ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ...

Ένας μοναδικός στοχαστής και αγωνιστής 

πίσω από έναν κοινό ράφτη 

μας νεύει για ένα χαροποιό μέλλον μπροστά στο σπαρακτικό παρόν

Αναμφισβήτητα με το βιολογικό φευγιό του ο κάθε ένας από τους μεγάλους σκαπανείς της δικής μας υπόθεσης, δηλαδή της αδιαχώριστης και με επαναστατικό τρόπο κατάλυσης του ιμπεριαλιστικού ζυγού και της επίτευξης της ταξικής χειραφέτησης ενάντια πάντοτε στη ρεφορμιστική αυτομόληση, αφήνει ένα μεγάλο κενό.

 Όμως ζώντας έχουν καλύψει με την πολύτιμη προσφορά τους ένα ασύγκριτα μεγαλύτερο. Δεν θα ήταν υπερβολή άλλωστε να ισχυριστεί κανείς πως πάνω τους αντικατοπτρίζονταν ολάκερη η ιστορία του σύγχρονου ορθόδοξου κομουνιστικού ρεύματος μετά την αποφράδα φάση της ρεβιζιονιστικής στροφής. 

Και βέβαια με το σπουδαίο ιδεολογικοπολιτικό κληροδότημά τους ανοίγουν στην τρικυμισμένη κοινωνική και διεθνή πραγματικότητα μια ακόμη μεγαλύτερη, ελπιδοφόρα και λυτρωτική προοπτική. Οπότε όσο και αν μας φτωχαίνει η δυσαναπλήρωτη αναχώρησή τους, άλλο τόσο περισσότερο μας είχε εμπλουτίσει πρωτύτερα ο πακτωλός της διαδρομής τους στις αρένες της ταξικής σύγκρουσης.

Σε ένα μικρό θεμελίωμα σαν απομακρύνονται σιγά- σιγά κάποια από τα πιο σημαντικά και ιδρυτικά αγκωνάρια του, μπορεί να φαντάζει αυτονόητα αυτή η απώλεια δυσαναπλήρωτη και ενδεχομένως και ανησυχητική. Μονάχα που όλοι αυτοί οι πρωτομάστορες που χαράξανε μέσα σε αντίξοες συγκυρίες ένα διαφορετικό και μοναχικό μονοπάτι γεμάτο πειρασμούς και κινδύνους και αντίθετο στην κυρίαρχη κατεύθυνση του συμφιλιωτισμού με την αντίδραση, μερίμνησαν ώστε να αντέχει. 

Να είναι ικανό να αναγεννιέται και να συνεχίζει αταλάντευτα να χτίζεται με τα ανεκτίμητα υλικά που άφησαν πίσω τους σε μια πιο στερεή και διευρυμένη βάση. Να μη σκιάζεται με τις επιθέσεις των δυναστών του λαού και να μη πτοείται από την πρόσκαιρη και δραματική υποχώρηση του παγκόσμιου κομουνιστικού κινήματος. Να πασχίζει τέλος να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στο ξεφύτρωμα και ενίσχυση εστιών αντίστασης στον αντιλαϊκό τυφώνα και στην όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία ανοικοδόμηση ενός ρωμαλέου μπροστάρη της εργατικής τάξης.

Αναρωτιέται κανείς κάπου εδώ πως θα ήταν άραγε η πορεία της ανθρωπότητας δίχως την καταλυτική παρέμβαση των προοδευτικών ηγετικών φυσιογνωμιών. Χωρίς Σπάρτακο, Μαρξ, Λένιν, Στάλιν και Μάο θα εκπορθούσαν οι κολασμένοι της γης τα κατάφρακτα κάστρα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών επιχειρώντας έστω και ανολοκλήρωτα εφόδους στον ουρανό μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα απέραντα δεινά της ανισότητας; Αν έλειπε ο Δανιηλίδης, ο Χοτζέας, ο Γεμιστός, ο Καμαρέτσος, ο Κωνσταντόπουλος και τόσοι άλλοι συντελεστές θα υφίστατο [έστω και στην ανεπαρκή (αλλά υπαρκτή και ζωηρά πάλλουσα) σε σχέση με τις απαιτήσεις της περιόδου] στη σημερινή μορφή η οργάνωση μας, ως ένας πόλος που δρα ενάντια στη ρεφορμιστική -συνδιαχειριστική λαγνεία, που δυστυχώς κατακλύζει το αριστερό στερέωμα; Καθόλου ασεβής ως προς τον θετικό ρόλο που διαδραματίζουν οι εμβληματικές προσωπικότητες είναι φυσικά η απάντηση - άποψη πως η ιστορικοκοινωνική εξέλιξη εδράζεται ανέκαθεν και πρώτιστα στην κίνηση των μαζών.

