ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΕΣ

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΕΣ...

Μιας και δεν προλαβαίνουμε να γράψουμε κάτι καινούργιο για τη σημερινή επέτειο της επιβολής της δικτατορίας αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο που άλλωστε διατηρεί την επικαιρότητά του μιας και πολλοί είναι αυτοί που εξακολουθούν να προσπαθούν να αλλάξουν την πραγματικότητα!

του Κώστα Μιχαλάκη

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 46 (52 πια) χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα. Έχουν γραφεί αρκετά βέβαια για την περίοδο αυτή, θα θέλαμε όμως να θυμίσουμε τρεις από τις πολλές πτυχές της καταστροφικής για τη χώρα της δράσεις. Ο λόγος είναι διπλός: Και γιατί πρέπει να θυμόμαστε την ιστορία, ώστε να μην την ξαναζήσουμε, αλλά και γιατί υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία και να δικαιολογήσουν τις πράξεις των δικτατόρων και των οργάνων τους. Ας δούμε λοιπόν τρία από τα πολλά επιτεύγματα των συνταγματαρχών:

Ο λαός στο γύψο

Ένα επιχείρημα των δικτατόρων για την επιβολή της δικτατορίας ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Φυσικά τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, εκτός κι αν θεωρούμε κομμουνιστική οργάνωση την…Ένωση Κέντρου, ενώ, από την άλλη, η χώρα έμπαινε σε προεκλογική περίοδο. Την επιβολή της δικτατορίας ακολούθησαν χιλιάδες συλλήψεις και χιλιάδες πήραν το δρόμο της εξορίας. Η τελευταία επίσημη καταμέτρηση μιλά για 7.480 φυλακισμένους και εξόριστους, οι οποίοι πήγαν σε τόπους εξορίας, όπως η Γυάρος, ή σε φυλακές, όπως ο Ωρωπός. Τα βασανιστήρια, ειδικά η φάλαγγα, η απάνθρωπη μεταχείριση, η ψυχολογική βία ήταν η καθημερινότητα των φυλακισμένων, πολλές φορές με συνέπειες ανήκεστες βλάβες, όπως συνέβη στον ταγματάρχη Μουστακλή. Επίσης, υπήρχαν και πολιτικές δολοφονίες. Δε μιλάμε φυσικά μόνο για τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και για πριν από αυτή, όπως η δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 1967. Πολλοί άλλοι πήραν το δρόμο της εξορίας ή της αυτοεξορίας, ενώ η έλλειψη της ελευθερίας του Τύπου, όπως και η λογοκρισία, ήταν δεδομένες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, πέρα από τα αριστερά βιβλία, απαγορεύτηκε κι ο Τσέχωφ με την αιτιολογία ότι έτσι προβάλλονταν οι… Ρώσοι!

Οικονομικά θαύματα

Οι υμνητές της επταετίας μιλάνε πολλές φορές για τη χρηστή οικονομική πολιτική της, μερικές φορές μάλιστα μιλάνε για οικονομικό θαύμα. Η αλήθεια είναι ότι η δικτατορία κατάφερε ένα μοναδικό επίτευγμα: Να μηδενίσει την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας από το 8% (δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσουμε τους λόγους της ανάπτυξης αυτής), και μάλιστα όχι σε συνθήκες κρίσης αλλά σε συνθήκες ευημερίας, σχετικής οικονομικής σταθερότητας και ευνοϊκών συνθηκών για εφήμερη ανάπτυξη, όπως η μετανάστευση, η αστυφιλία και η έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Όταν μάλιστα ξέσπασε η πετρελαϊκή κρίση του 1973, οι τιμές αυξήθηκαν κατακόρυφα. Η δικτατορία έδινε δάνεια σε εργολάβους ή εφοπλιστές, τα γνωστά σε όλους θαλασσοδάνεια, προκειμένου να κάνει πολλά τεχνικά έργα. Όμως: Τα χρήματα που φαγώθηκαν από τα θαλασσοδάνεια είναι αμέτρητα, τα μεγάλα έργα είχαν και τα όρια τους, η οικονομία στηριζόταν μόνο από τις ΗΠΑ, η μετανάστευση παρουσίασε κάμψη και δεν είχαν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας, η ύπαιθρος ερημώθηκε, η Αθήνα έγινε η πόλη-τέρας που όλοι γνωρίζουμε.

