Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ!

Οι πολιτικές προεκτάσεις μιας δίκης

Η δίκη της Χρυσής Αυγής γίνεται σε μια ιδιαίτερη περίοδο για τη χώρα και τον λαό. Κυβέρνηση πλέον δεν είναι οι δυνάμεις που εφάρμοσαν στη χώρα την πολιτική της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας και της εξαθλίωσης του λαού. 

Οι δυνάμεις που για να μπορέσουν να περάσουν αυτή τη πολιτική ενέτειναν την πολιτική της φασιστικοποίησης σε όλα τα επίπεδα καταργώντας δημοκρατικά και λαϊκά δικαιώματα χρόνων, εφαρμόζοντας την άγρια καταστολή απέναντι σε κάθε μικρή και μεγάλη εκδήλωση αντίστασης, απέναντι σε κάθε δύναμη που μπορεί ακόμη και να υπονοούσε κάποια αντίθεση και που είχαν ως κυρίαρχο τη διαίρεση των εργαζομένων αυτού το τόπου στοχοποιώντας πρώτα και κύρια τους μετανάστες αλλά και τους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας τους ως μπαμπούλες – υπεύθυνους για όλα τα δεινά των ντόπιων εργαζομένων και ως… δούρειους ίππους για τον αφανισμό των Ελλήνων! 

Οι δυνάμεις που έστρωσαν το έδαφος για να αναπτυχθούν φασιστικές οργανώσεις, με πρώτη και καλύτερη τη Χρυσή Αυγή μιας και τη χρειαζόταν ως απαραίτητο συμπλήρωμα της φασιστικοποίησης.

Η οποία όμως φούντωσε τόσο που ιδιαίτερα ο ένας πυλώνας του συστήματος, η ΝΔ, αν και πιο ανθεκτικός, ένιωσε να απειλείται αυτή του η αντοχή οπότε έπρεπε η απειλή να κοντύνει. 

Από την άλλη βέβαια η Χ.Α. ήταν και είναι χρήσιμη δύναμη για τις επιδιώξεις του συστήματος και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εκτός από τρομοκράτης του λαού και ως κάποια λύση σε μελλοντικά πολιτικά σχέδια. Αρκεί να «σοβαρευτεί», αν όχι όλη, τουλάχιστον ένα σημαντικό της κομμάτι. Οπότε παράλληλα με το κόντεμα υπήρξε και η επιχείρηση "εξορθολογισμού" και ελέγχου.

Φτάνουμε λοιπόν στη δίκη, με βασικούς κατηγορουμένους από την ηγεσία της πλέον ελεύθερους με βάση το 18μηνο που σε άλλες περιπτώσεις βέβαια δεν εφαρμόζεται, με μια κυβέρνηση η οποία μετά τις εκλογές συγκροτήθηκε από τον "αριστερό" ΣΥΡΙΖΑ και τους ακροδεξιούς, εθνικιστές και ρατσιστές και κατά τα άλλα αντιφασίστες ΑΝΕΛ! Και με μια πρόεδρο της Βουλής η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι κρατάει μια τουλάχιστον περίεργη στάση «κοινοβουλευτικής αναγνώρισης» του ρόλου της Χ.Α. με τη "σιωπηρή" συμφωνία των κυβερνητικών κομμάτων. Προφανώς η στάση αυτή δεν μπορεί να είναι άσχετη με τις συνολικότερες επιδιώξεις του συστήματος απέναντι στους φασίστες.

Αυτό είναι περιγραφικά το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γίνεται αυτή η δίκη και οι επιδιώξεις του συστήματος και των διάφορων διαχειριστών του. Για τις οποίες άλλωστε έχουμε γράψει συχνά.

Το μεγάλο ζητούμενο εδώ είναι για το ποια είναι η απάντηση του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς απέναντι στη φασιστικοποίηση, η οποία ζει και βασιλεύει με τις επιθέσεις απέναντι σε πραγματικά αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού (π.χ. Σκουριές), με τις δίκες αγωνιστών οι οποίες ούτε καν φρέναραν και με την ένταση της αστυνόμευσης αλλά και ποια θα έπρεπε να είναι η απάντηση απέναντι στις ίδιες τις φασιστικές οργανώσεις. 

