Οι Πανελλαδικές εξετάσεις κάθε χρόνο απασχολούν εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες , εμάς τους εκπαιδευτικούς που εμπλεκόμαστε ποικιλοτρόπως σε αυτή την ιστορία, ακόμη και τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά). Πολλές φορές τίθεται το ερώτημα: γιατί τόσος ντόρος ή μήπως γίνεται πολλή φασαρία για το τίποτα; Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστούν τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας. 
Το κουίζ που προκύπτει μετά τη δημοσίευση των «προγραμμάτων» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών της 7ης Ιούλη είναι εμφανές: Ποιος αντέγραψε ποιον στον ανταγωνισμό τους να πείσουν –ο καθένας για λογαριασμό του- τη λεγόμενη «μεσαία τάξη» ότι θα της εξασφαλίσουν ελαφρύνσεις. Βέβαια, ο ανταγωνισμός αυτός εξελίσσεται μέσα σε δεδομένα και συνθήκες που υπονομεύουν την πειστικότητα και των δύο. Από τη μια, η έκθεση της Κομισιόν βάζει -το λιγότερο- φρένο σε αυτές τις φιλοδοξίες. Από την άλλη, ο Στουρνάρας -έστω και κατά παραγγελία- εκτιμά ότι δεν θα «βγουν» τα πλεονάσματα που απαιτεί το πρόγραμμα που δεσμεύει τη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, απαντά ότι το πρόγραμμα θα βγει. Ποιο πρόγραμμα; Αυτό από το οποίο «βγήκαμε» από τον περασμένο Αύγουστο! Και ως εκ τούτου, ο λαός «μπορεί ο ίδιος να αποφασίζει για το μέλλον του χωρίς να χρειάζεται η έγκριση των θεσμών»!!
Μέρες πανελλαδικών εξετάσεων από σήμερα και ήδη άρχισαν να πέφτουν βροχή από υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους και άλλους “παράγοντες” τα μηνύματα και οι ευχές στους μαθητές για “καλή επιτυχία”. Αλήθεια, πόση υποκρισία και πόση πρόκληση είναι να εύχονται “επιτυχία” στη νέα γενιά, αυτοί που νομοθετούν και στηρίζουν τα μέτρα που χτυπούν το καθολικό δικαίωμα των νέων στις σπουδές, ορθώνοντας ταξικούς φραγμούς. Που επιτίθενται συνεχώς στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Που το σύστημα διδασκαλίας που σχεδιάζουν και υλοποιούν είναι η διδασκαλία του συστήματος και των σάπιων ιδεών του.
Με περίσσιο θράσος η εργοδοσία της Goody’s προχώρησε στην απόλυση δύο εργαζόμενων διανομέων, από τα καταστήματα της Αγ. Παρασκευής και της Λ. Αλεξάνδρας, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην απεργία των κούριερ- ντελίβερι στις 11 Απρίλη. Πρόκειται για ένα ακόμη περιστατικό εκδικητικών απολύσεων, που παρά τα προσχήματα που αναμασά η εργοδοσία (χαμηλή παραγωγικότητα, κακή συμπεριφορά κλπ.), στην πραγματικότητα αποτελεί τιμωρία για τη συνδικαλιστική έκφραση των δύο συναδέλφων, αλλά και προσπάθεια τρομοκράτησης κάθε εργαζόμενου που θέλει να παλέψει για τα δικαιώματά του.