Το εξωτερικό χρέος την περίοδο εκείνη άρχισε να γιγαντώνεται, ο πληθωρισμός το 1974 έτρεχε με 30%. Δεν έλειπαν φυσικά οι ρεμούλες με επιχειρηματίες όπως ο Τομ Πάππας, γνωστός χρηματοδότης της Χούντας, ή ο Ωνάσης, σε σπίτι του οποίου διέμενε στο Λαγονήσι ο Παπαδόπουλος ως αντάλλαγμα για τις εξυπηρετήσεις της Χούντας.

Προδότες 

Η προδοτική δράση του Παπαδόπουλου ξεκίνησε με την ένταξή του στα Τάγματα Ασφαλείας το 1943 και συνεχίστηκε με τις πληρωμένες υπηρεσίες που προσέφερε τουλάχιστον από το 1952 στη CIA, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Έτσι εξηγούνται και η τοποθέτησή του στην ΚΥΠ, μετά από την απαραίτητη εκπαίδευση στις ΗΠΑ, αλλά και η τοποθέτησή του ως στρατοδίκη στη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο του.

Είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένη η σχέση του ΙΔΕΑ (της παραστρατιωτικής ομάδας που οργάνωσε το πραξικόπημα) με τη CIA, όχι μόνο από αντιπάλους αλλά και από τους ίδιους τους πράκτορές της, όπως ο Γκαστ Αβρακότο. Με την πολιτική καθοδήγηση και την οικονομική υποστήριξη των ΗΠΑ επιβλήθηκε η χούντα στην Ελλάδα, εξυπηρετώντας τα αμερικάνικα συμφέροντα.

Εκεί όμως που φαίνεται πιο φανερά η προδοτική δράση της είναι η στάση της απέναντι στην Κύπρο: Στα τέλη του 1967, μετά από τις απειλές της Τουρκίας και τις συμβουλές των ΗΠΑ, η δικτατορία απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, η οποία είχε αποσταλεί μυστικά το 1964.

Βέβαια, όπως κάνουν όλοι οι εθνικιστές τυχοδιώκτες, η χούντα προσπαθούσε να πετύχει μια «εθνική νίκη» που θα της προσέδιδε αίγλη. Αυτή θα ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με μια μικρή λεπτομέρεια. Θα έπρεπε να ανατραπεί ο νόμιμος ηγέτης της Κύπρου, ο Μακάριος, και να νοθευτεί η θέληση του κυπριακού λαού. Έτσι, από το 1971 η χούντα οργανώνει παράνομες ενέργειες εναντίον του Μακαρίου. Οι ενέργειες αυτές γίνονταν όλο και πιο επικίνδυνες, όσο το καθεστώς έχανε τα ερείσματα του. Το αποκορύφωμα των ενεργειών αυτών ήταν το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974, ένα πραξικόπημα που άνοιξε την πόρτα για την τουρκική εισβολή και εξυπηρετούσε όχι τα ελληνικά αλλά τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα.

Η καταστροφή που ακολούθησε, η διχοτόμηση της Κύπρου και η μεγαλύτερη εθνική ήττα μετά το 1922 έγιναν και η ταφόπλακα της δικτατορίας, η οποία έπεσε στις 24 Ιουλίου 1974 έχοντας προσφέρει τις χειρότερες δυνατές υπηρεσίες στον ελληνικό λαό και τις καλύτερες δυνατές στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Επιλογικά

Οι τρεις αυτές πτυχές της επταετίας δεν είναι οι μοναδικές. Η αντίσταση εναντίον της, ο πολιτισμός του κιτς που επιβλήθηκε, οι εξεγέρσεις που πραγματοποιήθηκαν και άλλα θέματα θα μπορούσαν να αναφερθούν επίσης. Νομίζουμε όμως ότι είναι ενδεικτικές των πρακτικών των ανθρώπων που προσπάθησαν να «συνετίσουν» έναν ολόκληρο λαό. Ο Γ. Σεφέρης στο τελευταίο του ποίημα γράφει συμβολικά, όσο και προειδοποιητικά, για την τύχη όλων αυτών, στο πρόσωπο του τύραννου Αρδιαίου:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα,

τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος τύραννος”.

δημοσιεύθηκε στην Προλεταριακή Σημαία