Ινδία: Συνέντευξη G.N. Saibaba λίγο πριν την εκ νέου φυλάκισή του (24/12/2015)

Ινδία: Συνέντευξη G.N. Saibaba λίγο πριν την εκ νέου φυλάκισή του (24/12/2015)

Από το ιστολόγιο παρα ποδα:

Ο καθηγητής G. N. Saibaba, ανάπηρος αγωνιστής της δημοκρατίας και πρωτεργάτης του κινήματος κατά της “Επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι” που έχει στόχο τους μαοϊστές της Ινδίας, ο οποίος κρατούταν από το Μάη του 2014 από την αστυνομία της Μαχαράστρα στις Κεντρικές Φυλακές του Ναγκπούρ, λόγω «διασυνδέσεων» με το ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκό), και για τον οποίο είχε ξεσπάσει ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, απελευθερώθηκε για τρεις μήνες τον Ιούλη για αποθεραπεία.

 Όμως, στις 23 Δεκέμβρη διακόπηκε η παραταθείσα αποφυλάκιση του, με απόφαση ενός δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, και του δόθηκε εντολή να παραδοθεί στις φυλακές του Ναγκπούρ εντός 48 ωρών. 

Παρακάτω υπάρχει συνέντευξη του Saibaba που δημοσιεύτηκε μία μέρα πριν τη φυλάκισή του, σχετικά με τις συνθήκες κράτησής του και το κίνημα μέσα στις φυλακές.

***

Δεδομένης της συνεπούς αντίθεσής σας στην Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι και τις συλλήψεις πολιτικών αντιφρονούντων, αναμένατε να συλληφθείτε;

Προσωπικά, δεν το περίμενα. Οι φίλοι μου σκέφτονταν πως κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανό, γιατί είμαι από τους οργανωτές ενός φόρουμ ενάντια στην Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι. Όμως έχω συνηθίσει σε αυτό το είδος πολιτικών πρωτοβουλιών τα τελευταία 30 χρόνια.

Υπήρχαν δικαστικές υποθέσεις εναντίον μου για απλές κατηγορίες σε σχέση με τις κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετείχα, όμως δεν είχα ποτέ συλληφθεί, και οι κατηγορίες ακολούθως αίρονταν.

Ο Saibaba με τη σύζυγό του Vasantha Kumari

Αναμένατε τέτοια απάνθρωπη συμπεριφορά μετά τη σύλληψή σας;

Όχι. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα με μεταχειριστούν με τέτοιο τρόπο. Έχω συλληφθεί στο παρελθόν, αλλά για λίγες ώρες, για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις. Όμως δεν είχα ποτέ αντιμετωπιστεί με τέτοιο τρόπο.

Ήταν και η διοίκηση των φυλακών εξίσου βίαιη, ή μόνο οι αστυνομικοί;

Και οι δύο. Δεν με έδειραν, όμως δημιουργούσαν συνθήκες εξαιτίας των οποίων δεν μπορούσα να πηγαίνω ούτε στην τουαλέτα. Επομένως, αρνήθηκα να σιτιστώ για τις πρώτες 72 ώρες. Αφότου μπήκα στη φυλακή, δεν μου δόθηκε καμία βοήθεια – γνωρίζετε ότι είμαι εντελώς ανάπηρος και δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνος μου. Επομένως, για 72 ώρες αρνήθηκα να φάω.

Στη φυλακή, δεν μου επέτρεψαν να μιλήσω σε κανένα για τις πρώτες 20 ημέρες. Όμως, οι άλλοι φυλακισμένοι με βοηθούσαν με όποιο τρόπο μπορούσαν.

Υπήρχε ένας αριθμός από νεαρούς Αντίβασι στο κελί anda στο οποίο είχα μπει (σ.parapoda: απομονωμένη πτέρυγα φυλακών: υπάρχουν 9 δωμάτια, καθένα με 2 κρατούμενους, χωρίς φως). Όταν ερχόταν για αυτούς η ώρα να κλειδωθούν το απόγευμα, αρνούνταν να μπουν μέσα, επιμένοντας να τους επιτραπεί να με βοηθήσουν. Άρχισαν να με βοηθούν στα κρυφά, και κάποιοι φρουροί με καλή θέληση έκαναν τα στραβά μάτια, εκτός κι αν ερχόταν ο διοικητής).

