ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ | Η αντιλαϊκή πολιτική ενισχύεται εν μέσω νέου κύματος της πανδημίας

ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ | Η αντιλαϊκή πολιτική ενισχύεται εν μέσω νέου κύματος της πανδημίας

Με το 4ο κύμα να είναι προ των πυλών (κατ’ άλλους να τις έχει ήδη περάσει), η κυβέρνηση συνεχίζει και εντείνει την πολιτική που οδήγησε ήδη σε 13.500 νεκρούς μόνο απ’ τον κορονοϊό, γιατί υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι με άλλες νόσους που κατέληξαν λόγω του αποκλεισμού τους απ’ τα νοσοκομεία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Χωρίς να παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο ξεκίνησε η λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, ο τουρισμός. Με σύμμαχο τον καλό καιρό αλλά αντίπαλο τη νέα μετάλλαξη Δ, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα απ’ όσο ήλπιζαν οι κυβερνώντες και οι (ει)δικοί τους. Τα κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν τις τελευταίες βδομάδες, οι εισαγωγές αυξάνονται καθημερινά κι είναι σίγουρο ότι διασωληνωμένοι και θάνατοι ακολουθούν.

Το σχέδιο του υπουργείου για την αντιμετώπιση της κατάστασης παραμένει το ίδιο μ’ αυτό που ακολούθησε ως τώρα και είχε τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ο Κικίλιας όμως δήλωσε ότι πολλοί μάς «ζηλεύουν» για το πόσο καλά τα πήγαμε. Συνεχίζουν εκτός από τη ζωή μας να υποτιμούν και τη νοημοσύνη μας.

Τον εμβολιασμό λοιπόν του 85% του πληθυσμού και τη δημιουργία «τείχους ανοσίας» παρουσιάζει σαν τη μόνη λύση η κυβέρνηση κι όσο δεν πείθει τον κόσμο να εμβολιαστεί (είτε γιατί φοβάται είτε επειδή δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη ούτε σ’ αυτήν ούτε στις φαρμακοβιομηχανίες), χρησιμοποιεί κάθε είδους άλλα μέσα. Από τη δωροεπιταγή των 150€ στους νέους μέχρι τον στυγνό εκβιασμό των εργαζόμενων στις δομές υγείας και τους οίκους ευγηρίας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, με άδεια χωρίς αποδοχές στους μεν και -ουσιαστικά- απόλυση στους δε. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός σε συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων «για λόγους δημόσιας υγείας» είναι στην ουσία προσπάθεια απ’ την κυβέρνηση να παραβιάσει ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου, αυτό που λέει ότι κανείς και για κανένα λόγο δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να πάρει οποιοδήποτε σκεύασμα ή να κάνει οποιαδήποτε θεραπεία παρά τη θέλησή του. Προσπαθεί να μεταβιβάσει τις δικές της εγκληματικές ευθύνες σ’ αυτούς που προς το παρόν δεν εμβολιάστηκαν, να δημιουργήσει αντιμαχόμενα στρατόπεδα μεταξύ των εργαζόμενων και, μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού» να μετατρέψει τους θύτες σε θύματα και το αντίστροφο. Πάει καιρός τώρα που μας λένε πως όποιος πεθαίνει περίπου «πήγαινε γυρεύοντας», είτε γιατί «δεν πρόσεχε» είτε (πιο πρόσφατα) επειδή «κλότσησε την ευκαιρία να εμβολιαστεί».

Με ιδιαίτερη ευκολία, οι περσινοί ήρωες γίνονται τώρα υπεύθυνοι τόσο για την εξάπλωση της πανδημίας στους χώρους περίθαλψης όσο και για τα τραγικά αποτελέσματα που αυτό θα έχει στους νοσηλευόμενους. Παρ’ όλο που τα ποσοστά εμβολιασμού στους υγειονομικούς φτάνουν το 90% στους γιατρούς και το 80% στους νοσηλευτές συν όσους απέκτησαν φυσική ανοσία επειδή κόλλησαν, η κυβέρνηση ξεκινά από τον εκβιασμό των υγειονομικών για να συνεχίσει μετά με άλλες κατηγορίες εργαζόμενων. Στον ιδιωτικό τομέα, ο κάθε εργοδότης θα απαιτεί τον εμβολιασμό όσων μέχρι τώρα δεν έδωσε μία για την προστασία τους, πάντα επικαλούμενος «το καλό τους».

