ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας και με αφορμή τις εκδηλώσεις για την 8 Μάρτη δημοσιεύσαμε το κείμενο ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗπου αποτέλεσε τη μια από τις εισηγήσεις σε αντίστοιχη εκδήλωση στο Εκτός των Τειχών με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Σήμερα δημοσιεύουμε την δεύτερη εισήγηση, της σ. Βάσως Αντωνίου, η οποία αναφέρθηκε στο πως επηρέασε η Οκτωβριανή Επανάσταση και η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Κείμενα απαραίτητα, που δεν αφορούν μόνο τα επετειακά γεγονότα, αλλά η επίθεση του συστήματος και στις κατακτήσεις της γυναίκας σε όλα τα επίπεδα, τα καθιστά επίκαιρα. Για να μην ξεχαστεί και πως καθιερώθηκε η 8 Μάρτη ως Διεθνής Μέρα της Γυναίκας, αλλά και για το πως η γυναίκα κατέκτησε αυτά -τα "αυτονόητα" για μερικούς- που τώρα το σύστημα τα παίρνει πίσω!

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η Σοβιετική Ένωση λειτούργησε σαν ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς άλλαξε η ζωή της γυναίκας και απέκτησε δικαιώματα απρόσιτα ακόμα και για τις πιο προχωρημένες ιμπεριαλιστικές χώρες. Ακόμα και για την πάλη για αλλαγή της νοοτροπίας σε σχέση με την θέση της γυναίκας. Τόσο στις γυναίκες όσο και στους άντρες. Γι’ αυτά τα δικαιώματα και την προσπάθεια της απελευθέρωσης από την σκλαβιά του σπιτιού και την συμμετοχή στο χτίσιμο της νέας κοινωνίας η αστική τάξη, οι εφημερίδες της, τα σχολεία και η εκκλησία πρωί βράδυ επαναλάμβαναν ότι στην Σοβιετική Ένωση καταστρέφεται η οικογένεια, οι γυναίκες είναι κοινές για όλους και άλλα πολλά που τώρα μας φαίνονται αστεία αλλά αυτή ήταν η καθημερινή τους προπαγάνδα και αυτήν έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι οργανώσεις του λαού. Κυρίως επηρέασε μέσα από τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τα καθήκοντα που έβαζε αυτή για τα Κ.Κ. των καπιταλιστικών χωρών.

Λίγα σημεία από το 3ο Συνέδριο της Κ.Δ. που έγινε τον Ιούλιο του 1921, που πρέπει να τα δούμε έχοντας στο νου μας την κατάσταση των λαών, των εργαζομένων, των γυναικών, των προλετάριων και των αγροτών εκείνης της περιόδου.

3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Κ.Δ. - 1921

1. Η πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου πρέπει να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Αυτός είναι ο σκοπός που πρέπει να καθορίζει τις μεθόδους της δράσεως και τη στάση του προλεταριάτου και των δύο φύλων.

2. Το τρίτο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επιβάλλοντας στα Κομμουνιστικά Κόμματα της Ανατολής και της Δύσεως την άμεση υποχρέωση να εντείνουν την εργασία τους μέσα στο γυναικείο προλεταριάτο, δείχνει ταυτοχρόνως στις εργάτριες όλου του κόσμου ότι η απελευθέρωσή τους από την προαιώνια αδικία, απ’ τη σκλαβιά κι’ απ’ την ανισότητα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μονάχα με τη νίκη του κομμουνισμού.

3. Εκείνο που θα δώσει στη γυναίκα ο κομμουνισμός, ποτέ δεν θα μπορέσει να της το δώσει το αστικό γυναικείο κίνημα. Η ισότητα της γυναίκας, όχι η τυπική, αλλά η πραγματική, δεν μπορεί να υπάρξει παρά μονάχα στο καθεστώς όπου η γυναίκα της εργατικής τάξεως θα εξουσιάζει τα όργανα της παραγωγής και της διανομής, συμμετέχοντας στη διεύθυνσή τους και έχοντας την ίδια υποχρέωση εργασίας που θα ’χουν κι’ όλα τα άλλα μέλη της εργαζόμενης κοινωνίας· μ’ άλλα λόγια, η ισότητα ποτέ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά με το γκρέμισμα του καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του με τις κομμουνιστικές οικονομικές μορφές.

4. Στον κομμουνισμό δεν θα φτάσουμε παρά με την ένωση στον αγώνα όλων των εκμεταλλευομένων και όχι με την ένωση των γυναικείων δυνάμεων των δύο αντιθέτων τάξεων.

