Ουαί τοις ηττημένοις...

pezodromio_odos_makedosnias_sxoleio.jpg

Σήμερα το πρωί θα ξαναγεμίσει η μισή... αυλή του σχολείου μας με παιδικές φωνές. Για μία ακόμη χρονιά οι μαθητές του 90ού Δημοτικού Σχολείου στην ανατολική Θεσσαλονίκη, στην περιοχή της Ανάληψης, θα αντικρίσουν την άλλη μισή αυλή, εγκαταλελειμμένη, χορταριασμένη και βρόμικη, περιφραγμένη με λαμαρίνες υποτίθεται για να τους προστατεύουν... από την αδιαφορία των αρμοδίων.

Είναι πάνω-κάτω η δέκατη σχολική χρονιά η οποία ξεκινά με αυτή την τριτοκοσμική εικόνα. Φέτος χειρότερη, εξαιτίας της εξαφάνισης του πεζοδρομίου από την πλευρά της οδού Μακεδονίας.

Κατεστραμμένο από τη μισοτελειωμένη κατασκευή του περιβόλου εγκαταλείφθηκε, με αποτέλεσμα η βλάστηση να εμποδίζει τους μαθητές να το χρησιμοποιήσουν, με σιδερόβεργες και καρφιά να παραμονεύουν σε πολλά σημεία.

Οι μαθητές τώρα είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν το οδόστρωμα ή να διασχίζουν τον δρόμο για να φτάσουν στην είσοδο του σχολείου.

Εχουν και τα υπόλοιπα σχολειά της Θεσσαλονίκης σοβαρά προβλήματα εξαιτίας της έλλειψης αιθουσών, της σχεδόν πλήρους απουσίας συντήρησης και της διαρκούς έλλειψης αναλώσιμων υλικών, αλλά η κατάσταση στο 90ό Δημοτικό έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Ο κίνδυνος για την ασφάλεια και την υγεία των μαθητών και των γονιών τους είναι άμεσος!

Πολλές φορές οι γονείς μέσω του συλλόγου τους διαμαρτυρήθηκαν και ζήτησαν να λυθεί το πρόβλημα απευθυνόμενοι σε κάθε αρμόδιο... και αναρμόδιο στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Πριν από έναν χρόνο έφτασαν μέχρι το δημοτικό συμβούλιο, μοίρασαν φυλλάδιο με φωτογραφίες στους δημοτικούς συμβούλους, απαίτησαν και παρακάλεσαν.

Παρά τις υποσχέσεις, οι αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου και η υπεύθυνη αντιδημαρχία δεν έκαναν τίποτε ολόκληρο το καλοκαίρι και το σχολείο ανοίγει ξανά με την κατάσταση χειρότερη.

Τώρα επιπλέον υπάρχει και πρόβλημα πρόσβασης! Απηυδισμένοι από την αδιαφορία οι περισσότεροι γονείς, μη πιστεύοντας πως μπορεί να υπάρξει ένας άλλος τρόπος συλλογικής διεκδίκησης, «αρπάχτηκαν» από την ελπίδα που τους πρόσφερε γνωστή εταιρεία αναψυκτικών να αναλάβει αυτή τα έξοδα συντήρησης, μέσω της χορηγίας που διαφημίζει.

Είναι γνωστό πως αυτή η συνεργασία προωθείται εκ μέρους του δήμου και μάλιστα αρκετές φορές οι γονείς παροτρύνονται έμμεσα να καταφύγουν σε αυτή τη «λύση».

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία έγινε μέσα στο καλοκαίρι και το 90ό Δημοτικό Σχολείο βγήκε δεύτερο στην κατάταξη. Σε αυτόν τον ιδιότυπο σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ των απελπισμένων γονιών, οι γονείς του σχολείου μας, από αυτούς αρκετοί άνεργοι, χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι και φτωχοί μετανάστες, δεν είχαν τη δυνατότητα να δικτυωθούν... επαρκώς και να ψαρέψουν ηλεκτρονικές ψήφους.

Ετσι η χορηγία πήγε σε άλλο σχολείο και τα υπόλοιπα υποψήφια σχολεία έχασαν την ευκαιρία να ανακαινιστούν!