Αυτό συνέχισε επί 20 ημέρες, παρά την αυστηρή επιτήρηση που υπήρχε ώστε να διασφαλιστεί ότι οι συλληφθέντες Αντίβασι για υποθέσεις με το Ναξαλίτικο αντάρτικο δεν θα με συναντούσαν. Έπειτα, κατέστη δύσκολο για τη διοίκηση, καθώς ο αριθμός των νεαρών φυλακισμένων για τέτοιες υποθέσεις αυξήθηκε.

Μετά από αυτό, παρότι επισήμως δεν είχα καμία βοήθεια, δεν ενοχλούνταν αν άλλοι φυλακισμένοι με βοηθούσαν.

Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη για εμένα: εκτός φυλακών, πάλευα για τα δικαιώματα των Αντίβασι, ενώ εντός, αυτοί πάλευαν για εμένα.

Γνώριζαν ποιος είστε, ή το έκαναν αυτό για λόγους ευγένειας;

Κανένας δεν τους είχε πει ποιος είμαι. Το έκαναν από μόνοι τους. Άρχισαν να ζουν μαζί μου. Δύο από αυτούς έκαναν 8ωρες βάρδιες με εμένα καθημερινά.

Άρχισα να τους διδάσκω αγγλικά. Ξεκίνησα με το αλφάβητο και μέσα σ’ ένα χρόνο, άρχισαν να διαβάζουν και να γράφουν! Μάθαιναν πειθαρχημένα, μέρα – νύχτα: ήταν πολύ ενδιαφέρον για αυτούς.

Η κόρη και η σύζυγός μου έφεραν μεγάλο αριθμό από βιβλία, σημειωματάρια και στυλό. Χρειάστηκε να παλέψουμε για να επιτραπούν να τα πάρω στην κατοχή μου. Οι αρχές μού έλεγαν ότι δεν χρειάζομαι τέτοια προκαταρκτικά βιβλία. Όμως η σύζυγός μου αρνήθηκε να φύγει μέχρι να αποδεχτούν αυτά τα βιβλία.

Οι δεσμοφύλακες σας μεταχειρίζονταν με σεβασμό;

Μου μιλούσαν με σεβασμό, όμως βρίσκονταν υπό πίεση από διάφορες υπηρεσίες, ώστε να μην εφαρμόζουν τις δικαστικές εντολές σχετικά με τη μεταφορά μου από τα κλειστοφοβικά κελιά τύπου anda σε κανονικά κελιά και για την παροχή βοηθών όλο το 24ωρο, όταν η υγεία μου επιδεινώθηκε και είχα λιποθυμίες, ή την παροχή ανεμιστήρα.

Θα πρέπει να είχατε πληροφορήσει το δικαστήριο ότι οι εντολές του δεν εφαρμόζονταν..

Επικαλούμενοι προβλήματα ασφαλείας, δεν με πήγαν ποτέ στο δικαστήριο. Χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο της τηλεδιάσκεψης. Καθώς οι φυλακές δεν ήταν φιλικές για άτομα με αναπηρία, δεν μπορούσα ούτε να φτάσω στο χώρο όπου υπήρχαν οι συσκευές για την τηλεδιάσκεψη. Με σήκωσαν και με πήγαν εκεί.

Σε κάθε φάση, οι πρόνοιες του νόμου για τα άτομα με αναπηρία παραβιάστηκαν.

Ο δικαστής το είδε: Εγώ επίσης ζήτησα να μεταφερθώ σε δικαστήριο, όμως, μάταια…Ένας δικαστής μού είπε: “Τι νόημα έχει, αφού το δικαστήριο βρίσκεται στο δεύτερο όροφο. Πώς θα’ρθεις ως εδώ;”. Είπα ότι βάσει του νόμου, πρέπει να έχετε το δικαστήριο σε προσβάσιμο χώρο.

Οι δικαστές επέστησαν την προσοχή στις αρχές των φυλακών, όμως δεν νοιάστηκαν περαιτέρω. Παραβίασαν και οι ίδιοι την εντολή του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με τη μεταχείρισή μου. Ένας δικαστής ρώτησε το δικηγόρο μου: “Μπορώ εγώ να πάω και να εφαρμόσω τις εντολές μου εκεί;”. Επομένως, κατά τους 14 μήνες της φυλάκισής μου, η μόνη φορά που βγήκα ήταν για το νοσοκομείο.

Οι γιατροί ήταν συνεργάσιμοι;

Κι αυτοί πιέζονταν να δώσουν εσφαλμένες γνωματεύσεις, αρχικά. Ωστόσο, λίγοι αντιστάθηκαν, και ζήτησαν την επανεξέτασή μου. Η μαγνητική έγινε 4 φορές. Έχω επί 10 χρόνια καρδιακό πρόβλημα, όμως η πρώτη γνωμάτευση έλεγε ότι η καρδιά μου λειτουργούσε τέλεια.