5. Οι γυναίκες δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάνε πως η σκλαβιά τους έχει όλες της τις ρίζες μέσα στο αστικό καθεστώς. Για να λείψει αυτή η σκλαβιά, πρέπει να έρθει ένα καινούργιο κοινωνικό καθεστώς.ΜΕΘΟΔΟΙ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

1. οι γυναίκες να γίνονται δεκτές ως μέλη με ίσα δικαιώματα και καθήκοντα, όπως και όλα τα άλλα μέλη, στο Κόμμα και σ’ όλες τις προλεταριακές οργανώσεις (σωματεία, συνεταιρισμούς, επιτροπές εργοστασίων κλπ.).

2. να εννοηθεί η σημασία που έχει το να συμμετέχουν ενεργά οι γυναίκες σ’ όλους τους κλάδους της πάλης του προλεταριάτου (ακόμα και στη στρατιωτική άμυνα), στη δημιουργία των νέων κοινωνικών βάσεων, στην οργάνωση της παραγωγής και της ζωής σύμφωνα με τις κομμουνιστικές αρχές.

3. να αναγνωριστεί η μητρότητα της ως κοινωνική υπηρεσία και να υποστηριχτεί η εφαρμογή όλων των αναγκαίων μέτρων για την υπεράσπιση της γυναίκας ως μητέρας.Σ’ αυτό το Συνέδριο έχει υπ’ όψη του τα εξής:

α) την οικογενειακή υποδούλωση της γυναίκας όχι μονάχα στις καπιταλιστικές αστικές χώρες, μα ακόμα και στις χώρες όπου υπάρχει ήδη σοβιετικό καθεστώς, στη φάση της μεταβάσεως απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό·

β) την παθητική στάση και την οπισθοδρομημένη πολιτική κατάσταση των γυναικείων μαζών, ελαττώματα που εξηγούνται απ’ την προαιώνια απομάκρυνση της γυναίκας απ’ την κοινωνική ζωή κι’ απ’ τη σκλαβιά της μέσα στην οικογένεια·

Το Τρίτο Συνέδριο υποδεικνύει ως υποχρεώσεις:

1. να χτυπήσουν τις προλήψεις που έχει για τις γυναίκες το ανδρικό προλεταριάτο, ενισχύοντας στο μυαλό των εργατών και των εργατριών την ιδέα της αλληλεγγύης των συμφερόντων των προλεταρίων των δύο φύλων·

2. να βάλουν στην ημερησία διάταξη μέσα στο Κόμμα και στα νομοθετικά σώματα τα ζητήματα τα σχετικά με την ισότητα της γυναίκας και με την υπεράσπισή της ως μητέρας·

3. ν’ αγωνιστούν συστηματικά εναντίον της επιδράσεως της παραδόσεως, των αστικών εθίμων και της θρησκείας, για να προετοιμάσουν το δρόμο για υγιέστερες και αρμονικότερες σχέσεις μεταξύ των φύλων και για την ηθική και φυσική εξυγίανση της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

4. Η εργασία μέσα στις γυναίκες πρέπει να γίνεται με το ακόλουθο πνεύμα: Ενότητα στην πολιτική γραμμή και στην οργάνωση του κόμματος, ελευθερία πρωτοβουλίας των επιτροπών και των τμημάτων σε ό,τι αποβλέπει στο να δώσει στην γυναίκα την πλήρη απελευθέρωση και ισότητά της, πράμα που δεν μπορεί να κατορθωθεί ολοκληρωτικά, παρά μονάχα από το σύνολο του Κόμματος.ΣΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

1. Θα φροντίζουν ακόμα ώστε οι εργάτριες να εκλέγονται εξίσου όπως κι’ οι άντρες στα διοικητικά όργανα των σωματείων και των συνεταιρισμών.

2. Οι επιτροπές θ’ αφιερώσουν τη μεγαλύτερη προσοχή στην εφαρμογή της αρχής: για ίση δουλειά, ίσο μεροκάματο.

3. Οι επιτροπές πρέπει να προσελκύσουν τις εργάτριες σ’ αυτούς τους αγώνες με μαθήματα δωρεάν, που να μπορεί η καθεμιά να τα παρακολουθεί και να είναι τέτοια που ν’ ανυψώνουν την αξία της γυναίκας.

4. Οι επιτροπές πρέπει να φροντίζουν ώστε οι κομμουνίστριες να συνεργάζονται σ’ όλα τα νομοθετικά, δημοτικά ή οποιαδήποτε άλλα σώματα, στα οποία οι γυναίκες αποχτήσανε το δικαίωμα να εκλέγονται, για να κηρύσσουν μέσα σ’ αυτούς τους οργανισμούς την επαναστατική πολιτική του κόμματός τους.

