Από τον πολυαγαπημένο σου γιο. Αντίο Στέφο…..

Από τον πολυαγαπημένο σου γιο. Αντίο Στέφο…..

Από σύμπτωση έτυχε να χρειαστεί να μείνω για κάποιο διάστημα, κάποιες μέρες την εβδομάδα στην Καρδίτσα λίγο πριν μάθω για την αρρώστια σου πατέρα. Έτσι είχα την τύχη να σε ζήσω από κοντά αυτούς τους λίγους τελευταίους μήνες μετά την διάγνωση του καρκίνου. Ήταν ευκαιρία "να σε απολαύσω για μια τελευταία φορά" όπως έλεγα.

Και πράγματι σε απόλαυσα. Το πρώτο διάστημα κατά την διάρκεια του πρώτου σοκ και πριν να έχει αρχίσει ο καρκίνος να σε καταβάλλει σε "συνόδευα" συχνά στο καφενείο, ήσουνα πιο πλακατζής από τις άλλες φορές, ίσως λόγω των επιπτώσεων του σοκ, αλλά σε κάθε περίπτωση ήσουνα χωρατατζής και εκδηλωτικός. Το ίδιο διάστημα μου έκανε εντύπωση που το "έριξες στο διάβασμα" διαβάζοντας ξανά τα κομματικά έντυπα και τους κλασσικούς.

Αργότερα όταν εκ των πραγμάτων κλείστηκες στο σπίτι μπόρεσα "να σε στριμώξω" -δεν μπορούσες να κάνεις και αλλιώς- και να κάνω μαζί σου ατελείωτες πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις.

Ακόμα και στην τελική φάση Στέφανε είχες κατά κανόνα πλήρη τα λογικά σου.

Σε όλο αυτό το διάστημα αντιμετώπισες την κατάσταση ψύχραιμα και υπομονετικά. Προσπάθησες όσο αυτό ήταν δυνατόν να μην καθοριστεί η ζωή σου από την αρρώστια.

Υπήρχε όμως και κάτι άλλο που το κατάλαβα μόνο εκ των υστέρων. Μόνο ύστερα, μετά την συνειδητοποίηση της απώλειας και φέρνοντας στο νου μου την έκφρασή σου, το βλέμμα σου, την στάση σου, αυτούς τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα τις στιγμές που είχες πλήρη συνείδηση αντιλήφθηκα πως εσύ Στέφο -όπως συνήθιζα να σε φωνάζω- περίμενες τον θάνατο να έρθει ως μια φυσιολογική εξέλιξη- και τέτοια είναι- έχοντας επίγνωση για το μεγαλείο του επαναστατικού σου πολιτικού παραδείγματος που ο θάνατος δεν θα μπορούσε να το στερήσει.

Γνώριζες πως οι σύντροφοί σου, θα φρόντιζαν να το αναδείξουν για να φωτίσουν, για να βοηθήσουν την επαναστατική προοπτική.

Ήξερες πως το επαναστατικό παράδειγμα είναι αναγκαίος "όρος και προϋπόθεση" για το προχώρημα της κομμουνιστικής υπόθεσης και επιπλέον γνώριζες πως δεν είναι το μόνο αλλά αθροίζεται στα υπόλοιπα παραδείγματα επαναστατικής "αυτοθυσίας" που έχει αναδείξει το πολιτικό - ιδεολογικό ρεύμα που εντάχθηκες. Αυτό ήταν που είχε και την μόνη σημασία για σένα. Δεν ήταν ο θάνατος αλλά ήτανε η ζωή μετά από αυτόν. Το πώς θα εμπνεύσεις νέους αγωνιστές και πως θα βοηθήσεις και εσύ από όποια θέση στην άθροιση της κρίσιμης μάζας για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.

Γιατί η μόνη έγνοια σου πατέρα στην ζωή, στον θάνατο και μετά τον θάνατο ήταν το πώς θα επικρατήσει το βασίλειο της ελευθερίας στη γη των ανθρώπων, είχες βαθιά την πεποίθηση στην αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης, στην προοπτική της νίκης της κομμουνιστικής υπόθεσης, στην ύπαρξη μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Καλό ταξίδι γίγαντα.

Με τιμή.

Ο γιος σου.

Γιάννης Καραμήτρος.