3η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: Η κυβέρνηση έτοιμη να τα δώσει και πάλι όλα στους ιμπεριαλιστές

3η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: Η κυβέρνηση έτοιμη να τα δώσει και πάλι όλα στους ιμπεριαλιστές

        Ξεκίνησε και επίσημα η 3η αξιολόγηση, με τους επικεφαλής της τρόικας να πραγματοποιούν σειρά επαφών με κυβερνητικά στελέχη, θέτοντας όλα τα προς υλοποίηση μέτρα. Η ατζέντα είναι ήδη γνωστή καθώς κι ένα σύνολο 95 προαπαιτουμένων που καλείται να υλοποιήσει και εφαρμόσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ το άμεσα προσεχές διάστημα. 

Μέτρα με σαφέστατο αντιλαϊκό-αντεργατικό πρόσημο που όλοι ευελπιστούν να ολοκληρωθεί «έγκαιρα», δηλαδή μέχρι το τέλος του τρέχοντος-αρχές του επομένου έτους. Μέτρα που θα σημάνουν βάθεμα της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και της εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων. Οι τροϊκανοί, αφού ελέγξουν διάφορους τομείς της ελληνικής οικονομίας, θα δώσουν «κατευθύνσεις» και θα επιστρέψουν τέλη Νοέμβρη-αρχές Δεκέμβρη για το «κλείσιμο».

ΔΝΤ και ΕΕ φαίνεται να συγκλίνουν στο χρονοδιάγραμμα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) με ορίζοντα τον ερχόμενο Αύγουστο με τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος και την υιοθέτηση μιας νέας μορφής επιτροπείας (ήδη «πηγές» τους αναφέρονται σε «πιστοληπτική γραμμή στήριξης») που εκτείνεται τουλάχιστον ως το… 2060!. Το αγκάθι φυσικά είναι η συζήτηση και εφαρμογή μέτρων μεσομακροπρόθεσμου ορίζοντα για το χρέος, που αποτελεί διελκυστίνδα μεταξύ Αμερικάνων και Ευρωπαίων -κύρια Γερμανών- με επίδικο το ποιος θα επωμισθεί το κόστος βασικά της επιμήκυνσης της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων.

Παρ' ότι όλοι «καθησυχάζουν» ότι δεν επίκεινται νέα μέτρα, το δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα κρίνει τις εξελίξεις. Η πρόβλεψη είναι ήδη ψηφισμένη για εφαρμογή της μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων από 1-1-18 αν τα πράγματα «στραβώσουν», ενώ οι προϋπολογισμοί του ’17 και του ’18 μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Η υστέρηση εσόδων που παρατηρείται φέτος αποδίδεται κομψά σε «φορολογική κόπωση», την ώρα που το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση για το ρετουσάρισμα του κοινωνικού της προφίλ με την καταβολή μερίσματος. Αποτελεί πράγματι στάχτη στα μάτια του κόσμου και θράσος κυβερνητικό το μοίρασμα κάποιων ψίχουλων που προέρχονται από τη ληστεία του λαϊκού μόχθου, με τους «θεσμούς» να είναι κατ” αρχήν επιφυλακτικοί.

Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και το κόστος αναβάθμισης ύψους 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων των 123 αεροπλάνων τύπου F-16 που διαθέτει η χώρα και πρόσφατα βγήκε στη φόρα απ” τον ίδιο τον Τραμπ κατά το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ. Πόσο θα επηρεάσει το γεγονός αυτό τις διαπραγματεύσεις δεν μπορεί κανείς να προβλέψει. Δεν είναι πάντως αμελητέο ποσό για να περάσει «στα ψιλά» (πέρα από τη γεωπολιτικοστρατιωτική σημασία του), πολύ περισσότερο όταν εμφανώς έχει επιπτώσεις στα δημοσιονομικά και φυσικά το φόρτωμά του στις λαϊκές πλάτες να είναι για πολλοστή φορά το αποτέλεσμα.

