Καταδικάζουμε αυτή την επέμβαση και στεκόμαστε αλληλέγγυα στο λαό της Βενεζουέλας. Ένα λαό που έχει ανάγκη, όπως και κάθε λαός, να βρει τη δύναμή του και να δημιουργήσει εκείνες τις δυνάμεις που θα τον στηρίξουν και θα τον οδηγήσουν ώστε να αποτινάξει από πάνω του κάθε είδους εκμεταλλευτή, κάθε είδους "σωτήρα" που τελικά τον οδηγεί στη χειροτέρευση της ζωής του, κάθε είδους ιμπεριαλιστή που επεμβαίνει στη χώρα του.
ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ!
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου ο αμερικάνικος επεμβατισμός όλο και εντείνεται. Χώρες και αστικές τάξεις ή μερίδες τους που λοξοδρομούν, που θεωρούν ότι μπορούν να ξεφύγουν από τη μέγγενη των ΗΠΑ και να παίξουν ένα άλλο ρόλο στη χώρα τους ή και στη περιοχή τους, που κοιτάζουν προς άλλου είδους συνεργασίες με Κίνα, Ρωσία, Ιράν κ.λ.π., πολύ περισσότερο όταν βρίσκονται στη λεγόμενη αυλή των ΗΠΑ τη Λατινική Αμερική, δεν θα αφεθούν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο όπως αυτές θα τον ήθελαν. Πάσα αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ θα πρέπει να παταχθεί με κάθε μέσο.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η Βενεζουέλα. Μια χώρα της οποίας μερίδες της αστικής τάξης επιχείρησαν να τραβήξουν ένα άλλο δρόμο και για να το πετύχουν αυτό χρειαζόντουσαν το λαό με το μέρος τους. Σε αυτό μεγάλο και σημαντικό ρόλο έπαιξε το κίνημα του Τσάβες και το οποίο συνεχίζει σήμερα ο Μαδούρο. Ένα λαοπρόβλητο κίνημα που εκμεταλλεύτηκε τις αγωνιστικές παραδόσεις των λατινοαμερικάνων και ιδιαίτερα των βενεζουελάνων, στηρίχθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από την βενεζουελάνικη αριστερά, κύρια από το λεγόμενο ΚΚ Βενεζουέλας, και εξακολουθεί να στηρίζεται "κριτικά" και σήμερα με τον Μαδούρο ηγέτη. Είναι χαρακτηριστικοί οι -πάντα με κριτική- πανηγυρισμοί του για τη συμμετοχή στη διαδικασία εκλογής "Συντακτικής Συνέλευσης" όπου συμμετείχε το 41,5% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου. Η "Συντακτική Συνέλευση" είναι η απάντηση του Μαδούρο και των υποστηρικτών του στην απώλεια, από το 2015, της πλειοψηφίας της Βουλής. Εκεί τα 2/3 των εδρών από τότε τα ελέγχει η αντιπολίτευση.
Το κίνημα αυτό χαιρετίστηκε από την αρχή με ενθουσιασμό και από τη δική μας Αριστερά των κάθε είδους μεταβατικών ή άλλων προγραμμάτων. Δημιούργησε ελπίδες σε όλους. Από το ΚΚΕ και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως και τον ΣΥΡΙΖΑ - που μάλλον του καλαρέσει που η δική μας αντίδραση ταυτίζει τη κυβέρνησή του με αυτή του Μαδούρο ως ...απόδειξη αριστεροσύνης.
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια της Αλ. Παπαρήγα μετά από επίσκεψή της το 2005 εκεί, και αφού είχε ενημέρωση "από τα κάτω" και από "τα πάνω": "στη Βενεζουέλα σήμερα - και γι' αυτό χρειάζεται και αλληλεγγύη - συντελείται μια δυναμική διαδικασία για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας κάτω από το σύνθημα της επανάστασης. Μια διαδικασία που σηματοδοτείται από βαθιές αντιθέσεις και αντιφάσεις.". Με απαραίτητη πάντα τη συμπλήρωση ότι η διαδικασία αυτή θα πάει μπροστά αν ενισχυθούν στα πλαίσια του κινήματος οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις. Όπως θα προχωρούσε η "πραγματική αλλαγή" τη δεκαετία του '80 στη χώρα μας αν το ΠΑΣΟΚ πειθόταν να βάλει στη κυβέρνησή του το ΚΚΕ και αφού του έδινε ο λαός το πολυπόθητο 17%.
Σχεδόν 20 χρόνια τώρα η εγχώρια αριστερά μας μας ενημέρωνε για τη διαδικασία αυτή με λεπτομέρειες. Ριζοσπάστης, Αυγή, Πριν, και λοιπά αριστερά έντυπα, με τις ιδιαιτερότητές τους και τις προωθητικές ή επιθετικές επισημάνσεις τους, μας ενημέρωναν για τις παράλληλες κοινωνικές δομές που στηνόντουσαν στη Βενεζουέλα, για τα εργοστάσια που εγκατέλειπαν οι ιδιοκτήτες του και αναλάμβαναν οι εργάτες παρέα με το κράτος, για τα όργανα λαϊκής εξουσίας που στηνόντουσαν στη χώρα, για τη παράλληλη αγορά που έδινε ψωμάκι στο λαό (ή μήπως στο λαουτζίκο;)! Παράλληλα πάντα και χωρίς βεβαίως να θίγεται η ουσία του συστήματος στη χώρα. Ο καπιταλισμός, το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε και ο Τσάβες από την αρχή, θα έμενε ανέγγιχτος αποκηρύσσοντας παράλληλα τα ...αντάρτικα: «Ο ανταρτοπόλεμος είναι παρελθόν. Αυτή τη στιγμή, στη Λατινική Αμερική, ένα ένοπλο κίνημα ανταρτών είναι εκτός χρόνου». Κατά τα άλλα ο Τσε είναι σύμβολο! Οι μόνοι καπιταλιστές που θα θιγόντουσαν θα ήταν όσοι δε συμφωνούν με τη νέα πορεία, όσοι εξακολουθούν να προσβλέπουν στις ΗΠΑ και το έδειχναν ανοικτά.
Βέβαια για το αν γινόταν καμιά απεργία εργατών, καμιά κινητοποίηση αγροτών και τα "σοσιαλιστικά" ΜΑΤ φρόντιζαν για τη ...περιφρούρησή της ή για το ξεπούλημα των FARC από τον Τσάβες στη καλύτερη περίπτωση να βλέπαμε κάτι μονοστηλάκια, αν όχι προσπάθειες δικαιολόγησής τους. Παράλληλη αντιμετώπιση είχε και ο "αγρότης" Μοράλες στη Βολιβία. Για να μη θυμηθούμε τον Λούλα της Βραζιλίας!
Η υποστήριξη αυτή βέβαια τα τελευταία χρόνια και με βάση τις εξελίξεις ξεφούντωσε. Για ορισμένους με βάση τις νέες εξελίξεις κάποιοι τη ξαναθυμήθηκαν και κάποιοι άλλοι, όπως κάνουν για τα πάντα, μας ενημερώνουν ότι ...προειδοποιούσαν , και εμάς και το λαό της Βενεζουέλας, από τα παλιά!
Για άλλους τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από την αρχή. Δε θεωρούσαν ότι χτιζόταν κανένας σοσιαλισμός στη χώρα αυτή ποτέ. Δεν χρειαζόταν να προστεθεί και η εμπειρία της Βενεζουέλας σε αυτές του κινήματος για να καταλήξουν σε κάτι τέτοιο. Έχει από τέτοιες εμπειρίες το κίνημα μπόλικες με πιο χαρακτηριστική αυτή της Χιλής και του Αλιέντε.
Το ότι οι ΗΠΑ δεν θα άφηναν τους ηγέτες της Βενεζουέλας να τραβήξουν ένα δρόμο μακρυά και κόντρα σε αυτές ήταν αναμενόμενο. Προσπάθησαν με κλασικούς τρόπους -βλέπε πραξικόπημα το 2002- να ξεμπερδεύουν. Τότε όμως η λαϊκή υποστήριξη ήταν νωπή και η ελπίδα ζωντανή. Κινητοποιήθηκε ο λαός και απέτρεψε το πραξικόπημα. Από τότε το "Κίνημα" εγκαινιάζει μια τακτική όπου μεταξύ δημοψηφισμάτων και "στρογγυλών τραπεζών" με την αντιπολίτευση και προσπάθειες για διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑμιας και ο Ομπάμα δημιουργεί ελπίδες, επιδιώκει την εθνική συνεννόηση. Ο αντιαμερικάνος Τσάβες στρέφεται προς την Ε.Ε., τη Ρωσία, τη Κίνα και αλλού για υποστήριξη. Η Ε.Ε. δεν ...πολυενδιαφέρεται, οι άλλοι ακόμη δε μπορούν να φτάσουν στη Λατινική Αμερική!