5. Όλη η δουλειά των επιτροπών πρέπει ν’ αποβλέπει στο μοναδικό αυτό σκοπό: ανάπτυξη της επαναστατικής δράσεως των μαζών, για να επιταχυνθεί η κοινωνική επανάσταση.Το Κ.Κ.Ε.

Στο πρώτο πρόγραμμα του το 1918 το Κ.Κ.Ε. -ΣΕΚΕ τότε- αναφέρει ότι παλεύει για:

1. «Πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών προς τους άντρες. Κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναικός και του νόθου παιδιού (Σημείο 12).

2. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.

3. Υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για 8 βδομάδες πριν και 8 βδομάδες μετά τον τοκετό» (Σημείο 14).

4. Να παραχωρηθεί στις γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι καθώς και η κατοχύρωση του πολιτικού γάμου.Μετά το συνέδριο της Κ.Δ. το 1921 και τις αποφάσεις που πάρθηκαν, έβαλε στα πρακτικά καθήκοντά του την δημιουργία εντός των τμημάτων του κόμματος γυναικείων επιτροπών.

Εκδίδεται το περιοδικό «Ο Αγώνας της Γυναίκας» και στα μέσα του 1929 κυκλοφορεί η εφημερίδα «Εργάτρια».

Οι αγρότισσες και οι εργάτριες μπαίνουν μαζικά στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις σπρωγμένες από τις άθλιες και πολύ φτωχικές συνθήκες ζωής που επικρατούσαν και τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς για ένα τιποτένιο μεροκάματο.

Το 1929 με το Βενιζελικό ιδιώνυμο στέλνονται στις φυλακές Αβέρωφ οι πρώτες κομμουνίστριες και από τότε γεμίζουν όπως και οι άντρες τις εξορίες, τα κελιά των φυλακών, τις αίθουσες βασανιστηρίων και στέκονται με το κεφάλι ψηλά απέναντι στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Η αντιμετώπιση των αγωνιστριών και των αγωνιστών απ’ τη μεριά του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού… εξισώνεται!

Στον αντιφασιστικό αγώνα ’40 - ’44 και τις μέρες του ηρωικού Δεκέμβρη του ’44 οι γυναίκες συμμετέχουν ενεργά στην πάλη, πολλές από τη θέση της μαχήτριας της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Με τη μαχητικότητα και την αυτοθυσία τους κλονίζουν τις προκαταλήψεις και τις καθυστερημένες νοοτροπίες από το περιβάλλον του χωριού και της πόλης μέχρι τους συναγωνιστές και συντρόφους τους.

Το Εθνικό Συμβούλιο της «Πανελλαδικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης» (ΠΕΕΑ) στην πρώτη σύνοδό του το 1944 στην κατοχή, θεσμοθέτησε την ισοτιμία της γυναίκας.

Οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Συμμετείχαν για πρώτη φορά και αναδείχτηκαν στις 30/4/1944 πέντε ως αντιπρόσωποι στο Εθνικό Συμβούλιο και εκλέχτηκαν γυναίκες στα όργανα της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης. Συμπεριελήφθησαν στη σύνθεση των λαϊκών δικαστηρίων, ως δικαστές.

Τον Μάη του 1946 η Πανελλαδική Ομοσπονδία Γυναικών εξέδωσε ψήφισμα προς την βουλή «Να δοθούν και στην Ελληνίδα πολιτικά δικαιώματα ίσια με τον άντρα για να εκλέγει και να εκλέγεται στις δημοτικές και στις βουλευτικές εκλογές».

Στη συνέχεια, την περίοδο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) 1946-1949, γυναίκες σε μαζική κλίμακα συμμετέχουν ένοπλες στον αγώνα. Η πρωτοπόρα δράση τους στον Δ.Σ.Ε. χτύπησε έμπρακτα αντιδραστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις, υποχρέωσε και τους ίδιους τους μαχητές σε όλη την ιεραρχία να αναγνωρίσουν την αξία τους. Ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση, η γενναιότητα και το θάρρος των μαχητριών του Δ.Σ.Ε. είναι ανεξίτηλα γραμμένα στην ιστορία του λαού.

