ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Ο G. N. Saibaba

G. N. Saibaba: Ο μεγαλύτερος “μικρός άνθρωπος” στη χώρα σήμερα

του P. K. Vijayan *

Θέλω, αν μπορέσω, να σας πω την ιστορία ενός μικρού ανθρώπου, το όνομα του ήταν – ή μάλλον θα σας το πω αργότερα. Αυτός ο μικρός άνθρωπος γεννήθηκε σε μια εξαθλιωμένη οικογένεια που ζούσε σε ένα άγνωστο χωριό με παρίες και ανέγγιχτους. 

Ο πατέρας του μικρού ανθρώπου είχε επιλέξει να ζει με τους περιθωριακούς και τους αποκλεισμένους ως ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτούς – κι αυτό είχε σαν κίνητρο μια ενστικτώδη αίσθηση δικαιοσύνης, μιας και ο πατέρας του ανθρωπάκου ήταν αγράμματος, πόσο μάλλον πολιτικά μορφωμένος.

Έτσι ο μικρός άνθρωπος μεγάλωσε ανάμεσα στους σκουπιδιάρηδες και τους ρακοσυλλέκτες έχοντας συντρόφους του την πείνα και την ανέχεια.. Τότε, στα πέντε του χρόνια, έπαθε πολιομυελίτιδα και στα δυο του πόδια κινδυνεύοντας να πεθάνει από την έλλειψη ιατρικών εγκαταστάσεων.

 Όμως ο πατέρας του κατάφερε να τον σώσει τρέχοντας τον από γιατρό σε γιατρό και από ιατρείο σε φαρμακείο που θα του έδινε ελπίδα, μέχρι που κατάφερε να σταματήσει την αρρώστια με κόστος όμως την απώλεια της χρήσης και των δυο ποδιών του.

Αυτό όμως δεν αποθάρρυνε τον μικρό άνθρωπο και τον πατέρα του. Τον έγραψαν σε ένα ιεραποστολικό σχολείο, όπου έμαθε να γράφει και να διαβάζει και καταβρόχθιζε οτιδήποτε διάβαζε με άπληστη ευχαρίστηση.

 Διάβαζε στο φως της λάμπας του δρόμου, σερνόταν με τους αγκώνες και τα χέρια στους βρώμικους δρόμους του χωριού του, από το σπίτι στο σχολείο, έτρωγε πολλές φορές κάθε δυο μέρες, όμως ο μικρός άνθρωπος έβρισκε τόση ευχαρίστηση στο κόσμο των βιβλίων που ξεχνούσε την αναπηρία και τις στερήσεις του όσο ήταν αφοσιωμένος στο διάβασμα.

Ο πατέρας του τον έπαιρνε μαζί του με το ποδήλατο όποτε μπορούσε και του έδειχνε τον κόσμο, αρνούμενος να αποδεχτεί ότι η κατάσταση του γιου του θα έπρεπε να μειώσει την κίνηση του. Έτσι ο μικρός άνθρωπος μεγάλωσε με ένα πάθος για ταξίδια και μια αδάμαστη θέληση να ξεπεράσει τους περιορισμούς της κατάστασης του.

Έτσι ο μικρός άνθρωπος, που δεν ήταν πια μικρός αλλά ενήλικας, πολύ αγαπητός νεαρός, παρά την αναπηρία κατά 90%, κατάφερε να τελειώσει το σχολείο, τις προ-πανεπιστημιακές και πανεπιστημιακές σπουδές με άριστα, χάρις κυρίως στις υποτροφίες που κέρδιζε με την ακαδημαϊκή του υπεροχή.

 Και καθώς ο νεαρός μεγάλωνε και ωρίμαζε έβλεπε γύρω του τις προκαταλήψεις του κόσμου και μάθαινε για τις βαθιές ανισότητες και αδικίες και για τα εκατομμύρια ανθρώπους που συστηματικά και συστημικά ήταν αποκλεισμένοι από γεννησιμιού τους. Του έμοιαζαν, αν όχι για ιατρικούς λόγους όπως αυτός αλλά για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, και στην πραγματικότητα ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτόν τον ίδιο.

Έτσι όταν μετακόμισε στη μεγάλη πόλη του Χαϊντεραμπάντ για να πάρει το μάστερ του, ήταν ήδη αποφασισμένος να αγωνιστεί ενάντια σ΄ αυτές τις αδικίες με την ίδια αποφασιστικότητα με την όποια πάλεψε για την αρρώστια του. Κι έτσι με το που πήρε το μάστερ του ήταν ήδη ένας ολοκληρωμένος, σεβαστός και δημοφιλής λόγιος και πολιτικός αγωνιστής. 

Όμως ο νεαρός ήθελε να δει περισσότερα πράγματα, να μάθει περισσότερα να κάνει περισσότερα κι έτσι εγκατέλειψε τη γνώριμη περιοχή και γλώσσα του Χαϊντεραμπάντ και πήγε στο Δελχί με τη νιόπαντρη γυναίκα του. 

Αγωνιζόμενος να αντεπεξέλθει στις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες μιας μεγαλύτερης πόλης, αντιμέτωπος με το άγνωστο, την ανεργία, τις προκαταλήψεις και τη μοναξιά, ο άνθρωπος αυτός, ενάντια στα ένστικτα του, ενάντια στις τεράστιες απαιτήσεις που τον βάραιναν πνευματικά, φυσικά και οικονομικά, κατάφερε να προχωρήσει, να πηγαίνει από δουλειά σε δουλειά, μέχρι που διορίστηκε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Δελχί.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν πλέον λόγιος και καθηγητής διεθνούς φήμης και κύρους. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του και ταξίδεψε παντού, στη χώρα και στο εξωτερικό, παρουσιάζοντας εργασίες και δίνοντας διαλέξεις. Πάντα μιλούσε δυνατά, σταθερά και ακούραστα ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες με τις οποίες μεγάλωσε, για άλλες που είχε μάθει και για όσες στροβιλίζονται γύρω μας καθώς το κράτος πρόνοιας μας αποχαιρετά και αποχωρεί από την πολιτική σκηνή.

