Για την "αντιπαράθεση" ΚΝΕ - ΕΑΑΚ στις σχολές

Για την "αντιπαράθεση" ΚΝΕ - ΕΑΑΚ στις σχολές

Πίπτει ράβδος, μάλλον εκεί που δεν πίπτει καν πολιτικός λόγος και διάλογος...

Τέρμα πια σε τέτοιες πρακτικές εκτόνωσης στο πλαίσιο του κινήματος!

Τις τελευταίες μέρες, φαίνεται πως οι σχολές έχουν μετατραπεί σε ρινγκ εκτόνωσης με οργανωτικούς όρους των πολιτικών αδιεξόδων ορισμένων δυνάμεων, που θέλουν μάλιστα να αναφέρονται στο κίνημα και στην αριστερά. Βιώσαμε διάφορα περιστατικά στις σχολές, από την οργανωμένη επίθεση δυνάμεων της ΚΝΕ σε μέλη της ΕΑΑΚ στη σχολή ΣΕΜΦΕ του ΕΜΠ, μέχρι και τις ανάλογες απαντήσεις και κινήσεις και των δυο δυνάμεων ΚΝΕ-Ε.Α.Α.Κ. σε μια σειρά από σχολές (Ιατρική, Φιλοσοφική κ.λπ.).

Να αποσαφηνίσουμε από την αρχή ανάγνωσης αυτού του κειμένου, πως κάθε συλλογικότητα και αγωνιστής, που εμπιστεύεται τη δύναμη των συλλογικών αγώνων της νεολαίας και αναφέρεται στην αριστερά και στο κίνημα, πρέπει να διατηρεί συγκεκριμένη στάση απέναντι σε αυτά τα περιστατικά. Η στάση αυτή δεν μπορεί να είναι ο ρόλος του διαιτητή στο ρινγκ εντυπώσεων που έχουν στήσει! Πρέπει να είναι στάση καταγγελίας, γιατί τέτοια παιχνίδια οργανωτικής αναμέτρησης στις πλάτες του κινήματος δεν ανεχόμαστε να στήνονται!

Γιατί πρέπει να καταγγελθούν ανοιχτά αυτές οι πραχτικές στο πλαίσιο του κινήματος;

Τέτοια περιστατικά, τόσο από τις δυνάμεις της ΚΝΕ, όσο και από δυνάμεις της ΕΑΑΚ, δεν είναι καινούρια. Για χρόνια οι δυνάμεις αυτές έχουν μπολιαστεί με λογικές επίλυσης των αντιπαραθέσεων με όρους οργανωτικούς, υιοθετώντας πρακτικές τραμπουκισμού και οπαδισμού. Είναι στο DNA αυτών των δυνάμεων, που έχουν διαπαιδαγωγηθεί σε αυτή τη βάση. Ιστορικά, στο πλαίσιο του κινήματος αυτή η λογική ξεπήδησε από τον ρεφορμισμό, που επέλεγε να απαντήσει με ξύλο και δολοφονικές επιθέσεις απέναντι στις πιέσεις που του δημιουργούσε η αντιπαράθεση κομματιών της επαναστατικής αριστεράς. Ας θυμηθούμε την ΚΝΕ και τα λεγόμενα «ΚΝΑΤ», μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, που αποτέλεσαν τη μήτρα τέτοιων αντιλήψεων δράσης, οι οποίες υιοθετήθηκαν και από πολλά μετέπειτα κομμάτια της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Τέτοιες χουλιγκανίστικες πρακτικές και λογικές «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» είναι ξένες και ανταγωνιστικές με το κίνημα, την αριστερά και τις αξίες της. Βρίσκονται στον αντίποδα αντιλήψεων που πρέπει να διαπνέουν αφετηριακά την αριστερά, της συντροφικότητας, της συναγωνιστικής αλληλεγγύης, της υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης και πολιτικού διαλόγου. Αντίθετα, τέτοιες πρακτικές κουβαλούν μέχρι και φασίζοντα χαρακτηριστικά και δεν απέχουν πολύ από τις αστικές διόδους στρεβλής συλλογικοποίησης της νεολαίας, μέσω οπαδισμού και εκτόνωσης. Όταν τα πολιτικά κενά είναι μεγάλα για αυτές τις δυνάμεις, η «κόλλα» συγκάλυψης τους είναι η εμφύσηση λογικών οπαδισμού στα μέλη τους. Λογικών, όπως «ένα είναι το κόμμα», «ένα το σχήμα», «εμείς είμαστε η πρωτοπορία» (αφού αρκεί να αυτοβαφτιστείς για να είσαι!), απέναντι στους εκάστοτε «εχθρούς του κινήματος».

