Για την κατάντια μιας πρώην καθοδήγησης, μιας πρώην οργάνωσης

Για την κατάντια μιας πρώην καθοδήγησης, μιας πρώην οργάνωσης 

Αφού πριν ένα χρόνο μας είπαν ότι «Θα μιλάμε με ανακοινώσεις μόνο όταν κρίνουμε ότι έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε» (είναι εντυπωσιακό το μείγμα σαλτιμπαγκισμού και σοβαροφάνειας), οι περσόνες που καμώνονται ότι καθοδηγούν οργάνωση - την πρώην ΚΟΕ- (το «πρώην» δεν το λέμε εμείς, προκύπτει από την τοποθέτησή τους), δείχνουν να καταλήγουν σε… πολιτικο-ιδεολογικά συμπεράσματα.

Αφού, λοιπόν, για χρόνια έβριζαν χυδαία όποιον δε γοητεύτηκε από τις ρεφορμιστικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ… Αφού συνέβαλαν στην κινηματική μέσω Φόρουμ στήριξη του κυβερνητισμού… Αφού πολέμησαν με χυδαιότητα όλους εμάς τους «κολλημένους» που δεν καταλάβαμε την κοσμογονία που ερχόταν με τη «ριζοσπαστική Αριστερά»…
Αφού -παίρνοντας ολοκληρωτικό διαζύγιο από τις παραδόσεις της μήτρας που τους γέννησε- ζεστάθηκαν με τις κρατικές επιχορηγήσεις… Αφού περιπλανήθηκαν στα «μεγάλα ακροατήρια» και δεν καταδέχονταν να μιλήσουν σε όσους είχαν τα «μικρά»…. Αφού κατόπιν έγιναν φανατικοί Αλαβανικοί μέχρι που ο Αλαβάνος εκδιώχθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, οπότε έγιναν φανατικοί Τσιπρικοί… Αφού από «μαοϊστές» έγιναν «κανονικοί αριστεροί» και στη συνέχεια «ανέστειλαν τη δημόσια παρουσία τους»(!)… Αφού, όταν ολοκληρώθηκε το έγκλημα του τρίτου μνημονίου, πετάχτηκαν σα στυμμένες λεμονόκουπες… Αφού άφησαν το μισό τους πρωτοκλασάτο στελεχιακό δυναμικό σε Νομαρχίες και Υπουργεία…

Αφού, λοιπόν, διέπραξαν όλες αυτές τις αθλιότητες, επιστρέφουν με τη γνωστή τους τσαχπινιά για να μας παρουσιάσουν τη νέα τους πραμάτεια, που δυστυχώς, όχι μόνο δεν είναι καθόλου νέα, αλλά είναι -και πάλι- ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Σε άρθρα στο «Δρόμο της Αριστεράς» αλλά και στο διαδικτυακό τους τόπο, ξεδιπλώνουν τα νέα τους αδιέξοδα. Ο Γ.Π. σε άρθρο που τιτλοφορείται «Για μια συλλογικότητα αναζήτησης, συμβολής και χειραφέτησης» (και το οποίο στην εισαγωγή πληροφορεί ότι η ΚΟΕ «το 2014 διαφώνησε ριζικά με τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά «διαχωρίστηκε το καλοκαίρι του 2015» - τι μαθαίνει κανείς!), το περιτριγυρίζει από δω, το περιτριγυρίζει από κει, αλλά δεν παίρνει την ευθύνη να πει καθαρά την ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ.

Λέει, λοιπόν ο Γ.Π. (ολόκληρο το άρθρο εδώ http://www.e-dromos.gr/gia-mia-syllogikotita-anazhthsis-kai-symvolis/):

«…Η πρώτη βασική παράμετρος είναι ότι διεθνώς δεν υφίσταται αυτό που θα λέγαμε «κομμουνιστικό κίνημα»…

…Ακόμα και ο μαρξισμός, αν τον καταλαβαίνει κανείς κυρίως μέσα από τα γραπτά και τη μηχανιστική μεταφορά τους στο σήμερα, δεν έχει να δώσει πολλά…

