Συρία: Μια επικίνδυνη -όσο και αναμενόμενη- εξέλιξη.

Συρία: Μια επικίνδυνη -όσο και αναμενόμενη- εξέλιξη.

Οι πύραυλοι των ΗΠΑ σηματοδοτούν την παρόξυνση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στη Συρία.

ΣΗΜ. της ΑσΒ  : αξίζει να (ξανά) διαβαστεί το άρθρο ιδιαίτερα μετά την επίθεση σε Αφγανιστάν και τις εξελίξεις με Β.Κορέα

Όπως ήταν αναμενόμενο οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν την ''κίνηση τους'' στο καυτό μέτωπο της Συρίας, διαψεύδοντας όσους είχαν αυταπάτες για τις διαθέσεις του Τραμπ αλλά και τον ίδιο τον...Τραμπ και τις προγενέστερες δηλώσεις του.

Για τους όρους που υπαγόρευσαν μια τόσο σύντομη ''μεταστροφή'' μπορούν να γίνουν -και γίνονται- διάφορες υποθέσεις ωστόσο ορισμένα πράγματα ήταν και παραμένουν καθαρά.

Πρώτον το ότι η επέμβαση των ΗΠΑ στην Συρία ήταν και παραμένει βασικό στοιχείο της στρατηγικής τους.

Δεύτερο το ότι η επιδρομή με χημικά την οποία -υποτίθεται- πραγματοποίησε ο Άσαντ δεν αποτέλεσε παρά ένα πρόσχημα το οποίο και αν ακόμα δεν υπήρχε θα το κατασκεύαζαν οι ΗΠΑ για να πραγματοποιήσουν την κίνηση τους.

Τρίτο και κρισιμότερο το ότι το επίπεδο αντιπαράθεσης με την Ρωσία -βασικά με αυτήν αναβαθμίζεται απότομα πράγμα που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους όχι μόνο για τον λαό της Συρίας αλλά συνολικά για τους λαούς της Μ. Ανατολής και γενικότερα του κόσμου όλου.

Οι εκδοχές των πραγμάτων

Από εκεί και πέρα οι διάφορες υποθέσεις για τους όρους που υπαγόρευσαν μια τέτοια κίνηση έχουν μια ορισμένη σημασία αλλά μόνο και πάντα πάνω στον καμβά αυτών των βασικών δεδομένων.

Ας το δούμε όμως.

Διατυπώνεται η άποψη πως προχώρησε σε αυτή την ενέργεια για να δείξει -προς τα ''μέσα'' και προς τα ''έξω''- πόσο αποφασιστικός είναι και ότι δεν σκοπεύει καθόλου να ''χαριστεί'' στους Ρώσους όπως τον κατηγορούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Μόνο που τέτοιες κινήσεις δεν γίνονται αν δεν εντάσσονται και εναρμονίζονται με τις συνολικότερες επιδιώξεις των ΗΠΑ.

Μπορεί ακόμη να διατυπωθεί η εκδοχή πως επιχειρείται να ''αξιοποιηθεί'' η εικόνα του Τραμπ ως ''απρόβλεπτου'' και με στόχο - όπως παλιότερα με τον Ρήγκαν - να προβληματίζει και να ανησυχεί τους αντίπαλους των ΗΠΑ ως προς το μέχρι που μπορεί να φτάσει. Αλλά και πάλι οι κινήσεις των ΗΠΑ και ιδιαίτερα εκείνες που έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα δεν αφήνονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του οποιουδήποτε Ρήγκαν ή Τραμπ.

Το πρόβλημα των ΗΠΑ

Σαν πιο βάσιμη εμφανίζεται μια άλλη εκδοχή και ερμηνεία του πράγματος.

Στην δοσμένη φάση -όπως τουλάχιστον εκτιμάται στις ΗΠΑ-η Ρωσία έχει διαμορφώσει τους πιο ευνοϊκούς γι' αυτήν όρους στο μέτωπο της Συρίας. Με την στρατιωτική της επέμβαση είχε ανατρέψει τα δεδομένα.

Στήριξε το καθεστώς Άσαντ που παράπαιε. Εξουθένωσε την ''δημοκρατική'' Συριακή αντιπολίτευση.

Υποχρέωσε τον ISIS σε σειρά ηττών και έδωσε την δυνατότητα στον Άσαντ να επεκτείνει τον χώρο κυριαρχίας του.

Ταυτόχρονα -με βάση και ενέργειες του ISIS- αναγκάστηκαν ΗΠΑ-Δύση να αποκηρύξουν το δημιούργημα τους και ως ένα βαθμό να δράσουν και ενάντια του. Ιδιαίτερα στο Ιράκ.

