Η παγκόσμια ημέρα της μητέρας.

Η παγκόσμια ημέρα της μητέρας.

Αφιερωμένο στις μάνες που αναζητούν το δίκιο των παιδιών τους γνωστές ως «μητέρες του Σαββάτου» ή στην Τουρκία ως «Cumartesi Anneleri».

Κάθε Σάββατο εδώ και 633 βδομάδες,  οι μάνες που  τα παιδιά τους δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξαφανίστηκαν συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο στην πλατεία Γαλατά Σαράι, με πανό και τις φωτογραφίες των παιδιών στα χέρια. Δεν πτοήθηκαν ούτε από τις επιθέσεις της αστυνομίας, τις προσαγωγές και τα βασανιστήρια.  Δεν θα «παραιτηθούμε μέχρι να πεθάνουμε» όπως λέει και η πιο γνωστή, μια μάνα που πρωτοστάτησε για την συγκρότηση αυτής της ομάδας η Σελβί Γκιουλμέζ γνωστή ως Gülmez ana(η μάνα των Γκιουλμεζ).

Η Σελβί Γκιουλμέζ, έχασε την κόρη της Νεργκίζ το 2001 στην απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Η άλλη της κόρη στην απεργία πείνας του 1996 ευτυχώς ζει και ο γιος της ο Αλή Γκιουλμέζ είναι φυλακισμένος σε ισόβια.

Σε μια συνέντευξή της η Gülmez Ana που είναι στον αγώνα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα  του Σεπτέμβρη του 1980 που συλλάβανε τον γιό της τον Αλή στα 15 του χρόνια, λέει: «Από τις στρατιωτικές φυλακές Σελιμιγέ, στην εξέγερση στην φυλακή υψίστης ασφαλείας  Μέτρις, στις φυλακές Ουλούτζανλαρ (γνωστό το φρικιαστικό μακελειό του 1999 με 10 νεκρούς), για να κλείσει ο χώρος βασανιστηρίων στο Εσκί Σεχίρ, το 1996 στην απεργία πείνας, στο μακελειό της 19 Δεκέμβρη του 2000, στην επέμβαση στις φυλακές της Ουμράνιγε. Οι έρευνες στο σπίτι ήταν καθημερινές, κάποιες μέρες και δυο φορές, αμέτρητες προσαγωγές και βασανιστήρια… Όλα τα παιδιά τα έβλεπα σαν παιδιά μου. Τα παιδιά μου σ’ αυτόν τον δρόμο είναι ευτυχισμένα. Έχουν δίκιο που δίνουν αυτόν τον αγώνα. Μια μάνα το μόνο που θέλει είναι να είναι τα παιδιά της ευτυχισμένα. Για αυτό είμαι ευτυχισμένη». Με τα λόγια αυτά και την αντίστασή της καλύπτει τον πόνο που είναι χαραγμένος στο πρόσωπό της. «Είμαι περήφανη και σέβομαι τον αγώνα των παιδιών μου και όλων των άλλων παιδιών που αγωνίζονται για το δίκιο. Αυτή την μέρα όλα τα παιδιά θα φιλήσουν το χέρι της μάνας του, εγώ θα πάω να φιλήσω τον τάφο της κόρης μου. Έχω και άλλα παιδιά, έχω νύφες, έχω γαμπρούς αλλά ξέρετε, κανένας δεν καλύπτει την θέση του άλλου » σπάει η φωνή της και ξεφεύγουν τα δάκρυα που συγκρατούσε όλη την ώρα της συνέντευξης.

Η κόρη της η Νεργκίζ Γκιουλμέζ της είπε «Μάνα μη κλάψεις από πίσω μου, είμαι ευτυχισμένη, δεν μετάνιωσα ούτε λεπτό που μπήκα σ’ αυτόν τον έντιμο και αξιοπρεπή αγώνα».

Ο αγώνας τους πολύπλευρος. Συγκεντρώσεις έξω από τις φυλακές, αγώνας για την κατάργηση των φυλακών τύπου F, για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, για όσους προσάγονται και  κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται, για τον Γκιούν που βρίσκεται σε απεργία πείνας 79 μέρες ζητώντας την σωρό του γιού του, την Nuriye Gülmen και τον Semih Özakça που συμπληρώνουν 185 μέρες καθιστικής διαμαρτυρίας και 66 απεργίας πείνας για την ακύρωση των απολύσεων και όσα –τόσα πολλά- άλλο συμβαίνει στον πολύπαθο λαό της Τουρκίας και του Κουρδιστάν.

Αυτές οι μάνες είναι οι δημιουργοί μιας γενιάς επαναστατών.  Ποτέ τους δεν δυσανασχέτησαν. Αξίζουν την υπόκλισή μας αυτές οι μάνες που ξοπίσω από τα παιδιά τους, ακολουθώντας τα βήματά τους, με αμέτρητες ώρες αναμονής έξω από τις φυλακές και τα κρατητήρια, τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία δεν αποδέχτηκαν την μοίρα, γιατί ξέρουν τι σημαίνει μοίρα και ποιοι την καθορίζουν, αντιστάθηκαν με αξιοπρέπεια παρά τον πόνο τους και στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους και στην μνήμη των παιδιών τους.

Μέσα στον αγώνα έγιναν σύντροφοι των παιδιών τους. Αυτά τα παιδιά που τα μεγάλωσαν, ήρθε η μέρα που έμαθαν στις ίδιες τον αγώνα. Δεν ήξεραν  τι θα πει κούραση όταν απεγνωσμένα προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τα πτώματα των καμένων παιδιών τους στο νεκροτομείο, που κάηκαν στην απεργία πείνας, όταν έψαχναν τα οστά των παιδιών σε ανώνυμους τάφους. 

Είναι οι μάνες που αντιστάθηκαν πεισματικά στις διώξεις και την καταπίεση. Τα δάκρυά τους στέρεψαν,  κλαίνε βουβά, δεσμεύτηκαν απέναντι στα παιδιά τους, ότι είναι οι μάνες μιας γενιάς.

Το απόσπασμα της συνέντευξης είναι από το περιοδικό Devrimci Hareket.

https://youtu.be/dR4Eqx_0cKU?t=21

Τ.Γ