Από τον Φλεβάρη στον Ιούλη…

Και από τον Ιούλη: όλη η εξουσία στα χέρια των συλλόγων διδασκόντων!

(Με αφορμή την εκλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων).

Χαρές και πανηγύρια στου χώρους και στα περίχωρα «της αριστεράς της εκπαίδευσης», (τουλάχιστο στο μεγαλύτερο μέρος της).

Επιτέλους οι διευθυντές των σχολικών μονάδων θα εκλέγονται από τους συναδέλφους, συναδέλφισσες!

Προβοκάροντας κάποιος θα μπορούσε να θέσει πονηρές ερωτήσεις του τύπου: «στα σχολεία που έκλεισαν θα συνεδριάσουν οι σύλλογοι;» ή ακόμη, «οι αναπληρωτές, οι καθηγητές ειδικοτήτων και κύριων μαθημάτων, παράλληλης στήριξης κλπ που θα έρχονται κατά κύματα στα σχολεία θα ψηφίσουν εκπρόθεσμα;», όπως επίσης, «τα κενά θα λογαριαστούν στο… εκλογικό μέτρο;». 

Αλλά ας μη χαλάμε το όνειρο για άλλη μια φορά.

Εξ άλλου δεν είναι μόνο η «κυβερνώσα αριστερά» αλλά και γενικότερα η υπόλοιπη… «αμήχανη αριστερά» που καταστρώνει σχέδια για να προωθήσει παραπέρα την κυβερνητική… υποχώρηση στα πάγια αιτήματα των κορυφών του συνδικαλιστικού κινήματος. Πάγιο το αίτημα να είναι οι σύλλογοι διδασκόντων οι πυρήνες της δημοκρατικής λειτουργίας των σχολικών μονάδων. Μια δημοκρατική νησίδα στον αντιδημοκρατικό ωκεανό της κρατικής εξουσίας, μια όαση δικαιωμάτων στην έρημο της… αφαίρεσης τους…

Βέβαια -για να πούμε και του στραβού το δίκιο- αυτή η μορφή κρατικής διοίκησης είχε μια δημοκρατική ιδιομορφία (άνευ εισαγωγικών) κατάλοιπο μιας ολόκληρης ιστορικής διαδρομής της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτό δεν έχει καμία σχέση, όμως, με τα φληναφήματα και τις ονειροπολήσεις της αμήχανης αλλά εν τέλει, και… πολυμήχανης αριστεράς της εκπαίδευσης. Που έβλεπε –και εδώ- το κράτος όχι ως όργανο ταξικής κρατικής εξουσίας αλλά ως πεδίο της… ταξικής πάλης.

Προωθούνται λοιπόν πιο προωθημένα (από τα κυβερνητικά) σχέδια στους συλλόγους και τις ΕΛΜΕ για μεγαλύτερη δημοκρατική λειτουργία των σχολικών μονάδων με τον διευθυντή να ονομάζεται «συντονιστής», τον υποδιευθυντή «υποσυντονιστής»(;), ενδεχομένως στα νηπιαγωγεία αναλογικά θα ονομάζεται «ανθυ…υποσυντονιστής» και πάει λέγοντας.

Θα μπορεί επιτέλους πια, η αυτοαξιολόγηση (συγνώμη «αποτίμηση» ήθελα να πω) της σχολικής μονάδας να εφαρμοστεί με πραγματικό δημοκρατικό περιεχόμενο! Και να αμείβονται οι καλοί εκπαιδευτικοί με διαδικασίες πραγματικά δημοκρατικές…

Όχι η «Κομμούνα του Παρισιού» δεν έφτασε ακόμη στις κορυφές της διοίκησης. Εκεί τα στελέχη θα συνεχίσουν να διορίζονται. Αλλά που θα πάει…

Το πράγμα όμως δείχνει πιο σοβαρό από την θυμηδία που προκαλεί.

Σε μια εποχή που οι βάρβαρες ανατροπές στην εκπαίδευση -μέρος των συνολικότερων αντιμεταρρυθμιστικών ανατροπών- δρομολογούνται, οργανώνονται και κλιμακώνονται σε όλον τον κόσμο (δες ΗΠΑ όπου στην καμπάνια ενάντια στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών πρωτοστατεί γνωστός ηθοποιός, αντίστοιχα μέτρα σε Βρετανία, Γαλλία κλπ), τώρα πια που βρίσκονται «κοινοί τόποι» στις επιδιώξεις Μέρκελ-Τσίπρα (δες την κοινή τους συνέντευξη) ο κλάδος αφήνεται σε ονειροπολήσεις που δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Και οι πραγματικοί δημοκρατικοί του πυρήνες, η ουσιαστική λαϊκή του αυτοοργάνωση που μπορεί πραγματικά και όχι εικονικά να αναχαιτίσει την βάρβαρη επίθεση δηλαδή τα σωματεία, οι σύλλογοι, ΕΛΜΕ -που έτσι και αλλιώς είχαν «αφεθεί»- περνάνε πια και τυπικά σε δεύτερη μοίρα.

Γιατί το «πράσινο φως» της νέας φάσης της επίθεσης θα δοθεί. Θα το κρατά στα χέρια της η σημερινή συγκυβέρνηση; Κάποια άλλη κυβερνητική παραλλαγή; Μικρή σημασία έχει…

Του Δημήτρη Μάνου, Νηπιαγωγού.

http://www.kkeml.gr/