…Ο προσανατολισμός μας προς το «υπαρκτό» φορτίο του ριζοσπαστισμού ήταν και παραμένει βασική μας μέριμνα. Δυστυχώς, σχεδόν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς αρνήθηκαν να τον εντοπίσουν ως ιδιαίτερη ποιότητα, τον «σνόμπαραν» ή τον κριτίκαραν ως ανεπαρκή, καθυστερημένο και «λαϊκιστικό»…

…Υπάρχει, λοιπόν, η ανάγκη μιας πολιτικής κατεύθυνσης κι αυτό αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο συνεισφοράς. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να οριστεί από δυο – τρία συνθήματα. Θα σήμαινε το πώς αντιμετωπίζει κανείς την πορεία των ιδεών, στόχων και πρακτικών που αναδεικνύει μια συλλογικότητα σε συνάρτηση με το ζήτημα των ιδεών, στόχων και πρακτικών που «κυκλοφορούν» γενικότερα μέσα στη χώρα…

… επιχειρήσαμε να αντιπαρατεθούμε με τα στερεότυπα της Αριστεράς. Με την δυαδική αντίληψη για την ταξική πάλη, αντίληψη ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλο το σχετικό φάσμα. Με τις απλουστευτικές αντιλήψεις για το κόμμα, τα κινήματα και τις εξεγέρσεις, όπως και για το «εθνικό ζήτημα», τον «πατριωτισμό» και τον «διεθνισμό»…

…Σήμερα απαιτούνται νέα σχήματα και μορφές συλλογικότητας με περισσότερο χαρακτήρα κινήματος παρά «κόμματος»…

… Η μορφή-κίνημα δεν μπορεί να ακολουθήσει την πεπατημένη και την αγοραία έκφανση της πολιτικής, δηλαδή πολιτική ίσον κόμμα, εκλογές, βουλευτές, ψήφοι…

… Χρειάζεται να εγκαταλειφθούν αρκετές μορφές που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες συνθήκες και να εφευρεθούν άλλες διεργασίες που περισσότερο να απελευθερώνουν παρά να παγιώνουν καταστάσεις και δυναμικές…»

Το ενδιαφέρον με τους καθοδηγητές αυτής της οργάνωσης είναι η πονηριά, η τεθλασμένη, η τεχνική που ακολουθούν όταν θέλουν να περάσουν στην επόμενη κωλοτούμπα, στο επόμενο αδιέξοδο. Ο Γ.Π., λοιπόν, μας λέει ότι δεν υπάρχει σήμερα κομμουνιστικό κίνημα (συγκλονιστικό νέο), προχωράει και ένα βηματάκι παρακάτω για να πει δειλά ότι και ο μαρξισμός τελείωσε (εδώ προστίθεται και το απαραίτητο περί «μηχανιστικής αναφοράς» για να χωνευτεί πιο εύκολα). Μας λέει ότι η οργάνωση τελείωσε και ότι το μόνο που υπάρχει είναι ο ριζοσπαστισμός (της μούτζας και του Ουστ! εννοεί) και το «κίνημα». Και βέβαια η πιο «κομματικοκεντρική» οργάνωση που έχει περάσει, μια οργάνωση που δεν είχε κανένα πολιτικό και ηθικό φραγμό μπροστά στο στόχο να βγει στη «φωτογραφία», χύνει τώρα κροκοδείλια δάκρυα περί «αγοραίων εκφράσεων της πολιτικής» και περί «σύγχρονων συνθηκών» (κάθε οπορτουνιστής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να βάλει μερικές φορές την έννοια του «σύγχρονου»).

Ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί την πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει σήμερα συγκροτημένο κομμουνιστικό κίνημα όχι για να θέσει το καθήκον της ανασύστασής – ανασυγκρότησής του, αλλά για να του βάλει ταφόπλακα. Το ίδιο κάνει με το μαρξισμό. Και μιας –λέμε εμείς- και η ταξική πάλη εκφράζεται στις μέρες μας ως μονομερής πόλεμος του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη, μάλλον και η ταξική πάλη μας τελείωσε. Γεννιέται βέβαια το ερώτημα τώρα που το κίνημα και ο «ριζοσπαστισμός» (ελέω και ΚΟΕ) είναι στα κάτω τους, γιατί ο αρθρογράφος δεν κηρύσσει και το δικό τους τέλος…

