Σκέψεις γύρω από τις πολιτικές διεργασίες

Σκέψεις γύρω από τις πολιτικές διεργασίες 

εντός εκτός και επί τα αυτά του ΣΥΡΙΖΑ 

στη σκιά του μνημόνιου 3

(καθώς κατακάθεται ο κουρνιαχτός του δημοψηφίσματος και της διαπραγμάτευσης)

Το δημοψήφισμα που οι διάφοροι της αριστεράς (ή “αριστεράς”) υπερασπίζονταν και υπερασπίζονται ακόμα ως “λεωφόρο των ευκαιριών για το λαό” το μόνο αδιαμφισβήτητο και πεντακάθαρο αποτέλεσμα που είχε ήταν η πολιτική ενίσχυση του εμπνευστή του. Του “μεγάλου ηγέτη” του τόπου και της “αριστεράς”, του κ.κ. Πρωθυπουργού! Και αυτοί ακόμα που καμώνονται ότι δεν το βλέπουν αυτό, γιατί είναι δήθεν με το λαό που ψήφισε ενάντια σε ευρώ, και σε ΕΕ και σε..., και σε..., και σε... το καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά και μάλιστα το συνυπολογίζουν σε κάθε κίνηση που μαγειρεύουν από εδώ και πέρα. 

Μέσα σε όλη την απογοήτευση τους, γιατί ξέρουν ότι τη “φάγανε”, μέσα σε όλη τη γκρίνια τους που συνοδεύει το προηγούμενο, μέσα στον έκρυθμο τυχοδιωκτισμό τους που ξεχειλίζει αντί να συμμαζευτεί με τα χάλια της μνημονιακής κατάληξης του “τιτάνιου αγώνα της κυβέρνησης”. Που τον στήριξαν και αυτοί κι ας σφυρίζουν τώρα, μήπως και καταφέρουν να διαχωριστούν, πηγαίνοντας το “όχι μέχρι τέλους”. Λες και δεν έφτασε το “όχι” στο τέλος. Άσχετο αν το τέλος αυτό ονομάζεται τρίτο μνημόνιο, παρά τις διαμαρτυρίες ορισμένων εντός εκτός και επί τα αυτά του ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν εορτής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε φάση πλήρους μετασχηματισμού του σε καθαρά αστικό κόμμα, με γοργούς ρυθμούς και κυρίως, ανεπιστρεπτί. Γιατί απλούστατα η αντίθεση “αριστερό μνημόνιο” δεν λύνεται, όπως όλες οι αντιθέσεις άλλωστε, παρά μόνο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ή όπως πιο απλά και πολύ σοφά το λέει ο λαός μας “ή παπάς-παπάς, ή ζευγάς-ζευγάς”. Και είναι περισσότερο από ολοφάνερο (ή θα έπρεπε να είναι, γιατί κάποιοι ακόμα κάνουν ότι δεν βλέπουν!) προς ποια κατεύθυνση βαδίζει ο “μεγάλος ηγέτης” και το κόμμα του. Όσο για τους διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η διαφωνία τους έχει συγκεκριμένα όρια που πολύ καθαρά φαίνονται στις τοποθετήσεις τους. Όπως πχ. στα παρακάτω αποσπάσματα της ομιλίας Κωνσταντοπούλου στη Βουλή 15/7/2015:

“...δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση εκβιάζεται. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός υπέστη τον πιο σκληρό και αδυσώπητο εκβιασμό, με εργαλείο εκβιασμού την επιβίωση του λαού του. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν ο εκβιασμός ολοκληρωθεί απόψε, τίποτε δεν εμποδίζει την επανάληψη του...

...και οι λεγόμενοι εταίροι μας το γνωρίζουν. Δεν δικαιούνται να απειλούν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό με ολοκληρωτική ανθρωπιστική καταστροφή. Με ένα πραγματικό ολοκαύτωμα που οι ίδιοι έχουν μεθοδεύσει, μέσω της άρνησης παροχής ρευστότητας, προκειμένου να τον υποχρεώσουν να “βγάλει το δέρμα του”, να συναινέσει σε όλα εκείνα που αντιστρατεύεται και που έχει με συνέπεια αντιπαλέψει. ...

...Θεωρώ ότι ο πρωθυπουργός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποκρούσει τον εκβιασμό. Κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει αυτό. Και κανείς δεν μπορεί να απομειώσει το μέγεθος της γενναιότητας, της ανιδιοτέλειας και του ηθικού μεγαλείου της πρόθεσης του σήμερα να αναλάβει την πολιτική του αυτοκαταστροφή, θεωρώντας ότι έτσι υπηρετεί το λαό και την κοινωνία. ...”