Η «δυστυχία» όμως είχε και συνέχεια. Ο δήμαρχος μαζί με την ακολουθία των αρμοδίων για την Παιδεία και τα σχολικά κτίρια επισκέφτηκε το ανακαινισμένο σχολείο, ευχαρίστησε την πολυεθνική εταιρεία που ξόδεψε ένα απειροελάχιστο τμήμα των κερδών της για τη συντήρηση του σχολείου και επανέλαβε το πόσο σημαντικό πράγμα είναι η συνεργασία ιδιωτικού και δημόσιου τομέα!

Στο σχολείο με τη μισή αυλή, τις λαμαρίνες και το επικίνδυνο πεζοδρόμιο μερικά οικοδομικά τετράγωνα πιο κάτω, δεν καταδέχθηκε να περάσει! Ούτε τουλάχιστον για μερικά λόγια παρηγοριάς για την «ήττα» που υπέστη στην ηλεκτρονική ψηφοφορία.

«Ουαί τοις ηττημένοις», δηλαδή, ή μήπως ευκαιρία για ένα καλό μάθημα αξιοπρέπειας, αυτογνωσίας και αναζήτησης ενός άλλου τρόπου για να αγωνιστούμε για το σχολείο των παιδιών μας, το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη αυλή, την ασφάλειά τους και εν τέλει για το μέλλον τους;

Κάποτε όμως τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους! Και να δούμε την πραγματικότητα κατάματα! Η πολυεθνική κάνει τη δουλειά της, οργανώνει τη διαφήμιση και επιχειρεί να αποκαταστήσει το στραπατσαρισμένο από τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων όνομά της.

Οι κυβερνήσεις μετέφεραν την ευθύνη λειτουργίας των σχολείων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δίχως την αναγκαία χρηματοδότηση, η οποία στα χρόνια των μνημονίων πετσοκόβεται όλο και περισσότερο.

Ο δήμαρχος και ευρύτερα η διοίκηση του δήμου με διάφορα προσχήματα και υπαρκτές ή ανύπαρκτες δυσκολίες έχουν αφήσει τα σχολεία στη μοίρα τους, δείχνοντας ενδιαφέρον μόνο για την προσέλκυση χορηγιών.

Οι γονείς καλούνται όλο και πιο συχνά να συνδράμουν οικονομικά για να λειτουργήσει το σχολείο, μη μπορώντας αρκετές φορές να ανταποκριθούν. Βυθισμένοι στα καθημερινά προβλήματα για την επιβίωση, αδυνατούν ή δεν πιστεύουν πως μπορούν να διεκδικήσουν λύσεις με συλλογικό τρόπο.

Η εταιρική χορηγία είναι μια ελπίδα και φαίνεται να είναι μια εύκολη λύση. Στην καλύτερη περίπτωση όμως αφορά ένα σχολείο και για μία, μοναδική, φορά. Πολλοί είναι οι χαμένοι και ένας ο κερδισμένος.

Πέρα από το ότι έχει και μια κρυφή, πολύ πονηρή, δηλητηριασμένη πλευρά. Μας εκπαιδεύει στην επαιτεία, την παθητικότητα και τη συμμετοχή σε έναν αναξιοπρεπή ανταγωνισμό.

Θα μπορούσε όμως να ήταν και αλλιώς! Αν το πάθημα γινόταν μάθημα και με αφορμή την αποκατάσταση της αυλής του σχολείου ο σύλλογος και οι γονείς διεκδικούσαν με την ίδια και περισσότερη ζέση που συμμετείχαν στον διαγωνισμό της εταιρείας το αυτονόητο από τους υπευθύνους. Με επιμονή και συλλογικά!

Θα ήταν πιο δύσκολα, αλλά στο τέλος θα κέρδιζαν περισσότερα. Οχι μόνο τη σχολική αυλή, αλλά θα έδιναν και ένα μάθημα αξιοπρέπειας στα παιδιά τους και στους γονείς των υπόλοιπων σχολείων!

Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες που θεοί και δαίμονες θέλουν να μετατρέψουν τον λαό μας με σκυμμένο το κεφάλι να αναζητά ελεημοσύνες και χορηγίες, επαίτη και διακονιάρη, το μάθημα αυτό είναι το ίδιο ζωτικό με την ύπαρξη της αυλής και της ασφαλούς πρόσβασης σε αυτήν!

*Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 90ού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης