς…

Ως πατέρας θα ήμουν το ίδιο περήφανος για τις σεξουαλικές επιλογές του παιδιού μου είτε ήταν στρέιτ είτε γκέι και περηφανότερος αν ατομικά και συλλογικά πάλευε και διεκδικούσε τη ζωή του, όπως και για κάθε παιδί…

Τέλος μετά από τόσους «αστερίσκους», γιατί μακρηγόρησα, είμαι σίγουρος για δύο πράγματα:

Πως θα υπερασπίζω το δικαίωμα στη δημόσια έκφραση των σεξουαλικών προτιμήσεων (που δεν ταυτίζεται σώνει και καλά με την κρατική νομιμοποίηση!) κάθε ανθρώπινου πλάσματος και δεν θα έβλεπα κανένα πρόβλημα να ενταχθεί στο «τι να κάνουμε» του Λένιν εκτός από τα δικαιώματα των… αιρέσεων και αυτό το δικαίωμα. Φοβάμαι όμως πως σε όλα αυτά λίγο μας πρόλαβε το σύστημα.

Σιγουρότερος των… σίγουρων είμαι πως δεν με πείθει καθόλου η δραματικότητα και η συζήτηση (αντρικού;) καφενείου των εθνοπατέρων ζιγκολό του κεφαλαίου και «γιουσουφιών» των ιμπεριαλιστών προστατών. Που τα βρήκανε για το πώς θα κάνουν τη ζωή μας πιο μαύρη από μαύρη και διαφωνούν για το σύμφωνο συμβίωσης!

ΔΜ