Το 1948 ιδρύθηκε η Πανελλαδική Δημοκρατική Ένωση Γυναικών (ΠΔΕΓ) από τις μαχήτριες του Δ.Σ.Ε., του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ), του Αντιφασιστικού Μετώπου Γυναικών Σλαβομακεδόνων και τη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας με σκοπό: Να συντονίσει και να εντείνει την πάλη των γυναικών για τη λευτεριά, την ειρήνη, τη λαϊκή δημοκρατία. Να παλέψει για την εξασφάλιση της γυναικείας ισοτιμίας και τα δικαιώματα της μάνας και του παιδιού και συνέχισε την δράση της στις χώρες που κατέφευγαν οι μαχήτριες του Δ.Σ.Ε.

Κοιτάζοντας σήμερα την θέση της γυναίκας επιβεβαιώνεται αυτό που είπε ο Λένιν πριν 100 περίπου χρόνια στην Κλάρα Τσέτκιν η οποία και εισηγήθηκε τον παγκόσμιο γιορτασμό των αγώνων των γυναικών στις 8 Μάρτη το 1910 στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών: «Πρέπει να ξεκαθαριστεί ριζικά το ζήτημα της αδιάσπαστης σύνδεσης που υπάρχει ανάμεσα στην κατάσταση της γυναίκας, σαν ανθρώπου και μέλους της κοινωνίας, και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής».

ΣΗΜΕΡΑ

Ο καπιταλισμός -ακόμη πιο ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης- μένει στις διακηρύξεις της ισότητας, ενώ ταυτόχρονα οι νόμοι που αφορούν τα δικαιώματα των γυναικών μένουν στα χαρτιά ή και καταργούνται.

Όταν ένα κίνημα δεν μπορεί να νικήσει, όταν ο ταξικός αντίπαλος έχει απέναντι του τις εργαζόμενες σαν μονάδες και όχι σαν οργανωμένες εχθρούς του, ακόμα και κάποιοι νόμοι ευνοϊκής μεταχείρισης των γυναικών καταργούνται με βάση την "ίση μεταχείριση" των φύλων, με χειροκροτήματα από την μεριά του αστικού γυναικείου κινήματος (συνταξιοδοτικό κ.τ.λ.).

Σε νόμο γράφεται ίση αμοιβή για ίση δουλειά. Ακριβώς το αντίθετο όμως λένε τα κρατικά στοιχεία τα για την απασχόληση.

Το μεγάλωμα των παιδιών, η προστασία και φροντίδα των ηλικιωμένων και των αρρώστων πέφτει στις πλάτες της οικογένειας κι από εκεί συνήθως στις γυναικείες πλάτες, αποκλείοντας στην ουσία την γυναίκα από την εργασία.

Η κρατική πρόνοια απούσα, ακόμα πιο πολύ στα χρόνια της κρίσης. Να κι άλλο ένα εξτραδάκι για το κεφάλαιο.

Η ανεργία, η μαύρη εργασία, η μερική απασχόληση πλήττει πρώτα το πιο ευάλωτο εργατικό δυναμικό, τις γυναίκες.

Στις θέσεις τις στελεχικές στην εργασία η παρουσία των γυναικών είναι ισχνή ακόμη κι αν κυριαρχεί στο εργατικό δυναμικό της επιχείρησης.

Σε συλλογικότητες, σωματεία κ.λ.π οι γυναίκες είναι μια αναντίστοιχη μειοψηφία.

Η δουλειά του νοικοκυριού εξακολουθεί να είναι αποβλακωτική, απλήρωτη και εξακολουθεί να θεωρείται ατομικό και γυναικείο καθήκον.

Η βία μέσα και έξω από την οικογένεια μεγαλώνει.

Η πορνεία αυξάνεται.Η υποβάθμιση της γυναίκας σε σεξουαλικό αντικείμενο που πουλάει την καταναλωτική πραμάτεια του καπιταλισμού, θεωρείται φυσιολογική και πολύ ταιριαστή στο γυναικείο φύλλο.

Η θέση της γυναίκας της εργατικής τάξης, και των λαϊκών στρωμάτων και το τι δικαιώματα έχει κατακτήσει στο καπιταλιστικό σύστημα εξαρτάται από το επίπεδο συγκρότησης του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, και από τους αγώνες που δίνει, μικρούς και μεγάλους, γενικούς και ειδικούς.

Σ’ αυτό το σύστημα όμως -της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους- αυτή η θέση έχει και μια «οροφή» τύπου Φινλανδίας.

Γι’ αυτούς και αυτές που ποθούν μια άλλη θέση ουσιαστική, απελευθερωμένη, ολοκληρωμένη και παραγματικά ανθρώπινη αυτή θα κατακτηθεί μόνο μέσα από τον αγώνα της εργατικής τάξης και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.

https://antigeitonies3.blogspot.com/2019/03/blog-post_21.html