ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 

(ναι αλλά πως; από μόνη της;)

Ο νέος χρόνος μας βρίσκει με μια κυβέρνηση έτοιμη για όλα. Μια κυβέρνηση με μάσκα "αριστερή", που λειτουργεί μόνο με προαπαιτούμενα. Τα προαπαιτούμενα, που τις θέτουν οι ιμπεριαλιστές και που πάντα πρόθυμα αναλαμβάνει να ψηφίσει και να προωθήσει (έστω και με "βαριά καρδία", όπως δήλωσε ο υπουργός της, όταν ψήφιζε την ιδιωτικοποίηση των 14 αεροδρομίων), ώστε να πάρουμε ...την επόμενη δόση. Το κλασσικό πλέον κλισέ όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, που ξεκίναγαν αντιμνημονιακά και κατέληγαν στη διαπίστωση, ότι, αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα επινοήσουμε εμείς!

Μόνο που τα προαπαιτούμενα, πλέον, με βάση τις εξελίξεις στη Συρία και γενικότερα στη Μ. Ανατολή από τις επιδρομές και τους πολέμους, που κάνουν οι Αμερικανοευρωπαίοι, αλλά και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, αγγίζουν και κυριαρχικά ζητήματα της χώρας και του λαού και στριμώχνουν την ντόπια αστική τάξη ακόμη περισσότερο και πέρα από τα οικονομικά πεδία. Μετά την περαιτέρω υποτίμηση του μεριδίου της οικονομίας, που επιτρέπουν τα ξένα κεφάλαια να διαχειριστεί το ντόπιο, έρχεται η εκχώρηση στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ του ελέγχου των συνόρων. Έρχεται η υποταγή στα αμερικανονατοϊκά σχέδια για την περιοχή.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση, άκρως αντιλαϊκή, που στηρίζεται με νύχια και με δόντια από τα ξένα αφεντικά. Ενδεικτικά είναι τα συγχαρητήρια, που παίρνει για το πέρασμα των προαπαιτούμενων, για την ακύρωση ακόμη και δικών της νομοθετικών πρωτοβουλιών (100 δόσεις), για το "φάγωμα" κάθε σκέψης για αντισταθμιστικά μέτρα, που θα "αποδυνάμωναν" την αντιλαϊκότητα των εντολών τους. Ακριβώς γι' αυτήν τη συμπεριφορά και ευθυγράμμιση της, τής δίνεται και ένας "αέρας", ώστε να τα βρει με τη νέα ηγεσία, που θα προκύψει στη ΝΔ, για να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από την ασφάλιση, να παραχωρήσει τα κόκκινα δάνεια των νοικοκυριών προς αξιοποίηση στους τοκογλύφους των τραπεζών και να θάψει τους αγρότες φορολογικά.

Παράλληλα με αυτήν τη διαδρομή, η αυγή αυτού του χρόνου βρίσκει την κυβέρνηση και όλον αυτόν τον εσμό -που καθοδηγεί, επιβάλει, υποκλίνεται στα μέτρα για τη σωτηρία του καπιταλισμού από την κρίση, που τον μαστίζει- χωρίς αντίπαλο, ώριμο να αναχαιτίσει την επίθεση, να οργανώσει άμυνες και διεκδικήσεις απέναντι σε όσα έχει υποστεί και σε αυτά, που θα 'ρθουν. Και εδώ δεν χωράνε πάλι ούτε οραματικές "αποδράσεις" για λαϊκές εξουσίες και αντεπιθέσεις, που κατέληξαν σε άτακτη οπισθοχώρηση, ούτε επικλήσεις σε εκλογικά αποτελέσματα σωματείων, που δυστυχώς βολοδέρνουν στην απαξία και στον συμβιβασμό. Πολύ περισσότερο δεν χωράνε πάλι οι αυταπάτες για κυβερνητικά ρεσάλτα με νεκρανάσταση του παλιού συριζαίικου προγράμματος, ούτε οι μεγαλόσχημες αναλύσεις και τα αυτιστικά προτάγματα για εθνικοποιήσεις τραπεζών και εργατικούς ελέγχους στον καπιταλισμό.

Η εξέλιξη των τελευταίων απεργιών της ΓΣΕΕ έως και την οικτρή κατάληξη της συγκέντρωσης της ΑΔΕΔΥ για το δεύτερο πακέτο μέτρων, που πέρασε η κυβέρνηση, πρέπει να οδηγήσει κάποιους όχι απλά σε προβληματισμό, αλλά σε πλήρη αναθεώρηση των εκτιμήσεών τους για τη φάση, που βρίσκεται το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τα προτάγματα και τις τακτικές, που ο καθένας προωθεί. Και αυτό δεν αφορά απλά τα μέτρα λιτότητας και εξαθλίωσης. Αφορά το σύνολο της πολιτικής, που ακολουθεί αυτή και κάθε κυβέρνηση-διαχειριστής των ιμπεριαλιστών.

Γιατί είναι πραγματικά πρόκληση να συνεχίζει κανείς σήμερα να αποσιωπά τον κυρίαρχο ρόλο των ιμπεριαλιστών στα γεωπολιτικά παιχνίδια και στο ξεπέρασμα της κρίσης και να αναζητά τις απαντήσεις στον ...Κοπελούζο και τους ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς. Είναι πρόκληση να διαδηλώνεις για τους πρόσφυγες με αφορμή τη ημέρα του ΟΗΕ και όχι όταν τους τσουβάλιαζαν στην Ειδομένη.

 Είναι νερό στην κυβερνητική πολιτική το να καθορίζεις, ότι η διαδήλωση θα πάει έως τα γραφεία της ΕΕ και όχι στην πρεσβεία του ιμπεριαλιστή, που διαλύει χώρες και ερημώνει τη Συρία, γεμίζοντας το Αιγαίο πτώματα μεταναστών. Λειτουργείς ενισχυτικά στις προθέσεις της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, που αυταπατάται ότι αν "πιέσει" την ΕΕ και δεν ενοχλήσει με αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα αυτήν και τους Αμερικάνους, θα "απαλλαγεί" από το πρόβλημα των προσφύγων και θα βελτιώσει τις συνθήκες στοίβαξής τους σε στρατόπεδα και γυμναστήρια. 

Ακόμη περισσότερο, είναι ζητούμενο, τώρα που οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές απαιτούν να ισχύσει η Σένγκεν και να ...πέσουν τα εσωτερικά σύνορα, επιβάλλοντας τον δικό τους φράκτη μέσω της FRONTEX, εσύ να διαδηλώνεις μόνο για τον ελληνικό (εθνικό) φράκτη, χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις λέξη για τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας, που ονοματίζεις ιμπεριαλιστική. Τώρα που ο αντιπολιτευτικός λόγος αυτής της Αριστεράς κατάντησε φαρσοκωμωδία και διαλύει συνειδήσεις, δημιουργώντας σύγχυση στο λαό ως προς το πού απευθύνεται η διαμαρτυρία του και πού καταλήγει να αυτογελοιοποιείται, όπως οι συριζαίοι, που απεργούν ενάντια στην κυβέρνησή τους, για να ενισχύσουν τον διαπραγματευτικό της λόγο, κάτι πρέπει να ανατραπεί.

Οι εξελίξεις αυτές για εμάς, που δεν τρέφαμε αυταπάτες για τον ρόλο και τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας εξέπληξαν. Άλλωστε, δεν συμπορευτήκαμε ούτε στις αυταπάτες, που σύσσωμο το εξωκοινοβούλιο έτρεφε περί μεταβατικών προγραμμάτων, ή στις εκτιμήσεις για ρήξεις και ανατροπές μέσα από αλληλουχία κυβερνητικών ανατροπών και ό,τι άλλη αερολογία φρόντισαν να καλλιεργήσουν. Αυτό δεν αναιρεί ούτε τις όποιες ευθύνες μας αναλογούν -πάντα στο μέτρο των δυνατοτήτων, που έχουμε, να επιδρούμε στην ταξική πάλη- ούτε μας ανακουφίζει, ότι δεν συμβάλλαμε ώστε μεγάλο μέρος από τον κόσμο, που κινείται και ψάχνεται στην αριστερά, να βρίσκεται σήμερα μετέωρος, οργισμένος, απογοητευμένος.

Είναι όμως μια πραγματικότητα, που θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε σαν αριστερός χώρος, που παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα και ο λόγος του απευθύνεται πρωτίστως στα λαϊκά στρώματα. Η στάση της αποστασιοποίησης και της αφ' υψηλού παρατήρησης των δρώμενων στο λαό ή έστω της αυτοϊκανοποίησης, ότι «εγώ έχω το όραμά μου, τα μέτωπά μου και διασφαλίζω την κομματική μου επιβίωση», δεν απαντούν στην απαίτηση λαού και εργαζόμενων για απάντηση-αντίσταση με περιεχόμενο και προοπτική κι όχι τουφεκιές στον αέρα.

Εξίσου δεν μας συγκινεί η αναζήτηση της λύσης στην επιδίωξη ευρύτερων συμμαχιών -πάλι μέσω προτάσεων διόρθωσης του καπιταλισμού- ώστε να επιτευχθεί ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Η φαεινή της συγγραφής ενός νέου προγράμματος αιτημάτων, που ενέσκηψε ξανά στα κομματικά επιτελεία της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι σίγουρο, ότι θα καταλήξει στα σκουπίδια, όπως κατέληξαν και απορρίπτονται σήμερα και από τους ίδιους, τα παλιά.

Η οικοδόμηση όρων, ώστε η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία να ορθώσουν αντιστάσεις, να οικοδομήσουν τους δικούς τους συλλογικούς τρόπους οργάνωσης, να ανασυγκροτήσουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα με κατεύθυνση τη ρήξη και όχι τον συμβιβασμό, είναι ο δύσκολος, επίπονος αλλά και συνάμα μοναδικός δρόμος, για να ανασυγκροτηθεί εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση με όραμα και αποτελεσματικότητα. Και αυτοί οι όροι απαιτούν αιτήματα, που να βοηθούν το λαό να επιβιώσει, να νοιώσει δύναμη μέσα από νίκες, να ξαναπιστέψει στην Αριστερά της ανατροπής και όχι του συμβιβασμού.

Προλεταριακή Σημαία (ελαφρώς αλλαγμένο ως προς τον τίτλο και την ...επικαιροποίηση!)

http://antigeitonies.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html