Αυτές οι εξελίξεις πέραν των άλλων δυσαρεστούσαν και έφερναν σε δύσκολη θέση τους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή. (Σ. Αραβία Εμιράτα Τουρκία κ.α.). Ειδικότερα σε σχέση με Τουρκία η ''αξιοποίηση'' από τις ΗΠΑ των Κούρδων δημιούργησε σοβαρά προβλήματα και οδήγησε στο άνοιγμα διαύλων ''συνεννόησης'' ανάμεσα σε Τουρκία, Ρωσία, Ιράν. Μια εξέλιξη όχι μόνο αρνητική αλλά καθόλου αποδεκτή για τις ΗΠΑ.

Γενικότερα οι εξελίξεις διαμόρφωναν όρους που ενίσχυαν τις Ρώσικες επιδιώξεις ενώ αντίστοιχα δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα στις επιδιώξεις των ΗΠΑ-Δύσης. Χαρακτηριστική των εξελίξεων η δήλωση Τραμπ που έστω έμμεσα αποδεχόταν την παραμονή Άσαντ στην εξουσία.

Οι διαπραγματεύσεις και οι όροι τους

Βεβαίως γίνονταν διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις. Μόνο που αυτές οι διαπραγματεύσεις γίνονταν -εξ αντικειμένου- πάνω στη βάση αυτών των δεδομένων και ιδιαίτερα αυτών που διαμορφώνονταν στο στρατιωτικό πεδίο. Αυτό σημαίνει πως αν μπορούσαν να δώσουν κάποιο αποτέλεσμα αυτό θα βρίσκονταν πιο κοντά στις Ρώσικες επιδιώξεις και όχι των ΗΠΑ.

Αυτή η σχέση πραγμάτων ''έπρεπε'' να ανατραπεί..Αυτό που χρειαζόταν οι ΗΠΑ ήταν εκείνες οι κινήσεις που θα διαμόρφωναν άλλους όρους ώστε να τεθεί το όλο ζήτημα σε μια άλλη βάση και τέτοια που να ευνοεί τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Έτσι ώστε στις όποιες διαπραγματεύσεις που ενδεχομένως ακολουθήσουν οι ΗΠΑ να έχουν διαμορφώσει όρους που θα τους δίνουν την δυνατότητα να μιλούν από θέση ισχύος.

Ερωτήματα και απαντήσεις

Αυτή η σχέση πραγμάτων προσφέρει και τον ''μίτο'' διερεύνησης του ζητήματος των ''χημικών''. 

Ας υπογραμμίσουμε κατ αρχάς αυτό στο οποίο δεν χωράει καμιά συζήτηση. Το ότι δηλαδή η χρήση χημικών όπλων και ιδιαίτερα ενάντια σε άμαχους συνιστά έγκλημα από οποιονδήποτε και αν προέρχεται και στο οποίο δεν χωρά καμιά δικαιολογία.

Το ερώτημα είναι ποιος το πραγματοποίησε; Συνακόλουθο εδώ και ένα δεύτερο. Με βάση ποιους τρόπους και στη βάση ποιων όρων μπορεί να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα;

Από τεχνική άποψη οι μόνες που έχουν την δυνατότητα και τους μηχανισμούς για μια τέτοια διερεύνηση είναι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και σ έναν δεύτερο βαθμό οι άμεσα εμπλεκόμενοι.

Μόνο που όλοι αυτοί ''απαντούν'' κάθε φορά όχι με βάση τα πραγματικά δεδομένα αλλά με βάση τις επιδιώξεις τους.

Υπάρχουν βέβαια και οι ''ανεξάρτητες'' και ''ουδέτερες'' επιτροπές διερεύνησης. (Του ΟΗΕ ή άλλων οργανισμών).

Μόνο που και αυτές κατά κανόνα ούτε ανεξάρτητες ούτε ουδέτερες αποδεικνύονται. Όταν μάλιστα τύχει να οδηγούνται σε πορίσματα μη ανεκτά από κάποιες δυνάμεις τότε τα μέλη τους εκβιάζονται απειλούνται ή ακόμη και δολοφονούνται. Στην πραγματικότητα τα κάθε φορά πορίσματα τους προσαρμόζονται κατά κανόνα στους συσχετισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις η σε τυχόν συμφωνίες και συμβιβασμούς ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις.

Μόνο μετά από χρόνια και υπό τον όρο ότι δεν έχει άμεση επίπτωση στα τεκταινόμενα μπορεί να αποκαλυφθεί -και πάλι με πολλά ερωτηματικά- η αλήθεια.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η έλλειψη τεχνικών μέσων και άμεσης πληροφόρησης καθιστά αδύνατη 

την απάντηση στο ερώτημα. Ο τρόπος υπάρχει και είναι ένας και μόνο. Ο πολιτικός.