Οι υπόδικοι βάσει του Νόμου για την Πρόληψη Παράνομων Δραστηριοτήτων (UAPA) πρέπει να συνοδεύονται από 8 φρουρούς, 2 εκ των οποίων ένοπλοι, όταν βγαίνουν εκτός φυλακής.

Στην περίπτωσή μου, 20 φρουροί, 15 εκ των οποίων ένοπλοι, κάποιοι, μάλιστα, φέροντας ΑΚ-47, ήρθαν το νοσοκομείο μαζί μου. 

Κατέλαβαν το δωμάτιο όπου ο γιατρός με εξέταζε, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τρόμου.

Έπειτα, υπήρχαν πάντοτε ασφαλίτες σε όλο το νοσοκομείο όταν πήγαινα εκεί. Στα εξωτερικά ιατρεία, οι ασθενείς έφευγαν τρομαγμένοι. Οι γιατροί αναστατώνονταν, αναρωτώμενοι πώς θα μπορούσα να αποδράσω αφού δεν μπορώ ούτε να σταθώ όρθιος μόνος μου. Όμως, επίσης εκφοβίζονταν.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, πώς θα μπορούσε να είναι εφικτή η περίθαλψη; Καμία περίθαλψη δεν μου δόθηκε, εκτός από τις 8 ημέρες που μπήκα σε ιδιωτικό νοσοκομείο.

Όλα αυτά δεν σας έκαναν να χάσετε την ελπίδα σας;

Όχι. Συνεχίσαμε να παλεύουμε μέσα στις φυλακές ενάντια στις αρχές. Είχα σχεδιάσει μια εκστρατεία που θα ενέπλεκε τους κοινούς κρατούμενους στις Κεντρικές Φυλακές της Ναγκπούρ ενάντια στα βασανιστήρια, τα οποία είναι εκεί μια καθημερινή ρουτίνα.

Δέρνουν ανθρώπους, τους σπάνε χέρια και πόδια, για οτιδήποτε θεωρηθεί παραβίαση της πειθαρχίας των φυλακών.

Μερικοί Αντίβασι δεν κατανοούν τους κανόνες τις φυλακής που απαιτούν να υποκλίνεσαι, να κατεβάζεις τα εσώρουχά σου όταν έρχονται δεσμοφύλακες. Δεν έχουν τέτοιους φεουδαρχικούς κανόνες στην κουλτούρα τους. Όμως, οι δεσμοφύλακες θεωρούν πως οι Αντίβασι συμπεριφέρονται αλαζονικά.

Άλλοι δέρνονται με την παραμικρή πρόκληση, παρελαύνουν εντελώς γυμνοί και ακολούθως βασανίζονται: τους βάζουν να στέκονται στο λιοπύρι από το πρωί ως το απόγευμα: τα κεφάλια τους ξυρίζονται και μετά τους βάζουν να τα βάλουν στο έδαφος. Υπάρχουν πολλοί φεουδαρχικοί τρόποι βασανιστηρίων, πέραν της απλής σωματικής τιμωρίας.

Γνωρίζετε ότι ο αριθμός των νεκρών στις φυλακές είναι ο υψηλότερος στη Μαχαράστρα; Τον ένα χρόνο που ήμουν φυλακή, 98 φυλακισμένοι πέθαναν, πέντε εκ των οποίων στις Κεντρικές Φυλακές της Ναγκπούρ, μπροστά μου. Τρεις πέθαναν από καρδιακά προβλήματα – είχαν πόνο στο στήθος, αλλά δεν τους πήγαν έγκαιρα στο νοσοκομείο, και δύο αυτοκτόνησαν γιατί δεν μπορούσαν άλλο τα βασανιστήρια. Ένας βούτηξε στο πηγάδι, ενώ ένας άλλος ανέβηκε ψηλά στον τοίχο και πήδηξε.

Ένας μεγάλος αριθμός φυλακισμένων απέκτησε ψυχικά προβλήματα μετά από χρόνια φυλακής. Κρατούνται στο θάλαμο των ψυχοπαθών με χειροπέδες και δέρνονται.

