ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Φωτογραφία που «ταξιδεύει» σε όλον τον κόσμο. 

Η γιαγιά που πήρε στα χέρια το μωρό για να ξεκουράσει τη μάνα που ξέβρασε το κύμα της ιμπεριαλιστικής ωμότητας και βαρβαρότητας στα παράλια της Λέσβου. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Έθνους είναι μία από τις τόσες περιπτώσεις του «βαθύ λαού», κατατρεγμένη η ίδια μέσα στα χρόνια, μεγαλώνοντας παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, έχει υποστεί τις γνωστές «περικοπές» στην ήδη σακατεμένη της σύνταξη. Με τη μεριά των ταξικά καταφρονημένων η γιαγιά της Λέσβου. Που έχοντας βιώσει τη στέρηση, το διωγμό και τον ξεριζωμό έχει την αίσθηση της κλίμακας. Και την αποδίδει τόσο αυτονόητα.

Καμία σχέση με την εκπλήρωση του «είναι» κάποιας αβάστακτης υποκειμενικής ελαφρότητας που παθιάζεται να συναντήσει τις πραγματικές βαρύτητες αυτού του κόσμου για να «αυτοεκπληρωθεί» και να προβληθεί ή κάποιας υψηλής αντιρατσιστικής «αποστολής», που ασκεί προοδευτικότητα. της μοδός, μέσω… ειδίκευσης περί τα μεταναστευτικά και τον… κοινωνικό αποκλεισμό

Παρέχεται έτσι απλά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά καλό που ρίχνεται στο… γιαλό. Εν προκειμένω σε αυτό της Μυτιλήνης. Η «συντηρητικοποίηση του λαού» που διαπιστώνουν μέχρι και αριστερές οργανώσεις εδώ μάλλον δεν εντοπίζεται.

Η ίδια η φωτογραφία τώρα, συνεγείρει βέβαια μία βαθιά συγκίνηση και παράλληλα εκλύει μία ελαφρότητα άλλου είδους: η χαρά της μάνας που κοιτά αλλού ξαλαφρωμένη από τον κλοιό του θανάτου –μία αίσθηση νίκης- και η εικόνα των γιαγιάδων πανταχού παρούσα στον λαϊκό σουρεαλισμό και στην «αφέλεια» της λαϊκής ψυχής. Κάτι ήξερε από τέτοιες εικόνες ο συντοπίτης τους λαϊκός ζωγράφος του νησιού πάλαι ποτέ. Ξαλάφρωμα;

Να το πούμε ελπίδα;

Σήμερα το μωράκι πίνει το γάλα της αλληλεγγύης ενώ το συντροφεύουν τα βλέμματα των άλλων δύο γεροντισσών που δεν μπορούν πια -σαν γενιά- να κάνουν τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Ήδη σα γενιά αυτοί και οι προηγούμενοι έχουν κάνει πολλά. Με το ίδιο βλέμμα εξ άλλου –δεν βρέθηκαν τυχαία σε αυτό το παγκάκι- κοιτώντας ώρες στο πέλαγος και για όσο φτάνει το βλέμμα ενός ηλικιωμένου, συμπαρίστανται και συμμετέχουν στο έργο όσων προσπαθούν να διασώσουν από τα παγωμένα νερά τους πρόσφυγες-ναυαγούς. Στη χαρά και στο θρήνο.

Είναι το ύστατο που μπορεί να κάνει η γενιά που φεύγει.

Χωρίς να το γνωρίζει το μωρό και τόσα άλλα μωρά που γεννήθηκαν ή δεν έχουν ακόμα γεννηθεί, μαζί με το γάλα της ανθρώπινης συντροφικότητας και αλληλεγγύης έχει «χρεωθεί» από τώρα το καθήκον να διεκδικήσει τη ζωή του. Από τόσο νωρίς.

Κατά μία έννοια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θηλασμό…

Αυτό το γάλα έχει ξέρετε πολύ πολύ ιδιαίτερες ευεργετικές ιδιότητες… Μία από αυτές είναι τα εμφανώς ανιχνεύσιμα ταξικά ιχνοστοιχεία του με όλα τα συνοδά συστατικά της ιστορικής μνήμης…

Να το πούμε προοπτική;

ΔΜΑ