Θα προσαρμοστούμε στην ήττα ή θα παλέψουμε για τη νέα αναμέτρηση;

Θα προσαρμοστούμε στην ήττα

 ή θα παλέψουμε για τη νέα αναμέτρηση;

Συντάκτης: Νίκος Παπαβασιλείου*

«Το κλειδί του προβλήματος είναι η ταξική πάλη», «κινητοποιήστε με θάρρος τις μάζες», «βομβαρδίστε τα επιτελεία», «να προωθούμε την επανάσταση και να αυξάνουμε την παραγωγή». 

Τέτοια ήταν τα προτάγματα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης (ΜΠΠΕ) που εξαπολύθηκε στην Κίνα πριν από 50 χρόνια.

Εξαπολύθηκε από τη μειοψηφική στην ηγεσία του Κόμματος, προλεταριακή Αριστερά, που επικεφαλής της ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ. Εξαπολύθηκε σε συνθήκες επανάστασης, σε συνθήκες δικτατορίας του προλεταριάτου!

«Ακατανόητα», «κινέζικα», πράγματα; «Τυχοδιωκτισμοί και ακρότητες» όπως με μια φωνή (από) τότε συμφώνησαν τα αμερικανικά επιτελεία, οι ανά τον κόσμο αστικές δυνάμεις και βέβαια το Κρεμλίνο των Μπρέζνιεφ και σία που είχε ήδη μεταστραφεί σε όργανο προώθησης της νέας αστικής τάξης στη ΣΕ και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών της;

«Αλλη γνώμη» είχαν για τα προτάγματα αυτά, για την ανάγκη ύπαρξης και τους στόχους που έβαλε η ΜΠΠΕ, τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργατών, των φτωχών και μεσαίων αγροτών, των νέων, των στρατιωτών, που εμπνεύστηκαν από αυτήν και πάλεψαν μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο επαναστατικό κίνημα.

Για όλους αυτούς η ΜΠΠΕ ήταν η συνέχιση της πάλης τους, η εξέλιξη της επανάστασης που από το 1949 είχε συντρίψει τον ιμπεριαλισμό, τη φεουδαρχία και τη μεγαλοαστική τάξη, αλλά είχε μπροστά της τη μεγάλη ιστορική αναγκαιότητα της μετάβασης στον σοσιαλισμό.

Με άλλα λόγια για όλους αυτούς που ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτού του επαναστατικού κινήματος, η ΜΠΠΕ ήταν η πάλη μέσα από την οποία διεκδίκησαν να κρατήσουν, να στερεώσουν, να διευρύνουν και να βαθύνουν αυτά που πέτυχαν με την επανάσταση του 1949.

Ηταν λοιπόν πολύ κατανοητό και κάθε άλλο παρά «ακραίο και τυχοδιωκτικό», για τους πρωταγωνιστές αυτής της ταξικής πάλης, το ότι αγωνίζονταν για τη δικιά τους ζωή, για τη δικιά τους νίκη.

• Για να πάρουν οι εργάτες τον έλεγχο της διαχείρισης, της καινοτομίας, της έρευνας, στα εργοστάσια, και να μη συγκροτηθούν τα στρώματα των ειδικών -διευθυντών- τεχνικών που θα αποτελούσαν τη μαγιά μιας νέας αστικής τάξης.

• Για να μην επεκταθεί και κυριαρχήσει το κέρδος και η ιδιωτική παραγωγή στην αγροτιά, αλλά να στερεωθεί η κολεκτιβοποίηση, να γίνουν τα χωριά και οι επαρχίες βάση ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και όχι πεδίο παραγωγής νέων ταξικών διαφοροποιήσεων.

• Για να πάψει να είναι η εκπαίδευση «χωριό της αστικής τάξης», αποσπασμένη από την παραγωγή, αλλά να μπει στην καθοδήγηση του προλεταριάτου, έτσι ώστε σε δομή, περιεχόμενο και λειτουργία να κινείται στην κατεύθυνση άρσης της αντίθεσης χειρωνακτικής-πνευματικής εργασίας.

• Για να μετασχηματιστεί συνολικά το εποικοδόμημα που ήταν ακόμα συγκροτημένο σύμφωνα με την παλιά οικονομική βάση, να χτυπηθούν όλες οι αντιδραστικές κοινωνικές σχέσεις που ριζωμένες μέσα σε αιώνες εκμεταλλευτικών κοινωνιών «βαραίνουν σαν εφιάλτης στα μυαλά των ζωντανών».