Είμαστε από αυτούς που υποστηρίζουμε ότι ο φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο από ένα μαζικό και εντεινόμενο εργατικό λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα το οποίο θα έχει ως στόχο του να αντισταθεί στην επίθεση και να την ανατρέψει, που θα αντισταθεί και θα ανατρέψει την πολιτική της φασιστικοποίησης αλλά και θα στραφεί ενάντια στις φασιστικές οργανώσεις. 

Η αντιμετώπιση του φασισμού και των οργανώσεών του δεν μπορεί να είναι υπόθεση του αστικού κράτους που αν δεν νιώσει την ύπαρξη μιας ισχυρής λαϊκής πίεσης θα φροντίσει να πέσουν οι κατηγορούμενοι στα μαλακά. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στο παρελθόν που θύτες αγωνιστών και μεταναστών πέρασαν δύσκολα στα δικαστήρια και τελικά πάρθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις γιατί υπήρξε ισχυρή λαϊκή απαίτηση που εκφράστηκε και με διαδηλώσεις. 

Αυτές τις αντιδράσεις θα ήθελε να αποφύγει και η σημερινή κυβέρνηση η οποία κρύβεται πίσω από την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη και δεν αλλάζει τον τόπο της δίκης, σημείο ιδιαίτερα προβληματικό και ως προς την πρόσβαση και ως προς τη χωρητικότητα. Κάτι που είχε τη δυνατότητα να το κάνει αν όντως συμμεριζόταν τις ανησυχίες των κατοίκων της περιοχής Κορυδαλλού. Ακόμη και σκέψεις που εκφράστηκαν από κυβερνητικούς παράγοντες για αναβολή ή για πραγματοποίησή της έξω από την Αθήνα έχουν να κάνουν με την ανησυχία τους για το τι μπορεί να γίνει έξω από το δικαστήριο. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να χαλάσει αυτή η κυβέρνηση το… αντικατασταλτικό της προφίλ και να ρισκάρει άλλου είδους αντιδράσεις σε περίπτωση «ατυχήματος». 

Αλλά και από την άλλη πλευρά, αυτή του λαϊκού εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος και της αριστεράς, τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνα! 

Πέρα από τις αυταπάτες που καλλιεργούνται για τον ρόλο του κράτους απέναντι στους φασίστες, πέρα από τη στοχοποίηση αποκλειστικά σχεδόν της Χρυσής Αυγής, πέρα από το ότι χρησιμοποιούνται σωματεία και ομοσπονδίες ως ταμπέλες για κομματικές συγκεντρώσεις παρουσιάζοντάς τες μάλιστα ως το πραγματικό ταξικό εργατικό κίνημα, πέρα από το ότι καλούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι χώρων που τα σωματεία τους ελέγχονται από το ΠΑΜΕ με μια… τρίωρη στάση εργασίας να πάνε στον Κορυδαλλό να διαδηλώσουν στις 8 το πρωί και να γυρίσουν μετά στις δουλειές τους (αν αυτό δεν είναι υπονόμευση, τότε τι είναι;) υπάρχουν και τέσσερα διαφορετικά καλέσματα σε διαφορετικούς τόπους!

Που αν μη τι άλλο ο αντιφασιστικός αγώνας θα έπρεπε να έχει στοιχεία κοινής δράσης. Αλλού ο αντιεξουσιαστικός και αναρχικός χώρος, αλλού το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, αλλού η ΑΔΕΔΥ, η ΚΕΕΡΦΑ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αλλού ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας και Πειραιά. Και σε ορισμένες περιπτώσεις με θολό το τοπίο για το αν θα πραγματοποιηθεί πορεία προς τις φυλακές και τον τόπο της δίκης. 

Παρ’ όλα αυτά η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία αποφάσισε να παρέμβει, με συμμετοχή στη συγκέντρωση στο γήπεδο της Προοδευτικής, και να καλέσει τον λαό να συμμετάσχει μαζικά στις διαδηλώσεις για να καταδικάσει την πολιτική της τρομοκρατίας και της καταστολής, να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά του δικαιώματα και να απαιτήσει την καταδίκη των νεοναζιστών δολοφόνων.

Προλεταριακή Σημαία