Ποια πολιτικά κενά και αδιέξοδα έρχεται να καλύψει το ατέρμονο ξύλο μεταξύ αυτών των δυνάμεων;

Στις παρούσες συνθήκες, αυτά τα περιστατικά αναδεικνύουν πιο πολύ από ποτέ τα πολιτικά τους αδιέξοδα, που τους ωθούν στο να διαγράψουν εντελώς την πολιτική από την αντιπαράθεση και την παρέμβαση τους, και να επιδίδονται σε αντιπαραθεσεις με τέτοιους όρους. Τα αδιέξοδα αυτά προέρχονται από την ίδια τους την άποψη. Τα φαντασιακά μεταβατικά προγράμματα της ΕΑΑΚ, οι επικλήσεις μιας λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας» της ΚΝΕ μέσω… κοινοβουλίου, όλες αυτές οι προτάσεις τους στο λαό, αποδείχτηκαν ένα καλό επικάλυμμα του κυβερνητισμού και του εκλογικού κρετινισμού τους. Μέρα με τη μέρα, όλα αυτά χρεοκοπούν από την ίδια την πραγματικότητα.

Όλες αυτές οι πρακτικές απορρέουν και από την αδυναμία τους να απαντήσουν στην κινηματική υποχώρηση και να δώσουν μια ουσιαστική διέξοδο αναμέτρησης για τη νεολαία. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, από την τάση τους να χωνέψουν αυτήν την κινηματική υποχώρηση ως μια μόνιμη κατάσταση, από την αποδοχή της «παντοδυναμίας του συστήματος». Εκ των πραγμάτων, αυτή η στάση ταυτίζεται με την ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις των νεολαιίστικων αντιστάσεων. Στη βάση αυτών των αντιλήψεων, αποδυναμώνουν τη δράση των συλλογικών οργάνων των φοιτητών, εφαρμόζοντας έναν συνδικαλισμό εικονικό, της ανάθεσης, της συνδιοίκησης, των προτάσεων στο σύστημα, της ταμπέλας, της εντυπωσιοθηρίας και της φωτογραφίας, που με κάποιο τρόπο θα καταγραφεί στην κάλπη.

Και στην όλη τους δράση φυσικά, κάπως έτσι πατάνε οι μικροηγεμονισμοί και οι ιδιοκτησιακές λογικές που εφαρμόζουν στο πλαίσιο του κινήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι κοκορομαχίες ΚΝΕ-ΕΑΑΚ έξω από τις πύλες του Υπουργείου Παιδείας σε συγκέντρωση στις 22/3, για το ποιος θα καταφέρει να μπουκάρει πρώτος στο υπουργείο και να συνομιλήσει με τον υπουργό! Κούφιες αντιπαραθέσεις, που εν τέλει έχουν ένα κοινό τόπο: τη συνδιαλλαγή με το σύστημα!

Τέτοιες ακραίες συμπεριφορές και αντιπαραθεσεις διαιωνίζουν μια σάπια κουλτούρα που έχει εμπεδωθεί από κομμάτια της αριστεράς. Είναι ένα καρκίνωμα για το κίνημα στο έδαφος της ήττας, σε συνθήκες ανέλεητης επίθεσης, από τη μια, και κινηματικής αδράνειας και απουσίας πολιτικής στα αμφιθέατρα, από την άλλη. Στρέφουν κόσμο που έχει διάθεση να αγωνιστεί στην απογοήτευση, στην αποστοίχιση από τα συλλογικά όργανα. Όταν μάλιστα τα αστικά επιτελεία έχουν βαλθεί να χτυπήσουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και το άσυλο, παρουσιάζοντας τα πανεπιστήμια ως «χώρους ανομίας», κάτι τέτοια περιστατικά δίνουν το πάτημα στο σύστημα για να λασπολογεί εις βάρος του κινήματος.

Τι αντιπαραβάλλουμε εμείς απέναντι σε αυτές τις λογικές;

Απέναντι σε τέτοιες λογικές, εμείς αντιπαραβάλλουμε τη λογική με την οποία μας έχει οπλίσει η πίστη στις δυνάμεις των οργανωμένων συλλογικών αντιστάσεων, για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού! Δεν είναι άλλη από τη λογική των πολιτικών απαντήσεων σε όλα τα επίπεδα, της υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης, της συντροφικότητας στο πλαίσιο του οργανωμένου συλλογικού αγώνα των φοιτητών και της νεολαίας.

  Τα όπλα των αγωνιστών στην αντιπαράθεση με άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό του κινήματος δεν μπορεί να είναι κράνη, καδρόνια και ρόπαλα, αλλά όπλα πολιτικά! H πάλη των απόψεων στο κίνημα δε γίνεται με όρους οργανωτικούς, μπράτσα και ξύλο, αλλά με ουσιαστική λειτουργία των συλλογικών οργάνων, ουσιαστικό διάλογο και συζήτηση σε αυτα! Η προώθηση της κοινής δράσης στο κίνημα στην κατεύθυνση της αντίστασης και υπηρέτησης του εργατικού λαϊκού κινήματος δε χωράει ηγεμονισμούς, αλλά δημοκρατική λειτουργία και σεβασμό στη διαφορετική άποψη. Μόνο έτσι, η νεολαία που βιώνει την εντατικοποίηση από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, και την υπερεκμετάλλευση στο χώρο εργασίας της, θα μπορέσει να καταφέρει νίκες και να πιστέψει στις δυνάμεις της και στη διέξοδο της συλλογικής και οργανωμένης πάλης.