Τουναντίον η επιβεβαίωση της συμμετοχής των οραματιστών και καθοδηγητών στη διαμόρφωση του γίγνεσθαι και η απότιση φόρου τιμής στα πρόσωπα τους είναι κρίσιμα απαραίτητη και επισφράγιση της διαλεκτικής σύζευξής των. Όχι απλά για λόγους ευγνωμοσύνης μιας και έθεσαν τις εξαιρετικές ικανότητες τους αποκλειστικά και με αυταπάρνηση στην υπηρεσία του πιο ευγενικού και υπέροχου σκοπού. Εκείνος ο οποίος προέκυψε στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη από τη στιγμή που άρχισε να γράφεται η ιστορία στη χαραυγή του «πολιτισμού» με το μελάνι της αδικίας και της φρίκης, αλλά σχηματοποιήθηκε και κατέστη εφικτός μετά ακριβώς την εμφάνιση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

 Όχι μόνο γιατί παρά το ότι στις μέρες μας λυσσομανά η βαρβαρότητα των τύραννων των λαών, έχουν ανοίξει χάριν και της μεσολάβησης των πεφωτισμένων μας οι χαραμάδες για την στοιχειοθετημένη και με επιστημονική μάλιστα μεθοδολογία μελλοντική και οριστική συντριβή των αντιπάλων. Δυνατότητα που οπωσδήποτε θα ζύγωνε μοιραία κάποια στιγμή, ακόμη και αν Αυτοί δεν λάμπρυναν τα σκοτάδια. Μα θα έρχονταν μάλλον αργοπορημένα, πιο άγουρη και ατροφική, πολύ πιο ευάλωτη. Κυρίως όμως τους πρέπει η αναγνώριση μιας και αυτή λειτουργεί σαν αποδοχή του τεράστιου συμβολισμού και της συμπύκνωσης μιας ολάκερης δέσμης ιδεών και θέσεων επάνω τους. Λειτουργώντας επιπρόσθετα σαν συμβόλαιο που μας δεσμεύει για την γονιμότερη αξιοποίηση των παρακαταθηκών τους και τη συνέχιση του έργου τους με την ίδια προσήλωση και με αυξημένη ένταση.

Θυμάμαι σαν προσωπική εμπειρία σε μια σύντομη και σχετικά πρόσφατη συνάντηση μας όταν ακούγοντας με το δέος που χαρακτηρίζει ένα λοφίσκο ο οποίος αντικρίζει ένα Έβερεστ τις πάντοτε καλοπροαίρετες και εύστοχες συμβουλές του, ξαφνικά σταμάτησε και μου απεύθυνε μια τόσο φαινομενικά ρηχή μα και συνάμα απύθμενη ερώτηση συναφή με το βιβλίο που έγραφε. Συνειδητοποίησα ξανά λοιπόν για πολλοστή φορά το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Το τι απεικόνιζε αυτός ο σπάνιος αγωνιστής. Συνδυάζοντας μια ολύμπια πραότητα με μια ιδιαίτερη μαχητικότητα.

 Κλειδώνοντας ένα πελώριο πολιτικό ανάστημα σε μια ταπεινή παρουσία. Ισοσκελίζοντας την αυστηρή προσήλωση στις άκαμπτες αρχές με μια αυθεντική δημοκρατικότητα και πηγαία καλοσύνη. Συγκεράζοντας με απίστευτη μαεστρία την απλοϊκότητα και λιτότητα του λόγου του με το χάρισμα της διεισδυτικότητας, της σε απίστευτο βαθμό κατανοητής ανάλυσης της πολυπλοκότητας και αντιφατικότητας των φαινόμενων και της πλέον καίριας διατύπωσης σε όποιο θέμα καταπιανόταν. Μη υποστέλλοντας την αποστομωτική υπεράσπιση των ανυποχώρητων ιδεών του με τον σεβασμό απέναντι στον συνομιλητή. Έρρεε ο λόγος του, ποτέ επιτηδευμένος και ποτέ υπακούοντας σε ένα στείρο εντυπωσιασμό. 

Χρωματισμένος από τη βαθειά λαϊκότητα της ιδιοσυγκρασίας του και εναρμονίζοντας τη μεγαλοπρέπεια και την πειθώ του με μια απαράμιλλη σεμνότητα. Γι’ αυτό η φωνή του διαπερνούσε πρώτα απ` όλα την καρδιά του ακροατηρίου, για να σφηνωθεί αμέσως μετά μέσα βαθειά στο νου του. Αφού ήταν πασίδηλο πως ότι εξωτερίκευε ήταν η πιο αγνή πρόθεση και η πιο βαθειά πεποίθηση στην κομουνιστική νομοτέλεια. Στην οποία πράγματι είχε με συνέπεια στρατεύσει και θυσιάσει όχι ένα μέρος της ζωής του, αλλά το όλον του είναι του. Αλήθεια, τι πλέον εξαίσιο και ανεπανάληπτο μπορεί να χαρακτηρίσει έναν μαχόμενο κομουνιστή, όταν η λαχτάρα του για μακροημέρευση μεταφραζόταν στην διακαή αγωνία του να μη στερήσει το κίνημα, την οργάνωση μας και τη διεθνιστική αλληλεγγύη ούτε από μια ώρα λιγότερης δημιουργικής προσφοράς; Ακόμη και δεκάδες ζωές να του τύχαιναν, ξανά αχόρταγος θα έφευγε νοιώθοντας την ανάγκη για ακόμη περισσότερη συνδρομή.