Γεννιέται όμως και ένα άλλο ερώτημα πιο ενδιαφέρον: Ποια είναι αυτή η αξιόλογη πολιτική κατεύθυνση, ποιοι είναι «οι στόχοι, οι ιδέες και πρακτικές που κυκλοφορούν στη χώρα», οι οποίοι μάλλον, όπως φάνηκε παραπάνω, δεν έχουν σχέση ούτε με το κομμουνιστικό ούτε με το ταξικό; Τι ξέρει ο αρθρογράφος και μας το κρατάει κρυφό;

Ο Γ.Π. απλώς ανοίγει δρόμο. Χρησιμοποιεί πραγματικές διαπιστώσεις για να διαλύσει εντελώς αριστερές συνειδήσεις. Και για να προετοιμάσει το έδαφος σε αυτό που έτερος της καθοδήγησης της ΚΟΕ μας λέει ανοιχτά στον επόμενο «Δρόμο της Αριστεράς».

Ο Ρ.Ρ., λοιπόν, στο άρθρο «Μύθος ή πραγματικότητα ο τούρκικος επεκτατισμός;», αφού απαντάει με χέρια και με πόδια θετικά στο παραπάνω ερώτημα, θέτει την ανάγκη «αντιμετώπισης της απειλής» ως ουσιαστικά πρώτο καθήκον για το κίνημα, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στον τούρκικο λαό και στους αγώνες του, υποβαθμίζει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία ως κοινό εχθρό των δύο λαών και καταλήγει:

«Πώς αντιμετωπίζεται η απειλή;

Κατ’ αρχάς –πρώτιστο!- είναι το να αναγνωριστεί η απειλή…

…η απειλή δεν αντιμετωπίζεται με «πολιτική φιλίας» και εξωραϊσμού. Αυτή είναι η φόρμουλα της ελληνικής αστικής τάξης.

…χρειάζεται πολιτική προετοιμασία και σωστός προσανατολισμός του λαού… που θα διακρίνει το στοιχείο της απειλής και θα το τοποθετεί στους στόχους και το γενικότερο πλαίσιο ενός αγώνα για την διέξοδο της χώρας

…Η πολιτική της Τουρκίας πρέπει να καταγγελθεί … Αυτό πρέπει να συνοδευτεί από την καταγγελία και το πάγωμα όλων των διεργασιών σε διεθνή φόρα: ενταξιακές διαπραγματεύσεις σε επίπεδο Ε.Ε, μυστικές συνομιλίες ανάμεσα σε επιτροπές των δύο χωρών κ.λπ.

…υποστήριξη στον αγώνα του κουρδικού λαού, του πραγματικού φίλου των προοδευτικών δυνάμεων στην περιοχή.

…ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας στο Αιγαίο. Δεν είναι «νατοϊκή θάλασσα», ούτε χωρίζεται στον 25ο μεσημβρινό. Να σταματήσει το παραμύθι περί «κλειστής θάλασσας» και το γκριζάρισμα νησιών και περιοχών με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα.

Αυτά είναι ορισμένα από τα σοβαρά ζητήματα κυριαρχίας που δεν μπορούν παρά να καθορίσουν το περιεχόμενο και την κατεύθυνση ενός αγώνα.»

Πολεμοκαπηλεία, τουρκοφαγία και τυχοδιωκτισμός.

 Να, λοιπόν, ποιες είναι οι… νέες ιδέες, οι νέοι στόχοι που «κυκλοφορούν στη χώρα». Οι καθοδηγητές της ΚΟΕ τριάντα χρόνια μετά και αφού περιπλανήθηκαν σε διάφορα μονοπάτια, αποφάσισαν να αποτελέσουν κλώνους του Καραμπελιά. Οι εναλλακτικοί εθνικίζοντες του 2016. Θα βάζαμε τα γέλια αν η περίοδος δεν ήταν τόσο επικίνδυνη.

Η «χρήσιμη Αριστερά» αφού απέδειξε τη χρησιμότητά της στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και στην καταβαράθρωση του κινήματος (που κατά τα άλλα τόσο εκτιμάει), ετοιμάζεται να… χρησιμεύσει σε ακόμα πιο βάρβαρες και αντιδραστικές εκδοχές.
Μόνο μια λεξούλα που τόσο τους αρέσει θα τους πούμε: Ουστ!