Τα εργασιακά, που παρεμπιπτόντως γίνεται εμφανής προσπάθεια να μην κυριαρχήσουν στη δημόσια συζήτηση, περιλαμβάνουν τον πλήρη έλεγχο των συνδικάτων, την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, το χτύπημα της οργάνωσης των εργαζομένων και ιδιαίτερα του δικαιώματος στην απεργία. Πρόκειται για ζητήματα που έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν σε αντιστάσεις και κινηματικού τύπου αντιπαραθέσεις με την πολιτική ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου και κυβέρνησης.

Στο ίδιο πλαίσιο προωθείται η επίθεση στους εργαζομένους στο Δημόσιο με βασικό εργαλείο την υλοποίηση της αξιολόγησης, τη μείωση προσωπικού, δομών και υπηρεσιών. Όσο κι αν η αστικορεφορμιστική ηγεσία των συνδικάτων θεωρείται δεδομένη, δεν εκτιμούμε ότι μπορεί η συγκεκριμένη επίθεση να περάσει αναίμακτα, βασικά για το γεγονός ότι επιχειρεί να πλήξει τον πυρήνα της δυνατότητας των εργαζομένων να υπερασπίζονται τη θέση τους και να διεκδικούν τη βελτίωσή της.

Επόμενο ζήτημα είναι τα κόκκινα δάνεια, με κεντρική κατεύθυνση την πώληση σε ξένα funds των μη εξυπηρετούμενων (όπως προέτρεψε και πρόσφατα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ήδη ξεκίνησε η Eurobank ενώ ακολουθούν και οι υπόλοιπες), ενώ το ακατάσχετο της πρώτης κατοικίας πλαγιοκοπείται εδώ και καιρό, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί ξεκινούν και σφίγγει ο κλοιός γύρω από τους δανειολήπτες. Η έκρηξη μάλιστα των πάσης φύσης χρεών προς εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες έχει οδηγήσει σε λίγο-πολύ ταυτόσημη αντιμετώπιση από πλευράς κράτους, με γενίκευση κατασχέσεων λογαριασμών (συχνά βλέπουμε δημοσιεύματα και σ” αυτούς που υποτίθεται ότι έχουν οριστεί ως ακατάσχετοι), απειλές ελέγχων αλλά και την περιβόητη λοταρία μέσω της χρήσης πλαστικού χρήματος.

Η πολιτική του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων καλά κρατεί, με πρώτη και καλύτερη αυτήν του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που έχει αναχθεί σε μείζον ζήτημα λόγω του χαρακτήρα της ως φιλέτου και της διασταύρωσης των επιδιώξεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να εμφανιστούν σαν καλύτεροι ατζέντηδες –ο καθένας για λογαριασμό του– των ξένων συμφερόντων. Η ΔΕΗ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στον τομέα αυτόν, εντάσσεται στη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, απαξιώνεται σκόπιμα κι εμφανίζει ταμειακό πρόβλημα για να πουληθεί κοψοχρονιά και βγάζει στο σφυρί αρχικά τα λιγνιτωρυχεία της, για ν” ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες υποδομές της. Η πρόσφατη πώληση του ΟΣΕ για 45 εκατομμύρια ευρώ, που μάλιστα εκθείασε ο ίδιος ο Τσίπρας, μας δίνει ένα μέτρο για το είδος των «επενδυτών» που ορέγονται ό,τι έχει δημιουργηθεί με τις θυσίες του λαού, την ώρα που επιβάλλουν τιμολογιακές πολιτικές και εισιτήρια και απαιτούν διασφαλισμένα κέρδη για δεκαετίες.