Εξάλλου οι επαναστατημένες μάζες της ΜΠΠΕ, στην πάλη τους για όλα αυτά από τη μια βέβαια ανίχνευαν και άνοιγαν πρωτόγνωρους και πρωτοπόρους δρόμους. Από την άλλη ωστόσο είχαν απτούς εχθρούς μέσα στο Κόμμα τους, μέσα στους δήμους, στις διοικήσεις των επαρχιών και του κράτους της σοσιαλιστικής Κίνας.

Ηταν ο Λιου Σάο Σι, ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ και όλοι οι άλλοι που είχαν πάρει τον «καπιταλιστικό δρόμο», ήταν όλοι αυτοί που προέκριναν και προωθούσαν τον δρόμο του κέρδους, της αναγέννησης του καπιταλισμού, της στήριξης στις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που είχαν κάθε λόγο να ανακοπεί, να ηττηθεί η επανάσταση στην Κίνα.

Απέναντι σε αυτόν τον αρνητικό εσωτερικό συσχετισμό, η ΜΠΠΕ προέκρινε την επαναστατική απελευθέρωση των μαζών. Ζήτησε και προκάλεσε τις μάζες να εξαπολύσουν κίνημα κριτικής και ελέγχου του Κόμματος σε όλη την κλίμακά του και με έμφαση στα ανώτερα κλιμάκιά του!

 Κίνημα που συγκρότησε τα δικά του όργανα πάλης, ανέτρεψε τις δυνάμεις της Δεξιάς και αποτέλεσε δύναμη για την επαναστατική ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ολες αυτές οι κατακτήσεις της ΜΠΠΕ, μαζί με τα ερωτήματα για το «ώς πού έφτασε και γιατί ανακόπηκε», αποτελούν παρακαταθήκες για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Για το κίνημα δηλαδή που χρειάζονται οι εργάτες και οι λαοί για να αντιμετωπίσουν και να αναμετρηθούν με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα σήμερα.

Αυτή η βαρβαρότητα έχει κάθε λόγο να επιχειρεί να πείσει τις λαϊκές-εργατικές μάζες ότι η «Ιστορία τελείωσε». Οτι η επανάσταση και το σοσιαλιστικό όραμα θάφτηκαν για πάντα και για πάντα οι εργάτες και οι λαοί θα είναι δούλοι αυτού του συστήματος.

Και δίπλα στις δυνάμεις της βαρβαρότητας, οι σημερινοί πολιτικοί απόγονοι των Λιου Σάο Σι, οι σύγχρονοι ρεφορμιστές και ρεβιζιονιστές συνάδουν στη συκοφάντηση και στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και της πάλης του κομμουνιστικού κινήματος. Είναι και αυτό ένα μέτρο της προσαρμογής τους στο ολοένα πιο στενό πλαίσιο του συστήματος…

Το διήμερο στις 5 και 6 Ιούνη, στην ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, που είναι αφιερωμένο στα 50χρονα της ΜΠΠΕ δεν είναι μια αφήγηση του παρελθόντος, μια ανάμνηση που επιδιώκει να συντηρεί «ηττημένες ελπίδες» και «χαμένα οράματα».

Το διήμερο έχει στραμμένα τα μάτια του στο «τώρα» των λαών και του λαού μας, στις ψεύτικες ελπίδες που τον στρίμωξαν απογοητευμένο στη γωνία να δέχεται ακατάπαυστα τα πυρά της επίθεσης των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.

Το διήμερο, μέσα από την ανάδειξη του πλούτου της ΜΠΠΕ, μέσα από την κριτική αποτίμησή της, στοχεύει να συμβάλει στην ανάδειξη της δύναμης των μαζών όταν αυτές συγκροτούνται στη βάση των δικών τους ταξικών συμφερόντων.

Και επιδιώκει απέναντι στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος να αξιοποιήσει το σπουδαίο θεωρητικό, ιδεολογικό και πολιτικό έργο της ΜΠΠΕ για να βγάλει συμπεράσματα πάλης και επανεξόρμησης των μαζών και όχι να προσαρμοστεί σε αυτήν.

 Από αυτή την άποψη το διήμερο έχει στραμμένα τα μάτια του και στο αύριο, στο επαναστατικό μέλλον των λαών!

* στελέχους του ΚΚΕ(μ-λ)

http://www.efsyn.gr/