ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ...

 8 Μάρτη

Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό!

Η 8^η του Μάρτη έχει καθιερωθεί παγκόσμια ως η ημέρα που είναι αφιερωμένη στους αγώνες και τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος.

 Η ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε στα 1910, στην Κοπεγχάγη, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Β Διεθνούς Συνδιάσκεψης των Σοσιαλιστριών Γυναικών μετά από πρόταση της γερμανίδας Κλάρας Τσέτκιν. 

Ορίστηκε η συγκεκριμένη ημέρα προς τιμή των εργατριών της υφαντουργίας και του ιματισμού στη Νέα Υόρκη, οι οποίες στις 8 Μάρτη του 1857 πραγματοποίησαν απεργία και πορεία διαμαρτυρίας με αιτήματα βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ίση αμοιβή με τους άντρες, καθιέρωση του 10ωρου (ίσχυε το 16ωρο) και άρση των φυλετικών διακρίσεων. 

Η απεργία χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και οι εργοδότες απάντησαν με απολύσεις.

Αντίστοιχη διαμαρτυρία που κατεστάλη και πάλι από την αστυνομία πραγματοποιήθηκε ξανά από της εργάτριες της Νέας Υόρκης στις 8 Μάρτη του 1908, που ζητούσαν δικαίωμα στην ψήφο και απαιτούσαν να καταργηθεί η παιδική εργασία.

Από τη «Διακήρυξη για τα δικαιώματα της Γυναίκας και της Πολίτισσας» στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και την εκτέλεση της Ολύμπ ντε Γκουζ, τις απεργίες των εργατριών στη Νέα Υόρκη, την καθιέρωση της ημέρας της Γυναίκας μέχρι την κατοχύρωση του δικαιώματος στην ψήφο στις αρχές του 20^ου αιώνα και τους αγώνες των γυναικών στις μέρες μας, έχουν περάσει πάνω από 200 χρόνια. 

Στα χρόνια αυτά, αν και επίσημα έχουν καθιερωθεί και νομοθετηθεί λέξεις όπως η «ισότητα» και η «χειραφέτηση» των γυναικών, είμαστε πολύ μακριά από τους στόχους και τα ιδανικά του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος. 

Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι μόνο η μια πλευρά της εκμετάλλευσης που βιώνουν οι γυναίκες. 

Η θέση τους σε πολλές χώρες του κόσμου είναι σαφώς πολύ πιο κάτω από τη θέση του άνδρα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε χώρες όπως το «εκδημοκρατισμένο» Αφγανιστάν, ή τη Σαουδική Αραβία και τη Νιγηρία. 

Ακόμα και στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο οι αποδοχές της γυναίκας είναι χαμηλότερες, η ανεργία πλήττει περισσότερο αυτές, η ελαστικότητα στα ωράρια εργασίας είναι ο κανόνας για πολλές γυναίκες και η δουλειά φασόν είναι αποκλειστικό τους «προνόμιο». 

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του ΟΗΕ οι εργαζόμενες γυναίκες δουλεύουν περισσότερο από τους άνδρες κατά 98 λεπτά την ημέρα στις «αναπτυσσόμενες» χώρες και κατά 18 λεπτά στις «προηγμένες». 

Κατέχουν μόνο το 1% του παγκόσμιου πλούτου (αν και αποτελούν το 51% του πληθυσμού) και κερδίζουν μόνο το 10% του παγκόσμιου εισοδήματος. Ακόμα και η συμμετοχή τους στα αστικά κοινοβούλια είναι πολύ περιορισμένη. Μόνο 9% είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος και 14% στις ΗΠΑ τη χώρα της …ελευθερίας, των …μεγάλων ευκαιριών. (Τα στοιχεία από ΤΑ ΝΕΑ 15/2/2005 σε άρθρο του Ρούσσου Βρανά)

Το γυναικείο ζήτημα είναι ζήτημα ταξικό και η λύση του περνά μέσα από τη διαρκή πάλη γυναικών και ανδρών για ειρήνη, δουλειά και δημοκρατία. 

Η ισότητα και χειραφέτηση δεν κατοχυρώνονται με νόμους και με μεγάλα λόγια. Προωθούνται καθημερινά μέσα από τους αγώνες των γυναικών, τη συνειδητοποίησή τους και την κατανόηση της θέσης που τους ανήκει στην κοινωνία.