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο το ζήτημα της αλλαγής του τρόπου υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών ελεύθερων επαγγελματιών, επιστημόνων και αγροτών. Η αύξηση αυτή κρίνεται αναγκαία μετά τη μείωση των εσόδων που προέκυψε απ” τον υπολογισμό τους στα πραγματικά και όχι σε πλασματικά εισοδήματα. Από μόνο του το γεγονός αυτό μαρτυρά την απότομη καταβύθιση όλων αυτών των στρωμάτων. Κατά τα άλλα, ο ΕΦΚΑ δηλώνει πλεόνασμα (!) εσόδων, την ίδια στιγμή που εκκρεμούν δεκάδες χιλιάδες συντάξεις. Μύλος… Στο δρόμο βρίσκεται και η ολοκληρωτική «απελευθέρωση» όλων των επαγγελμάτων που από χρόνια επιδιώκουν τροϊκανοί και κεφάλαιο να ανοίξουν, ακριβώς για να διευρυνθεί το πεδίο δράσης των μεγάλων παικτών.

Επιστρέφει, λοιπόν (χωρίς να “χει φύγει στην πραγματικότητα ποτέ), στο προσκήνιο η κανονικότητα των μνημονίων, της επίθεσης στο λαό, των μέτρων και της διαρκούς προσπάθειας απόλυτης κυριαρχίας των δυτικών ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου στη χώρα και το λαό μας. Μια αξιολόγηση που όσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν ως «χαμηλότερης έντασης» απ” τις δύο προηγούμενες, δεν παύει να έχει σοβαρά επίδικα που άπτονται της ζωής των εργατικών και λαϊκών μαζών. Μια αξιολόγηση που δεν θα κριθεί γι” ακόμη μια φορά από τη λεγόμενη διαπραγμάτευση θεσμών και κυβέρνησης, αλλά από το κατά πόσο θα υπάρξει πεδίο νέου συμβιβασμού μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ πάνω στο σώμα μιας κουρελιασμένης χώρας. Μια αξιολόγηση που υπάρχει και πάλι ενδεχόμενο να παραταθεί και να βραχυκυκλώσει αν κι εφόσον το θελήσουν τ” ανταγωνιστικά συμφέροντα των αμερικάνων κι ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Αλλά και μια αξιολόγηση που θα μπορούσε ν” αποτελέσει αφορμή για να ξαναβγεί ο λαός μας στο προσκήνιο της πάλης για τις δικές του ανάγκες και συμφέροντα.

Άλλο ένα επεισόδιο στο πολύχρονο πλέον έργο πολιτικής και οικονομικής επιβολής των απ” έξω και των από πάνω στους από κάτω. Θα προχωρήσει σύμφωνα με τις βουλές των ξένων και ντόπιων δυναστών του λαού; Ή θα βάλει ο λαός τη σφραγίδα του στις εξελίξεις; Όσο κι αν τα σημερινά κινηματικά δεδομένα και ο ταξικός συσχετισμός συνηγορούν στο πρώτο, κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο γι” αυτό. Η ιστορία έχει πολλάκις αποδείξει ότι δεν ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη πορεία, σε πείσμα όσων ισχυρίζονται ότι ελέγχουν την κατάληξή της και τη διαδρομή της.

Λαός κι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν το «λούκι» στο οποίο έχουν μπει και να παλέψουν. Μια κατάσταση που ασφαλώς δεν πρόκειται ν” αλλάξει απ” αυτούς που έχουν κάθε συμφέρον να διατηρηθεί. Να οργανώσουν την αντίσταση και τον αγώνα τους. Να βάλουν φρένο στην επίθεση και να διεκδικήσουν. Να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Η Αριστερά σ” αυτό ακριβώς οφείλει να συμβάλει, αφήνοντας στην άκρη απογοητεύσεις και αναστολές. Μόνο έτσι μπορεί να ριζώσει στις λαϊκές κι εργατικές μάζες, μόνο έτσι μπορεί ν” ανασυσταθεί και ν” ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Ταυτόχρονα, μόνο έτσι μπορεί να θέσει τους απώτερους στόχους της. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/