Όπως και στα ''κοινά'' εγκλήματα το πρώτο που αναζητείται είναι το ''κίνητρο''. Ποιος είχε συμφέρον να διαπράξει και ποιος ωφελείται από το ''φόνο''.

Το ίδιο κατ' αναλογία ισχύει και για τα πολιτικά εγκλήματα. Ποιος είχε λόγους να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια και ποιος ωφελείται από αυτήν.

Είχαν μήπως τέτοιους λόγους οι Ρώσοι και το καθεστώς Άσαντ; Αλλά γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο σε μια φάση που οι εξελίξεις τους ευνοούσαν; Τι τους πρόσφερε πολιτικά και στρατιωτικά ο βομβαρδισμός με χημικά κάποιων αμάχων; Ποιον λόγο είχαν τη στιγμή που γνώριζαν πολύ καλά ότι ΗΠΑ-Δύση αναζητούσαν εδώ και καιρό το πρόσχημα για να επέμβουν και να ανατρέψουν την αρνητική για τις επιδιώξεις τους διαμόρφωση της κατάστασης;

Πολύ περισσότερο όταν είχαν την εμπειρία του 2013 όταν μόλις είχαν αποφύγει την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ μετά από ένα ανάλογο συμβάν. Γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο σε μια φάση που ο ίδιος ο Τραμπ δήλωνε την αποδοχή της παραμονής του Άσαντ;

Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο αν και πόσο εγκληματικό μπορεί να είναι το καθεστώς Άσαντ ή ο Ρώσικος ιμπεριαλισμός. Το πραγματικό ερώτημα βρίσκεται στο αν είναι τόσο ανόητοι. Επειδή μόνον ανόητοι θα μπορούσαν να προβούν σε μια ενέργεια που θα μετέβαλλε την ευνοϊκή γι' αυτούς κατάσταση σε αρνητική.

Μπορούμε να δεχτούμε μια τέτοια εκδοχή; Εμείς πάντως όχι.

Αναζητήσατε την...

Ας πάρουμε όμως και την άλλη πλευρά. Όπως έχει κιόλας αναφερθεί οι όροι που διαμορφώνονταν ''επί του πεδίου'' δεν ήταν ευνοϊκοί για τις ΗΠΑ. ''Έπρεπε'' λοιπόν να ανατραπούν και χρειάζονταν κάτι γι' αυτό. Μια ενέργεια δραστικού χαραχτήρα που θα διαμόρφωνε άλλους όρους. Κάτι σαν τον βομβαρδισμό με 59 πυραύλους Κρουζ της Συριακής αεροπορικής βάσης στην οποία ''παρεμπιπτόντως'' βρίσκονταν και Ρώσοι στρατιωτικοί.

Μια ενέργεια που θα έστελνε το μήνυμα της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ προς κάθε κατεύθυνση.

''Χρειαζόταν'' ωστόσο μια αφορμή ένα πρόσχημα. Κάτι που θα ''έπειθε'' την Αμερικανική άλλα και την παγκόσμια ''κοινή γνώμη'' για την ''αναγκαιότητα'' ενός τέτοιου πλήγματος. Κάτι που θα πρόσφερε το κατάλληλο πρόσχημα και στον Τραμπ να αποδεσμευτεί από τις ''χρεώσεις'' παλαιοτέρων δηλώσεων του.

Τι πιο κατάλληλο για κάτι τέτοιο από ένα έγκλημα; Τι πιο πειστικό από την εικόνα αθώων ανθρώπων παιδιών και γυναικών που ασφυκτιούσαν και πέθαιναν από τα αέρια του....Άσαντ;

Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Σαν αυτές που έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές από τους δυνάστες αυτού του κόσμου. Που ο σχεδιασμός τους -αυτής και πολλών άλλων παρομοίων- βρίσκεται πάντα ''πρόχειρος'' στα συρτάρια των επιτελείων τους και απλά περιμένουν τις πολιτικές αποφάσεις χρησιμοποίησης τους ανάλογα και τις κάθε φορά συνθήκες.

Τα ''οφέλη'' είναι ήδη ορατά. Σύσσωμες οι Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι σχετικοί ''πρόθυμοι'' συμπαρατάσσονται στο πλευρό των ΗΠΑ. Οι απογοητευμένοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή αναθαρρούν και ενεργοποιούνται. Η ''δυστροπούσα'' Τουρκία -ξανά- ανακαλύπτει την Αμερική. Ο ISIS πανηγυρίζει και ετοιμάζεται για την αντεπίθεση του. Το κλίμα αρχίζει να αντιστρέφεται.