Δόξα και τιμή ...στον ήρωα!!!

Τουλάχιστον εμετική είναι η στάση γλειψίματος και αγιοποίησης του Τσίπρα από τους κατά τα άλλα “διαφωνούντες”. Μόνο που, εντελώς αντίθετα από ότι λέει η Κωνσταντοπούλου, η πολιτική Τσίπρα όχι μόνο δεν τον οδηγεί σε αυτοκαταστροφή, αλλά του ανοίγει το δρόμο για την παγίωση του προσώπου του ως βασικού συντελεστή στα πολιτικά πράγματα της χώρας εντός του νέου πολιτικού σκηνικού που στήνεται, για το επόμενο διάστημα και σε βάθος(;) χρόνου. Το αν θα το καταφέρει να τον βαδίσει μέχρι τέλος, αυτό είναι άλλο θέμα. Αν κάτι δείχνει ξεκάθαρα η “κριτική των διαφωνούντων”, αυτό είναι ότι το πολιτικό κύρος του Τσίπρα, ιδίως μετά το δημοψήφισμα, δεν αμφισβητείται εσωκομματικά από κανέναν. Πόσο μάλλον που σε αυτή τη φάση και άγνωστο για πόσο ακόμα, δεν αμφισβητείται ούτε από την αντιπολίτευση.

Ο συσχετισμός που αποτυπώθηκε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ με την πλειοψηφία (109 στους 201) να υπογράφει κείμενο κατά της συμφωνίας, δείχνει μόνο το μέγεθος της μεταβολής που απομένει να συντελεστεί προκειμένου να βαδίσει το κόμμα αυτό το δρόμο της “υπευθυνότητας” μέχρι το τέλος. Και δείχνει και κάτι ακόμα. Τον καταλύτη και το όχημα αυτής της διεργασίας. Καταλύτης, ποιος άλλος από τον “μεγάλο ηγέτη” του τόπου και της “αριστεράς”, τον κ.κ. Πρωθυπουργό.

 Η ανακοίνωση της διαφωνούσας πλειοψηφίας (τρομάρα τους), που στρέφεται ενάντια στη συμφωνία στο γιούρογκρουπ της 12/7/2015 αρκείται σε μια “κριτική” προς την κυβέρνηση που “υπέκυψε στα εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών” προς τους οποίους στρέφει όλα της τα πυρά. Ο κ.κ. Πρωθυπουργός παρουσιάζεται περίπου ως θύμα του εκβιασμού των ιμπεριαλιστών “πραξικοπηματιών”. Με όχημα τη γραμμή της εποικοδομητικής κριτικής προς την “αριστερή κυβέρνηση” που μπορεί (αντίθετα με τις “δεξιές” εξαδέλφες της) να αλλάξει και να τα γυρίσει τα πράγματα προς όφελος του λαού και του τόπου. Έστω στο “και πέντε” που έλεγε και ο Λαφαζάνης για να δικαιολογήσει ότι εξακολουθεί να “στηρίζει τον πρωθυπουργό”, γιατί όχι και σε βάθος τετραετίας(;).

Κοινό σημείο των “διαφωνούντων” είναι το “δεν στηρίζω τη συμφωνία – στηρίζω τον πρωθυπουργό”. Δείγμα της πλήρους αδυναμίας τους να χαράξουν μια άλλη πορεία εκτός των ορίων της κυβέρνησης. Η συμφωνία είναι όχι απλά μία κάποια, αλλά η βασική πολιτική επιλογή του Τσίπρα. Η κρισιμότερη, η σοβαρότερη, η πεμπτουσία της θέσης του αυτή τη στιγμή, απέναντι σε όλους και σε όλα. Απέναντι στους ιμπεριαλιστές, στο κεφάλαιο και φυσικά απέναντι στον ελληνικό λαό. 