Με βάση το κυβερνητικό αφήγημα, δεν χρειαζόμαστε ούτε μαζικές προσλήψεις εργαζόμενων στην περίθαλψη, ούτε μονιμοποίηση των συμβασιούχων, ούτε άνοιγμα νέων απλών κλινών και κλινών ΜΕΘ, ούτε μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, ούτε αποφυγή του συνωστισμού στους μαζικούς χώρους, ούτε μαζικά τεστ και σωστή ιχνηλάτηση για ν’ αντιμετωπιστεί η πανδημία. Αρκεί να εμβολιαστούμε κι όλα θα πάνε καλά. Το δεδομένο ότι ακόμα κι αν κάποιες χώρες πετύχουν ψηλά ποσοστά εμβολιασμού, όσο ο ιός υπάρχει στη συντριπτική πλειοψηφία άλλων χωρών αυτό θα είναι δώρο άδωρο, είναι «μικρή λεπτομέρεια». Άλλωστε η υγεία του κόσμου καθ’ αυτή ποτέ δεν απασχόλησε σοβαρά το σύστημα. Μόνο όταν η πάλη του λαού και των εργαζόμενων το αναγκάζει παίρνει κάποια μέτρα, τα οποία την επόμενη κιόλας στιγμή προσπαθεί να ξαναπάρει πίσω.

Πολλοί κάνουν λόγο τελευταία για τις ΣΔΙΤ και για υπεράσπιση του ΕΣΥ ξεχνώντας ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο ήταν και είναι παρόν στα δημόσια νοσοκομεία με πάρα πολλούς τρόπους. Είναι αυτό που προμηθεύει οποιοδήποτε υλικό υπάρχει και στις τιμές που επιλέγει, που στα περισσότερα νοσοκομεία θησαυρίζει από τη φύλαξη, τη σίτιση και την καθαριότητα που αναλαμβάνει μέσω εργολαβιών, αλλά και από τις τεχνικές υπηρεσίες στις οποίες όλο και επεκτείνεται. Τα λεγόμενα απογευματινά ιατρεία, ο περιορισμός των εξόδων μειώνοντας τόσο το προσωπικό όσο και τις παροχές στους ασθενείς, το επίσημο κι ανεπίσημο χαράτσωμα του λαού, η εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζόμενων και η εξεύρεση κάθε είδους χορηγίας από «φιλεύσπλαχνους» εφοπλιστές ή βιομήχανους που χτίζουν πτέρυγες με τ’ όνομά τους με ποικίλα ανταλλάγματα είναι μόνο κάποιοι από τους τρόπους που τα νοσοκομεία λειτουργούν ήδη με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Και είναι αυτή η κατεύθυνση που θέλει να ενισχύσει η κυβέρνηση, στην οποία εντάσσεται κι ο σχεδιασμός για ΣΔΙΤ όσο και όπως συμφέρει το κεφάλαιο.

Το κλείσιμο κι άλλων νοσοκομείων είναι στα άμεσα σχέδια της κυβέρνησης, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού. Ταυτόχρονα, χιλιάδες συμβασιούχοι είναι στον αέρα, με τις συμβάσεις τους να λήγουν απ’ το Σεπτέμβρη κι ύστερα. Οι εργολάβοι καραδοκούν ν’ αναλάβουν ξανά και τα ελάχιστα νοσοκομεία που λειτουργούν με απευθείας συμβάσεις, ενώ η υπόσχεση του πρωθυπουργού για ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ, όπως κι οι φήμες για διάφορα «μπόνους» που επανέρχονται τακτικά, λέγονται απλά για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις των εργαζόμενων στα νοσοκομεία για τη διαχείριση της πανδημίας. Ο χαρακτηρισμός των νοσοκομείων ως ανθυγιεινών χώρων με ό,τι αυτό συνεπάγεται, καθώς και η μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χρειάζονται αγώνες για να κατακτηθούν και ποτέ δεν «προσφέρονται» έτσι απλά.

Αν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα από το τέταρτο κι όσα άλλα κύματα της πανδημίας έρθουν, αλλά κι από τις άλλες ασθένειες που συνεχίζουν να υπάρχουν, θα πρέπει εργαζόμενοι στην περίθαλψη και λαός παλέψουμε μαζικά κι οργανωμένα. Το δικαίωμα του λαού σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, όπως και το δικαίωμα των υγειονομικών σε ανθρώπινες κι αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς, καταχτιούνται με αγώνες.

Προλεταριακή Σημαία