Το δέσιμο με χειροπέδες όταν οι φυλακισμένοι πηγαίνουν στο δικαστήριο και το νοσοκομείο είναι κοινός τόπος στη Μαχαράστρα, παρά την αντίθετη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μου πήρε μήνες να πάρω στα χέρια μου αντίγραφο της σχετικής απόφασης: την έδωσα στον επιθεωρητή και τον ανώτατο ιατρικό αξιωματούχο. Παρ’όλα αυτά, συνέχισαν αυτή την πρακτική.

Μετά την απόδραση της 30ής Μάρτη (σ.δημοσιογράφου:όπου πέντε ποινικοί απέδρασαν από τις φυλακές του Ναγκπούρ), όλοι οι φυλακισμένοι βασανίζονταν καθημερινά επί δύο μήνες. Οι τραυματισμοί τους από αυτά δεν καταγράφηκαν από τους ιατρούς των φυλακών. 80 από αυτούς έστειλαν επιστολές στο δικαστήριο, όμως ακόμα και οι δικαστές δεν ασχολήθηκαν.

Άρχισα μια εκστρατεία ενάντια στις χειροπέδες και το βασανισμό, μιλώντας με όποιον μπορούσα – από τους φύλακες ως τον αρχιδεσμοφύλακα, ως το γενικό επιθεωρητή, τον επιθεωρητή του τμήματος των φυλακών, τον υπεύθυνο σε επίπεδο περιφέρειας, και τον υπεύθυνο σε επίπεδο ομόσπονδου κράτους, όταν επισκέφτηκαν τις φυλακες.

Δεν υπάρχει η άποψη ότι η φυλακή είναι επίσης σωφρονιστική;

Αυτό δεν υπάρχει καθόλου. Εκπαιδεύονται για να εκφοβίζουν, να στερούν πράγματα, να ταπεινώνουν, να κάνουν τους φυλακισμένους να νιώσουν ότι βρίσκονται στη φυλακή, να μην τους αφήνουν να ζουν με αξιοπρέπεια.

Μόνο ο τελευταίος αρχιφύλακας που τοποθετήθηκε λίγο πριν από την αποφυλάκισή μου μίλησε για τη σωφρονιστική πτυχή των φυλακών. Όμως κι αυτός επίσης δεν σταμάτησε τον ξυλοδαρμό των φυλακισμένων.

Όταν του το επεσήμανα, είπε ότι υπάρχει στο εγχειρίδιο για τις φυλακές της Μαχαράστρα – ότι ήπια βία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και οι φυλακισμένοι είναι δυνατό να δαρθούν αν χρειαστεί. Αυτό δεν υπάρχει στα αντίστοιχα εγχειρίδια για τις φυλακές του Δελχί, του Άντρα Πραντές, ή της Δυτικής Βεγγάλης.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που εφάρμοσε τις δικαστικές εντολές δίνοντάς μου κουκέτα- την πήρα λίγες μέρες πριν αποφυλακιστώ- και μου επέτρεψε συναντήσεις εντός των φυλακών, όμως ούτε αυτός ακολούθησε τη δικαστική εντολή να βγω από το κελί τύπουanda.

Χάσατε ποτέ την πίστη σας στα δικαστήρια;

Δεν έχεις κάπου να βασίζεσαι, μόνο στα δικαστήρια. Αν δεν εμπιστεύεσαι τα δικαστήρια, τότε είσαι εντελώς στο σκοτάδι. Συνεχίζεις να ελπίζεις ότι κάποια μέρα, το δικαστήριο θα συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, και περιμένεις για δικαιοσύνη. Χωρίς το δικαστήριο, δεν υπάρχει τρόπος να βγεις από τη φυλακή.

Επίσης, η πραγματικότητα είναι ότι πάνω από το 99% των Αντίβασι που βρίσκονται μέσα βάσει χαλκευμένων κατηγοριών απαλλάσσονται από το δικαστήριο. Οι τακτικοί δικαστές εξετάζουν λίγους μάρτυρες και καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι ψέματα. Ενώ εγώ ήμουν μέσα, οι περισσότεροι αθωώνονταν, εκτός από αυτούς που είχαν 40-50 υποθέσεις σε βάρος τους.

Η όλη εμπειρία από τις φυλακές, σας έκανε κυνικό;

Όχι, όχι, καθόλου. Έμαθα πολλά στη φυλακή. 

Χρησιμοποίησα το χρόνο για να διαβάσω βιβλία που δεν μπορούσα με το ωρολόγιο πρόγραμμα που είχα όταν ήμουν εκτός της φυλακής.

 Κάθε μήνα, η σύζυγός μου, μου έφερνε πολλά βιβλία. Μετάφρασα κάποια από αυτά, δίδαξα άλλους φυλακισμένους. Κάθε μέρα απασχολιόμουν με κάτι, παρότι πονούσα πολύ.

Έμαθα, επίσης, Ουρντού, τα οποία μου δίδαξαν μυστικά κάποιοι μουσουλμάνοι φυλακισμένοι. Δίδαξα Γκαλίμπ και Ρούσουα μέσω αγγλικών μεταφράσεων. 

Επί χρόνια, σκεφτόμουν πως πρέπει να γνωρίζω τη γλώσσα για να διδάξω αυτούς τους ποιητές. Στη φυλακή, μπόρεσα να διαβάσω αυτούς για πρώτη φορά στο αρχικό.

Τα Ουρντού θα έπρεπε να χρησιμοποιούνταν ως γλώσσα σύνδεσης, όχι τα Χίντι, γιατί, ανακάλυψα πως κάθε ινδική γλώσσα, συμπεριλαμβανομένης και των Τελούγκου που μιλώ εγώ, έχουν λέξεις από τα Ουρντού.

Τι διδαχτήκατε από την όλη εμπειρία των φυλακών;

Έμαθα ότι η φυλακή είναι μια κοινωνία σε μικρογραφία. Η συστημική βία που υπάρχει στην κοινωνία μας, οι φεουδαρχικές σχέσεις, η υπερεκπροσώπηση Αντίβασι, Νταλίτ και Μουσουλμάνων, οι οποίοι δεν εκπροσωπούνται καθόλου στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις φυλακές – όλα αυτά εύκολα αφομοιώνονται στη φυλακή.

Είναι εύκολο για τις αρχές να είναι ωμές, γιατί δεν υπάρχει κανείς να υψώσει τη φωνή του για αυτούς του φυλακισμένους οι οποίοι ήδη προέρχονται από μη προνομιούχες κοινότητες.

Πολλοί αξιωματούχοι των φυλακών είναι Νταλίτ, όμως είναι και βασανιστές τους, καθώς τέτοια είναι η φύση του κράτους που υπηρετούν.

Δεδομένης της δοκιμασίας σας, δεν σκεφτήκατε ποτέ να δηλώσετε ένοχος για τις κατηγορίες που σας αποδίδουν, ώστε να θέσετε ένα τέρμα σε αυτά τα βάσανά σας;

Ποτέ. Τα δεινά αυτά αύξησαν την αποφασιστικότητά μου να εργαστώ για τα δημοκρατικά δικαιώματα πιο δυναμικά. Πέρασα μέρες και νύχτες σκεπτόμενος τι είχα κάνει και τι δεν είχα κάνει και κατέληξα πιο αποφασισμένος να διορθώσω τα λάθη μου.

Δεν υπάρχει τρόπος να δηλώσω ένοχος, γιατί κάθε κατηγορία σε βάρος μου είναι χαλκευμένη. Το να δηλώσω ένοχος όχι μόνο θα παραβίαζε τα δικαιώματά μου, αλλά και τη συνείδησή μου. Τριάντα χρόνια ως ακτιβιστής θα ακυρώνονταν.

Ούτε για ένα λεπτό δεν ένιωσα απογοητευμένος. Αντίθετα, συνέχισα να σχεδιάζω πώς να βγάλω προς τα έξω όλα όσα έβλεπα και να τα αντιπαλέψω. Ποτέ δεν απελπίστηκα.

Αυτό δεν ήταν γιατί έχω μεγάλη θέληση, αλλά λόγω των Αντίβασι που είχα γύρω μου. Παρότι δεν γνώριζαν καν γιατί είχαν φυλακιστεί, με τι ενθουσιασμό μάθαιναν…

Η χαρά τους όταν μπορούσαν να διαβάζουν εφημερίδες, ο ενθουσιασμός τους όταν καταλάβαιναν μαθηματικά και γεωγραφία – δημιούργησαν μια ζωντανή ατμόσφαιρα σε αυτό τον απελπιστικό κόσμο, στην οποία μπορούσαμε να διαβάζουμε και να ονειρευόμαστε για έναν δικό μας κόσμο.

Όταν αποφυλακίστηκα, όλοι έκλαιγαν, όχι γιατί τους άφηνα, αλλά λόγω χαράς για εμένα.

Από το ιστολόγιο παρα ποδα:

Η συνέντευξη στα αγγλικά: http://www.rediff.com/news/interview/shocking-how-india-treats-a-90-disabled-indian/20150716.htm