Δεν μπορείς να στηρίζεις το ένα χωρίς να στηρίζεις το άλλο. Από εκεί και πέρα, χωρίς να επαναλαμβάνω τα περί αντιθέσεων, είναι θέμα εκτίμησης. Νομίζω ότι έχει ήδη φανεί, αλλά η συνέχεια θα πείσει και τους πιο δύσπιστους (εκτός αυτών που οι πολιτικές τους “επενδύσεις” δεν τους επιτρέπουν να το αναγνωρίσουν), ότι οι σήμερα διαφωνούντες που στηρίζουν τον πρωθυπουργό, τουλάχιστον στην πλειονότητα τους θα εγκαταλείψουν τη διαφωνία τους μάλλον, παρά τον “μεγάλο ηγέτη”. Μιλάω πάντα για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου σε αυτή τη βάση, ακολουθώντας τον αρχηγό που κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει, είναι περίπου μαθηματικά βέβαιο ότι θα συρθεί στον πιο βαθύ αντιλαϊκό βούρκο.

ΑΝΕΛπιστο κόλπο για το σύστημα τελικά η “κυβέρνηση της αριστεράς”. Πού ξέρεις μπορεί στο τέλος να κρατήσουν τον Τσίπρα στη θέση του πρωθυπουργού για τα επόμενα 20 χρόνια! Και μόνο γιατί όλοι αυτοί οι προαναφερθέντες εντός εκτός και επί τα αυτά, ακόμα ελπίζουν ότι εφόσον είναι της “αριστεράς”, η κυβέρνηση θα αλλάξει ή θα την επηρεάσουν, ή θα τους δοθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ένα κάπως ευρύτερο πεδίο που να χωράει τα διαφόρων τύπων ρεφορμιστικά τους προγράμματα, σε σχέση με τη “στενή” δεξιά εκδοχή διακυβέρνησης που το μόνο που “επιτρέπει” είναι τη γραμμή της αντίστασης και σύγκρουσης με την κυβέρνηση.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναστηθεί, θα χτιστεί, θα μεταλλαχθεί γύρω από τον πυρήνα της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας. Όχι μόνο ως προς τα πρόσωπα, αλλά και ουσιαστικά πολιτικά. Ήδη έχει φανεί ότι η βαρύτητα στο θέμα των πολιτικών επιλογών έχει περάσει στην κυβερνητική ομάδα και η ΚΕ κατά βάση τοποθετείται όχι ως κύριο όργανο χάραξης πολιτικής γραμμής, αλλά σε σχέση και αναφορά με τη γραμμή της κυβέρνησης. Στη διεργασία αυτή είναι παραπάνω από αμφίβολη η δυνατότητα και η διάθεση ακόμα της ρεφορμιστικής αριστερής πτέρυγας (ή πλατφόρμας αν προτιμάτε), να αποτελέσει πραγματικό φρένο. Αυτό, στο βαθμό που η πίεση της “κυβερνητικής επιτυχίας” είναι πίεση που πολύ δύσκολα της αντιστέκεται ο ρεφορμισμός, έχοντας στον αντίποδα της υποταγής σε αυτό το δρόμο, να επιλέξει μια διάσπαση που θα τον οδηγήσει από τη μεριά του συστήματος στο περιθώριο του πολιτικού σκηνικού.

(Ίσως κάποιοι να το έχουν ξεχάσει, αλλά ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πέρασε την πιο δύσκολη φάση του όταν βρέθηκε εκτός βουλής. Κι αν το άντεξε τότε για μια τετραετία, τώρα μιλάμε για ορίζοντα σε βάθους χρόνου όσων βρεθούν ή θέσουν εαυτούς “εκτός”.)

Θα προχωρήσουν όλα αυτά και θα καταλήξουν πάνω κάτω εκεί που περιγράφτηκε, ή θα υπάρξουν άλλες περιπλοκές και ενδεχομένως εκπλήξεις; Δεν μπορεί να το ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα κανείς ακόμα. Υπάρχουν ανισορροπίες και αντιφάσεις που δύσκολα θα μπορέσουν να συμβιβαστούν για να προχωρήσουν οι όποιες μεταλλάξεις χωρίς αναταράξεις, με κυριότερη την αντίθεση συσχετισμού στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα πρόκειται για εκπλήξεις. Για λοξοδρομήσεις και ανατροπές που δεν θα αναιρούν τον δρόμο και την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα. Ίσως θα τον καθυστερούν, ή θα αναγκάσουν τον Τσίπρα σε πιο στοχευμένες κινήσεις - παρεμβάσεις στο εσωτερικό (σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η συζήτηση για εκλογές το φθινόπωρο), αλλά δεν θα τον ακυρώνουν.