Όμως η πολύμορφη διαστροφή που έχει αντικαταστήσει το κοινωνικό κράτος έχει τα θεμελιώδη της συμφέροντα στη διατήρηση, συντήρηση, υποστήριξη και βάθεμα αυτών ακριβώς των αδικιών και ανισοτήτων, γιατί από αυτές τρέφεται και δυναμώνει, και δεν δέχεται καθόλου την αμφισβήτηση τους, πολύ περισσότερο από έναν άνθρωπο που είναι η επιτομή και η ενσάρκωση όλων όσων θέλει να συντρίψει και να καταστρέψει. Δηλαδή το αδάμαστο πνεύμα, την ατρόμητη αντίσταση και τη θέληση να ξεπεράσει τις σκληρότερες δοκιμασίες.

Δεν αποτελεί επομένως έκπληξη που οι διεφθαρμένοι εκπρόσωποι αυτού του διεστραμμένου συστήματος θέλησαν να συλλάβουν έναν άνθρωπο που είναι μόνιμα φυλακισμένος στην αναπηρία του. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το έκαναν με μαφιόζικο τρόπο, δένοντας του τα μάτια και απαγάγοντας τον μέσα από το πανεπιστήμιο μέρα μεσημέρι και στέλνοντας τον «πακέτο» αεροπορικά σε άλλη πόλη. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι του φόρτωσαν μια σειρά κατασκευασμένες κατηγορίες, ξεκινώντας από την κατηγορία ότι είχε κλοπιμαία στο σπίτι του (για φανταστείτε έναν άνθρωπο με καροτσάκι να γυρνάει από δω κι από κει κλέβοντας!) μέχρι ότι συνωμότησε για να ξεκινήσει πόλεμο κατά του κράτους (ο ίδιος ανάπηρος κατηγορείται ότι προσπαθεί να ανατρέψει το μεγάλο ινδικό κράτος!).

Δεν αποτελεί επίσης έκπληξη ότι επέλεξαν να τα κάνουν όλα αυτά στο απόγειο τον γενικών εκλογών, ώστε ο παραλογισμός των πράξεων τους να χαθεί μέσα στον μεγαλύτερο παραλογισμό του ινδικού εκλογικού τσίρκου, μιας φάρσας που παρουσιάζεται σαν η μεγαλύτερη γιορτή της δημοκρατίας στον κόσμο. Και ποια η καλύτερη απόδειξη αυτής της φάρσας της “δημοκρατίας” από τη σύλληψη αυτή, την χρονική στιγμή της, την αιτιολόγηση της και τη μέθοδο της; 

Και τι ειρωνεία για την ιστορία αυτού του ανθρώπου, που ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες της αναπηρίας του, που κατάφερε τόσα στη ζωή του, να φιμώνεται και να ακινητοποιείται με τη βία απ΄ αυτήν ακριβώς την πολύμορφη διαστροφή την οποία πολέμησε σε όλη του τη ζωή;

Ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται στην απομόνωση, σε ένα μικροσκοπικό κελί, χωρίς φως και εξαερισμό, στερημένος της φαρμακευτικής του αγωγής, ανίκανος να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα χωρίς σοβαρούς πόνους και ταλαιπωρία, σέρνεται στους αγκώνες και τα χέρια. Όλα αυτά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταστρέψουν την αξιοπρέπεια του, να σπάσουν το ηθικό του και να τον εξαναγκάσουν να ομολογήσει εγκλήματα που ούτε διέπραξε ούτε υπάρχει απόδειξη ότι διέπραξε.

Ο G. N. Saibaba δεν είναι απλά ένας ακόμη “καλός γιατρός”. Έχει γίνει ο μεγαλύτερος “μικρός άνθρωπος” στη χώρα σήμερα. Η φωνή του είναι η φωνή των περιθωριακών και των αποκλεισμένων με τους οποίους μεγάλωσε στο χωριό του, αλλά και κάθε περιθωριακού και αποκλεισμένου στη χώρα. Η ιστορία του είναι η δική τους ιστορία και κανείς δεν μπορεί να τη φιμώσει, να την κάνει να σιγήσει. Ο Saibaba πρέπει να λευτερωθεί για να λευτερωθεί και η ιστορία αυτή. Αμέσως!

• Ο P. K. Vijayan διδάσκει Αγγλική Λογοτεχνία στο Ινδικό Κολέγιο του Πανεπιστήμιου του Δελχί. Στις 9 του Μάη, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απαγωγή-σύλληψη του Δρ. Σαιμπάμπα από την αστυνομία της Μαχαράστρα και την παράνομη προφυλάκιση του σε άθλιες συνθήκες στις φυλακές της Ναγκμπούρ.

 Για την απελευθέρωση του συνεχίζεται η διεθνής κινητοποίηση. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα sanhati.com/articles/13261/, στις 8 του Απρίλη 2015. Πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούνη του 2014 στην Economic and Political Weekly. 

Την μετάφραση από τα αγγλικά για λογαριασμό της Πρ.Σημαίας έκανε ο Άρης Λάμπρου.