Οπωσδήποτε ο τέλειος κομουνιστής θα ειδωθεί στους κόλπους της αταξικής κοινωνίας, όταν αυτή θα κάνει τις ύστατες δρασκελιές της προς την πλήρη υλοποίηση της. Τινάζοντας τα τελευταία απομεινάρια του βούρκου που είχε επικαθήσει στο διαβρωτικό διάβα των χιλιετηρίδων μέσα από τα άδικα κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Σίγουρα όμως ο σύντροφος Γρηγόρης, ο στοργικός πατέρας όλων των νεότερων συντρόφων, ο δοτικός φίλος, ο αδάμαστος μαχητής, ο βαθυστόχαστος διανοητής, ο τίμιος καθοδηγητής, η επιτομή της προσήνειας και αγαθότητας θα αποτελεί μέχρι τότε ένα πρώιμο υπόδειγμά του.

 Ένα γεμάτο ακτινοβολία ενάρετο πρόπλασμα της διαγωγής των μελών που θα απαρτίζουν τις κατοπινές θαυμάσιες κοινωνίες της συλλογικής αντίληψης, εκτοξευμένο πολύ νωρίτερα από το απροσδιόριστο ελεύθερο αύριο μέσα στην αγριότητα του τωρινού χωροχρόνου. Του αξίζει απόλυτα όσο σε ελάχιστους η απονομή του ευσήμου πως πέρασε μια ολοκληρωμένη και χρήσιμη ζωή παλεύοντας για την επίτευξη ενός ανολοκλήρωτου ιδανικού. Ο φάρος που άναψε όμως μαζί με τους υπόλοιπους μεγάλους, μεγαλύτερους και μικρότερους, προγενέστερους, συνοδοιπόρους και απόγονους θα σβήσει μόνο όταν το μακρινό, πολυκύμαντο και επίμοχθο ταξίδι των βασανιζόμενων προλεταριάτων και λαών της γης φτάσει στον προορισμό του. Άλλωστε μεριμνούν προς τούτο όλες οι συμμορίες της καρχαριοκρατίας και των ιμπεριαλιστών που κυριαρχούν ανά την υφήλιο ρίχνοντας αδιάκοπα με όλες τις συμφορές που ασταμάτητα προκαλούν άφθονα εκρηκτικά στην ίδια τους την υπόσταση.

Γρηγόρη μας, το κουρασμένο κορμί σου που χρεώθηκε να μεταφέρει ένα ξεχωριστό, ένα δυσεύρετο ψυχικό και πνευματικό φορτίο οδηγήθηκε στο τελευταίο σπιτικό του μακριά από τις υποκριτικές και προσβλητικές τυμπανοκρουσίες που συνηθίζονται για τους ποταπούς επώνυμους του κολασμένου αστισμού, όταν εκείνοι θάβονται. Ακόμη και η κήδευσή σου κατάληξε ένα πανηγύρι αγάπης και συγκίνησης που σου άρμοζε και παράλληλα μια ορκωμοσία πίστης στις αξίες που και εσύ συγκρότησες και μας μεταλαμπάδευσες με τον πιο φλογερό τρόπο. Η καρδιά σου θα κτυπά στη δική μας, η σκέψη σου θα φτερουγίζει διαρκώς στο μυαλό μας, η παρουσία σου νοερά θα μας συνοδεύει και ενθαρρύνει σε κάθε εκδήλωση κινηματική. Και η πίκρα μαζί με το δάκρυ για τον χαμό σου δεν θα εξατμιστεί. Θα γίνει οργή και πείσμα ώστε το χώμα που σε σκεπάζει, το βαρύ και βρώμικο χώμα, το καπιταλιστικό, που γίνεται πιο ανυπόφορα πιεστικό με την μπότα των σφετεριστών, των ληστών και δημίων της οικουμένης, κάποτε να ελαφρύνει. Σε κάθε στιγμή αγώνων θα μετριάζεται, μέχρι που ο μόνιμος κομουνιστικός αγέρας το κάμει πάνω σου πούπουλο.

Το οφείλουμε χρέος στη μνήμη σου και το έχουμε ταυτόχρονα αδήριτη ανάγκη απέναντι σους ολέθρους που μας ετοιμάζουν.

Η αθανασία του συντρόφου Γρηγόρη θα έρθει μέσα από την καθημερινή πάλη ίσαμε τη αμετάκλητη δικαίωση όσων πρέσβευε. Η παρεμβολή των κάθε Γρηγόρηδων στο κύλισμα της ιστορίας είναι το λίπασμα της μελλοντικής εποποιίας των λαών.

ΚΜ