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι άλλο, παρά η αναγνώριση αυτής της κατεύθυνσης. Η αναγνώριση από αριστερές δυνάμεις, αγωνιστές και μερίδες του λαού, ότι αυτό που έχει συντελεστεί όσον αφορά την οικοδόμηση του “νέου” πολιτικού σκηνικού και τη θέση που θα έχει μέσα σε αυτό το ΣΥΡΙΖΑ ως επίσημη, υπεύθυνη και συστημική δύναμη, δεν είναι αντιστρέψιμο. Όσο καθυστερεί να αναγνωριστεί αυτή η κατεύθυνση των πραγμάτων από ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς, τόσο θα ταλαντεύονται οι δυνάμεις αυτές ανάμεσα στο καρότο και το μαστίγιο της κυβέρνησης. Τόσο θα μπλοκάρεται η οικοδόμηση αντιμνημονιακού μετώπου με αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούν να δοθούν αποτελεσματικά οι μάχες ενάντια στα μέτρα.

Και εδώ υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι.

Είπε ανάμεσα σε άλλα ο Μιχαλολιάκος στην ομιλία του στη Βουλή στις 15/7/2015:

“...και έχουμε βεβαίως και την άνοδο στους δείκτες του ΦΠΑ. Ο ΦΠΑ είναι ένας έμμεσος φόρος και κατά τούτο είναι ένας καπιταλιστικός φόρος, “σύντροφοι της αριστεράς”, όπως κάθε έμμεσος φόρος είναι καπιταλιστικός φόρος. Και είναι άδικος, γιατί το ίδιο ΦΠΑ θα πληρώσει και ο εκατομμυριούχος, θα πληρώσει και ο φτωχός. Και βεβαίως δεν θα έχει καμία σημασία για τον πλούσιο εάν θα πληρώσει μεγαλύτερο ΦΠΑ αγοράζοντας τα βασικά είδη διατροφής. Έχει όμως σημασία οπωσδήποτε για το φτωχό λαό.”

Το συγκεκριμένο απόσπασμα το προσυπογράφω 100%. Είναι έτσι ακριβώς το πράγμα με την αύξηση του ΦΠΑ. Βέβαια η Χρυσή Αυγή ούτε γενικά ενάντια στο κεφάλαιο είναι, ούτε ενάντια στους έμμεσους φόρους. Μια πιο σοβαρή ανάλυση της θέσης της σε σχέση με το δημοψήφισμα και στη συνέχεια την υπογραφή του τρίτου μνημόνιου, αν και αναγκαία, δεν είναι το αντικείμενο του παρόντος κειμένου.

Αυτό που έχει σημασία σε σχέση με το θέμα μας, είναι αν στο μέτωπο των μέτρων ενάντια στο φτωχό λαό, θα δώσει την πρέπουσα προτεραιότητα και τον τόνο η αριστερά. Αν θα καταλάβει ότι, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη διεργασία στο λαό, αυτό που θα μετρήσει είναι τα μέτρα που έρχονται. Και ότι εκεί θα κριθεί το πολιτικό ζήτημα από τη μεριά του λαού και όχι στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Μιχαλολιάκος πάντως δείχνει να το έχει καταλάβει και κινείται σε αντίστοιχη γραμμή, βάζοντας το φασιστικό κόμμα του στην πλευρά των “κατά των μέτρων”. Και απέναντι στα μέτρα μόνο “υπέρ” και “κατά” θα υπάρχει. Δεν θα υπάρχει χώρος για ανοησίες “εποικοδομητικής κριτικής”, “διόρθωσης της αριστερής πορείας” της κυβέρνησης, ή επικλήσεις να φτάσει το “όχι μέχρι τέλους” μέσα από τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών! Αντίστοιχα, για το λαό τον ίδιο, ή “αντίσταση”, ή “αποδοχή” και δεν υπάρχουν πλέον μεσοβέζικες στάσεις στο ενδιάμεσο του τύπου “να περιμένουμε πώς θα εξελιχθεί η διαπραγμάτευση”. Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα για την αριστερά. Θα απορρίψει ή έστω θα αφήσει στην άκρη, τις διάφορες εκδοχές των “μεταβατικών προγραμμάτων”, δίνοντας προτεραιότητα στην αντίσταση του λαού στα μέτρα και προσπαθώντας να οικοδομήσει ένα μέτωπο αντίστασης ενάντια στην κυβέρνηση που θα τα εφαρμόζει; Ή θα παραμείνει πολιτικά ο “γκρινιάρης ακολουθητής” της “κυβέρνησης της αριστεράς”;

Κ.Τ.

http://antigeitonies.blogspot.gr/2015/07/3.html