Ο χρόνος όμως πέρασε και οι μεταρρυθμίσεις του PSUV και της λεγόμενης Μπολιβαριανής Επανάστασης πιάσανε τα όριά τους, πέρα από το ότι δεν απέκτησαν ποτέ το βάθος που υποσχόταν, πέρα από το ότι έτσι κι αλλιώς βρισκόταν σε αντίφαση με τη πραγματική οικονομία. Και αυτό σε συνδυασμό με τη κρίση και τη πτώση των τιμών του πετρελαίου η οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα άρχισε να χειροτερεύει. Και φυσικά ποιος θα τη πλήρωνε; Ο λαός. Μειώσεις μισθών, ανεργία, εξαθλίωση ως και πείνα. Καταστάσεις που οι παράλληλες δομές που θα έφερναν το σοσιαλισμό δε μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν. Καταστάσεις που έστρεψαν μεγάλα κομάτια του λαού ενάντια στη κυβέρνηση Μαδούρο, κάτι που οι όποιες "διορθωτικές" κινήσεις δύσκολα μπορούσαν να αντιστρέψουν.
Τις καταστάσεις αυτές εκμεταλλεύονται η αντιπολίτευση και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές για να αποσταθεροποιήσουν ακόμη περισσότερο το πολιτικό σκηνικό, για να ολοκληρώσουν την επιτυχία που είχαν το 2015 στις βουλευτικές εκλογές και στο προεδρικό επίπεδο, μιας και η Βενεζουέλα έχει προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης. Με τις κινήσεις τους, μποϋκοτάζ, σαμποτάζ, κυρώσεις κ.λπ., κάνουν τη κατάσταση ακόμη χειρότερη για το λαό και ο κίνδυνος οι επιδιώξεις αυτών να συναντηθούν με τη δυσαρέσκεια του λαού που εκφράζεται και στους δρόμους μαζικά είναι μεγάλος. Οι συγκρούσεις είναι συχνές και οι νεκροί και από τις δύο πλευρές αρκετές δεκάδες. Όσο για τα ΜΜΕ -διεθνή και εγχώρια- αυτά κάνουν τη δουλειά τους και το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν έχει καμιά σχέση με αυτή της Ελλάδας -του πάει πολύ του Τσίπρα να συγκρίνεται ακόμη και με αυτόν τον Μαδούρο, πόσο μάλλον με τον Τσάβες- και καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι σε όσα βλέπουμε και ακούμε μιας και πολλοί φόνοι που αποδίδονται στη κυβέρνηση διαπράχθηκαν από την αντιπολίτευση.
Δεν θαμπωνόμαστε λοιπόν ούτε παρασυρόμαστε από την εικόνα την οποία πλασάρουν τα διεθνή ΜΜΕ, γιατί έχει αρκετές δόσεις κιτρινισμού και φαντασίας. Από την άλλη όμως, δεν βλέπουμε σοσιαλισμούς και επαναστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν και κυρίως δεν βλέπουμε λαϊκό κίνημα να κινητοποιείται σε κομμουνιστική κατεύθυνση. Δυστυχώς.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια κατάφωρη επέμβαση των ΗΠΑ σε μια ακόμη χώρα και μια έντονη διαμάχη εγχώριων αστικών δυνάμεων για το ποιος θα πάρει το πάνω χέρι, για το προς τα που θα την οδηγήσει. Και κυρίως ένα λαό που υποφέρει, που διαμαρτύρεται φτάνοντας ακόμη και στην έντονη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, από τον οποίο όμως λείπουν εκείνες οι δυνάμεις -ή κι αν υπάρχουν δεν επαρκούν- που θα τον βοηθήσουν, που θα τον καθοδηγήσουν, σε μια κατεύθυνση πάλης για τα δικά του δίκια, αντί να γίνεται έρμαιο τον αντιμαχόμενων πλευρών.
Καταδικάζουμε αυτή την επέμβαση και στεκόμαστε αλληλέγγυα στο λαό της Βενεζουέλας. Ένα λαό που έχει ανάγκη, όπως και κάθε λαός, να βρει τη δύναμή του και να δημιουργήσει εκείνες τις δυνάμεις που θα τον στηρίξουν και θα τον οδηγήσουν ώστε να αποτινάξει από πάνω του κάθε είδους εκμεταλλευτή, κάθε είδους "σωτήρα" που τελικά τον οδηγεί στη χειροτέρευση της ζωής του, κάθε είδους ιμπεριαλιστή που επεμβαίνει στη χώρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.