Η Ρωσία από τη μεριά της καταγγέλλει οργισμένα την Αμερικανική επιδρομή αλλά κυρίως προβληματίζεται.

Ποιες μπορεί να είναι οι επόμενες κινήσεις του Τραμπ και μέχρι που μπορεί να το τραβήξει; Με ποιον τρόπο θα απαντήσει η ίδια στην τροπή που παίρνουν πλέον οι εξελίξεις; Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι σύμμαχοί της στην περιοχή και ιδιαίτερα βέβαια ο Άσαντ. Όσο για την Κίνα που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα στον δικό της χώρο ''ευθύνης'' περιορίζεται στο να ταχθεί ''γενικώς'' ενάντια στην χρήση βίας.

Το ίδιο και ο Πάπας.

Αυτά που επίκεινται

Το ερώτημα πλέον αφορά το τι επίκειται. Το βέβαιο όπως κιόλας αναφέρθηκε είναι ότι η αντιπαράθεση περνά σε ένα ανώτερο πιο οξυμένο και επικίνδυνο επίπεδο. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα ανοίξει κύκλος νέων διαπραγματεύσεων υπάρχει πλέον ένα ζήτημα. Αυτό που συνδέεται με το είδος των -και ενόπλων- ''επιχειρημάτων'' που διατίθεται να χρησιμοποιήσει η κάθε πλευρά σ' αυτές τις ''διαπραγματεύσεις''.

Τίθενται συνεπώς κρίσιμα ερωτήματα. Θα προχωρήσουν οι ΗΠΑ και σε άλλες κινήσεις παρόμοιου χαραχτήρα ώστε να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη θέση τους;

Ποια θα ‘ναι σε μια τέτοια περίπτωση η απάντηση της Ρωσίας;

Στις πιθανές εξελίξεις διαγράφεται και ο μέγιστος των κινδύνων. Η πιθανότητα άμεσης αντιπαράθεσης Αμερικανικών και Ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων. Μια εξέλιξη που ελάχιστα έως μηδαμινά περιθώρια υποχώρησης θα άφηνε για την κάθε πλευρά. Με αυτό σαν δεδομένο είναι σχεδόν βέβαιο ότι καμιά από τις δυο πλευρές δεν θά ‘θελε να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τέτοιο δίλημμα. Μόνο που με δεδομένο τον τυχοδιωκτισμό που χαρακτηρίζει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί με απόλυτο τρόπο.

Με βάση όλα αυτά μπορεί να μην αποκλειστεί ακόμη και το άνοιγμα και άλλων μετώπων αντιπαράθεσης.

Είτε στη βάση της επίδρασης που ασκεί στις ήδη υπάρχουσες εστίες η συνολική άνοδος της ''θερμοκρασίας'' -πχ Κορέα- είτε σε βάση αντιπερισπασμού που μπορεί να επιχειρήσει κάποια από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (πχ η Ρωσία στο μέτωπο της Ουκρανίας).

Είτε λοιπόν με αυτές τις συνθήκες είτε με άλλες οι λαοί θα συνεχίσουν να σύρονται από τους ιμπεριαλιστές από σφαγείο σε σφαγείο.

Θα συνεχίσουν να ρημάζουν οι τόποι τους.

Θα συνεχίσουν τα καραβάνια των κυνηγημένων να αναζητούν την σωτηρία στους δρόμους της φυγής από την κόλαση.

Αυτή είναι και αυτή θα συνεχίσει να είναι η κατάσταση ενόσω οι λαοί δεν κατορθώνουν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους. Έτσι ώστε να ορθώσουν μέτωπα φραγμού στην ιμπεριαλιστική θηριωδία και να πάρουν τις τύχες τους στα δικά τους χέρια.

Αυτά τα δεδομένα ορίζουν και τα καθήκοντα του κάθε προοδευτικού ανθρώπου και πρωτ' απ' όλα των κομμουνιστών.

Την ανάπτυξη της αλληλεγγύης στον Συριακό και σ' όλους τους δοκιμαζόμενους λαούς.

Την έμπρακτη έκφρασή της στην αντιμετώπιση των φυγάδων της κόλασης.

Την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Την εναντίωση στην κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας και βοήθειας που παρέχει η ''Αριστερή μας'' κυβέρνηση στους φονιάδες.

Την ένταξη του αγώνα μας στην τροχιά της οικοδόμησης όρων συνολικής ανασυγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων.

Βασίλης Σαμαράς, 09/04/17